Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιτίθεται με το νομοσχέδιο κατεδάφισης της κοινωνικής ασφάλισης, προκλητικά και κατά μέτωπο στον εργαζόμενο λαό. Με θράσος ετοιμάζονται οι 152, πιθανά και χωρίς να έχουν διαβάσει το έκτρωμα, να σηκώσουν το χέρι τους και να χειροτερεύσουν από τη μια στιγμή στην άλλη τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, τη στιγμή που η κοινωνία, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, το σύνολο των εργαζόμενων στρωμάτων και των οργανώσεων των εργαζομένων απορρίπτει το νομοσχέδιό τους. Αποδεικνύουν και με τη βούλα πλέον ότι αποτελούν κυβέρνηση κοινωνικής μειοψηφίας, επικίνδυνη για το λαό και τον τόπο. Μάλλον σε αυτή την κυβέρνηση και όχι σε εκείνη της Π.Γ.Δ.Μ. αξίζει η διπλή ονομασία: «Κυβέρνηση θράσους και τσαμπουκά» στο εσωτερικό – «κυβέρνηση υποταγής» έξω απέναντι στους Αμερικάνους και το ΝΑΤΟ.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πλέον εμπιστοσύνη στο δικομματισμό. Δεν περιμένουν κάποια νέα κυβέρνηση που θα αντιστρέψει την κατάσταση και θα καταργήσει τους νόμους της σημερινής. Δεν περιμένουν ότι θα μπει τέρμα στη χειροτέρευση της ζωής τους αν δεν κινητοποιηθούν οι ίδιοι. Κλάδοι βρίσκονται σε κινητοποίηση με διάρκεια και ένταση. Στο σύνολο των χώρων που δουλεύει και ζει ο κόσμος είναι φανερή η δυσαρέσκεια και η οργή.
Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και το μεγαλύτερο κομμάτι των συνδικαλιστικών ηγεσιών δεν έχουν προετοιμάσει καμιά σοβαρή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση όλο το τελευταίο διάστημα, απουσιάζουν από τους χώρους δουλειάς, δεν προώθησαν την ενότητα των εργαζομένων αλλά τον κατακερματισμό και τις συντεχνιακές λογικές, αγνοούν τους νέους εργαζόμενους, δε βλέπουν καν τη μεγάλη μάζα των άγρια εκμεταλλευόμενων, των «χωρίς δικαιώματα», των ασυνδικάλιστων, των ανασφάλιστων, της γενιάς των 400 και των 600 ευρώ. Κι όμως. Από παντού η πραγματικότητα βοά: Υπάρχουν όροι για νίκη των εργαζομένων και της κοινωνίας. Για ήττα της κυβέρνησης και της κοινωνικής μειοψηφίας. Είναι αδύναμοι. Έχουν μέσα και μηχανισμούς, έχουν τη δύναμη της εικόνας και του χρήματος αλλά είναι απονομιμοποιημένοι και ξεφτιλισμένοι στα μάτια της πλειοψηφίας. Η εικόνα του Καραμανλή και των μεταρρυθμίσεων είναι ραγισμένη και μπορεί να σπάσει οριστικά. Οι εργαζόμενοι έχουν διάθεση να αγωνιστούν, καταλαβαίνουν ότι αυτά που χάνουν αυτοί και τα παιδιά τους είναι πάρα πολλά για να φοβηθούν να κινητοποιηθούν, να απεργήσουν, να φωνάξουν. Και το γενικό πολιτικό κλίμα ευνοεί τους αγώνες και τα κινήματα. Αυτοί είναι όροι νίκης παρά την τεράστια απουσία σχεδίου και οργάνωσης μιας συνδικαλιστικής και πολιτικής αντιπολίτευσης.
Υποστηρίζουμε χωρίς όρους και περιστροφές τις κινητοποιήσεις όλων των κλάδων που αγωνίζονται. Ναι, οι διακόπτες της ΔΕΗ πρέπει να κατέβουν γιατί το μεγαλύτερο σκοτάδι είναι αυτό στο οποίο θέλει να βυθίσει τους εργαζόμενους και τη χώρα ο νεοφιλελευθερισμός. Ναι, όλα τα σκουπίδια ανήκουν και πρέπει να αποσταλούν όχι μόνο στις δυνάμεις της καταστολής και της βίας αλλά και μέσα στο μέγαρο Μαξίμου: Θα είναι ότι πιο καθαρό θα έχει να επιδείξει ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του. Ναι, ας κλείσει το χρηματιστήριο ακόμα και για όσα χρόνια έκλεισε χιλιάδες σπίτια ρουφώντας τις οικονομίες του κόσμου. Άνευ όρων υποστήριξη κάθε μορφής αγώνα που επιλέγουν οι εργαζόμενοι. Κοινωνική ευαισθησία είναι σήμερα κάθε πράξη που πονάει την κυβέρνηση και την πολιτική της. Να συνεχίσουμε και μετά τις 19 Μάρτη με βασικά συνθήματα «Δεν θα περάσει. Όλοι στους δρόμους. Το νομοσχέδιό σας είναι για τα σκουπίδια». Κλιμάκωση του αγώνα μέχρι τη νίκη.
