Η απάντηση στη νέα κατοχή: Παλλαϊκό Μέτωπο και ξεσηκωμός

Η γερμανική απαίτηση για τοποθέτηση στην Ελλάδα «επιτρόπου προϋπολογισμού», δηλαδή υπερ-πρωθυπουργού, αποτελεί μια νέα άθλια πρόκληση απέναντι στον ελληνική λαό.

Η Γερμανία και οι πολυεθνικές της, τα αρπακτικά κοντσέρν, αφού αποκόμισε τεράστια κέρδη από την ευρω-καταλήστευση του ελληνικού λαού, με τον έλεγχο ολόκληρων τομέων της οικονομίας της χώρας και με τη χρεομηχανή, αφού πέτυχε χάρη στην δουλοπρέπεια του δικομματισμού να μην πληρώσει ούτε δεκάρα τσακιστή από τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο που οφείλει στην Ελλάδα, αφού επέβαλε σε συνεργασία με τους άλλους τοκογλύφους δανειστές το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων και της Τρόικας, τώρα κλιμακώνει τη μεθόδευση της για ολοκληρωτικό έλεγχο της χώρας μας. Βαδίζουμε ολοταχώς προς την ολοκλήρωση και θεσμοθέτηση της «νέας κατοχής». Με το PSI, τη νέα δανειακή σύμβαση και το καθεστώς «επιτροπείας».

Οι κορώνες των κομμάτων του μαύρου μετώπου της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) και του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, ότι τάχα το ζήτημα του «επιτρόπου προϋπολογισμού» δεν συζητείται, είναι ψεύτικες και ξεδιάντροπες. Γιατί είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν την επαίσχυντη και προδοτική για τη χώρα συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου 2011 στην ΕΕ, όπου επί λέξει αναφέρεται: «Στο πλαίσιο του νέου προγράμματος, η Επιτροπή, σε συνεργασία με τους άλλους εταίρους της τρόικας, θα εγκαθιδρύσει κατά τη διάρκεια του προγράμματος επιτόπια ελεγκτική οντότητα».

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, προφανώς και τα τρία κόμματα, συμφωνούν με τη θέσπιση της νέας Ευρωπαϊκής Συνθήκης, που θέλουν να επικυρωθεί στο Συμβούλιο Κορυφής του ερχόμενου Μάρτη, με βάση την οποία συνταγματοποιείται η απαίτηση για μηδενικό δημόσιο έλλειμμα. Πράγμα που για την Ελλάδα μεταφράζεται ότι δεν θα δει ποτέ διέξοδο, ενώ ταυτόχρονα θα απειλείται με βαριά πρόστιμα. Άλλη μια επίδειξη υποτέλειας του αστικού πολιτικού κόσμου απέναντι στο ευρωπαϊκό Διευθυντήριο.

Ο ελληνικός λαός αισθάνεται βαθειά ντροπιασμένος και προσβεβλημένος. Όμως μέσα στη φτώχεια και την απελπισία του, το έχει αποδείξει, θα βρει το κουράγιο να σηκωθεί. Και θα γκρεμίσει το καθεστώς της χούντας, της νέας κατοχής, της τοκογλυφικής ληστείας και της κοινωνικής εξόντωσης, καθώς και το σάπιο πολιτικό σύστημα που το υπηρετεί.

Η Αριστερά οφείλει να αισθανθεί και να στρατευθεί σε αυτήν την πάνδημη λαϊκή απαίτηση. Να συμβάλει σε ένα μεγάλο παλλαϊκό Μέτωπο Αντίστασης, για τον ξεσηκωμό, που θα φέρει στη χώρα Ελευθερία, Ανεξαρτησία, πραγματική Δημοκρατία, Αξιοπρέπεια, Κοινωνική Δικαιοσύνη, απαλλαγή από τη θηλιά του χρέους, επιβίωση του λαού, Παραγωγική Ανασυγκρότηση.

Δοκιμάζεται η ενότητα θέλησης και δράσης;

Σχετικά με την ΚΟΕ και όσα ακούγονται ή γράφονται

- Άρθρο του Γιώργου Παπαϊωάννου* στην εφημερίδα Δρόμος - 28/1/2012

Οι πολιτικοί οργανισμοί υπάρχουν για να οργανώνουν την ενότητα θέλησης και δράσης κοινωνικών ομάδων ή πτερύγων κοινωνικών ομάδων, προωθώντας τα συμφέροντά τους και καθορίζοντας προσανατολισμούς και ειδικές πολιτικές, για να κατακτηθούν οι στόχοι που έχουν συναποφασιστεί. Υπάρχουν περίοδοι που η όποια κατακτημένη ενότητα θέλησης και δράσης δοκιμάζεται, μπαίνει σε αμφισβήτηση, γίνονται νέες επιλογές.

Πρόσφατα συνέβη το γεγονός της αποχώρησης μιας μικρής ομάδας μελών και στελεχών της ΚΟΕ, για την οποία αρκετός λόγος γίνεται σε διάφορους μικρόκοσμους των χώρων της Αριστεράς.

Το γεγονός αυτό -όπως και μια σειρά άλλα τέτοια- πρέπει να συσχετιστεί με την πολιτική συγκυρία, όπου η γενικευμένη ρευστότητα κλονίζει, αποδομεί, υποσκάπτει πολιτικές θέσεις, οπτικές και ισορροπίες. Αυτή η πολιτική συγκυρία -όσο δεν κατανοείται η ουσία της και δεν σχεδιάζεται μια πολιτική κατεύθυνση ουσιαστικά αντιθετική και μαζική- λειτουργεί αποδιοργανωτικά σε όλους τους πολιτικούς χώρους, όχι μόνο τους συστημικούς αλλά και της Αριστεράς και της αμφισβήτησης.

Είμαστε σε μια συγκυρία τέτοια που και οι ίδιοι οι άνθρωποι διχάζονται και δεν βρίσκουν σημείο ισορροπίας με τον εαυτό τους και τις απόψεις τους. Όλοι οι πολιτικοί χώροι αγωνίζονται να υπάρξουν με ανασφάλειες, διχογνωμίες, εσωτερικές διαφοροποιήσεις και αναζητούνται πλαίσια διατήρησης και συνύπαρξης. Αυτή είναι η πραγματικότητα και κανείς δεν μπορεί να κρύβεται. Όλοι οι χώροι ταράζονται και δεν μπορεί κανείς να το παραγνωρίζει.
Η ΚΟΕ έχει τη δική της ιστορική καταγωγή και πορεία. Η θέση της στο πλαίσιο του αριστερού πολιτικού κινήματος έχει το δικό της στίγμα. Ήταν και είναι μια προσπάθεια ανοικτή, μία υπό διαμόρφωση οντότητα, δηλαδή μια προσπάθεια που δεν θεωρούσε ότι κατέχει έτοιμες λύσεις και την απόλυτη αλήθεια και ότι το μόνο που απομένει είναι κάθε φορά να τις αναπαράξει μαζικά. Αντίθετα, στρατεύτηκε τόσο στην κατανόηση της πραγματικότητας όσο και στη διαμόρφωση προϋποθέσεων για λύσεις που είναι ζητούμενες, συνθετότερες, και σίγουρα υπερβαίνουν τη σημερινή πραγματικότητα του αριστερού κινήματος και των οργανωμένων δυνάμεων, μέσα σε αυτό. Ως εκ τούτου, στους περισσότερους από εμάς, στη συντριπτική πλειοψηφία, μας φάνηκε σωστότερο στη νέα συγκυρία, στη μνημονιακή εποχή που συνιστά άλλη περίοδο τόσο για το καθεστώς όσο και για το κίνημα και την κοινωνία, να επιδιώξουμε επίκαιρες, ουσιαστικές προσεγγίσεις, με επίγνωση ότι αυτά δημιουργούν αναταράξεις, κενά συνεννόησης, τα οποία θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Επιλέξαμε αυτό, αντί να αναδιπλωθούμε, να περιχαρακωθούμε στα τετριμμένα, να δραπετεύσουμε από τις ανάγκες, ακολουθώντας το δρόμο της συνθηματολογίας, της καταγγελίας, της εύκολης κριτικής που όλοι γνωρίζουν ότι δεν επαρκούν. Αυτό το κόστος, σήμερα, πλήρωσε η ΚΟΕ. Κόστος σύμφυτο με την προσπάθειά της και την φυσιογνωμία της.

Η ταυτότητα της ΚΟΕ, οι θέσεις, η δράση, η πρακτική και η κουλτούρα της, είναι γνωστές. Καθώς και η στάση της στο τελευταίο μνημονιακό-τροϊκανό διάστημα. Όσοι ενδιαφέρονται για αυτά γνωρίζουν και, βέβαια, κρίνουν. Γνωρίζουν τη γραμμή της «πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής διεξόδου της χώρας», τον πολιτικό στόχο της «μεταπολίτευσης του λαού», γνωρίζουν τις εκτιμήσεις μας για το ριζοσπαστισμό που εμφανίστηκε και έδωσε ζωή σε ένα μεγάλο μαζικό κίνημα το 2011 στις πλατείες, στις παρελάσεις, στα χαράτσια, στους εργασιακούς χώρους, γνωρίζουν τις θέσεις και απόψεις της ΚΟΕ για ένα παλλαϊκό εθνικό μέτωπο διεξόδου, γνωρίζουν το ενδιαφέρον της ΚΟΕ για τα γεωπολιτικά ζητήματα της περιοχή μας, γνωρίζουν την κριτική της ΚΟΕ για τη στάση της Αριστεράς, γνωρίζουν την αντισεχταριστική στάση και υπόσταση της ΚΟΕ και τη σημασία που δίνει στα εγχειρήματα και τις συνεργασίες του ανοικτού πεδίου.

Στη δοκιμαζόμενη, έτσι κι αλλιώς, ενότητα θέλησης και δράσης, η ΚΟΕ εδώ και περίπου ένα χρόνο έδωσε αυτές τις απαντήσεις και προσπάθησε να τις δοκιμάσει όσο επέτρεπαν οι δυνάμεις της και οι καταστάσεις που αντιμετώπισε. Αντίστοιχα, θα κριθεί τι καινούργιο και ουσιαστικό έχουν να προσφέρουν οι αποχωρήσαντες από την ΚΟΕ στο αριστερό κίνημα.

Η ΚΟΕ δεν είναι άθροισμα ή χώρος συνύπαρξης και ισορροπιών προσωπικοτήτων και ανεξέλεγκτων παραγόντων της Αριστεράς. Με τα χούγια τους, τις φιοριτούρες τους, τις ιδιαιτερότητές τους. Αυτό το απευθύνουμε σε κάθε κατεύθυνση και είναι καλό να γίνει κατανοητό. Ο αγώνας για συλλογική ελευθερία για εμάς δεν περνάει μέσα από την «ελευθερία» της μικροπολιτικής και του παραγοντισμού πίσω από τις πλάτες της συλλογικότητας. Βλέπουμε τα οργανωμένα υποκείμενα της κομμουνιστικής Αριστεράς ως κοινότητες αγωνιζόμενων ανθρώπων, ως χώρους χειραφέτησης και όχι αναπαραγωγής του αστικού τρόπου άσκησης πολιτικής.

Η ΚΟΕ δεν επεδίωξε αυτήν την κατάσταση, ούτε και είναι ευχαριστημένη από τις εξελίξεις αυτές. Ξέρουμε πολύ καλά ότι τέτοια γεγονότα ενισχύουν την άσχημη εικόνα που δίνει, συνολικά, η Αριστερά στον κόσμο.

Από την άλλη υπάρχει μια μερίδα της Αριστεράς, η οποία, αφού έχει παραιτηθεί από το να ασχολείται με τα μεγάλα και ουσιαστικά ζητήματα, αρέσκεται στο να ασχολείται με τα μικρά και να αναπαράγεται ως νοοτροπία μέσα από αυτά. Βρίσκει τροφή για αναλύσεις, αισθάνεται ότι μπορεί να παρεμβαίνει και να αναδεικνύει εντάσεις, να αναπαράγει τα στερεότυπα των προσεγγίσεών της με την ίδια φλυαρία που κρίθηκαν οι περισσότερες διαφοροποιήσεις και ενδοαριστερές διενέξεις των τελευταίων δεκαετιών. Με αυτά τα στερεότυπα θέλουν να κρίνουν τα περιστατικά της ΚΟΕ, βάζοντάς τα μέσα σε αυτό το πλαίσιο, με το ζόρι. Οι περισσότερες από αυτές τις προσεγγίσεις είναι στρατευμένες στην απόδειξη εκ των προτέρων αναμασημένων συμπερασμάτων. Συνεισφέρουν κι αυτοί με τη σειρά τους στην αποδιαπαιδαγώγηση του ευρύτερου πολιτικού αριστερού χώρου.

Η ΚΟΕ θα συνεχίσει το δρόμο της. Θα αναμετρηθεί και με τις εσωτερικές της εξελίξεις. Θα κριθεί, πέρα από τη γενική της συμβολή, και στο κατά πόσο θα μετατρέψει το αρνητικό φορτίο το οποίο διοχέτευσε στο δημόσιο χώρο της Αριστεράς. Η ΚΟΕ έχει απόλυτη επίγνωση και διαθεσιμότητα να προωθήσει το καθήκον αυτό.

* Ο Γιώργος Παπαϊωάννου είναι συντονιστής της Γραμματείας του Κ.Ο. της ΚΟΕ

Για το χαμό του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Φτωχότερη η χώρα, φτωχότερη η Αριστερά και η τέχνη
Το φυσικό σκηνικό άρρηκτα δεμένο με την πραγματικότητα της χώρας. Σαν φωτογραφία που απεικονίζει ένα γνώριμο, υγρό, μελαγχολικό τοπίο. «Η άλλη Θάλασσα» έμεινε στη μέση ένα κρύο και βροχερό απόγευμα σε μια εργατική περιοχή της Αττικής. Ένα απόγευμα σημαδιακό, απόλυτα ταιριαστό με τη θλίψη που απλώνεται πάνω από την Ελλάδα της κρίσης, έφυγε απροσδόκητα από τη ζωή, την ώρα των γυρισμάτων, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Η χώρα είναι ακόμα πιο φτωχή, ακόμα πιο άδεια από εικόνες, μηνύματα, θύμησες. Ο αθεράπευτα αριστερός Θόδωρος Αγγελόπουλος, με τις πολλές διακρίσεις, έφυγε, μάλλον, όπως θα ‘θελε… Διαμορφώνοντας ένα πλάνο, μια φωτογραφία, μια ακόμα αλήθεια.
Με τις ταινίες του ανέδειξε με μοναδικό τρόπο την ελληνική πραγματικότητα. Σκιαγράφησε με εικόνες, χρώματα και συναισθήματα τη δύσκολη πορεία ενός λαού που προσπαθεί να ορθοποδήσει. Μίλησε με το δικό του καθηλωτικό τρόπο για την Αριστερά, καταθέτοντας ένα κινηματογραφικό χρονικό της πορείας της τον 20ο αιώνα.
Από χτες το απόγευμα η χώρα, η Αριστερά, η τέχνη είναι φτωχότερες. Από χτες το απόγευμα ο χορός του Μάνου Κατράκη γίνεται συγκλονιστική κραυγή για τη χώρα που πεθαίνει, για το όνειρο που χάνεται, για την «άλλη θάλασσα» που δεν θα τελειώσει ποτέ.

Σπάρτη: Νίκη του λαού ενάντια στο χαράτσι

Μια «μικρή» μάχη κερδήθηκε χάρη στην κινητοποίηση του κόσμου - 24/1/2012

Την Τρίτη, 24 Ιανουαρίου, συνεργείο εργολάβου της ΔΕΗ πήγε να κόψει το ρεύμα στην κατοικία δύο μελών της Επιτροπής Πολιτών Λακωνίας Ενάντια στα Χαράτσια, του Μπάμπη Μπασκουρέλου και της Άβας Μπουλούμπαση. Αμέσως ειδοποιήθηκαν τα μέλη της επιτροπής και μια ομάδα πήγε επί τόπου για συμπαράσταση και μια άλλη έκανε παράσταση διαμαρτυρίας στο υποκατάστημα της ΔΕΗ Σπάρτης, που εξακολουθεί να μη δέχεται την πληρωμή των τελών κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος χωρίς το χαράτσι.

Το συνεργείο έφυγε κατόπιν άρνησης των ιδιοκτητών να τους επιτρέψουν την είσοδο στο χώρο του μετρητή στη βάση της κάθετης διαφωνίας τους με το χαράτσι-ΕΕΤΗΔΕ, και λόγω της συμπαράστασης των παρευρισκομένων και του Προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου Καστορείου. Ταυτόχρονα ο κόσμος που είχε μαζευτεί στη ΔΕΗ Σπάρτης, μαζί με την παρέμβαση του Δήμου Σπάρτης, απαίτησε και πέτυχε την εντολή απόσυρσης του συνεργείου από το Καστόρι. Σε συμπαράσταση των συγκεντρωμένων πολιτών, ήρθε και αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ, καθώς και ένας εκ των αντιδημάρχων του Δήμου Σπάρτης.

Η Επιτροπή Πολιτών Λακωνίας Ενάντια στα Χαράτσια υπογράμμισε ότι η άμεση ανταπόκριση του κόσμου απέτρεψε την διακοπή του ρεύματος και τόνισε ότι η δύναμη των πολιτών είναι η ενότητα και η συλλογική δράση και μπορεί να έχει αποτελέσματα. Τέλος ο Δήμος Σπάρτης, ύστερα από αίτημά της Επιτροπής Πολιτών και σε συνέχεια ψηφίσματος που είχε πάρει τον Δεκέμβρη, κάτω από πίεση 100 περίπου πολιτών της περιοχής που παρευρέθηκαν στη συνεδρίαση, παραχώρησε χώρο για έδρα της Επιτροπής Πολιτών Λακωνίας Ενάντια στα Χαράτσια.

Το σχετικό βίντεο είναι από το τοπική ενημερωτική ιστοσελίδα Notospress.

E.I.N.A.: Ψήφισμα συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων της ΑΒΕΞ

Η ΕΙΝΑ παρακολουθεί εδώ και καιρό τις εξελίξεις στην ΑΒΕΞ, μια παραδοσιακή και γνωστή βιομηχανία της Πάτρας.

Παρακολουθούμε την προσπάθεια απαξίωσης της παραγωγής, που έχει μεγάλη ανάγκη η τοπική κοινωνία, από τη μεριά της εργοδοσίας.

Παρακολουθούμε με ανησυχία την προσπάθεια απαξίωσης της εργατικής δύναμης που –πάλι η εργοδοσία- έχει επιδοθεί την τελευταία χρονιά.

Ένα εργοστάσιο που παρά την κρίση, έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει τη λειτουργία του προσφέροντας εργασία στους εργάτες και απολαβές στις οικογένειές τους, μέσα στο 2011 συρρίκνωσε τον κύκλο εργασιών του σε μηδενικό επίπεδο. Η ιδιοκτήτρια εταιρεία από τον Ιούνιο έχει αφήσει απλήρωτους τους εργαζόμενους προφασιζόμενη έλλειψη ρευστότητας.

Παρακολουθούμε, όμως, με ενδιαφέρον και αλληλέγγυα προσμονή, τον παραδειγματικό αγώνα των εργαζομένων της ΑΒΕΞ που από τον Ιούνιο αγωνίζονται για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους και βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας. Έχουν κάνει το εργοστάσιο και την έδρα της εταιρίας στην ακτή Δυμαίων κέντρο του αγώνα τους και έχουν αποκαλύψει την πρόθεση της εργοδοσίας να κλείσει μια βιώσιμη και από τις παλαιότερες βιομηχανικές μονάδες της περιοχής, τσακίζοντας την αξιοπρέπεια των εργαζομένων αφήνοντάς τους απλήρωτους και στην ανασφάλεια έξι μήνες τώρα, απειλώντας τους να τους ωθήσουν στην εξαθλίωση με τις προσπάθειες υπαγωγής της εταιρείας σε καθεστώς πτώχευσης.

Βρισκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα τους, ηθικά και υλικά, και καλούμε τους φορείς των εργαζομένων της Πάτρας να αναλάβουν ενέργειες στήριξης του επίμονου αγώνα τους για επιβίωση και αξιοπρέπεια.

Κανείς δε θα μείνει μόνος του!
Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε με αντίσταση και αλληλεγγύη!
Η δικαίωση των εργαζομένων της ΑΒΕΞ θα είναι νίκη για όλους τους εργαζόμενους της Πάτρας!

Σχετικά με αναρτήσεις στο διαδίκτυο

Σχετικά με αναρτήσεις των τελευταίων ημερών στο διαδίκτυο γύρω από εσωτερικά ζητήματα της ΚΟΕ (και μάλιστα με αλλοιωμένα «στοιχεία»), έχουμε να δηλώσουμε τα παρακάτω:
Η ΚΟΕ λύνει τα πολιτικά και οργανωτικά ζητήματά της, όπως πάντα, με δημοκρατική συζήτηση στο εσωτερικό της, στις συνελεύσεις και τα όργανά της.
Οποιαδήποτε προσπάθεια παρέμβασης στα εσωτερικά της οργάνωσης για άγνωστους σκοπούς, θα πέσει στο κενό.
Η κοινωνία που δοκιμάζεται σε μια δύσκολη κατάσταση δεν έχει να ασχοληθεί με σενάρια και διαδρομισμούς τέτοιου είδους αλλά με πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Με αυτά τα προβλήματα θα αναμετρηθεί η ΚΟΕ όλο το επόμενο διάστημα.

Μετά τον Μπάιντεν και ο Βεστερβέλε

Σε πίσω αυλή των μεγάλων δυνάμεων έχει μετατραπεί η χώρα. Πρώτα ήρθε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τ. Μπάιντεν, στις αρχές Δεκέμβρη για να συζητήσει με Λ. Παπαδήμο. Α. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά σχετικά με τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και πώς μπορεί η χώρα μας να φανεί «χρήσιμη».

Το σίριαλ συνεχίζεται, αφού αυτές τις μέρες είναι εδώ ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γκ. Βεστερβέλε για να θέσει για άλλη μια φορά τα γνωστά διλήμματα: «Δεν θα έχουμε εμπλοκή με την έκβαση των συνομιλιών για το PSI, αρκεί να προχωρήσετε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έχει επιβάλει η Μέρκελ». Δηλαδή στην ολοκληρωτική αφαίμαξη του ελληνικού λαού και στην πλήρη μετατροπή της χώρας σε μεταμοντέρνα αποικία.alt Και ακόμη, «αρκεί να συμμορφωθείτε με τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς απέναντι στο Ιράν».

Από κοντά και οι θλιβερές μαριονέτες του πολιτικού συστήματος Λ. Παπαδήμος και Α. Σαμαράς, που για ακόμα μια φορά είπαν «ναι σε όλα» στο αφεντικό εκ Γερμανίας. Και ξέρουν καλά, όλες οι πλευρές, ότι αυτό το «ναι» δεν σημαίνει και τίποτα αφού, ανεξαρτήτως της έκβασης των συνομιλιών για το PSI, η καταστροφή της χώρας και της κοινωνίας είναι δεδομένη για τον αμερικανικό και γερμανικό παράγοντα. Το μόνο που ενδιαφέρει πια, είναι οι πολιτικές εξυπηρετήσεις, η λεηλασία του κοινωνικού και εθνικού πλούτου και η στιγμή που θα γίνει η χρεοκοπία της χώρας, ελεγχόμενη ή μη.

Βέβαια ο Βεστερβέλε δεν ξέχασε να μας προσφέρει και την πλήρη «ψυχολογική του υποστήριξη». Καλά έκανε, γιατί η κυβέρνηση Παπαδήμου και το σάπιο πολιτικό σύστημα που στηρίζει αυτές τις πολιτικές μάλλον δεν θα έχει ακόμα πολύ καιρό μπροστά της. Πλησιάζει η ώρα που ο λαός θα βγει ξανά στο προσκήνιο και θα τους στείλει από εκεί που ήρθαν.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον ξεσηκωμό του ρουμανικού λαού!

Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, από την Τυνησία ως την Ελλάδα κι από την Αίγυπτο ως τις ΗΠΑ, η λαϊκή οργή βράζει ενάντια στους λίγους, τους ελάχιστους, που δυναστεύουν τη συντριπτική πλειοψηφία. Μια λαϊκή οργή που σε κάθε χώρα βρίσκει τη δική της σπίθα και ανάβει τη φλόγα του ξεσηκωμού.

Στη Ρουμανία η σπίθα ήταν η παραίτηση του παλαιστινιακής καταγωγής υφυπουργού Υγείας της Ρουμανίας, Ραέντ Αραφάτ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη «μεταρρύθμιση», δηλαδή την ιδιωτικοποίηση και πλήρη διάλυση του συστήματος υγείας της χώρας. «Μεταρρύθμιση» που αποφασίστηκε από τη ρουμανική κυβέρνηση κατ’ εντολή (ποιού άλλου;) του ΔΝΤ. Καταρχήν, μια δευτερεύουσα αλλά ενδιαφέρουσα επισήμανση είναι ότι στη γειτονική χώρα φαίνεται να υπάρχουν και ελάχιστες έστω εξαιρέσεις κυβερνητικών στελεχών που δεν έχουν χάσει κάθε τσίπα – σε αντίθεση με τους «δικούς μας», που συγκροτούν μονολιθικό μπλοκ δωσίλογων.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ο ξεσηκωμός που πυροδότησε αυτή η εξέλιξη στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας απ’ άκρη σε άκρη της Ρουμανίας, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα και ριζοσπαστικοποιείται καθημερινά. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Ε. Μποκ αναγκάστηκε γρήγορα να αναδιπλωθεί, δηλώνοντας ότι η «μεταρρύθμιση» θα επανεξεταστεί συνολικά, και ότι δεν θα ιδιωτικοποιηθούν οι υπηρεσίες πρώτων βοηθειών.

Καθημερινά δυναμώνει ο ξεσηκωμός και γενικεύονται οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Οι Ρουμάνοι, που έχουν δει το εισόδημά τους να εξανεμίζεται γοργά, τους φόρους να αυξάνονται και το δημόσιο τομέα να ξεπουλιέται, που βιώνουν την απώλεια της λαϊκής κυριαρχίας με τους δανειστές να «παραγγέλνουν» στην κυβέρνηση να προχωρήσει σε κοινωνικό μακελειό, παραμένουν στους δρόμους. Με συνθήματα όπως «Κλέφτες!», «Να φύγετε!» και «Απαιτούμε σεβασμό!» δεκάδες χιλιάδες λαού αψηφούν τις δυνάμεις καταστολής παρά τις εκατοντάδες συλλήψεων και τραυματισμών. Μόνο χτες το βράδυ πάνω από 200 διαδηλωτές συνελήφθησαν στο Βουκουρέστι, ενώ οι διαμαρτυρίες έχουν ήδη εξαπλωθεί σε περισσότερες από 40 πόλεις της χώρας.

Στη χώρα μας οι δωσίλογοι της τρόικας καμώνονται πως δεν βλέπουν το καζάνι που βράζει, αλλά οι Ρουμάνοι μας στέλνουν μήνυμα νέου ξεσηκωμού, όπως έκαναν οι Τυνήσιοι στις αρχές του περασμένου χρόνου. Η κρίση βαθαίνει σε όλο τον κόσμο, αλλά πληθαίνουν οι λαοί που υψώνουν το ανάστημά τους και εξεγείρονται. Με τη συμβολή όλων μας, το 2012 θα επιφυλάσσει ακόμη πιο δυσάρεστες εκπλήξεις σε όσους αλαζονικά νομίζουν ότι θα καταφέρουν να βάλουν ταφόπλακα πάνω στους λαούς μας!

Δύο χρόνια χωρίς τη συντρόφισσα Μαριάννα Μπρεκάση

Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τη μέρα που η αγαπημένη μας συντρόφισσα Μαριάννα Μπρεκάση έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Μια μάχη που την έδωσε ως το τέλος με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Σε αυτή τη μάχη είχε στο πλευρό της τους συντρόφους της που της στάθηκαν με στοργή και αγάπη.

Από τα νεαρά της χρόνια η Μαριάννα βρέθηκε στην υπόθεση της αριστεράς και του κομουνιστικού κινήματος. Αυτή τη γραμμή ζωής υπηρέτησε σε όλη τη ζωή της με συνέπεια. Κατάφερε να γίνει ένα πρόσωπο αξιοσέβαστο στο χώρο της ΚΟΕ, ιδιαίτερα αγαπητό και αναγνωρίσιμο στο χώρο της αριστεράς, αλλά και ευρύτερα της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης. Η Μαριάννα αποτέλεσε παράδειγμα για πολλούς από μας. Για την αγωνιστική της στάση, την έγνοια για τον καθημερινό άνθρωπο και τα προβλήματα του, την ευθύτητα και όλα τα στοιχεία ήθους που την έκαναν να είναι ένα άτομο το οποίο «ξεχώριζε» από τη μια, αλλά ταυτόχρονα ήταν και «μία από μας». Επίσης, η Μαριάννα με τη στάση της αποτέλεσε ένα παράδειγμα διαφορετικό από αρνητικές συμπεριφορές και στάσεις ζωής και έδωσε ένα πρότυπο για το πως πρέπει να είναι τα στελέχη της Αριστεράς, με απλότητα, χωρίς ιδιοτέλεια και παραγοντισμό, με προσπάθεια κάθε στιγμή να καταπολεμείται ο ατομισμός και ο εγωισμός, με όραμα για την Αριστερά και το Λαό.

Συχνά συζητάμε για την αγαπημένη ας συντρόφισσα. Αν ήταν κοντά μας θα ήταν σήμερα στην πρώτη γραμμή του αγώνα, ανήσυχη, ζωηρή, μέσα και δίπλα στο λαό που δοκιμάζεται και αναζητά διεξόδους, μέσα στις προσπάθειες οργάνωσης του λαού. Θα βοηθούσε με τις πράξεις και τις απόψεις της για να προχωρήσουν οι αγώνες.

Κάποιοι σύντροφοι είχαν δώσει την υπόσχεση ότι κι άλλες Μαριάννες θα συνεχίσουν να βγαίνουν για να αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο, απαλλαγμένο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Σήμερα αυτή η δέσμευση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη επικαιρότητα.