Η κρίση και ορισμένα γεωπολιτικά συμφραζόμενά της

Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε σήμερα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τετράδια" πριν ένα περίπου χρόνο, την άνοιξη του 2012. Σε μια περίοδο που η Αριστερά στην πλειοψηφία της δεν ιεραρχούσε ως σημαντικά τα γεωπολιτικά ζητήματα και την ανάγκη προσανατολισμού σε σχέση με αυτά. Θεωρούμε ότι οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν το τελικό συμπέρασμα του άρθρου αλλά και τα βασικά σημεία της ανάλυσης που προηγείται. Η προσπάθεια προσανατολισμού σε αυτά τα ζητήματα είναι σήμερα επιβεβλημένη καθώς, όπως σημειώνεται και στο άρθρο, "σήμερα το επίκεντρο από την οικονομία περνά στην πολιτική και διαμέσου αυτής στο γεωστρατηγικό". Αυτό είναι σήμερα φανερό και θα γίνεται περισσότερο φανερό αύριο στην Κύπρο, την Ελλάδα, την Ευρώπη.

Αποστολή του "ΔΡΟΜΟΥ της Αριστεράς" στην Κύπρο

Τι γινεται στην Κύπρο;
Τι σκέφτονται και τι φοβούνται οι Κύπριοι;
Τι λένε για την Ελλάδα και για την κυβέρνηση;
Τι γνώμη έχουν για το ΣΥΡΙΖΑ;
Ακούστε τα παρακάτω αποσπάσματα από την αποστολή του "Δρόμου" στην Κύπρο.

Συνέντευξη 1η: Τετάρτη 27/3/2013
Συνέντευξη 2η: Πεμπτη 28/3/2013
Συνέντευξη με φοιτήτρια σε διαδήλωση στη Λεμεσό: Παρασκευή 29/3/2013
Συνέντευξη 3η: Σάββατο 30/3/2013

Την ιστορία τη γράφουν τα ΟΧΙ των λαών

Η προδοτική στάση της τρόικας Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη μπροστά στο κυπριακό ΟΧΙ θα μείνει στην ιστορία της ελληνικής άρχουσας τάξης σαν ένας ακόμη ανεξίτηλος λεκές. Η ελληνική κυβέρνηση όφειλε να διευρύνει το ρήγμα που άνοιξε το κυπριακό ΟΧΙ στην πολιτική των Μνημονίων, αδράχνοντας την ευκαιρία για να αμφισβητήσει και το ελληνικό πρόγραμμα. Αυτή η επιλογή, η μόνη αλληλέγγυα στην Κύπρο και η μόνη που διασώζει την Ελλάδα, αυτή η επιλογή που θα μπορούσε να αλλάξει συνολικά την εξέλιξη των πραγμάτων στον ευρωπαϊκό Νότο, δεν έγινε. Δεν έγινε, επειδή έχουμε μια γερμανόδουλη κυβέρνηση. Κι έτσι η 25η Μαρτίου 2013 θα μείνει στην ιστορία σαν μέρα τιμωρίας του κυπριακού λαού, και μέρα ντροπής για τη Μνημονιακή διακυβέρνηση της Ελλάδας. 

Η κυνική και εκβιαστική απόφαση της ευρωκρατίας, με την ένοχη συνέργεια των κυβερνήσεων Αναστασιάδη και Σαμαρά, ανοίγει το δρόμο σε ένα νέο «Αττίλα». Πιο εξωραϊσμένο και πιο εξευρωπαϊσμένο, αλλά και πιο ισοπεδωτικό. Ένα νέο «Αττίλα» αρματωμένο με τα σύγχρονα υπερ-όπλα της χρεοκρατίας και της «διακοπής της ρευστότητας», και με σαφή στόχο: να διαλύσει την κυπριακή οικονομία και να μετατρέψει την Κυπριακή Δημοκρατία σε ευρω-προτεκτοράτο. 

Πέρα όμως από το προχώρημα της αποικιοποίησης του Νότου, ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί σε μια ακόμη διάσταση: Η Κύπρος έγινε το πειραματόζωο ενός νέου Μερκελικού εργαλείου. Όπως ομολόγησε χθες ο επικεφαλής του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ, το κυπριακό μοντέλο είναι προς εξαγωγή. Πλέον οι καταθέσεις σε πανευρωπαϊκή κλίμακα κινδυνεύουν. Αυτό κάτι σημαίνει ιδιαίτερα για την Ελλάδα, στην οποία επίκειται το δεύτερο μέρος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Άραγε θα κληθεί ο λαός να πληρώσει –κι αυτό– το μάρμαρο; 

Αν οι λαοί μας δεν επιβάλλουν μια μεγάλη αλλαγή, η οικονομική διάλυση και ο κοινωνικός Καιάδας θα συνοδευτούν από άμεση υποθήκευση της όποιας εθνικής κυριαρχίας έχει απομείνει, και από ευθεία απειλή ενάντια στην ίδια την εδαφική ακεραιότητα των χωρών μας. Όπως αποδεικνύεται, τα περί «ευρωπαϊκής ΑΟΖ» που ανέφερε ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ κατά την επίσκεψη του στην Ελλάδα (και που αμέσως υιοθέτησε ο πειθήνιος κ. Σαμαράς) δεν ήταν παρά το προανάκρουσμα για την έναρξη μιας γενικευμένης ευρωπαϊκής και γερμανικής επέλασης στα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου. 

Όμως ο κυπριακός λαός δεν πρόκειται να παραδοθεί στην Τρόικα, όσο και να του στερούν το δικαίωμα να εκφράσει τη θέση του. Ας μην χαίρεται ο κ. Σόιμπλε, που δήλωσε ότι «η νέα συμφωνία δεν χρειάζεται να επικυρωθεί από την Κυπριακή Βουλή». Στην πραγματικότητα δείχνει πόσο ο Μερκελισμός φοβάται τη Δημοκρατία! 

Στην Ελλάδα, όσα κηρύγματα ραγιαδισμού κι αν κάνουν οι Μνημονιακές δυνάμεις και τα συστημικά ΜΜΕ, ότι τάχα τα ΟΧΙ είναι ανεύθυνα, όσο και να κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για τη σταθερή αντιμνημονιακή και πατριωτική στάση του, δεν πρόκειται να κάμψουν το φρόνημα του ελληνικού λαού. Έχουν επίγνωση ότι πλέον έχουν γίνει μισητοί από τον ελληνικό λαό. Χτες, για μια ακόμη φορά, απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας ακούστηκε η φωνή για κοινό αγώνα και αλληλεγγύη με την Κύπρο. Στη δε Αθήνα, για να γίνει η παρέλαση, αναγκάστηκαν να φράξουν με κάγκελα και κλούβες τη μισή πόλη. Έφτασαν να επιστρατεύσουν τον Ρεχάγκελ στο πλάι του γκαουλάιτερ Φούχτελ. Έχουν χάσει πλέον την αίσθηση του γελοίου. Τα ψωμιά τους είναι λίγα! 

• Κάτω η Μερκελική ΕΕ 
• Για μια άλλη Ελλάδα, για μια άλλη Κύπρο, σε μια άλλη Ευρώπη 
• Κοινό μέτωπο των λαών ενάντια στην αποικιοποίηση του Νότου
• Εθνική Κυριαρχία, Πραγματική Δημοκρατία, Παραγωγική Ανασυγκρότηση

Το ΟΧΙ της Κύπρου ΕΛΠΙΔΑ για τους λαούς

Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας χαιρετίζει το ΟΧΙ Αξιοπρέπειας της Κύπρου απέναντι στη γερμανοκρατία και τη «διεθνή» των τοκογλύφων δανειστών, το Eurogroup και το ΔΝΤ. Το νέο κυπριακό ΟΧΙ, μετά από αυτό στο σχέδιο Ανάν, είναι μια περήφανη απάντηση απέναντι στα σχέδια για οικονομική καταρράκωση, προτεκτορατοποίηση και κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Ο μαρτυρικός κυπριακός λαός, που έχει χύσει αίμα για να κερδίσει την Ανεξαρτησία του, που γνωρίζει από εισβολή και κατοχή, ορθώνει για μία ακόμη φορά το ανάστημα του και στέλνει μήνυμα Αντίστασης, Αξιοπρέπειας και Ελπίδας σε όλους τους λαούς της Ευρώπης. Είναι στην Κύπρο που για πρώτη φορά απορρίπτεται το εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή Χρεοκοπία», είναι στην Κύπρο που δέχεται ένα βαρύτατο πλήγμα η τάχα πανίσχυρη Μερκελική πολιτική και οι τάχα παντοδύναμες αγορές. 

Ταυτόχρονα οι εξελίξεις αποτελούν στραπάτσο για την τρικομματική συγκυβέρνηση Σαμαρά. Όχι μόνο για την κατάπτυστη στάση που κράτησε στο Eurogroup δια του κ. Στουρνάρα. Όχι μόνο γιατί τσαλαπάτησε τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Αλλά κυρίως γιατί αποδεικνύεται περίτρανα ότι υπάρχει άλλος δρόμος, δρόμος άρνησης των Μνημονίων και ουσιαστικής διαπραγμάτευσης, αντί της πειθήνιας και δουλοπρεπούς στάσης που κρατά η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στη Μέρκελ. 

Είναι αναμενόμενο στο προσεχές διάστημα να κορυφωθεί η επιθετικότητα της Τρόικα και της Μέρκελ. Γι’ αυτό η Αριστερά οφείλει να πάρει άμεσες πρωτοβουλίες συντονισμού όλων των προοδευτικών, αντισυστημικών και λαϊκών δυνάμεων στις χώρες του Νότου, με επίκεντρο την αλληλεγγύη και την εξάπλωση του κυπριακού ΟΧΙ. 

Όμως, περισσότερο από ποτέ είναι σήμερα η ώρα της αλληλεγγύης και της αδελφοσύνης ανάμεσα στον ελληνικό και τον κυπριακό λαό. Είναι η ώρα να ανοίξει μια νέα εποχή συμπόρευσης. Για να «αντέξει» το Κυπριακό ΟΧΙ. Για να νικήσει η Κύπρος την Τρόικα και την Μέρκελ. Για να ανοίξει μια στέρεη προοπτική, χωρίς Μνημόνια αλλά με λαϊκή κυριαρχία, πραγματική δημοκρατία και κοινωνική προκοπή. Για μια άλλη Ελλάδα, για μια άλλη Κύπρο σε μια άλλη Ευρώπη. 

Είναι η ώρα να αντλήσουμε δύναμη από το παράδειγμα του κυπριακού λαού. Όλοι οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου αλλά πρώτα και κύρια εμείς. Η Αριστερά οφείλει να συντονιστεί με το λαϊκό αίτημα για συμπόρευση Ελλάδας -Κύπρου, σε αντιμνημονιακή και ανορθωτική κατεύθυνση. 

Οι παρελάσεις στις 25 Μάρτη μπορούν να στείλουν πολλαπλό μήνυμα: αλληλεγγύη στον κυπριακό λαό, αλλά και ανάταση του φρονήματος του ελληνικού λαού και ένταση του αγώνα για να απαλλαγούμε από τρόικες και μνημόνια.

Οι έμποροι των εθνών βάζουν στο στόχαστρο την Κύπρο

Η ΚΟΕ καταγγέλλει τον κυνικό εκβιασμό της Γερμανικής Ε.Ε. απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία και τον κυπριακό λαό. Ο Μερκελισμός δοκιμάζει στην Κύπρο μια αναβάθμιση των «εργαλείων» που μέχρι σήμερα έχει χρησιμοποιήσει, αποσκοπώντας τόσο στη διάλυση της οικονομικής υπόστασης της Κύπρου όσο και στον πολιτικό έλεγχο αυτού του εξαιρετικής γεωπολιτικής και γεωοικονομικής σημασίας τόπου.

Η ΚΟΕ καταδικάζει τη «Διεθνή» των ευρωπαίων τοκογλύφων δανειστών, το Eurogroup, που με τη μνημονιακή θηλιά επιχειρεί να στραγγαλίσει την κυπριακή ανεξαρτησία. Καταγγέλλει την εθελόδουλη και συνένοχη τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, που έχει το θράσος να δηλώνει ότι «συμπαραστέκεται στον αδελφό κυπριακό λαό» ενώ υπερψήφισε πειθήνια τις καταστροφικές αποφάσεις του Eurogroup. Όσο για τον κύριο Αναστασιάδη, που ορκιζόταν πως δεν υπάρχει θέμα «κουρέματος» των καταθέσεων ιδιωτών και λίγες μέρες μετά ακολούθησε το δρόμο υποταγής που πρώτος άνοιξε ο ομοϊδεάτης του Σαμαράς, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την εγκληματική πολιτική του.

Η ΚΟΕ διαδηλώνει την ολόψυχη αλληλεγγύη της στον αγώνα του κυπριακού λαού ενάντια στους Αμερικανούς και Ευρωπαίους, που χρησιμοποιούν ως πολιορκητικό κριό το τραπεζικό πρόβλημα για να επιβάλουν την προτεκτορατοποίηση της Κύπρου, την οποία δεν πέτυχαν με το σχέδιο Ανάν. Οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ποτέ δεν συγχώρησαν το ιστορικό ΟΧΙ του κυπριακού λαού σ' αυτό το διχοτομικό και αποικιοκρατικό σχέδιο, και σήμερα επανέρχονται με εκδικητική μανία ενάντια στην κυπριακή εθνική κυριαρχία.

Ο δοκιμαζόμενος και ευρισκόμενος -και αυτός- μπροστά στο φάσμα της κοινωνικής και εθνικής διάλυσης λαός της Ελλάδας, σε πλήρη αντίθεση με τις Τρόικες εξωτερικού και εσωτερικού που τον κυβερνούν, στέκεται στο πλάι του κυπριακού λαού. Με αλληλεγγύη, με πόνο ψυχής, αλλά και με ελπίδα. Όταν, σε μια περιοχή-επίκεντρο της όξυνσης των ανταγωνισμών μεταξύ των ισχυρών, η Ελλάδα γίνεται αποικία χρέους υπό καταστροφή, και την ίδια στιγμή διακυβεύεται πλέον η ίδια η υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι βαθιά μας πεποίθηση ότι ο ξεσηκωμός των λαών του ευρωπαϊκού Νότου και της Μεσογείου είναι κοινή ανάγκη και κοινή μοίρα. 

• Εθνική Κυριαρχία - όχι χρεοκρατία και γερμανοκρατία
• Εδαφική Ακεραιότητα - όχι προτεκτορατοποίηση και διάλυση
• Κοινωνική Σωτηρία - όχι διάσωση της τραπεζοκρατίας
• Μεσόγειος θάλασσα ειρήνης – όχι πεδίο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμου
• Για μια άλλη Ευρώπη, των λαών και της Πραγματικής Δημοκρατίας

Μετανάστης; Όχι, ευχαριστώ...

Γιατί αξίζει να μείνει στη χώρα η νεολαία μας, κόντρα στην απελπισία που διαχέουν οι κυβερνητικοί υπηρέτες των τροϊκανών

των Ισμήνης Αναγνωστάκη, Έλενας Κατσαρού *

Στην Ελλάδα του 2013, μια ευρωπαϊκή χώρα σε ανθρωπιστική κρίση, οι νέοι είμαστε η πρώτη μεταπολεμική γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Και το γνωρίζουμε καλά. Γνωρίζουμε όμως ακόμα ότι πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν υπάρχει η δυνατότητα μιας τόσο μεγάλης αλλαγής προς όφελος των πολλών. Δεν είναι τυχαίο που η ματιά των αγωνιζόμενων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη στρέφεται συχνά στη χώρα μας. Ένα λαός, μονάχα λίγα εκατομμύρια, αναγκάζει υπερεθνικές εξουσίες να φοβούνται. Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι μια χώρα σε μετάβαση κι έχουμε αρκετούς λόγους για να ελπίζουμε.

Τα τρία τελευταία χρόνια δεν αυξήθηκαν μονάχα η φτώχεια, η ανεργία, οι αυτοκτονίες. Στα τρία αυτά χρόνια, κατακτήσαμε τις πλατείες, παρελάσαμε κόντρα στους επισήμους, απαντήσαμε με αλληλεγγύη και συλλογικότητα στην καταστροφή, ξέφυγε η σκέψη μας σε πράγματα που θεωρούσαμε κάποτε αδιανόητα. «Απαισιοδοξία του νου, αισιοδοξία της θέλησης». Στην Ελλάδα συνυπάρχουν και παλεύουν δύο κόσμοι. Στην καθημερινότητά μας, στις στιγμές της σύγκρουσης, στην πολιτική. Οι νέοι είμαστε στον ένα από τους δύο.  

Βέβαια, αν κάποιος έχει να διαλέξει ανάμεσα στο να κλαίει τη μοίρα του εδώ ή να φύγει έξω για μια δουλειά, θα κάνει μάλλον το δεύτερο - κι αυτό δεν είναι παράλογο. Δεν μένουμε εδώ για να είμαστε άνεργοι, για να θυσιαστούμε ηρωικά για μια πατρίδα που κυβερνούν οι δωσίλογοι. Αλλά και τι σημαίνει να ζεις και να εργάζεσαι στο εξωτερικό; Να ξημεροβραδιάζεσαι στη δουλειά; Να θεωρείς ανύπαρκτα τα δικαιώματα; Να μη σου περισσεύει τίποτα για να ζήσεις, πέρα από μια στοιχειώδη επιβίωση; Εντελώς πεζά: Αν ο στόχος είναι μια ζωή με αξιοπρέπεια, τότε ευκολότερα θα τα καταφέρουμε στην Ελλάδα παρά αλλού. Απλά, δεν θα μας έρθει στο πιάτο. Μονόδρομοι υπάρχουν όταν ο καθένας από εμάς πορεύεται μονάχος του. Είτε εντός, είτε εκτός Ελλάδας. Όταν η ζωή νοείται ως «ευκαιρίες προς επιλογή», ως «ατομική προκοπή». Εμείς λέμε «εγώ θα μείνω», για να μείνουμε τελικά πάρα πολλοί, όλοι. 70 χρόνια μετά την ίδρυση της ΕΠΟΝ, να δημιουργήσουμε ένα αριστερό, πολιτικό ρεύμα νέων, ένα ρεύμα δράσης και αντίστασης, συμμετοχής και προσφοράς, ιδεών και πολιτισμού, οικοδόμησης και πρωτοβουλιών.

Το «εγώ θα μείνω», σύνθημα επιβίωσης και προοπτικής

Κι αν φύγουμε; Κι αν η χώρα συνεχίσει ν’ αδειάζει από τους νέους; Τότε ποιοι θα ανατρέψουν το «παλιό» και το «σάπιο»; Ποιοι θα βάλουν πλάτες για μια νέα Ελλάδα; Ποιος θα αντέξει τα χτυπήματα; Ποια νέα γνώση και πώς θα παραχθεί, λειτουργώντας για το συμφέρον των πολλών; Ποιος θα δουλέψει για την παραγωγική ανασυγκρότηση; Ποια νέα κουλτούρα θα υπερκεράσει το μεταμοντέρνο παρασιτισμό μιας προηγούμενης γενιάς; Πώς αυτή η πατρίδα θα συνεχίσει να υπάρχει ως υπόσταση; Πώς αυτός ο λαός θα συνεχίσει τη μακρά παράδοση αντίστασης στους ισχυρούς; Πώς η παγκοσμιοποίηση δεν θα καταργήσει κάθε εθνική ιδιαιτερότητα; Πώς τα μηνύματα του πλανήτη θα συνεγείρουν τη μεσογειακή γωνιά μας; Ποιοι θα γεμίσουν ξανά τις πλατείες; Ποια ορμή θα βάλει φρένο στην προσαρμογή, την ενσωμάτωση, τη γραφειοκρατία; Ποια νέα, ριζοσπαστική Αριστερά θα γεννηθεί μέσα στους αγώνες; 

Το «εγώ θα μείνω», λοιπόν, δεν είναι ένα απλό σύνθημα. Είναι ένας στόχος για να κρατηθεί ζωντανή η χώρα. Δεν μπορεί παρά να είναι στον πυρήνα όποιας πολιτικής θέλει ν’ ανατρέψει αυτή την κατάσταση, αλλά και να ανοίξει έναν διαφορετικό δρόμο. Μια απόλυτη προϋπόθεση και βασικός πυλώνας για να υπάρξει ένα πολιτικό ρεύμα διεξόδου, μια σύγκρουση με πιθανότητες επιτυχίας, μια καλύτερη «επόμενη μέρα» για τη χώρα. 

Γιατί αν και αυτή η μάχη δεν δοθεί, αν δεν δίνεται καθημερινά και με κάθε τρόπο, τότε πολλά απ’ όσα οραματιζόμαστε θα μείνουν στα χαρτιά. Για όλους όσοι αγωνίζονται, λοιπόν, σε κάθε μικρή αντίσταση και κάθε μεγάλο κίνημα, σε κάθε χώρο, το σύνθημα «εγώ θα μείνω» πρέπει ν’ ακουστεί δυνατά. 

«Δεν φεύγω, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι»

Εξομολόγηση από την Αργεντινή της χρεοκοπίας

«Για μένα αναδύθηκε μια νέα ελπίδα μετά τις 19 και 20 Δεκέμβρη (σημ. αναφέρεται στο Argentinazo του 2001). Αν και η κατάσταση ήταν ήδη οικονομικά δύσκολη, δεν είχα αυτή την ελπίδα παλιότερα. Όλα όσα πίστευα ήταν γελοία. Δεν μου άρεσε να αισθάνομαι ότι το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φροντίσω για την πάρτη μου. Σκεφτόμουν πράγματα του τύπου: τι θα γίνει με την καριέρα μου, αν χρειαστεί να φύγω από τη χώρα, ή αν δεν φύγω από την χώρα πώς θα βρω δουλειά; Ένιωθα σαν να ήταν ο εαυτός μου, οι φίλοι μου και η πιθανότητα να κάνω οικογένεια, τα μόνα πράγματα που μου είχαν απομείνει. Ήθελα να θέσω τη δύναμή μου στην υπηρεσία κάποιου σκοπού και δεν μπορούσα να βρω αυτόν το σκοπό.

Τώρα θέλω να μείνω στη χώρα μου. Δύο χρόνια πριν, σκεφτόμουν μήπως γινόμουν ερευνήτρια σε κάποιο ευρωπαϊκό ή αμερικανικό πανεπιστήμιο, γιατί πίστευα ότι θα μου άρεσε να διαβάζω και να ερευνώ σ’ έναν άλλο τόπο. Τώρα θέλω να μείνω εδώ, το οποίο είναι σημαντικό. Ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που έχουν τη δυνατότητα να φύγουν, που μπορούν να επιλέξουν έναν άλλο τρόπο ζωής στο εξωτερικό και να έχουν καλύτερη τύχη οικονομικά. Αν αυτή η χώρα δεν μου πρόσφερε τίποτα, τότε μπορούσα να ασχοληθώ με τη μελέτη και την έρευνα γιατί σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για πράγματα που αξίζουν. Δεδομένου ότι δεν μπορούσα όμως να τα κάνω εδώ, σε ποιο μέρος του κόσμου θα έπρεπε να βρεθώ; Αυτή ήταν η ερώτηση. Ένιωθα περίεργα όταν σκεφτόμουν αυτή την ερώτηση, ένα αίσθημα λύπης για το ότι πρέπει να φύγω. Αλλά γιατί; Είναι φυσιολογικό πράγμα να πεις ότι θα πας να ζήσεις την εμπειρία μιας άλλης χώρας και μετά θα επιστρέψεις. Αυτή η ιδέα ήταν πάντα το τελευταίο καταφύγιό μου, αλλά ένιωθα σαν κατά κάποιο τρόπο η χώρα μου να με έδιωχνε μακριά, ότι δηλαδή η κοινωνική κατάσταση με πέταγε έξω και ότι δεν μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δεν μπορούσα να βρω τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να εκπληρώσω τις επιθυμίες μου. Τώρα νιώθω πως αυτός εδώ είναι ο τόπος για να μείνω και να δουλέψω. Σε πείσμα όλων των προβλημάτων, όχι μόνο των οικονομικών αλλά και οποιουδήποτε άλλου τύπου. Εξαιτίας της παλιάς πολιτικής που ασκείται ακόμη στην Αργεντινή, πάντα θα υπάρχει ανισότητα και πάντα θα υπάρχουν προβλήματα. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, η Αργεντινή είναι ο τόπος που θέλω να μείνω και να συνεχίσω να αγωνίζομαι». 

Carina, αργεντίνικη οργανωτική επιτροπή του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ
(Από το βιβλίο Οριζοντιότητα, φωνές λαϊκής εξέγερσης στην Αργεντινή 

Εκδ. «Για την κυκλοφορία των αγώνων»)

Λαϊκά παραμύθια των Παλαιστινίων - Ένα νέο βιβλίο των εκδόσεων Α/συνεχεια

Λαϊκά Παραμύθια των Παλαιστινίων 

επιμέλεια – επιλογή: Δημήτρης Προύσαλης 

σειρά: παραμύθια των αγωνιζόμενων λαών

Οι εκδόσεις Α/συνεχεια με το νέο τους τίτλο Λαϊκά Παραμύθια των Παλαιστινίων, εγκαινιάζουν τη νέα τους σειρά «παραμύθια των αγωνιζόμενων λαών», που επιμελείται και παρουσιάζει ο ερευνητής και «παραμυθάς» Δημήτρης Β. Προύσαλης. 

Τα λαϊκά παραμύθια αποτελούν κοινή ανάσα και πατρίδα των λαών του κόσμου, που δεν γνωρίζουν σύνορα, μήτε βολεύονται μέσα στα όριά τους. Αποτελούν ένα σταυροδρόμι συνάντησης αλλά ταυτόχρονα κι ένα χαρμάνι αλληλεπίδρασης και ταυτότητας. 

Ποια αλήθεια ξεστομίζει ένα πράσινο πουλί; Ποιες είναι οι τρεις συμβουλές που σε βοηθούνε να πορεύεσαι στη ζωή; Η δικαιοσύνη των δικαστών άραγε πάντα καθρεφτίζεται στο δίκιο; Πώς μοιράζουν δυο αδέρφια το μερτικό απ’ τη σοδειά τους; Υπάρχει άνθρωπος που να μη φοβάται τα δαιμονικά Γκουλ; Τι όνειρο ακολούθησε ένας γεωρ-γός και πού τον οδήγησε; Ποια είναι η ιστορία του πατέρα με τους επτά γιους; Τι πα-ράπονα μπορεί να έχει μια καμήλα; Ποιος είναι ο δυνατότερος στη ζωή; Τι μήνυμα μπορεί να κρύβει μια μαύρη κατσίκα; Υπάρχει σωστή απάντηση σε κάθε ερώτηση ή όχι; Πόσο μπορεί να αξίζουν οι φίλοι και πόσο ο παράς; Ποιες περιπέτειες «έζησε» ο άτυχος μικρός καμπούρης; Πόσα ψέματα μπορεί να κρύβει μια ιστορία; Ποια είναι η Ατάμπα κι ο Ζαρίφ Ετούλ; 

Στην παρούσα συλλογή απαγκιάζουν 44 ιστορίες από την προφορική λαϊκή λογοτεχνία των Παλαιστινίων, που κυκλοφορούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και φέρνουν μια ανάσα λευτεριάς, συνέχειας αλλά και πνοής από το χτες που μπολιάζει λοξοκοιτάζοντας με ελπίδα το αύριο.

Για πληροφορίες, παραγγελίες: 

τηλ. 210-3845870, φαξ. 210-3473561, email: info@asynechia.gr / http://asynechia.gr

«Αυτοί που πεθαίνουν για τη Ζωή, δεν μπορούν να λογίζονται νεκροί»

Η ψυχή και ο νους της Μπολιβαριανής Επανάστασης, ο άνθρωπος που ενσάρκωσε τις ελπίδες και τους βαθύτερους πόθους του λαού του, το σύμβολο που αγαπήθηκε από εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους και μισήθηκε από την ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό, δεν βρίσκεται πια μαζί μας. Η είδηση του θανάτου του Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες προκαλεί μεγάλη οδύνη σε όλους μας. Πρόκειται για μια μεγάλη απώλεια για το λαό της Βενεζουέλας, για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής, για όλους τους λαούς της γης μας.

Όμως, όπως είπε ο σύντροφος Νίκολας Μαδούρο, «Αυτοί που πεθαίνουν για τη Ζωή, δεν μπορούν να λογίζονται νεκροί». Είμαστε σίγουροι ότι ο περήφανος λαός της Βενεζουέλας θα αντιμετωπίσει αυτές τις δύσκολες στιγμές με το κεφάλι ψηλά, συσπειρωμένος γύρω από την ηγεσία της Μπολιβαριανής Επανάστασης, αντλώντας δύναμη από τις ιστορικές νίκες που πέτυχε μέχρι σήμερα υπό την ηγεσία του Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες. Σε αυτόν το δύσκολο αγώνα του, ο λαός της Βενεζουέλας και η ηγεσία της Μπολιβαριανής Επανάστασης θα έχουν ως ισχυρούς συμμάχους την αγάπη και την αλληλεγγύη όλων των επαναστατικών και προοδευτικών δυνάμεων, όλων των λαών του κόσμου.

Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, μέλος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, απευθύνει τα πιο θερμά συλλυπητήρια στην κυβέρνηση, τις οργανώσεις και το λαό της Βενεζουέλας, καθώς και στην οικογένεια του Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

"Οικόπεδα" με βάθος

Γεωπολιτικά ζητήματα γύρω από τους ανταγωνισμούς για τους υδρογονάθρακες - Τι κρύβεται πίσω από το ενδιαφέρον για τις ΑΟΖ

του Ρούντι Ρινάλντι

Δεν επαναχαράσσονται μόνο τα σύνορα των χωρών (π.χ. Βαλκάνια, Καύκασος κ.λπ.) ή οι σφαίρες επιρροής των μεγάλων δυνάμεων (όπως έγινε μετά το τέλος του «ψυχρού πολέμου»), αλλά ακόμα και τα «θαλάσσια οικόπεδα».

Αυτό συμβαίνει, με έντονες διεργασίες και πιέσεις όλων των ειδών, σε ολόκληρη την Μεσόγειο – και ιδιαίτερα στη νοτιοανατολική πλευρά της, μετά την ανεύρεση μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στο βυθό της.

Έτσι γίνεται λόγος για χάραξη, ή ανακήρυξη, ή συμφωνία περί των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ), για «οικόπεδο 6», «οικόπεδο 5010» κ.ο.κ. Ήδη έχουν συναφθεί ή ολοκληρώνονται συμφωνίες ανάμεσα σε τεράστια μονοπώλια, τα οποία έχουν τη δυνατότητα έρευνας, εξόρυξης και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, και ιδίως φυσικού αερίου.

 

Μέσα σε αυτή τη δίνη, χώρες υπό χρεοκοπία που διαθέτουν τέτοια κοιτάσματα, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, γίνονται αμέσως τόποι ενδιαφέροντος, αφού τα δικαιώματα στα κοιτάσματα αυτά μπορούν να τύχουν διαφόρων συμψηφισμών υπέρ των «δανειστών», οι οποίοι επιβάλλουν όρους αποικιοκρατίας και προτεκτορατοποίησης. Πλην όμως, τα γεωπολιτικά παιχνίδια (διάβαζε ανταγωνισμοί) είναι πολύ ισχυρά και επικίνδυνα για τους λαούς της περιοχής και την κυριαρχία των χωρών.

Δυο συμφοιτητές μας νεκροί. Εξοντώνουν τη γενιά μας. Φτάνει!

Στην Ελλάδα της τρόικας οι νέοι μετράμε. Μετράμε μήνες ανεργίας. Μετράμε άχρηστα προσόντα και πτυχία. Μετράμε τους φίλους που έφυγαν στο εξωτερικό. Μετράμε τα «κουράγιο ρε παιδιά» που ακούμε από γονείς και μεγαλύτερους. Μετράμε τα χρήματα που δεν φτάνουν πια. Μετράμε τα πράγματα που θέλουμε να ζήσουμε μα δε μπορούμε. Μετράμε νεκρούς. Μετράμε νεκρούς.

Θα πουν ξανά οι πληρωμένοι στις τηλεοράσεις ότι «τα παιδιά δεν πρόσεξαν τη φωτιά», ότι «είναι τραγικό», Θα χυθούν κροκοδείλια δάκρυα για «τους φοιτητές μας που δεν έχουν θέρμανση». Αλλά μην τυχόν μιλήσει κανείς για ευθύνες. Είναι «πολιτική εκμετάλλευση» να θες να σταματήσεις το θάνατο. Ένοχο είναι απλά ...το μονοξείδιο του άνθρακα και η απροσεξία. Γιατί είναι πια πολυτέλεια το να μην κρυώνεις. Γιατί πρέπει να πληρώσεις αλλά δεν έχεις.

Εμείς όμως μετράμε νεκρούς.

Κάθε μέρα που η χώρα θα συνεχίζει να κυβερνιέται από την τρόικα.

Με κάθε νόμο που οι τρικομματικοί ραγιάδες θα εφαρμόζουν.

Όταν καθετί ζωντανό σε αυτόν τον τόπο που λέγεται Ελλάδα θα καταστρέφεται, μια ολόκληρη γενιά -εμείς- θα πρέπει να διαλέξουμε:

Ή θα μάς καταντήσουν δούλους ή θα τους διώξουμε.

Ή θα στερηθούμε τα βασικά ή θα ζήσουμε με αξιοπρέπεια.

Ή εμείς θα φτιάξουμε μια νέα Ελλάδα ή θα συνεχίσουμε να μετράμε...

Επιτέλους Αξιοπρέπεια - Επιτέλους Δημοκρατία!

Για τις εξελίξεις στην Ιταλία και την Ευρώπη

Η Ευρώπη που στενάζει μίλησε ξανά

Μετά την Ελλάδα η Ιταλία. Μπορεί το πολιτικό σκηνικό εκεί να μην ανατράπηκε στο βαθμό που συνέβη αυτό εδώ, με τη συντριβή του δικομματισμού και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, αλλά το μήνυμα είναι εξίσου ξεκάθαρο με το μήνυμα των τελευταίων εκλογών στην Ελλάδα: ο ιταλικός λαός καταδικάζει απερίφραστα την πολιτική που εφαρμόζεται, απορρίπτει τις πολιτικές που επιβάλλει η Γερμανία στον ευρωπαϊκό Νότο. Τα κόμματα που υπεράσπισαν ανοιχτά τις πολιτικές αυτές τιμωρούνται: τόσο η Κεντροαριστερά, που περίμενε μια εύκολη νίκη η οποία δεν ήρθε ποτέ, όσο και ο μερκελιστής Μόντι, που καταποντίστηκε. Αντίθετα, τα κόμματα που εμφανίστηκαν να εναντιώνονται σε αυτές τις πολιτικές, κερδίζουν: ο Μπέπε Γκρίλο εκτινάσσεται και ο μεταμφιεσμένος Μπερλουσκόνι νεκρανασταίνεται. Η Αριστερά επιχειρεί μια «ενωτική» αλλά άχρωμη και άοσμη εκλογική κάθοδο και, αφού ουσιαστικά επιλέγει να μην παρέμβει σε αυτή την αντιπαράθεση, απλώς εξαφανίζεται… 

Ένα καινούριο βιβλίο από τις εκδόσεις Α/συνεχεια

Θυσίες για μια Καλύτερη Ζωή, το Σοσιαλισμό 

- Μαρτυρία Ενός Μαχητή του ΔΣΕ - 

συγγραφέας: Αποστόλης Κουφάκης 

σειρά: ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα

Ένας νέος τίτλος προστέθηκε στη σειρά “ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα” των εκδόσεων Α/συνεχεια. Το βιβλίο του κομμουνιστή - μαχητή Αποστόλη Κουφάκη, Θυσίες για μια Καλύτερη Ζωή, το Σοσιαλισμό: Μαρτυρία Ενός Μαχητή του ΔΣΕ. 

Ο Αποστόλης Κουφάκης γεννήθηκε στα Μάρμαρα Φθιώτιδας, το 1928 κι εντάχθηκε στις γραμμές του ΕΛΑΣ και στη συνέχεια του ΔΣΕ, πολεμώντας στην περιοχή της Ρούμελης για τη λευτεριά και τη λαοκρατία. Μετά την ήττα του ΔΣΕ πέρασε στην Αλβανία με άλλους συναγωνιστές και στη συνέχεια έφτασε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ουγγαρία. Σήμερα ζει στη Βουδαπέστη. 

Το βιβλίο, που καταγράφει τα γεγονότα της προσωπικής του διαδρομής, αναδεικνύει πως σμιλεύονταν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και οι σχέσεις μεταξύ τους και με τις ιδέες τους. Η ζωντανή του μαρτυρία είναι πολύτιμη, τόσο για τον αγώνα στην Ελλάδα, όσο και για τη ζωή των πολιτικών προσφύγων στις πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες.

Για πληροφορίες, παραγγελίες: 

τηλ. 210-3845870, φαξ. 210-3473561, email: info@asynechia.gr / http://asynechia.gr