Μη χάσετε και αυτό το Σάββατο, 28/09/2013, στο Δρόμο της Αριστεράς

Στο Δρόμο της Αριστεράς που κυκλοφορεί και αυτό το Σάββατο διαβάστε:

Το μνημονιακό κράτος χέρι-χέρι με το μνημονιακό παρακράτος

του Γιώργου Παπαϊωάννου

Η άγρια δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι αλλάζει την κατάσταση και βάζει τις εξελίξεις σε μια νέα φάση. Ρίχνουν πιο αποφασιστικά τη φασιστική συμμορία στο στίβο της αντιπαράθεσης με τον αγωνιζόμενο κόσμο. Η δράση της Χ.Α. κλιμακώνεται και χρησιμοποιείται σαν μια σιδερογροθιά απέναντι στους αγώνες, το μαζικό λαϊκό κίνημα, την Αριστερά. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν εντατικά τον φόβο. Να μην μπορούν οι άνθρωποι να μιλήσουν, να εμφανιστούν σε μια κινητοποίηση, να δράσουν στο χώρο τους, να δηλώσουν πολιτική τοποθέτηση. Επιχειρούν, έτσι, να κάμψουν το φρόνημα του λαού και τους αγώνες που ήδη αναπτύσσονται ή που είναι μπροστά μας. Μέσα σε λίγες μέρες, είχαμε την επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα, τις προκλήσεις στο Μελιγαλά και τώρα τη δολοφονία στο Κερατσίνι. Ο ρόλος της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής είναι φανερός. Το «αντισυστημικό» ή «αντιμνημονιακό» προφίλ είναι η μάσκα κάτω από την οποία προσπαθούν να κρύψουν το ρόλο του πιστού υπηρέτη του συστήματος.

Πάντα οι φασίστες ήταν στη χώρα μας το δολοφονικό χέρι των ξένων επικυρίαρχων και όσων τους υπηρετούν. Έτσι και σήμερα, οι αποκλειστικοί στόχοι των επιθέσεών τους είναι εργαζόμενοι, νέοι, μετανάστες, συνδικαλιστές, αριστεροί, αντιφασίστες και όχι φυσικά οι μνημονιακοί ή η τρόικα. Για να μη μιλήσουμε για τα πιο σάπια κομμάτια της επιχειρηματικής διαφθοράς που τους προσλαμβάνουν σαν μαντρόσκυλα και μπράβους.

Κατ’ αναλογία, όπως στη δεκαετία του 60 είχαμε τα ξενόδουλα ανάκτορα με το παρακράτος τους, έτσι και σήμερα έχουμε: Μνημονιακό κράτος – μνημονιακό παρακράτος. Σε αγαστή συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη.

Η Ν.Δ. κυνικά συνεχίζει και επιμένει στη θεωρία των «δύο άκρων» δίνοντας έτσι ουσιαστικά άλλοθι στη χρυσαυγίτικη συμμορία. Φανερώνεται ξεκάθαρα σαν υποκινητής και αυτουργός της φασιστικής εκτράχυνσης, ασυδοσίας και ατιμωρησίας. Οι θεωρίες, λοιπόν, των δύο άκρων και η ταύτιση των φασιστών με την Αριστερά, το χάιδεμα της Χ.Α. σε μια σειρά περιπτώσεις, η κατάσταση που υποθάλπεται στα σώματα ασφαλείας και κυρίως σε ειδικές μονάδες τους, οι δηλώσεις στελεχών της Ν.Δ. και μνημονιακών δημοσιογράφων (Λαζαρίδης, Πολύδωρας, Παπαδημητρίου κλπ) που φτάνουν να «απειλούν» με ενδεχόμενη συνεργασία Ν.Δ.-Χ.Α. απέναντι στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μερικά παραδείγματα.

Η στάση της Αριστεράς δεν μπορεί να καθορίζεται από το φόβο και τη συγκράτηση μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις. Δεν είναι καν «ρεαλιστική» μία στάση αποφυγής για να μη χρεωθεί γεγονότα και για να μην ανακοπεί μια ανοδική πορεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται σκέψη και προσοχή για το χειρισμό διάφορων καταστάσεων, ούτε ότι προσχωρούμε στη λογική μιας υποτιθέμενης άμεσης «απάντησης» χωρίς συνέχεια και αποτελεσματικότητα.

Απάντηση μπορεί να δώσει το μαζικό λαϊκό κίνημα. Αυτό μπορεί να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τις προκλήσεις και να ανατρέψει τους σχεδιασμούς τους. Από τη μεριά της Αριστεράς χρειάζεται αποφασιστική στάση και κάλεσμα σε μαζική δημοκρατική εγρήγορση και πλατιά κινητοποίηση του λαού για να τσακιστούν οι εκτροπές, τα παρακρατικά χτυπήματα και η τρομοκράτηση. Σε αυτά τα πλαίσια η άμεση οργάνωση και προετοιμασία μιας μεγάλης πανελλαδικής μαζικής πανδημοκρατικής αντιφασιστικής μέρας δράσης θα μπορούσε να δώσει μια πρώτη απάντηση στις φασιστικές παρακρατικές προκλήσεις. Το ξεδίπλωμα των λαϊκών αγώνων για τη Δημοκρατία και τη διέξοδο της χώρας από την μνημονιακή καταστροφή μαζί με τη διαρκή επαγρύπνηση και περιφρούρησή τους από τους παρακρατικούς δολοφόνους, μπορεί να τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες.

Μη χάσετε και αυτό το Σάββατο, 07/09/2013, στο Δρόμο της Αριστεράς

Στο Δρόμο της Αριστεράς που κυκλοφορεί και αυτό το Σάββατο:

Καθοριστικό χτύπημα στις παραγωγικές υποδομές

Ποιους υπηρετεί και πώς μεθοδεύτηκε η διάλυση και το κλείσιμο των ΕΛΒΟ και ΕΑΣ

της Κατερίνας Παγουλάτου

Την «εκκαθάριση εν λειτουργία» της ΕΛΒΟ και τον «ξαφνικό θάνατο» των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΑΣ) αποφάσισε η κυβέρνηση, ολοκληρώνοντας το από καιρού οργανωμένο έγκλημα με θύμα την ελληνική αμυντική βιομηχανία. Η συγκεκριμένη εξέλιξη «έκλεισε» στις συσκέψεις που πραγματοποιήθηκαν στις 26 και 27 Αυγούστου στα υπουργεία Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας αντίστοιχα, πάντα με τις ευλογίες της τρόικας αλλά και τις δεσμεύσεις που οι τροϊκανοί εσωτερικού έχουν ψηφίσει ήδη στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα.

Έτσι, για την μεν ΕΛΒΟ σχεδιάζεται, σύμφωνα με το άρθρο 14α του Ν. 3429/2005, ο διορισμός εκκαθαριστή από το υπουργείο Οικονομικών, ο οποίος θα εκποιήσει το ενεργητικό της εταιρίας, ενώ, όπως προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις, οι συμβάσεις εργασίας των εργαζόμενων λύονται αυτοδίκαια κατά το στάδιο της εκκαθάρισης.

Για τα δε ΕΑΣ ο σχεδιασμός προβλέπει την εφαρμογή του άρθρου 14β του Ν. 3429/2005, όπως τροποποιήθηκε πρόσφατα, ειδικά για την περίπτωση της ΕΡΤ! Πρακτικά, αυτό σημαίνει τη συρρίκνωση και σταδιακά το κλείσιμο της εταιρίας, την εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων, με τις θυγατρικές ΔΕΡΑΣΕΝ και Ηλεκτρομηχανική Κύμης να βρίσκονται ήδη πρώτες στη λίστα των «λουκέτων». Όσο για τους επί οκτώ μήνες απλήρωτους εργαζόμενους, το υπουργείο μηχανεύεται, πέρα από τις άμεσες απολύσεις, πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου, ώστε να τους μειώσει το αμέσως επόμενο διάστημα στο μισό, δηλαδή σε λιγότερους από 500.

Γιώργος Αϋφαντής: Η πρακτική των ανδρείκελων βλάπτει σοβαρά το εθνικό συμφέρον

Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο

Ο εν ενεργεία διπλωμάτης Γιώργος Αϋφαντής, διπλωματικός σύμβουλος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μιλά στον Δρόμο για τους στόχους της σχεδιαζόμενης επίθεσης στη Συρία, για την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ έναντι της προωθούμενης επέμβασης και τονίζει ότι η ανησυχία των ντόπιων και ξένων κέντρων –επειδή ακριβώς η στάση της μνημονιακής κυβέρνησης είναι δεδομένη- έγκειται στο αν θα συρθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στις επιλογές που επιχειρούν να επιβάλλουν οι σύμμαχοι-δανειστές.

Επίσης, αναφέρεται στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, όπως διαχρονικά έχουν διαμορφωθεί, το ρόλο και τα συμφέροντα της Τουρκίας, στο πλαίσιο της Συριακής κρίσης, αλλά και στην στρατηγική που πρέπει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για τα κρίσιμα αυτά ζητήματα όταν θα γίνει κυβέρνηση.

Η επίθεση στη Συρία ήταν ν’ αρχίσει την Πέμπτη. Τελικά, πότε… κληρώνει;

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η επίθεση στη Συρία έχει ήδη εκδηλωθεί, στο επικοινωνιακό επίπεδο, από την Τρίτη 27 Αυγούστου, όταν το «θέμα» άρχισε ν’ ανεβαίνει στις προτεραιότητες των πρωινών τηλεοψιών και των ραδιοφώνων. Την ελληνική εμπλοκή εξήγγειλε πρωτοσέλιδα η επίσημη μνημονιακή Καθημερινή (26/8), πληροφορώντας με τον κεντρικό της τίτλο: ελληνική συνδρομή για τη Συρία. Στο κείμενο γινόταν λόγος για «διέλευση πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων και χρήση των στρατιωτικών βάσεων Σούδας και Καλαμάτας».

Μη χάσετε και αυτό το Σάββατο, 31/08/2013, στο Δρόμο της Αριστεράς

Κυκλοφορεί και πάλι αυτό το Σάββατο 31 Αυγούστου ο Δρόμος της Αριστεράς!

Μη χάσετε και αυτό το Σάββατο, 27/07/2013, στο Δρόμο της Αριστεράς

Η ώρα του απολογισμού

του Γιώργου Παπαϊωάννου

Ποια μηνύματα έστειλε το Συνέδριο και γιατί δεν χωράνε εύκολοι πανηγυρισμοί.

Οι προδιαγραφές του ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέτοιες που δεν θα έδινε αυτά που μπορούσε και αυτά που έπρεπε να δώσει. Όσο κι αν αυτό μοιάζει τραβηγμένο ως συμπέρασμα, είναι η αλήθεια και το να την κρύψουμε δεν βοηθά σε τίποτα. Θα διατυπώσουμε, ευθύς εξαρχής, το συμπέρασμά μας: Το Συνέδριο δεν απευθύνθηκε στην κοινωνία, δεν απευθύνθηκε στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν περισσότερο ένα συνέδριο καταγραφής συσχετισμών και μηχανισμών. Στηρίχθηκε σε μια συστηματική υποτίμηση της βάσης του κόμματος και της πλατιάς επιρροής του και αναδείχθηκαν σε αυτό δευτερεύοντα προβλήματα -κυρίως οργανωτικής φύσης- κι όχι ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα προς την κοινωνία (πώς θα βάλουμε τέρμα στα μνημόνια και τι θα βάλουμε στη θέση τους), ούτε ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τα μέλη για το τι είδους κόμμα οικοδομούμε και αξίζει να επενδύσουμε σε αυτό. Ακόμα και τα υποδεέστερα μηνύματα που λογαριάζονταν να δοθούν προς την κοινή γνώμη («συμμάζεμα» του κόμματος, ξεπέρασμα μιας μικρής Βαβέλ κ.λπ.) δεν μπόρεσαν να αντιμετωπιστούν με ουσιαστικό τρόπο. Αντίθετα, το επικίνδυνο φαινόμενο του «κόμματος μέσα στο κόμμα» διευρύνθηκε, παγιώθηκε και οδηγεί σε ένα διχασμό μέχρι τη βάση. Άνοιξε, επίσης, ένα μέτωπο με τον Μανώλη Γλέζο που θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα, ο ανηλεής ανταγωνισμός ομάδων και μηχανισμών, «κούρεψε» καταστάσεις και ανοίγματα προς διάφορους χώρους που θα κοστίσουν στο μέλλον. Από όλα αυτά, αν ισχύουν, βγαίνει το συμπέρασμα ότι πρέπει να λείπουν οι εύκολοι πανηγυρισμοί. Ας συμφωνήσουμε στο σημείο ότι το Συνέδριο δεν έδωσε ό,τι μπορούσε και έπρεπε να δώσει, άρα και ο σχεδιασμός του και η υλοποίησή του είχαν αδυναμίες και προβλήματα. Στο σημείο αυτό να θυμίσουμε πως στην απελθούσα Κ.Ε. υπήρξαν φωνές που είχαν έντονο προβληματισμό στο αν χρειαζόταν ένα συνέδριο με τέτοιες προδιαγραφές. Μικρά και ασφυκτικά χρονικά πλαίσια, συνεχή γεγονότα και κινητοποιήσεις (ΕΡΤ, νέα κυβέρνηση κ.λπ.), λειψή προετοιμασία και συζήτηση σε όλο το κόμμα. Μάλιστα, είχε αντιπροταθεί να πραγματοποιηθεί πρώτα ένα καταστατικό συνέδριο και μετά να γινόταν το ιδρυτικό.

Ο σφυγμός του κόμματος

Το γεγονός ότι ήταν ένα μαζικό συνέδριο και όχι ένα συνέδριο στελεχών, έδωσε την ευκαιρία να εκφραστεί ο «σφυγμός του κόμματος». Γιατί οι 3.500 αντιπρόσωποι δεν ανήκουν σε μηχανισμούς και ομάδες που ανταγωνίζονται. Γιατί οι 3.500 αντιπρόσωποι ήταν ένα ισχυρό δείγμα της διάθεσης, των ανησυχιών, των ουσιαστικών συσχετισμών μέσα στο κόμμα. Ίσως αυτό να ήταν και το θετικότερο σημείο της όλης συνεδριακής διαδικασίας. Η συμμετοχή του σώματος αυτού σε καίριες στιγμές, σε ομιλίες στελεχών ή απλών αντιπροσώπων έδινε τον τόνο, λειτουργούσε σαν «θερμόμετρο» για τις διαθέσεις του. Αυτό φάνηκε από την πρώτη μέρα, στην εναρκτήρια ομιλία του Τσίπρα, φάνηκε και στις κρίσιμες αποφάσεις για τον τρόπο εκλογής προέδρου και Κ.Ε., φάνηκε και στη συζήτηση για τις συνιστώσες, φάνηκε -εν μέρει- και στις ψηφοφορίες για το Καταστατικό και, τέλος, αποτυπώθηκε στα αποτελέσματα της κάλπης για τον πρόεδρο και για την Κ.Ε. Ο σφυγμός του κόμματος, στη συντριπτική του πλειοψηφία, συνδέεται με το «λαϊκό καημό» για απαλλαγή από τα μνημόνια και από το καθεστώς της τρόικας, από τον «καημό» για ριζοσπαστική πορεία και που ταυτόχρονα αναγνωρίζει τον Α. Τσίπρα ως ηγετική φυσιογνωμία που μπορεί να εκφράσει αυτήν την πολιτική - και αυτό φαινόταν σε όλες του τις παρεμβάσεις. Την ίδια στιγμή, έχει έρεισμα και διευρύνεται ο φόβος και η αμφιβολία για την καθήλωση, για την εμπλοκή του όλου εγχειρήματος, γεγονός που οδηγεί στη σκέψη να υπάρχει, καλού- κακού, ένας δομημένος συσχετισμός ως αριστερό αντίβαρο μέσα στο κόμμα. Αυτός ο φόβος συντηρείται από την ετερογένεια της λεγόμενης πλειοψηφίας και από την απουσία μιας μαχητικής επιχειρηματολογίας που να απαντά και να καλύπτει τις κριτικές της Αριστερής Πλατφόρμας. Αυτή η πλευρά υποτιμήθηκε εντελώς, αφέθηκε ανενόχλητη και αναπάντητη, ενώ όλη η επιχειρηματολογία συγκεντρώθηκε στην αντιμετώπιση των ζητημάτων που έθετε ο Μανώλης Γλέζος. Το σώμα, ο σφυγμός του κόμματος, ήθελε ενιαίο κόμμα, όχι «κόμμα μέσα στο κόμμα», όχι διαπάλη μηχανισμών. Αυτά δεν προβλήθηκαν, δεν υποστηρίχθηκαν, δεν αναδείχθηκαν ως σημαντικά ζητήματα. Τέλος, ο σφυγμός του κόμματος, αναδεικνύει το «δυσαρεστημένο μέλος», μια ποιοτική κατάσταση γενικής δυσφορίας και μη ικανοποίησης των μελών, σε όποια τάση ή γραμμή κι αν ανήκουν. Από τη μια η συσπείρωση σε μια σκληρή αντιπολίτευση και από την άλλη μια πλειοψηφική Βαβέλ, συν την έντονη διαπάλη μηχανισμών, δημιουργούν τους όρους για να συναντάμε παντού δυσαρεστημένα μέλη.

Ορισμένα πολιτικά ζητήματα

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι είναι «έτοιμος για τη διακυβέρνηση της χώρας». Η εικόνα του Συνέδριου πόσο βοήθησε αυτήν την πεποίθηση; Οι αμφιβολίες διαχέονται, η αμφισβήτηση μορφοποιείται. Από το χώρο της «πλειοψηφίας» εμφανίζεται μια γυναικεία υποψηφιότητα που αποσπά 4,69%. Η Αριστερή Πλατφόρμα, νομίζοντας πως βρίσκεται σε συνθήκες κόμματος του 4,5%, ψηφίζει για πρόεδρο «λευκό» (20%). Κάθε φίλος, κάθε ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ αυτά δεν τα καταλαβαίνει. Τα καταλαβαίνουν μόνο οι μηχανισμοί. Το «κόμμα μέσα στο κόμμα», όπου σταθεί και όπου βρεθεί, καταγγέλλει όλο το υπόλοιπο ως «δεξιόστροφο». Ακόμα και τη στιγμή που ψηφιζόταν το Καταστατικό τού υπό ίδρυση κόμματος, η Αριστερή Πλατφόρμα αποχωρεί για να δει τι θα κάνει στις εκλογές, αδιαφορώντας πλήρως για τις διαδικασίες του ενιαίου, δημοκρατικού, πολυτασικού αριστερού κόμματος. Όλα αυτά περνούν σαν «φυσιολογικές» καταστάσεις και εθίζεται το «δυσαρεστημένο μέλος» σε αυτές τις συνθήκες. Πολλοί φεύγουν τα βράδια, όταν λήγουν οι εργασίες, απογοητευμένοι. Τα αποτελέσματα των εκλογών για ανάδειξη της Κ.Ε. δείχνουν αύξηση της Αριστερής Πλατφόρμας (περίπου στο 30% από 25% που είχε στη Συνδιάσκεψη), μείωση της «πλειοψηφίας» και κυριαρχία του «όλου ΣΥΝ» που μόλις είχε αυτοδιαλυθεί μέσα και στις δύο «μεγάλες παρατάξεις». Αποτέλεσμα, το «κούρεμα» δυνάμεων και ιδιαίτερα του ΕΚΜ και των Ενεργών Πολιτών. Η Αριστερή Πλατφόρμα κινήθηκε με μεγαλύτερη σταθερότητα, υποστηρίζοντας, στοιχειωδώς, μια πολιτική πλατφόρμα. Έπεισε και μάζεψε όσους -από διάφορες αφετηρίες- δυσανασχετούν με τις επιλογές της ηγεσίας (διάφορες συνιστώσες, κάποιο κόσμο δυσαρεστημένο είτε για θέματα δημοκρατίας είτε πολιτικής γραμμής κ.λπ.), ενώ προέβαλε ιδιαίτερα ότι «πρέπει να μας στηρίξετε, γιατί το δεξιό κομμάτι θέλει να μας αποκλείσει οργανωτικά και να μας εξαφανίσει». Ο «λαϊκός καημός» δεν απαντιέται με το «ΣΥΡΙΖΑ ή μνημόνια», ούτε το «δυσαρεστημένο μέλος» με τη βουλιμία των μηχανισμών και το βάθεμα του χάσματος που διαμορφώνει το φαινόμενο του «κόμματος μέσα στο κόμμα». Ο «λαϊκός καημός» βλέπει έναν ΣΥΡΙΖΑ περίπου σαν τα άλλα κόμματα, όχι ως ξεχωριστή δύναμη και δεν επενδύει τώρα σε αυτόν. Είναι επιφυλακτικός και δύσπιστος, άσχετα με το τι θα κάνει όταν έρθει η στιγμή των εκλογών. Μέχρι τότε, όμως, μέχρι να έρθει η μέρα των εκλογών, η Ελλάδα καθημερινά διαλύεται, οι εργαζόμενοι απολύονται κατά χιλιάδες και η απελπισία γενικεύεται.

Αναγκαία η «ουσιαστική ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ»

Από την πλευρά εκπροσώπων -προερχόμενων από την ΚΟΕ- υποστηρίχθηκε η «ουσιαστική ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ». Τόσο με υποστήριξη και ανάδειξη στρατηγικών στόχων όσο και με την προβολή ενός συστήματος αξιών. Υποστηρίχτηκε, επίσης, ότι πρέπει να σταλούν μηνύματα προς την κοινωνία και προς τα μέλη του κόμματος που να δείχνουν έναν οργανισμό αποφασισμένο να προχωρήσει για τη λαϊκή υπόθεση με πρόγραμμα συγκεκριμένο και δεσμευτικό και με σαφή καθήκοντα για τα μέλη του και το κόμμα συνολικά, από την επόμενη κιόλας μέρα. Ένα κόμμα των μελών με λειτουργία και διαδικασίες. Όλα αυτά είχαν σημαντική απήχηση σε μεγάλο μέρος των συνέδρων, σε όποια «παράταξη» κι αν ανήκαν. Τέλος, αναδεικνύοντας το θέμα ενός πιο εγκάρσιου διαχωρισμού και ο οποίος αφορά το «ποιοι νοιάζονται πραγματικά για μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και ποιοι νοιάζονται μόνο για τα πόστα τους». Και αυτός ο διαχωρισμός αγγίζει την καρδιά και το νου χιλιάδων ανθρώπων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που τον βλέπουν, το νιώθουν. Το αντιφατικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πεδίο άσκησης πολιτικής και επιρροής που πρέπει όμως να υπηρετεί την ωρίμανση και το σωστό του προσανατολισμό. Το πρόβλημα είναι κυρίως -για να μην πούμε αποκλειστικά- πολιτικό και ιδεολογικό και δευτερευόντως οργανωτικό. Το Συνέδριο ασχολήθηκε με τα δευτερεύοντα, βούλιαξε σε αυτά, κυριαρχήθηκε από αυτά. Η διάθεση, όμως, μεγάλης μερίδας ήταν διαφορετική. Τα υποκειμενικά στοιχεία για την έκφρασή της είναι ακόμα αδύναμα αλλά υπαρκτά. Τα μηνύματα του Συνεδρίου, πολιτικά και οργανωτικά, οφείλει να τα αξιολογήσει σωστά μια ηγεσία ώστε να χαράξει την πιο αποτελεσματική πολιτική για την αντιμετώπισή τους.

Μπροστά στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Η ΚΟΕ, από τις βασικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη φάση διαμόρφωσής του, στήριξε και στηρίζει με ουσιαστικό τρόπο το εγχείρημα και την προσπάθειά του να αλλάξει την κατάσταση στην Αριστερά και στην κοινωνία. Οι αλλαγές που έγιναν στην ελληνική κοινωνία και στον πολιτικό συσχετισμό με την τροϊκανή επέλαση από το 2010, αλλά και την ανάπτυξη ενός πλατιού μαζικού λαϊκού κινήματος, έθεσαν μετά τις εκλογές του 2012 νέα καθήκοντα και ανάγκες για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ. 

Η ΚΟΕ τάχθηκε, με συγκεκριμένες προτάσεις και τοποθετήσεις της, υπέρ του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα-κίνημα ικανό να ενωθεί με το λαό και να συμβάλει στη δημιουργία ενός μεγάλου πολιτικού ρεύματος για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και του μνημονιακού καθεστώτος. Μετά την κοινή απόφαση στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη να προχωρήσουμε στην ίδρυση ενός ενιαίου φορέα, και παίρνοντας υπόψη πως θα υπάρξει μια νέα αφετηρία, επισφραγισμένη ήδη με τη θέληση της πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με τις αποφάσεις του ιδρυτικού Συνεδρίου, η ΚΟΕ αποφάσισε να προχωρήσει στην αναστολή της αυτοτελούς δημόσιας παρουσίας της σαν απαραίτητο βήμα ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ και της ενιαίας έκφρασής του. 

Η υπέρβαση του μοντέλου του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών είναι μια διαδικασία που στηρίζεται σε νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά, συμβαδίζει με την ωριμότητα και την ουσιαστική πολιτική στάση κάθε δύναμης, αλλά και με το αίτημα να ξεπεραστούν αρνητικά φαινόμενα, που όμως δεν συνδέονται μόνο με τις συνιστώσες. Εκείνο που σήμερα χρειάζεται να οικοδομήσουμε είναι ένα κόμμα των μελών του, χωρίς ειδικά προνόμια για κανέναν, με δημοκρατία και ουσιαστικές διαδικασίες πολιτικής συζήτησης, ζωντανό και μαχητικό, έτοιμο να συγκρουστεί με την τρόικα και το πολιτικό σύστημα και να νικήσει. Ένα κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία που δοκιμάζεται, απαλλαγμένο από τις δικές του αδυναμίες, αλλά και από οτιδήποτε θυμίζει το παλιό και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα. Ανοίγοντας έτσι νέους δρόμους πραγματικής Δημοκρατίας και κοινωνικής χειραφέτησης, μέσα από μια ριζική μεταπολίτευση του λαού. Αυτό πρέπει να είναι και το μήνυμα του ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

Μη χάσετε και αυτό το Σάββατο, 29/06/2013, στο Δρόμο της Αριστεράς

Μαύρο στην ΕΡΤ, μαύρο στη χώρα

Θα τους εμποδίσουμε!

του Ρούντι Ρινάλντι

Μπορεί κανείς να αποσυνδέσει το μαύρο που με πραξικοπηματική απόφαση έπεσε στις οθόνες των τηλεοράσεων, από τη μνημονιακή πορεία της χώρας και την επιχείρηση καταστροφής της, μετά από ένα χρόνο τρικομματικής κυβέρνησης με επικεφαλής ένα ακροδεξιό επιτελείο;

Σωστά διαισθάνθηκαν οι πολίτες το φοβερό μήνυμα και φορτίο της απόφασης αυτής και τον κυνισμό που εμπεριείχε απέναντι σε ένα δημόσιο θεσμό και ταυτόχρονα φορέα πολιτισμού και ταυτότητας της χώρας.

Αν κάποιος σχεδιάσει ένα πραξικόπημα, σε πρώτο πλάνο έχει πάντα να βάλει στο χέρι τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Κανένα επιτυχημένο πραξικόπημα δεν ξέφυγε από αυτόν τον κανόνα. Όταν κάποιος κατακτά μια άλλη χώρα, το πρώτο που κάνει είναι να κατεβάζει τους διακόπτες επικοινωνίας και ενημέρωσης, μέχρι να στήσει τα δικά του κατοχικά φερέφωνα.

Σωστά ήρθαν αυτόματα στο νου και το στόμα χιλιάδων ανθρώπων στο άκουσμα της είδησης, οι λέξεις «φρίκη» και «χούντα». Αλλά και αστραπιαία κινήθηκαν προς το Ραδιομέγαρο για να φτιάξουν ένα ανθρώπινο τείχος προστασίας, να μην τολμήσουν οι Εφιάλτες να μπουν μέσα και το αλώσουν. Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των μαχόμενων δημοσιογράφων: «Συμπαράσταση λαέ».

Μαύρο στην ΕΡΤ σημαίνει μαύρο στη χώρα. Πράξη άλωσης και κατάκτησης της χώρας από τις εσωτερικές δυνάμεις της τρόικας και των μνημονίων. Απόπειρα απάντησης στην κρίση που τους διαπερνά και την οικονομική αποτυχία των προγραμμάτων τους.

Ξεσηκωμός για πραγματική Δημοκρατία!

Δεν είναι ώρα για μεγάλα λόγια. Η κυβέρνηση του Σαμαρά και των συνεταίρων του πουλάει τη χώρα και εξοντώνει τη Δημοκρατία. Όλος ο λαός μιλάει για χούντα και έχει δίκιο. Τι άλλο είναι όταν μπαίνει λουκέτο στη δημόσια τηλεόραση μέσα σε μια μέρα, όταν με τα ΜΑΤ επιβάλλεται σιωπητήριο στην ενημέρωση, όταν γίνεται κουρελόχαρτο το Σύνταγμα, όταν στήνεται πάρτι πλιάτσικου σε βάρος της δημόσιας περιουσία, του πολιτισμού και της ιστορικής μνήμης αυτού του λαού, όταν κυβερνά με διατάγματα μια ακροδεξιά παρέα γύρω από τον πρωθυπουργό, όταν πετιούνται στην ανεργία χιλιάδες οικογένειες με μια υπογραφή, όταν πουλιέται η χώρα στους καναλάρχες; 

Το ρίξιμο του σήματος της δημόσιας τηλεόρασης, μετά τις αδιανόητες χτεσινές δηλώσεις Κεδίκογλου και πριν τις ακόμα πιο προκλητικές σημερινές δηλώσεις Σαμαρά ότι «προστατεύει το δημόσιο συμφέρον», είναι ευθεία βολή σε βάρος της χώρας και του λαού. Η κυβέρνηση Σαμαρά, κάτω από το βάρος των αποτυχιών της σε όλους τους τομείς, δεν διστάζει να προχωρήσει σε οποιονδήποτε τυχοδιωκτισμό νομίζοντας ότι έτσι θα τα καταφέρει να κρατηθεί στην εξουσία.

Πρέπει να διώξουμε τώρα τους αδίστακτους υπαλλήλους της τρόικας και των διαπλεκόμενων συμφερόντων γιατί το μόνο που μπορούν να εγγυηθούν είναι η ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ανένδοτος πολιτικός αγώνας για να πέσει η κυβέρνηση των αντιδημοκρατικών πραξικοπημάτων και εκτροπών. Τη στιγμή που το μνημονιακό καθεστώς ευτελίζει και παρακάμπτει το κοινοβούλιο, τον αποφασιστικό ρόλο για την ανατροπή του δεν μπορεί παρά να τον έχει η μαζική λαϊκή ενεργοποίηση, ο παλλαϊκός συναγερμός και ξεσηκωμός.

Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, δεν είναι μόνο οι χιλιάδες απολύσεις, δεν είναι μόνο ο νέος κύκλος φτωχοποίησης και εκτόξευσης της ανεργίας. Είναι η ίδια η σωτηρία της χώρας και της Δημοκρατίας. Αυτό είναι που κινητοποίησε αμέσως χτες δεκάδες χιλιάδες πολίτες στην Ελλάδα αλλά και ανάμεσα στους Έλληνες του εξωτερικού. Ο σημερινός αγώνας για πραγματική Δημοκρατία στην Ελλάδα συναντιέται με τους αγώνες των λαών για τη Δημοκρατία όλη την τελευταία περίοδο στη Μεσόγειο, τον ευρωπαϊκό Νότο, την Ευρώπη, τον Κόσμο.

Η μαζική απαίτηση για πραγματική Δημοκρατία, για να πάρει ο λαός το μέλλον στα δικά του χέρια ενάντια στις κλίκες της εκμετάλλευσης και της διαφθοράς είναι που θα ανοίξει νέους δρόμους για τη διέξοδο της χώρας και τη μεταπολίτευση του λαού. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ, των μελών, των βουλευτών, των φίλων του σε όλη τη χώρα δεν μπορεί παρά να είναι αυτή την ώρα στην πρώτη γραμμή για να γίνει πράξη αυτή η απαίτηση, για να δοθεί ζωή σε ένα πολιτικό ρεύμα ανατροπής, αλλαγής και διεξόδου.

Μαύρο στην κυβέρνηση και όχι στην ΕΡΤ

Η κυβέρνηση με ένα ωμό πραξικόπημα ανακοίνωσε το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Με μια ακόμα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου επιχειρεί όχι μόνο ένα καθοριστικό χτύπημα στην ενημέρωση και στους εργαζόμενους, αλλά ένα τελειωτικό χτύπημα στην ίδια τη δημοκρατία, με κυνισμό που παραπέμπει ευθέως σε άλλες εποχές. Η χυδαία επίθεση Κεδίκογλου εναντίον των εργαζομένων έδειξε ακόμα και στους πιο καλοπροαίρετους, ακόμα και στους πιο ανυποψίαστους, ποιο ρόλο έχουν αναλάβει και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν κουρελιάζοντας τη δημοκρατία και το Σύνταγμα.

Ό,τι δημόσιο έχει απομείνει ξεπουλιέται ή κλείνει για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα ημετέρων, και εν προκειμένω των διαπλεκόμενων εργολάβων της ενημέρωσης και των troika news, που προωθούν συστηματικά τη χειραγώγηση και τρομοκράτηση του ελληνικού λαού. Το κράτος παραχωρεί τη θέση του στα ιδιωτικά συμφέροντα.

Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα χωρίς δημόσιο πυλώνα ενημέρωσης κόντρα στη μονοφωνία, κόντρα στην υποκουλτούρα και τον ευτελισμό. Η δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι περιουσία του λαού και έχει να υπηρετήσει συγκεκριμένους στόχους, οι οποίοι προφανώς χαλάνε τους σχεδιασμούς της εθελόδουλης κυβέρνησης.

Και μόνο η ενημέρωση του απόδημου ελληνισμού, και μόνο η ανάδειξη όλων των θεμάτων που δεν αποτελούν είδηση για τα ιδιωτικά κανάλια της διαπλοκής, και μόνο η παρουσία του δημόσιου σήματος σε κάθε ξεχασμένη γωνιά της χώρας, επιτάσσουν να ορθώσει ο λαός αποφασιστικά το ανάστημά του.

Με δεδομένη την αλληλεγγύη στους χιλιάδες εργαζόμενους της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, ο λαός μπορεί να αποτρέψει το νέο πραξικόπημα. Μπορεί με τη μαζική παρουσία του στους δρόμους να ανατρέψει την εθελόδουλη κυβέρνηση. Μπορεί «να ρίξει μαύρο στην τρόικα εσωτερικού» προστατεύοντας το σήμα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης,προστατεύοντας την ίδια τη δημοκρατία.

Για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, για τη συζήτηση και τις προτάσεις για τον ενιαίο φορέα

Η ΚΟΕ βρίσκεται σε διαδικασία συζήτησης και διαβούλευσης σχετικά με την κατάσταση στο ΣΥΡΙΖΑ και τις προτάσεις που γίνονται εν όψει του Συνεδρίου. Προετοιμάζεται για την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα. Σε Πανελλαδική Σύσκεψη της οργάνωσης που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, έγινε μια πρώτη συζήτηση για αυτά τα θέματα.

Μιας και είμαστε ήδη στη φάση της προσυνεδριακής συζήτησης του ΣΥΡΙΖΑ, συνοψίζουμε παρακάτω τις βασικές ιδέες και σκέψεις μας όπως μέχρι στιγμής διαμορφώνονται, ώστε ανοικτά και καθαρά να είναι σε γνώση όσων ενδιαφέρονται.

Το συνέδριο ως ιδρυτικό σώμα και πολιτικό γεγονός θα πρέπει να μιλήσει και να στείλει μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ προς την κοινωνία, προς το κίνημα και προς το εσωτερικό του.

Α. Προς την κοινωνία

Να αντιληφθεί και να δείξει ότι αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ το μήνυμα της κοινωνίας. Μέσα από ουσιαστικό πολιτικό λόγο και χωρίς κανένα ίχνος υπεροψίας.

Η κοινωνία δεν έχει πάει «στον καναπέ» όπως εύκολα πολλές φορές διατυπώνεται. Βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα που δημιουργούνται από τη σημερινή κατάσταση «ισορροπίας» και πολιτικής εμπλοκής. Στέκεται επιφυλακτικά και κριτικά απέναντι στα κόμματα και τις πολιτικές τους, νοιώθει ότι, ακόμα και οι πολιτικές δυνάμεις που δεν στέκονται απέναντί της, δεν ανταποκρίνονται πραγματικά στις αγωνίες και τις ανάγκες της. Στέλνει αίτημα διάσωσης και διεξόδου από τη σημερινή καταστροφική πορεία.

Η Ελλάδα κρατιέται στη ζωή από την πρωτοβουλία και την αθόρυβη ενεργοποίηση χιλιάδων ανθρώπων. Φαίνεται αυτό στην αλληλεγγύη, τα νοσοκομεία, την παιδεία, την υπευθυνοποίηση για τη διάσωση τομέων, για να κρατηθούν όρθιοι τομείς του κράτους, των υπηρεσιών και της παραγωγής. Είναι απαραίτητη η κοινωνικοπολιτική ανασυγκρότηση χώρων και κοινωνικών ομάδων, όπως η Παιδεία και οι καθηγητές, η Υγεία, η νεολαία, και ο συνδυασμός τους ως βάση για μια νέα κοινωνική αφετηρία σωτηρίας και ανόρθωσης.

Ατυχείς επικλήσεις ενός επιτυχούς παραδείγματος

Ας αφήσουμε τις ντουφεκιές στον αέρα κι ας συζητήσουμε ειλικρινά

του Ερρίκου Φινάλη*

Διάφοροι σύντροφοι (που έχουν μεταξύ τους πολύ διαφορετική αντίληψη για το τι είδους νέο κόμμα χρειάζεται) αναφέρθηκαν, σε διάφορες διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ, στο παράδειγμα του πορτογαλικού Μπλόκου της Αριστεράς. Έτσι, οι υποστηρικτές του «απαράγραπτου» δικαιώματος ύπαρξης διαφορετικών λιστών στις εσωτερικές εκλογικές διαδικασίες, επικαλούνται ότι αυτό ισχύει και στο Μπλόκο. Από την άλλη, οι υπέρμαχοι της αυτοδιάλυσης των συνιστωσών επικαλούνται το γεγονός ότι οι συνιστώσες που ίδρυσαν το Μπλόκο έχουν αυτοδιαλυθεί.

Δυστυχώς οι περισσότεροι, ηθελημένα ή όχι, βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Δεν έχουμε εδώ τη δυνατότητα να μπούμε στην ουσία της πολιτικής γραμμής του Μπλόκου, που οπωσδήποτε επηρεάζει το οργανωτικό μοντέλο. Επιπλέον, κρατάμε κατά νου ότι ακόμη και το πιο επιτυχές οργανωτικό μοντέλο δεν προσφέρεται για copy-paste από χώρα σε χώρα. Με αυτές τις απαραίτητες διευκρινίσεις, ας προσπαθήσουμε να διακρίνουμε το δάσος που χάνουν ορισμένοι σύντροφοι: πρόκειται για το γεγονός ότι υπήρξε μια ουσιαστική, ειλικρινής πολιτική συμφωνία διαφορετικών δυνάμεων, η οποία οδήγησε στη γέννηση του Μπλόκου ως ενιαίου κόμματος των μελών του. Από τη στιγμή που επιτεύχθηκε μια τέτοια συμφωνία, εύκολα βρέθηκαν λύσεις και στα υπόλοιπα.

Στο "Δρόμο" που κυκλοφορεί

Μη χάσετε και αυτό το Σάββατο το Δρόμο της Αριστεράς, ο οποίος κυκλοφορεί με μια ειδική έκδοση 64 σελίδων με όλα τα κείμενα για το πρώτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Επίσης, στο "Δρόμο" μεταξύ άλλων διαβάστε: 

• Οι τριγμοί στην τρικομματική κυβέρνηση και ο φερετζές του αντιρατσιστικού νόμου. 
• Η συνάντηση Μέρκελ-Ολάντ και η αναζήτηση νέων ισορροπιών στην Ευρωζώνη της κρίσης. 
• Ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Δημήτρης Τρίμης μιλά στο "Δρόμο" για την ενημέρωση στα χρόνια του μνημονίου και τη συντονισμένη επιχείρηση χειραγώγησης. 
• Αναζητώντας το πολιτικό κληροδότημα των Indignados - Πώς οι «πλατείες» έφεραν τα πάνω κάτω στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πολιτική δράση. 
• Και μια αποκαλυπτική συνέντευξη για το νέο κύμα ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία.

Δρόμος, η εφημερίδα που γράφεται από όλη την Αριστερά για όλη την Αριστερά

Παρεμβάσεις για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ

• Δευτερολογία του Ρούντι Ρινάλντι, συντονιστή της Επιτροπής Καταστατικού, στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (18-19/5/2013) με θέμα: "Τι έδειξε η συζήτηση για το καταστατικό του νέου κόμματος και διάφορες αναφορές".
• ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ: Ανάγκη ουσιαστικού μετασχηματισμού, του Γιώργου Παπαΐωάννου, μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
• Απάντηση του Γιώργου Παπαϊωάννου, μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, σε ερωτήσεις του Π. Μιχόπουλου από την εφημερίδα Εποχή.

Συνέντευξη του Ρούντι Ρινάλντι στον ρ/σ ΣΚΑΪ

Αναγκαίοι οι πραγματικοί αγώνες και ο μαζικός ξεσηκωμός!

Διδάγματα από έναν αγώνα που εξαγγέλθηκε προτού προετοιμαστεί, ποινικοποιήθηκε προτού αποφασιστεί και αναστάλθηκε προτού οργανωθεί.

Με την προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών, η τρικομματική κυβέρνηση επιδίωξε να στείλει το πολιτικό μήνυμα ότι έχουμε περάσει σε μια νέου τύπου δικτατορία και όλοι οφείλουν να υποταχθούν ή να αφανιστούν. Οι εκπαιδευτικοί αποτέλεσαν τον κλάδο-πειραματόζωο στη συνεχιζόμενη απόπειρα να συντριβεί κάθε ίχνος συνδικαλιστικής ελευθερίας και να ενταφιαστεί το όπλο της απεργίας. Σε μια Ελλάδα των μνημονίων και του ξεπουλήματος της χώρας και των κατοίκων της στα σκλαβοπάζαρα δεν έχουν θέση ούτε οι απεργίες, ούτε η διεκδίκηση του δίκιου, ούτε ο συνδικαλισμός.

Οι πολλές χιλιάδες των εκπαιδευτικών, παρά την προληπτική επιστράτευση και την κυβερνητική τρομοκρατία, βρεθήκαμε με αγωνιστική διάθεση στις κινητοποιήσεις της Δευτέρας ανά την Ελλάδα και στις Γενικές Συνελεύσεις της Τρίτης. Για να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε συλλογικά και δημοκρατικά ενάντια σε μια κυβέρνηση που δρα ανοιχτά σε βάρος του λαού και της χώρας, που βρίσκεται πλέον εκτός ορίων συνταγματικής νομιμότητας. Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί με τη συμμετοχή τους στις Γενικές Συνελεύσεις και την έκφραση της αγωνιστικής τους στάσης έδωσαν ένα ηχηρό χτύπημα στην κυβέρνηση που νόμισε ότι θα κάμψει με την επιστράτευση το αγωνιστικό τους φρόνημα. Έδειξαν προς όλες τις πλευρές ότι υπάρχουν αγωνιστικές διαθέσεις στον κλάδο που όμως έπρεπε αλλιώς να οργανωθούν και να αξιοποιηθούν.

Γιατί η απαίτηση για Δημοκρατία χρωματίζει τους λαϊκούς αγώνες

Η συντριβή του πολιτικού συστήματος που καταστρέφει τη χώρα, αναγκαίος όρος για οποιαδήποτε θετική αλλαγή

του Τάσου Βαρούνη

Η συζήτηση για το πολιτικό σύστημα και τη Δημοκρατία είναι αναγκαία και επείγουσα, μα δυστυχώς σε αναντίστοιχα χαμηλή ιεράρχηση στους χώρους της Αριστεράς. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τα οικονομικά ζητήματα (νόμισμα, χρέος κ.λπ.), το θέμα του πολιτικού συστήματος αλλά και πιο συνολικά της Δημοκρατίας, συχνά υποτιμάται. Παρ’ όλο που το λεγόμενο τέλος της Μεταπολίτευσης -και των κοινωνικών συμβολαίων της- μάς εισάγει σε μια περίοδο συνεχούς πολιτικής αναμόρφωσης, με αναζήτηση νέων ισορροπιών, με νέες σχέσεις όσον αφορά τα κόμματα, το κράτος, την ίδια την πολιτική. 

Ο αντίπαλος προχωρά σε «κάψιμο» πολιτικών προσώπων, με άρωμα δήθεν κάθαρσης και η ατζέντα, ακόμα και συνταγματικών αλλαγών, είναι ανοιχτή. Το πολιτικό σύστημα που διαχειρίστηκε τη χώρα, την οδηγεί τώρα στην καταστροφή και η συντριβή του είναι αναγκαίος όρος για οποιαδήποτε θετική αλλαγή. Αν, λοιπόν, αγωνιζόμαστε για τη μετάβαση σε μια άλλη Ελλάδα που δεν θα εξαντλείται σε μια κυβερνητική εναλλαγή -όσο σημαντική κι αν είναι αυτή- οφείλουμε να διδαχτούμε και να ακολουθήσουμε το πραγματικό, λαϊκό κίνημα που εδώ και τρία χρόνια φωνάζει χωρίς καμιά συστολή: «Κλέφτες», «Ουστ», «Στο Γουδί». 

Η Ελλάδα σηκώνει τα μανίκια;

Άπνοια, αδιαφορία και επιφυλακτικότητα εν αναμονή του σπινθήρα 

του Γιάννη Τσούτσια

«Η Ελλάδα σηκώνει τα μανίκια», δήλωσε ο πρωθυπουργός με φόντο τα εργοτάξια των αυτοκινητοδρόμων στη σκανδαλώδη Ολυμπία Oδό, προκαλώντας ειρωνικά μειδιάματα σε μια παράξενη, αλληγορική και κατά σύμπτωση επετειακή υπενθύμιση των «επικαίρων» της Eπταετίας. Αλλά, τώρα, ποιος τους πιστεύει; Ποιος δίνει σημασία στο σχέδιο Βενιζέλου για τις δήθεν 700.000 θέσεις εργασίας; Ποιος παρακολουθεί τους νεολογισμούς της ΔΗΜΑΡ ή τους κακόφωνους διαπληκτισμούς των νέων αστέρων της τηλεόρασης;

Ζούμε τη φάση της μηδενιστικής αποκάλυψης. Της απόλυτης σαθρότητας, όχι μόνον του αποκαλυμμένου μνημονιακού ρεαλισμού, αλλά και των εναλλακτικών του, την προχειρότητα και την επιφανειακότητα των προτεινόμενων «λύσεων». Των παραπομπών στο πομπώδες με τις πολλές σκιές, τις αποκρύψεις, των ελάχιστα στοιχειοθετημένων απαντήσεων. Τελικά των αυταπατών. Η διαδικασία αυτή, που σωρεύτηκε προοδευτικά μετά τις περυσινές εκλογές και την ήττα του κινήματος των πλατειών, πήρε αποκαλυπτικές διαστάσεις μετά τα γεγονότα της Κύπρου. 

Όσα έγιναν αιφνιδιαστικά στο νησί, δεν φόβισαν τον κόσμο, όπως εκ πρώτης όψεως υποστηρίχτηκε. Αντίθετα, λειτούργησαν αφυπνιστικά και απενεργοποίησαν τη μονότονη επανάληψη κάποιων υπό κατάρρευση παραδοχών. Τώρα, ο πήχης των απαιτήσεων, ανέβηκε. Με αποτέλεσμα να μην αρκούν οι επαναλήψεις, το «μια από τα ίδια», να εκτίθενται οι κόκκινες γραμμές, τα plan b, έστω ενισχυμένα σε «αυθεντικότητα» και τραβηγμένα από τα μαλλιά προς τις πιο πιεστικές εκδοχές τους. Μοιραία, εκδηλώνεται καθολική η δυσπιστία απέναντι στους κομματικούς σχηματισμούς, στο ίδιο αυτό πολιτικό σύστημα, που την ώρα που στοχοποιείται, μεταλλάσσεται και διαφεύγει νεκροζώντανο. Κι ας μην εστιάζουν στο κενό εκπροσώπησης οι δημοσκοπήσεις. Πουθενά δεν εντοπίζονται πολιτικές, άξιες υποστήριξης. Και κανείς δεν δίνει βαρύτητα σε κανέναν. Σιγά-σιγά, ούτε και στην Αριστερά και στις εξ αντανακλάσεως καθημερινές ανακοινώσεις της. Το χάσμα με την κοινωνία διαρκώς διευρύνεται.

Ο κόσμος πάλι, εύκολα αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν προχωράνε με τον τρόπο που θα ήθελε ή που θα μπορούσε, ότι όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και πως «έτσι» δεν βγαίνει, την ώρα που ούτε οι εναλλακτικές εμφανίζονται πειστικές. Και μπορεί οι ισορροπίες να μοιάζουν αναλλοίωτες, όπως περίπου πριν ένα χρόνο και να παραχωρείται προσωρινά κάποια συναίνεση, όμως αυτή είναι εύθραυστη και επιφανειακή και δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμη. Από την άλλη, ελπιδοφόρο παραμένει το γεγονός πως η κοινωνία, πίσω από την απάθεια, παραμένει ανοιχτή σε αυτοπροσδιορισμούς και μετατοπίσεις. 

Δεκτική, με τις κεραίες τεντωμένες. Έτοιμη να αναθεωρήσει. Να εμπνευστεί, αλλά όχι με παραμύθια.

Το ζήτημα, λοιπόν, μιας διαφορετικής πολιτικής στάσης, ιδίως από την πλευρά της Αριστεράς, εκκρεμεί με τρόπο κραυγαλέο, υπερώριμο, όπως π.χ. φαίνεται και από ορισμένες ειδικότερες απόπειρες, κάθε προέλευσης, να καλυφθεί το «κενό» ή από τη συμπεριφορά μεμονωμένων παραγόντων, αναλόγως της δεκτικότητάς τους. Ωστόσο, οι όροι για την πραγματοποίηση της αναγκαίας στροφής, οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία -επιτέλους- ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου, αγνοούνται επιδεικτικά και παρακάμπτονται συστηματικά, ακόμη κι από εκείνους, που ενώ το διαπιστώνουν, αρκούνται να πρωταγωνιστούν στην διαχείριση της ακινησίας. 

Πώς, όμως, γεννιέται μια άλλη πολιτική; Καταρχήν, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες της. Την επιδείνωση της κοινωνικοπολιτικής διάστασης, ώστε να αξιολογηθεί η υποστροφή και να επιχειρηθούν οι αντίστοιχες παρεμβάσεις. Στη συνέχεια, αποφεύγοντας τις κεντρικές λογικές, τη χειριστικότητα και την αυτιστική αναπαραγωγή μηχανισμών ελέγχου (για τη συγκράτηση και την εγκόλπωση των υπολειμμάτων του ριζοσπαστισμού), με σκοπό όλα να ενταχθούν σε μια επικοινωνιακότητα που θα υπηρετεί την επικείμενη εκλογική μάχη. Θα χρειαζόταν ακόμη να αποφευχθούν οι βολικές ερμηνείες, οι υποχωρήσεις λόγω συγκυριακών αναγκών, να διαμορφωθεί ένα πολιτικό υποκείμενο χειραφετημένο και όχι ευθυγραμμισμένο στην ευκολία. Και τέλος, το κυριότερο, να τεθούν υπό αμφισβήτηση μια σειρά από ταυτοτικά κλισέ και ερμηνείες που μεταθέτουν το πολυδιαπιστωμένο τέλος της μεταπολίτευσης. Μάλιστα, σ’ έναν κόσμο, που ιδίως γεωπολιτικά, μεταβάλλεται με ρυθμούς ταχύτατους, απειλητικούς και δυσερμήνευτους. 

Σήμερα, η προϊούσα πορεία των πραγμάτων, υποχρεώνει την Αριστερά σε συνθετότερες και πιο διασταλτικές προσεγγίσεις που θα περιλαμβάνουν φιλοσοφικές, θεωρητικές, αξιακές και στρατηγικές αναθεωρήσεις, ώστε αντίστοιχα και το πεδίο της σύγκρουσης να μετατεθεί και να υπερβεί το σημερινό ατελέσφορο πλαίσιο. Πίσω από την εξαπλούμενη μαζική κατάθλιψη, την αδιαφορία, την υποστολή της οργής και της λαϊκής διαθεσιμότητας, κρύβεται η αδυναμία και ταυτόχρονα η διαπίστωση, πως πρέπει κανείς πρώτα να θέσει τα πραγματικά επίδικα, να ξεφύγει από τις αντιθέσεις ενός σκηνικού εγκλωβιστικού και να δώσει τη μάχη «αλλού» και «αλλιώς». Αυτό το «αλλού» οφείλει να αναγνώσει και να περιγράψει η Αριστερά, χωρίς να διστάσει, δίνοντας νόημα, περιεχόμενο, διέξοδο και υπόσταση στην πραγματικά αναγκαία πολιτική σύγκρουση.

Νέα Μανωλάδα, όπως νέα Ελλάδα

Ο κυνισμός και η ανθρωποφαγία ανθούν πάνω στα κοινωνικά ερείπια του Μνημονίου

του Μιχάλη Σιάχου

Και ξαφνικά, για ακόμα μια φορά, όλοι έπεσαν απ’ τα σύννεφα. Οι εικόνες και οι πληροφορίες που έρχονται στο φως από τη Νέα Μανωλάδα παραπέμπουν ευθέως στη φεουδαρχία ή ακόμα χειρότερα σε συνθήκες δουλείας. Οι επιστάτες άνοιξαν πυρ εναντίον των Μπαγκλαντεσιανών εργατών γης που… τόλμησαν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους, στέλνοντας 34 ανθρώπους στο νοσοκομείο.

Το μεταναστευτικό, η ανομία, τα κυκλώματα, η «μαφία της φράουλας» ήρθαν και πάλι ανάκατα στο προσκήνιο. Η κουβέντα άναψε. Θεσμικοί φορείς, υπουργοί και κυβερνητικοί παρατρεχάμενοι «εξεγέρθηκαν», καταδικάζοντας (απερίφραστα πάντα) το αποτρόπαιο γεγονός.

Περίσσεψαν οι αναλύσεις, οι καταγγελίες, οι αποκαλύψεις και οι «αποκαλύψεις». Πολλοί έγραψαν ότι έσπασε η ομερτά που επικρατεί στα φραουλοχώραφα. Το επιμέρους απ’ τη μια και η επιμελημένη γενίκευση και στοχοποίηση μιας ολόκληρης περιοχής και μιας ολόκληρης τοπικής κοινωνίας από την άλλη, επιχειρούν για μια ακόμα φορά να εξαφανίσουν τον πυρήνα, τη μήτρα που γέννησε το τραγικό περιστατικό στη Νέα Μανωλάδα, τη μήτρα που μετατρέπει, ταχύτατα, ολόκληρη τη χώρα σε Νέα Μανωλάδα.

Βεβαίως και μπορεί κάποιος να σταθεί στο μεταναστευτικό, βεβαίως και μπορεί να αναδείξει τις μαφιόζικες πρακτικές του συγκεκριμένου αλεξιπτωτιστή μεγαλο-παραγωγού φράουλας που εκμεταλλεύεται 300 στρέμματα εξάγοντας το προϊόν κυρίως στη Ρωσία, αλλά και τα δύο αυτά ζητήματα, όπως και πολλά άλλα, αποτελούν πτυχές και επιμέρους εκφράσεις της συνολικής εικόνας που διαμορφώνεται και είναι άκρως τρομακτική.

Θα απαντήσουμε στα πραγματικά ερωτήματα;

Φοιτητικές εκλογές 2013: Ανάγκη για πιο ουσιαστικές εκτιμήσεις, απολογισμούς και αλλαγές

Η μεγάλη αποχή αποτελεί το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των φετινών, φοιτητικών εκλογών. Δεκάδες χιλιάδες συμφοιτητές μας –πάνω από τους μισούς ενεργούς φοιτητές- δε βρήκαν το λόγο να ψηφίσουν. Όταν η πολιτική έχει επιστρέψει στη γενιά μας, σαν αγωνία, προβληματισμός, αναζήτηση, ερωτήματα αλλά και συλλογική δράση, συμμετοχή και αγώνες, η αναντιστοιχία αυτή μαρτυρά ότι ο υπαρκτός «φοιτητικός συνδικαλισμός» και οι διαδικασίες του αποτελούν ένα παράλληλο σύμπαν. Αυτό είναι το και το πιο κεντρικό –και δυσεπίλυτο- ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει όσους βρίσκονται απ΄τη μεριά της ανατροπής.

Σε αυτό το μικρόκοσμο από πάρτι, ρουσφέτια, σημειώσεις, διευκολύνσεις και μπράβους, η ΔΑΠ κατέχει επάξια την πρωτιά. Ο «μηχανισμός ΔΑΠ» ξεφεύγει μέσα σε αυτό το περιβάλλον από το να χαρακτηριστεί σαν αυτό που πραγματικά είναι: Η φοιτητική παράταξη του δοσίλογου Σαμαρά, αρχηγού της τροϊκανής κυβέρνησης που διαλύει τη χώρα. Η ΠΑΣΠ, παρόλη την καθόλου αμελητέα φθορά που της κοστίζει τα τελευταία χρόνια η κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ, διατηρεί ακόμα σημαντικά ποσοστά, ειδικά σε μεγάλες σχολές. Μόνο εκεί όπου υπήρξαν αντιστάσεις και κινητοποιήσεις για το σχέδιο Αθηνά, φαίνεται να υπάρχει μια σημαντική ενίσχυση όσων συμμετείχαν και τις στήριξαν.

Όσο τα πραγματικά ερωτήματα που γυροφέρνουν στο μυαλό όλων των φοιτητών απουσιάζουν από την ατζέντα, τόσο το τοπίο και η «επόμενη μέρα» των φοιτητικών εκλογών θα παραμένουν ίδια. «Που πάει αυτή η χώρα»; «Υπάρχει διέξοδος»; «Πώς θα ζήσουμε»; «Τι θα κάνουμε τα πτυχία μας»; «Γιατί να μείνουμε στην Ελλάδα»; Όσο λείπουν οι αντίστοιχες μαζικές πρωτοβουλίες ζύμωσης, έκφρασης, συμμετοχής, αντίστασης, οικοδόμησης, τότε ακόμα και τα ελαφρώς αυξημένα ποσοστά της φοιτητικής Αριστεράς (ΠΚΣ και ΕΑΑΚ) θα χαροποιούν ολίγους, θα «επιβεβαιώνουν» ή «αυτοεπιβεβαιώνουν» για λίγο, μα δε θ' αλλάζουν τα πράγματα.

Η Αριστερή Ενότητα (ΑΡΕΝ) δεν κατάφερε να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα. Ειδικά σε συνθήκες όπου η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον βλέπει θετικά ή ελπίζει στη συνεισφορά του για να σωθεί και ν' αλλάξει η χώρα. Η ΑΡΕΝ οφείλει να ενωθεί μ' αυτό το δυναμικό, να το αφουγκραστεί, να ψάξει για ουσιαστικές απαντήσεις, να υπάρξει μ' έναν διαφορετικό τρόπο στις σχολές. Για να συμβάλλει σε ένα πολιτικό ρεύμα ανατροπής και μετάβασης της χώρας που δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη μαζική συμμετοχή των νέων ανθρώπων.

Ευρωπαϊκά σενάρια και εθνικές περιχαρακώσεις

Οι διαφορετικές οπτικές και οι πραγματικοί όροι της σύγκρουσης

του Γιώργου Παπαϊωάννου

Είναι γνωστό ότι, με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, από χώρους της Αριστεράς επιδιώκεται μια ρελάνς κόντρα στο ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του. Σύμφωνα με αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατά και δεν λέει όλη την αλήθεια στο λαό, ενώ η μόνη γραμμή που σήμερα μπορεί να δώσει διέξοδο είναι η προβολή του συνθήματος για άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη ή την Ε.Ε.

Απέναντι σε αυτή την άποψη, έχει πυκνώσει τελευταία η αρθρογραφία σε έντυπα και διαδικτυακές σελίδες της Αριστεράς που προβάλλει ορισμένα επιχειρήματα. Σύμφωνα με αυτήν, οποιαδήποτε αλλαγή στην Ελλάδα περνάει μέσα από πανευρωπαϊκές εξελίξεις και ανατροπές. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι πεδίο κοινωνικής πάλης και αντιπαράθεσης. Κάθε πορεία που οδηγεί έξω από αυτούς είναι εθνική αναδίπλωση με αρνητικές για την κοινωνία συνέπειες. Μια έξοδος χώρας ή χωρών από την Eυρωζώνη θα τροφοδοτούσε εθνικισμούς και ένα νομισματικό πόλεμο. Η ανατροπή των σημερινών συσχετισμών περνάει από την ταξική πάλη και τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης και όχι από αντιπαραθέσεις κρατών ή περιοχών (π.χ. Βορράς-Νότος), στις οποίες φαίνεται να μεταθέτει τα προβλήματα και τις λύσεις ένας παλαιομοδίτικος «αντιϊμπεριαλισμός».

Για ένα αριστερό, πολιτικό ρεύμα διεξόδου της χώρας

Για ένα πανεπιστήμιο ζωντανό και δημιουργικό

Για ένα αριστερό, πολιτικό ρεύμα διεξόδου της χώρας

Το σχέδιο «Αθηνά» συνεχίζει την ολοκληρωτική διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οι νόμοι Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου πρέπει να καταργηθούν, μαζί με όλες τις ρυθμίσεις των μνημονιακών χρόνων. Δημόσια Παιδεία με ελάχιστη χρηματοδότηση, με πλήρη πια έλεγχο από τα συμβούλια διοίκησης, με μείωση των φοιτητών και απαξίωση επιστημονικών κλάδων, με κάθε τρόπο εξυπηρέτηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Δε μάς κάνει αυτό το πανεπιστήμιο, όπως δεν μάς κάνει η ζωή και το μέλλον στην κατεχόμενη, τροϊκάνη Ελλάδα. Αγωνιζόμαστε για ένα πανεπιστήμιο, που από θύμα των μνημονίων θα μετατραπεί σε πρωταγωνιστική δύναμη για τη διέξοδο και για μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Για να διατηρηθεί η δυνατότητα να πορευτούμε έξω από τις τροϊκανές συνθήκες και σ’ έναν διαφορετικό προσανατολισμό, χρειάζεται επιστημονικό δυναμικό, εγχώρια έρευνα, «χώρος» για προοδευτική διανόηση. Χωρίς τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς νέα μυαλά και υποδομές, η χώρα μας θα είναι μονίμως έρμαιο και δύσκολα θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Γι’ αυτό, χρειαζόμαστε ένα πολιτικό ρεύμα αλλαγής και μέσα στα πανεπιστήμια. Στον αγώνα που δίνει εδώ και τρία χρόνια ο ελληνικός λαός, μάς αντιστοιχεί ένα σημαντικό μερίδιο. Αλλιώς, μένει να διαλέξουμε ανάμεσα στην ανεργία και τη μετανάστευση. Στο χέρι μας είναι...

Για ένα πανεπιστήμιο που θα στεγάσει το δικαίωμά μας στη μόρφωση. Καμιά σχολή ή τμήμα να μην κλείσει. Για να μείνουμε Ελλάδα. Για να μη μεταναστεύσουμε. Θέλουμε να ζήσουμε εδώ, να μορφωθούμε και να προσφέρουμε/να μάς προσφέρει αυτή η χώρα. Δύσκολα ίσως αλλά «θα την παλέψουμε». Για όσους μας κυβερνούν, η παιδεία είναι άχρηστη. Αμόρφωτοι, άνεργοι, φτωχοί κι υποταγμένοι. Έτσι μάς θέλουν. Για εμάς και τη χώρα που οραματιζόμαστε, η παιδεία είναι οξυγόνο. 

Μια συζήτηση για τις εξελίξεις στην Κύπρο

Συμμετέχουν από την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ οι:

• Λουκάς Αξελός
• Γιάννης Σχίζας
• Ρούντι Ρινάλντι

Συντονίζει ο Στέλιος Ελληνιάδης.

Περι-plan-ηση χωρίς σχέδιο

Πόσο προβληματική αποδεικνύεται η μονομέρεια και η προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης

του Χρίστου Καραμάνου

Οι εξελίξεις στην Κύπρο έδωσαν αφορμή για μια νέα έξαρση επίθεσης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ–ΕΚΜ με όχημα τα επονομαζόμενα Plan B, Plan C. Ας εξετάσουμε τα επιχειρήματα που προβάλλονται από την κατεύθυνση αυτή.

Ένα πρώτο επιχείρημα λέει ότι «το ΟΧΙ της Κύπρου απέδειξε ότι εντός ευρώ δεν μπορεί να υπάρξει διαπραγμάτευση». Τα γεγονότα όμως είναι νωπά και δεν επαληθεύουν όσους επιζητούν στις κυπριακές εξελίξεις μια αυτοεπιβεβαίωση των διαχωριστικών τους επιλογών. Αν κάτι αναδείχθηκε, κατ’ αρχήν, είναι ότι το ΟΧΙ ενός λαού μπορεί να θέσει σε αμφισβήτηση ένα τροϊκανό σχέδιο. Αναδείχθηκε επίσης –και αυτό είναι το κρίσιμο- ότι η διαπραγμάτευση με την τρόικα δεν μπορεί να προωθηθεί από μία μνημονιακή κυβέρνηση. 

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη, παρά τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, δεν ήθελε και δεν μπορούσε να κάνει ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση του κυπριακού μνημονίου – το οποίο, φευ, ήρθε από την κυβέρνηση Χριστόφια. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη συμπεριφέρθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά μετά τις εκλογές στην Ελλάδα. Και μάλιστα συνέπηξε κοινό μέτωπο με την κυβέρνηση Σαμαρά ενάντια στο ΟΧΙ του κυπριακού λαού. Συνεπώς το πρώτο πράγμα που αναδεικνύει το ΟΧΙ του κυπριακού λαού είναι ότι για να κατοχυρωθούν τα ΟΧΙ χρειάζεται να υπάρξει, και μάλιστα ως απόλυτη προϋπόθεση, μια μεγάλη πολιτική αλλαγή, να γκρεμιστούν μνημονιακές κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα της κλεπτοκρατίας, αλλά και να αναδειχθούν -και να επικρατήσουν- άλλοι πολιτικοί προσανατολισμοί σε επίπεδο χώρας. Επιπλέον έχει θεμελιώδη σημασία το να υπάρξει ένα ευρύτερο μέτωπο χωρών και λαών. Άλλο συσχετισμό δημιουργεί η Κύπρος μόνη της, άλλο συσχετισμό δημιουργεί ένα κοινό μέτωπο Ελλάδας–Κύπρου και ακόμη περισσότερο, όταν υπάρχει αυτό σε συνδυασμό με ένα μέτωπο των λαών του Νότου ενάντια στην «αποικιοποίηση του Νότου» - όπως σωστά χαρακτηρίζει το μερκελικό σχέδιο ο ΣΥΡΙΖΑ–ΕΚΜ.

Η κρίση και ορισμένα γεωπολιτικά συμφραζόμενά της

Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε σήμερα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τετράδια" πριν ένα περίπου χρόνο, την άνοιξη του 2012. Σε μια περίοδο που η Αριστερά στην πλειοψηφία της δεν ιεραρχούσε ως σημαντικά τα γεωπολιτικά ζητήματα και την ανάγκη προσανατολισμού σε σχέση με αυτά. Θεωρούμε ότι οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν το τελικό συμπέρασμα του άρθρου αλλά και τα βασικά σημεία της ανάλυσης που προηγείται. Η προσπάθεια προσανατολισμού σε αυτά τα ζητήματα είναι σήμερα επιβεβλημένη καθώς, όπως σημειώνεται και στο άρθρο, "σήμερα το επίκεντρο από την οικονομία περνά στην πολιτική και διαμέσου αυτής στο γεωστρατηγικό". Αυτό είναι σήμερα φανερό και θα γίνεται περισσότερο φανερό αύριο στην Κύπρο, την Ελλάδα, την Ευρώπη.

Αποστολή του "ΔΡΟΜΟΥ της Αριστεράς" στην Κύπρο

Τι γινεται στην Κύπρο;
Τι σκέφτονται και τι φοβούνται οι Κύπριοι;
Τι λένε για την Ελλάδα και για την κυβέρνηση;
Τι γνώμη έχουν για το ΣΥΡΙΖΑ;
Ακούστε τα παρακάτω αποσπάσματα από την αποστολή του "Δρόμου" στην Κύπρο.

Συνέντευξη 1η: Τετάρτη 27/3/2013
Συνέντευξη 2η: Πεμπτη 28/3/2013
Συνέντευξη με φοιτήτρια σε διαδήλωση στη Λεμεσό: Παρασκευή 29/3/2013
Συνέντευξη 3η: Σάββατο 30/3/2013

Την ιστορία τη γράφουν τα ΟΧΙ των λαών

Η προδοτική στάση της τρόικας Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη μπροστά στο κυπριακό ΟΧΙ θα μείνει στην ιστορία της ελληνικής άρχουσας τάξης σαν ένας ακόμη ανεξίτηλος λεκές. Η ελληνική κυβέρνηση όφειλε να διευρύνει το ρήγμα που άνοιξε το κυπριακό ΟΧΙ στην πολιτική των Μνημονίων, αδράχνοντας την ευκαιρία για να αμφισβητήσει και το ελληνικό πρόγραμμα. Αυτή η επιλογή, η μόνη αλληλέγγυα στην Κύπρο και η μόνη που διασώζει την Ελλάδα, αυτή η επιλογή που θα μπορούσε να αλλάξει συνολικά την εξέλιξη των πραγμάτων στον ευρωπαϊκό Νότο, δεν έγινε. Δεν έγινε, επειδή έχουμε μια γερμανόδουλη κυβέρνηση. Κι έτσι η 25η Μαρτίου 2013 θα μείνει στην ιστορία σαν μέρα τιμωρίας του κυπριακού λαού, και μέρα ντροπής για τη Μνημονιακή διακυβέρνηση της Ελλάδας. 

Η κυνική και εκβιαστική απόφαση της ευρωκρατίας, με την ένοχη συνέργεια των κυβερνήσεων Αναστασιάδη και Σαμαρά, ανοίγει το δρόμο σε ένα νέο «Αττίλα». Πιο εξωραϊσμένο και πιο εξευρωπαϊσμένο, αλλά και πιο ισοπεδωτικό. Ένα νέο «Αττίλα» αρματωμένο με τα σύγχρονα υπερ-όπλα της χρεοκρατίας και της «διακοπής της ρευστότητας», και με σαφή στόχο: να διαλύσει την κυπριακή οικονομία και να μετατρέψει την Κυπριακή Δημοκρατία σε ευρω-προτεκτοράτο. 

Πέρα όμως από το προχώρημα της αποικιοποίησης του Νότου, ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί σε μια ακόμη διάσταση: Η Κύπρος έγινε το πειραματόζωο ενός νέου Μερκελικού εργαλείου. Όπως ομολόγησε χθες ο επικεφαλής του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ, το κυπριακό μοντέλο είναι προς εξαγωγή. Πλέον οι καταθέσεις σε πανευρωπαϊκή κλίμακα κινδυνεύουν. Αυτό κάτι σημαίνει ιδιαίτερα για την Ελλάδα, στην οποία επίκειται το δεύτερο μέρος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Άραγε θα κληθεί ο λαός να πληρώσει –κι αυτό– το μάρμαρο; 

Αν οι λαοί μας δεν επιβάλλουν μια μεγάλη αλλαγή, η οικονομική διάλυση και ο κοινωνικός Καιάδας θα συνοδευτούν από άμεση υποθήκευση της όποιας εθνικής κυριαρχίας έχει απομείνει, και από ευθεία απειλή ενάντια στην ίδια την εδαφική ακεραιότητα των χωρών μας. Όπως αποδεικνύεται, τα περί «ευρωπαϊκής ΑΟΖ» που ανέφερε ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ κατά την επίσκεψη του στην Ελλάδα (και που αμέσως υιοθέτησε ο πειθήνιος κ. Σαμαράς) δεν ήταν παρά το προανάκρουσμα για την έναρξη μιας γενικευμένης ευρωπαϊκής και γερμανικής επέλασης στα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου. 

Όμως ο κυπριακός λαός δεν πρόκειται να παραδοθεί στην Τρόικα, όσο και να του στερούν το δικαίωμα να εκφράσει τη θέση του. Ας μην χαίρεται ο κ. Σόιμπλε, που δήλωσε ότι «η νέα συμφωνία δεν χρειάζεται να επικυρωθεί από την Κυπριακή Βουλή». Στην πραγματικότητα δείχνει πόσο ο Μερκελισμός φοβάται τη Δημοκρατία! 

Στην Ελλάδα, όσα κηρύγματα ραγιαδισμού κι αν κάνουν οι Μνημονιακές δυνάμεις και τα συστημικά ΜΜΕ, ότι τάχα τα ΟΧΙ είναι ανεύθυνα, όσο και να κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για τη σταθερή αντιμνημονιακή και πατριωτική στάση του, δεν πρόκειται να κάμψουν το φρόνημα του ελληνικού λαού. Έχουν επίγνωση ότι πλέον έχουν γίνει μισητοί από τον ελληνικό λαό. Χτες, για μια ακόμη φορά, απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας ακούστηκε η φωνή για κοινό αγώνα και αλληλεγγύη με την Κύπρο. Στη δε Αθήνα, για να γίνει η παρέλαση, αναγκάστηκαν να φράξουν με κάγκελα και κλούβες τη μισή πόλη. Έφτασαν να επιστρατεύσουν τον Ρεχάγκελ στο πλάι του γκαουλάιτερ Φούχτελ. Έχουν χάσει πλέον την αίσθηση του γελοίου. Τα ψωμιά τους είναι λίγα! 

• Κάτω η Μερκελική ΕΕ 
• Για μια άλλη Ελλάδα, για μια άλλη Κύπρο, σε μια άλλη Ευρώπη 
• Κοινό μέτωπο των λαών ενάντια στην αποικιοποίηση του Νότου
• Εθνική Κυριαρχία, Πραγματική Δημοκρατία, Παραγωγική Ανασυγκρότηση

Το ΟΧΙ της Κύπρου ΕΛΠΙΔΑ για τους λαούς

Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας χαιρετίζει το ΟΧΙ Αξιοπρέπειας της Κύπρου απέναντι στη γερμανοκρατία και τη «διεθνή» των τοκογλύφων δανειστών, το Eurogroup και το ΔΝΤ. Το νέο κυπριακό ΟΧΙ, μετά από αυτό στο σχέδιο Ανάν, είναι μια περήφανη απάντηση απέναντι στα σχέδια για οικονομική καταρράκωση, προτεκτορατοποίηση και κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Ο μαρτυρικός κυπριακός λαός, που έχει χύσει αίμα για να κερδίσει την Ανεξαρτησία του, που γνωρίζει από εισβολή και κατοχή, ορθώνει για μία ακόμη φορά το ανάστημα του και στέλνει μήνυμα Αντίστασης, Αξιοπρέπειας και Ελπίδας σε όλους τους λαούς της Ευρώπης. Είναι στην Κύπρο που για πρώτη φορά απορρίπτεται το εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή Χρεοκοπία», είναι στην Κύπρο που δέχεται ένα βαρύτατο πλήγμα η τάχα πανίσχυρη Μερκελική πολιτική και οι τάχα παντοδύναμες αγορές. 

Ταυτόχρονα οι εξελίξεις αποτελούν στραπάτσο για την τρικομματική συγκυβέρνηση Σαμαρά. Όχι μόνο για την κατάπτυστη στάση που κράτησε στο Eurogroup δια του κ. Στουρνάρα. Όχι μόνο γιατί τσαλαπάτησε τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Αλλά κυρίως γιατί αποδεικνύεται περίτρανα ότι υπάρχει άλλος δρόμος, δρόμος άρνησης των Μνημονίων και ουσιαστικής διαπραγμάτευσης, αντί της πειθήνιας και δουλοπρεπούς στάσης που κρατά η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στη Μέρκελ. 

Είναι αναμενόμενο στο προσεχές διάστημα να κορυφωθεί η επιθετικότητα της Τρόικα και της Μέρκελ. Γι’ αυτό η Αριστερά οφείλει να πάρει άμεσες πρωτοβουλίες συντονισμού όλων των προοδευτικών, αντισυστημικών και λαϊκών δυνάμεων στις χώρες του Νότου, με επίκεντρο την αλληλεγγύη και την εξάπλωση του κυπριακού ΟΧΙ. 

Όμως, περισσότερο από ποτέ είναι σήμερα η ώρα της αλληλεγγύης και της αδελφοσύνης ανάμεσα στον ελληνικό και τον κυπριακό λαό. Είναι η ώρα να ανοίξει μια νέα εποχή συμπόρευσης. Για να «αντέξει» το Κυπριακό ΟΧΙ. Για να νικήσει η Κύπρος την Τρόικα και την Μέρκελ. Για να ανοίξει μια στέρεη προοπτική, χωρίς Μνημόνια αλλά με λαϊκή κυριαρχία, πραγματική δημοκρατία και κοινωνική προκοπή. Για μια άλλη Ελλάδα, για μια άλλη Κύπρο σε μια άλλη Ευρώπη. 

Είναι η ώρα να αντλήσουμε δύναμη από το παράδειγμα του κυπριακού λαού. Όλοι οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου αλλά πρώτα και κύρια εμείς. Η Αριστερά οφείλει να συντονιστεί με το λαϊκό αίτημα για συμπόρευση Ελλάδας -Κύπρου, σε αντιμνημονιακή και ανορθωτική κατεύθυνση. 

Οι παρελάσεις στις 25 Μάρτη μπορούν να στείλουν πολλαπλό μήνυμα: αλληλεγγύη στον κυπριακό λαό, αλλά και ανάταση του φρονήματος του ελληνικού λαού και ένταση του αγώνα για να απαλλαγούμε από τρόικες και μνημόνια.

Οι έμποροι των εθνών βάζουν στο στόχαστρο την Κύπρο

Η ΚΟΕ καταγγέλλει τον κυνικό εκβιασμό της Γερμανικής Ε.Ε. απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία και τον κυπριακό λαό. Ο Μερκελισμός δοκιμάζει στην Κύπρο μια αναβάθμιση των «εργαλείων» που μέχρι σήμερα έχει χρησιμοποιήσει, αποσκοπώντας τόσο στη διάλυση της οικονομικής υπόστασης της Κύπρου όσο και στον πολιτικό έλεγχο αυτού του εξαιρετικής γεωπολιτικής και γεωοικονομικής σημασίας τόπου.

Η ΚΟΕ καταδικάζει τη «Διεθνή» των ευρωπαίων τοκογλύφων δανειστών, το Eurogroup, που με τη μνημονιακή θηλιά επιχειρεί να στραγγαλίσει την κυπριακή ανεξαρτησία. Καταγγέλλει την εθελόδουλη και συνένοχη τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, που έχει το θράσος να δηλώνει ότι «συμπαραστέκεται στον αδελφό κυπριακό λαό» ενώ υπερψήφισε πειθήνια τις καταστροφικές αποφάσεις του Eurogroup. Όσο για τον κύριο Αναστασιάδη, που ορκιζόταν πως δεν υπάρχει θέμα «κουρέματος» των καταθέσεων ιδιωτών και λίγες μέρες μετά ακολούθησε το δρόμο υποταγής που πρώτος άνοιξε ο ομοϊδεάτης του Σαμαράς, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την εγκληματική πολιτική του.

Η ΚΟΕ διαδηλώνει την ολόψυχη αλληλεγγύη της στον αγώνα του κυπριακού λαού ενάντια στους Αμερικανούς και Ευρωπαίους, που χρησιμοποιούν ως πολιορκητικό κριό το τραπεζικό πρόβλημα για να επιβάλουν την προτεκτορατοποίηση της Κύπρου, την οποία δεν πέτυχαν με το σχέδιο Ανάν. Οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ποτέ δεν συγχώρησαν το ιστορικό ΟΧΙ του κυπριακού λαού σ' αυτό το διχοτομικό και αποικιοκρατικό σχέδιο, και σήμερα επανέρχονται με εκδικητική μανία ενάντια στην κυπριακή εθνική κυριαρχία.

Ο δοκιμαζόμενος και ευρισκόμενος -και αυτός- μπροστά στο φάσμα της κοινωνικής και εθνικής διάλυσης λαός της Ελλάδας, σε πλήρη αντίθεση με τις Τρόικες εξωτερικού και εσωτερικού που τον κυβερνούν, στέκεται στο πλάι του κυπριακού λαού. Με αλληλεγγύη, με πόνο ψυχής, αλλά και με ελπίδα. Όταν, σε μια περιοχή-επίκεντρο της όξυνσης των ανταγωνισμών μεταξύ των ισχυρών, η Ελλάδα γίνεται αποικία χρέους υπό καταστροφή, και την ίδια στιγμή διακυβεύεται πλέον η ίδια η υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι βαθιά μας πεποίθηση ότι ο ξεσηκωμός των λαών του ευρωπαϊκού Νότου και της Μεσογείου είναι κοινή ανάγκη και κοινή μοίρα. 

• Εθνική Κυριαρχία - όχι χρεοκρατία και γερμανοκρατία
• Εδαφική Ακεραιότητα - όχι προτεκτορατοποίηση και διάλυση
• Κοινωνική Σωτηρία - όχι διάσωση της τραπεζοκρατίας
• Μεσόγειος θάλασσα ειρήνης – όχι πεδίο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμου
• Για μια άλλη Ευρώπη, των λαών και της Πραγματικής Δημοκρατίας

Μετανάστης; Όχι, ευχαριστώ...

Γιατί αξίζει να μείνει στη χώρα η νεολαία μας, κόντρα στην απελπισία που διαχέουν οι κυβερνητικοί υπηρέτες των τροϊκανών

των Ισμήνης Αναγνωστάκη, Έλενας Κατσαρού *

Στην Ελλάδα του 2013, μια ευρωπαϊκή χώρα σε ανθρωπιστική κρίση, οι νέοι είμαστε η πρώτη μεταπολεμική γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Και το γνωρίζουμε καλά. Γνωρίζουμε όμως ακόμα ότι πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν υπάρχει η δυνατότητα μιας τόσο μεγάλης αλλαγής προς όφελος των πολλών. Δεν είναι τυχαίο που η ματιά των αγωνιζόμενων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη στρέφεται συχνά στη χώρα μας. Ένα λαός, μονάχα λίγα εκατομμύρια, αναγκάζει υπερεθνικές εξουσίες να φοβούνται. Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι μια χώρα σε μετάβαση κι έχουμε αρκετούς λόγους για να ελπίζουμε.

Τα τρία τελευταία χρόνια δεν αυξήθηκαν μονάχα η φτώχεια, η ανεργία, οι αυτοκτονίες. Στα τρία αυτά χρόνια, κατακτήσαμε τις πλατείες, παρελάσαμε κόντρα στους επισήμους, απαντήσαμε με αλληλεγγύη και συλλογικότητα στην καταστροφή, ξέφυγε η σκέψη μας σε πράγματα που θεωρούσαμε κάποτε αδιανόητα. «Απαισιοδοξία του νου, αισιοδοξία της θέλησης». Στην Ελλάδα συνυπάρχουν και παλεύουν δύο κόσμοι. Στην καθημερινότητά μας, στις στιγμές της σύγκρουσης, στην πολιτική. Οι νέοι είμαστε στον ένα από τους δύο.  

Βέβαια, αν κάποιος έχει να διαλέξει ανάμεσα στο να κλαίει τη μοίρα του εδώ ή να φύγει έξω για μια δουλειά, θα κάνει μάλλον το δεύτερο - κι αυτό δεν είναι παράλογο. Δεν μένουμε εδώ για να είμαστε άνεργοι, για να θυσιαστούμε ηρωικά για μια πατρίδα που κυβερνούν οι δωσίλογοι. Αλλά και τι σημαίνει να ζεις και να εργάζεσαι στο εξωτερικό; Να ξημεροβραδιάζεσαι στη δουλειά; Να θεωρείς ανύπαρκτα τα δικαιώματα; Να μη σου περισσεύει τίποτα για να ζήσεις, πέρα από μια στοιχειώδη επιβίωση; Εντελώς πεζά: Αν ο στόχος είναι μια ζωή με αξιοπρέπεια, τότε ευκολότερα θα τα καταφέρουμε στην Ελλάδα παρά αλλού. Απλά, δεν θα μας έρθει στο πιάτο. Μονόδρομοι υπάρχουν όταν ο καθένας από εμάς πορεύεται μονάχος του. Είτε εντός, είτε εκτός Ελλάδας. Όταν η ζωή νοείται ως «ευκαιρίες προς επιλογή», ως «ατομική προκοπή». Εμείς λέμε «εγώ θα μείνω», για να μείνουμε τελικά πάρα πολλοί, όλοι. 70 χρόνια μετά την ίδρυση της ΕΠΟΝ, να δημιουργήσουμε ένα αριστερό, πολιτικό ρεύμα νέων, ένα ρεύμα δράσης και αντίστασης, συμμετοχής και προσφοράς, ιδεών και πολιτισμού, οικοδόμησης και πρωτοβουλιών.

Το «εγώ θα μείνω», σύνθημα επιβίωσης και προοπτικής

Κι αν φύγουμε; Κι αν η χώρα συνεχίσει ν’ αδειάζει από τους νέους; Τότε ποιοι θα ανατρέψουν το «παλιό» και το «σάπιο»; Ποιοι θα βάλουν πλάτες για μια νέα Ελλάδα; Ποιος θα αντέξει τα χτυπήματα; Ποια νέα γνώση και πώς θα παραχθεί, λειτουργώντας για το συμφέρον των πολλών; Ποιος θα δουλέψει για την παραγωγική ανασυγκρότηση; Ποια νέα κουλτούρα θα υπερκεράσει το μεταμοντέρνο παρασιτισμό μιας προηγούμενης γενιάς; Πώς αυτή η πατρίδα θα συνεχίσει να υπάρχει ως υπόσταση; Πώς αυτός ο λαός θα συνεχίσει τη μακρά παράδοση αντίστασης στους ισχυρούς; Πώς η παγκοσμιοποίηση δεν θα καταργήσει κάθε εθνική ιδιαιτερότητα; Πώς τα μηνύματα του πλανήτη θα συνεγείρουν τη μεσογειακή γωνιά μας; Ποιοι θα γεμίσουν ξανά τις πλατείες; Ποια ορμή θα βάλει φρένο στην προσαρμογή, την ενσωμάτωση, τη γραφειοκρατία; Ποια νέα, ριζοσπαστική Αριστερά θα γεννηθεί μέσα στους αγώνες; 

Το «εγώ θα μείνω», λοιπόν, δεν είναι ένα απλό σύνθημα. Είναι ένας στόχος για να κρατηθεί ζωντανή η χώρα. Δεν μπορεί παρά να είναι στον πυρήνα όποιας πολιτικής θέλει ν’ ανατρέψει αυτή την κατάσταση, αλλά και να ανοίξει έναν διαφορετικό δρόμο. Μια απόλυτη προϋπόθεση και βασικός πυλώνας για να υπάρξει ένα πολιτικό ρεύμα διεξόδου, μια σύγκρουση με πιθανότητες επιτυχίας, μια καλύτερη «επόμενη μέρα» για τη χώρα. 

Γιατί αν και αυτή η μάχη δεν δοθεί, αν δεν δίνεται καθημερινά και με κάθε τρόπο, τότε πολλά απ’ όσα οραματιζόμαστε θα μείνουν στα χαρτιά. Για όλους όσοι αγωνίζονται, λοιπόν, σε κάθε μικρή αντίσταση και κάθε μεγάλο κίνημα, σε κάθε χώρο, το σύνθημα «εγώ θα μείνω» πρέπει ν’ ακουστεί δυνατά. 

«Δεν φεύγω, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι»

Εξομολόγηση από την Αργεντινή της χρεοκοπίας

«Για μένα αναδύθηκε μια νέα ελπίδα μετά τις 19 και 20 Δεκέμβρη (σημ. αναφέρεται στο Argentinazo του 2001). Αν και η κατάσταση ήταν ήδη οικονομικά δύσκολη, δεν είχα αυτή την ελπίδα παλιότερα. Όλα όσα πίστευα ήταν γελοία. Δεν μου άρεσε να αισθάνομαι ότι το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φροντίσω για την πάρτη μου. Σκεφτόμουν πράγματα του τύπου: τι θα γίνει με την καριέρα μου, αν χρειαστεί να φύγω από τη χώρα, ή αν δεν φύγω από την χώρα πώς θα βρω δουλειά; Ένιωθα σαν να ήταν ο εαυτός μου, οι φίλοι μου και η πιθανότητα να κάνω οικογένεια, τα μόνα πράγματα που μου είχαν απομείνει. Ήθελα να θέσω τη δύναμή μου στην υπηρεσία κάποιου σκοπού και δεν μπορούσα να βρω αυτόν το σκοπό.

Τώρα θέλω να μείνω στη χώρα μου. Δύο χρόνια πριν, σκεφτόμουν μήπως γινόμουν ερευνήτρια σε κάποιο ευρωπαϊκό ή αμερικανικό πανεπιστήμιο, γιατί πίστευα ότι θα μου άρεσε να διαβάζω και να ερευνώ σ’ έναν άλλο τόπο. Τώρα θέλω να μείνω εδώ, το οποίο είναι σημαντικό. Ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που έχουν τη δυνατότητα να φύγουν, που μπορούν να επιλέξουν έναν άλλο τρόπο ζωής στο εξωτερικό και να έχουν καλύτερη τύχη οικονομικά. Αν αυτή η χώρα δεν μου πρόσφερε τίποτα, τότε μπορούσα να ασχοληθώ με τη μελέτη και την έρευνα γιατί σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για πράγματα που αξίζουν. Δεδομένου ότι δεν μπορούσα όμως να τα κάνω εδώ, σε ποιο μέρος του κόσμου θα έπρεπε να βρεθώ; Αυτή ήταν η ερώτηση. Ένιωθα περίεργα όταν σκεφτόμουν αυτή την ερώτηση, ένα αίσθημα λύπης για το ότι πρέπει να φύγω. Αλλά γιατί; Είναι φυσιολογικό πράγμα να πεις ότι θα πας να ζήσεις την εμπειρία μιας άλλης χώρας και μετά θα επιστρέψεις. Αυτή η ιδέα ήταν πάντα το τελευταίο καταφύγιό μου, αλλά ένιωθα σαν κατά κάποιο τρόπο η χώρα μου να με έδιωχνε μακριά, ότι δηλαδή η κοινωνική κατάσταση με πέταγε έξω και ότι δεν μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δεν μπορούσα να βρω τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να εκπληρώσω τις επιθυμίες μου. Τώρα νιώθω πως αυτός εδώ είναι ο τόπος για να μείνω και να δουλέψω. Σε πείσμα όλων των προβλημάτων, όχι μόνο των οικονομικών αλλά και οποιουδήποτε άλλου τύπου. Εξαιτίας της παλιάς πολιτικής που ασκείται ακόμη στην Αργεντινή, πάντα θα υπάρχει ανισότητα και πάντα θα υπάρχουν προβλήματα. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, η Αργεντινή είναι ο τόπος που θέλω να μείνω και να συνεχίσω να αγωνίζομαι». 

Carina, αργεντίνικη οργανωτική επιτροπή του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ
(Από το βιβλίο Οριζοντιότητα, φωνές λαϊκής εξέγερσης στην Αργεντινή 

Εκδ. «Για την κυκλοφορία των αγώνων»)

Λαϊκά παραμύθια των Παλαιστινίων - Ένα νέο βιβλίο των εκδόσεων Α/συνεχεια

Λαϊκά Παραμύθια των Παλαιστινίων 

επιμέλεια – επιλογή: Δημήτρης Προύσαλης 

σειρά: παραμύθια των αγωνιζόμενων λαών

Οι εκδόσεις Α/συνεχεια με το νέο τους τίτλο Λαϊκά Παραμύθια των Παλαιστινίων, εγκαινιάζουν τη νέα τους σειρά «παραμύθια των αγωνιζόμενων λαών», που επιμελείται και παρουσιάζει ο ερευνητής και «παραμυθάς» Δημήτρης Β. Προύσαλης. 

Τα λαϊκά παραμύθια αποτελούν κοινή ανάσα και πατρίδα των λαών του κόσμου, που δεν γνωρίζουν σύνορα, μήτε βολεύονται μέσα στα όριά τους. Αποτελούν ένα σταυροδρόμι συνάντησης αλλά ταυτόχρονα κι ένα χαρμάνι αλληλεπίδρασης και ταυτότητας. 

Ποια αλήθεια ξεστομίζει ένα πράσινο πουλί; Ποιες είναι οι τρεις συμβουλές που σε βοηθούνε να πορεύεσαι στη ζωή; Η δικαιοσύνη των δικαστών άραγε πάντα καθρεφτίζεται στο δίκιο; Πώς μοιράζουν δυο αδέρφια το μερτικό απ’ τη σοδειά τους; Υπάρχει άνθρωπος που να μη φοβάται τα δαιμονικά Γκουλ; Τι όνειρο ακολούθησε ένας γεωρ-γός και πού τον οδήγησε; Ποια είναι η ιστορία του πατέρα με τους επτά γιους; Τι πα-ράπονα μπορεί να έχει μια καμήλα; Ποιος είναι ο δυνατότερος στη ζωή; Τι μήνυμα μπορεί να κρύβει μια μαύρη κατσίκα; Υπάρχει σωστή απάντηση σε κάθε ερώτηση ή όχι; Πόσο μπορεί να αξίζουν οι φίλοι και πόσο ο παράς; Ποιες περιπέτειες «έζησε» ο άτυχος μικρός καμπούρης; Πόσα ψέματα μπορεί να κρύβει μια ιστορία; Ποια είναι η Ατάμπα κι ο Ζαρίφ Ετούλ; 

Στην παρούσα συλλογή απαγκιάζουν 44 ιστορίες από την προφορική λαϊκή λογοτεχνία των Παλαιστινίων, που κυκλοφορούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και φέρνουν μια ανάσα λευτεριάς, συνέχειας αλλά και πνοής από το χτες που μπολιάζει λοξοκοιτάζοντας με ελπίδα το αύριο.

Για πληροφορίες, παραγγελίες: 

τηλ. 210-3845870, φαξ. 210-3473561, email: info@asynechia.gr / http://asynechia.gr

«Αυτοί που πεθαίνουν για τη Ζωή, δεν μπορούν να λογίζονται νεκροί»

Η ψυχή και ο νους της Μπολιβαριανής Επανάστασης, ο άνθρωπος που ενσάρκωσε τις ελπίδες και τους βαθύτερους πόθους του λαού του, το σύμβολο που αγαπήθηκε από εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους και μισήθηκε από την ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό, δεν βρίσκεται πια μαζί μας. Η είδηση του θανάτου του Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες προκαλεί μεγάλη οδύνη σε όλους μας. Πρόκειται για μια μεγάλη απώλεια για το λαό της Βενεζουέλας, για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής, για όλους τους λαούς της γης μας.

Όμως, όπως είπε ο σύντροφος Νίκολας Μαδούρο, «Αυτοί που πεθαίνουν για τη Ζωή, δεν μπορούν να λογίζονται νεκροί». Είμαστε σίγουροι ότι ο περήφανος λαός της Βενεζουέλας θα αντιμετωπίσει αυτές τις δύσκολες στιγμές με το κεφάλι ψηλά, συσπειρωμένος γύρω από την ηγεσία της Μπολιβαριανής Επανάστασης, αντλώντας δύναμη από τις ιστορικές νίκες που πέτυχε μέχρι σήμερα υπό την ηγεσία του Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες. Σε αυτόν το δύσκολο αγώνα του, ο λαός της Βενεζουέλας και η ηγεσία της Μπολιβαριανής Επανάστασης θα έχουν ως ισχυρούς συμμάχους την αγάπη και την αλληλεγγύη όλων των επαναστατικών και προοδευτικών δυνάμεων, όλων των λαών του κόσμου.

Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, μέλος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, απευθύνει τα πιο θερμά συλλυπητήρια στην κυβέρνηση, τις οργανώσεις και το λαό της Βενεζουέλας, καθώς και στην οικογένεια του Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

"Οικόπεδα" με βάθος

Γεωπολιτικά ζητήματα γύρω από τους ανταγωνισμούς για τους υδρογονάθρακες - Τι κρύβεται πίσω από το ενδιαφέρον για τις ΑΟΖ

του Ρούντι Ρινάλντι

Δεν επαναχαράσσονται μόνο τα σύνορα των χωρών (π.χ. Βαλκάνια, Καύκασος κ.λπ.) ή οι σφαίρες επιρροής των μεγάλων δυνάμεων (όπως έγινε μετά το τέλος του «ψυχρού πολέμου»), αλλά ακόμα και τα «θαλάσσια οικόπεδα».

Αυτό συμβαίνει, με έντονες διεργασίες και πιέσεις όλων των ειδών, σε ολόκληρη την Μεσόγειο – και ιδιαίτερα στη νοτιοανατολική πλευρά της, μετά την ανεύρεση μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στο βυθό της.

Έτσι γίνεται λόγος για χάραξη, ή ανακήρυξη, ή συμφωνία περί των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ), για «οικόπεδο 6», «οικόπεδο 5010» κ.ο.κ. Ήδη έχουν συναφθεί ή ολοκληρώνονται συμφωνίες ανάμεσα σε τεράστια μονοπώλια, τα οποία έχουν τη δυνατότητα έρευνας, εξόρυξης και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, και ιδίως φυσικού αερίου.

 

Μέσα σε αυτή τη δίνη, χώρες υπό χρεοκοπία που διαθέτουν τέτοια κοιτάσματα, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, γίνονται αμέσως τόποι ενδιαφέροντος, αφού τα δικαιώματα στα κοιτάσματα αυτά μπορούν να τύχουν διαφόρων συμψηφισμών υπέρ των «δανειστών», οι οποίοι επιβάλλουν όρους αποικιοκρατίας και προτεκτορατοποίησης. Πλην όμως, τα γεωπολιτικά παιχνίδια (διάβαζε ανταγωνισμοί) είναι πολύ ισχυρά και επικίνδυνα για τους λαούς της περιοχής και την κυριαρχία των χωρών.

Δυο συμφοιτητές μας νεκροί. Εξοντώνουν τη γενιά μας. Φτάνει!

Στην Ελλάδα της τρόικας οι νέοι μετράμε. Μετράμε μήνες ανεργίας. Μετράμε άχρηστα προσόντα και πτυχία. Μετράμε τους φίλους που έφυγαν στο εξωτερικό. Μετράμε τα «κουράγιο ρε παιδιά» που ακούμε από γονείς και μεγαλύτερους. Μετράμε τα χρήματα που δεν φτάνουν πια. Μετράμε τα πράγματα που θέλουμε να ζήσουμε μα δε μπορούμε. Μετράμε νεκρούς. Μετράμε νεκρούς.

Θα πουν ξανά οι πληρωμένοι στις τηλεοράσεις ότι «τα παιδιά δεν πρόσεξαν τη φωτιά», ότι «είναι τραγικό», Θα χυθούν κροκοδείλια δάκρυα για «τους φοιτητές μας που δεν έχουν θέρμανση». Αλλά μην τυχόν μιλήσει κανείς για ευθύνες. Είναι «πολιτική εκμετάλλευση» να θες να σταματήσεις το θάνατο. Ένοχο είναι απλά ...το μονοξείδιο του άνθρακα και η απροσεξία. Γιατί είναι πια πολυτέλεια το να μην κρυώνεις. Γιατί πρέπει να πληρώσεις αλλά δεν έχεις.

Εμείς όμως μετράμε νεκρούς.

Κάθε μέρα που η χώρα θα συνεχίζει να κυβερνιέται από την τρόικα.

Με κάθε νόμο που οι τρικομματικοί ραγιάδες θα εφαρμόζουν.

Όταν καθετί ζωντανό σε αυτόν τον τόπο που λέγεται Ελλάδα θα καταστρέφεται, μια ολόκληρη γενιά -εμείς- θα πρέπει να διαλέξουμε:

Ή θα μάς καταντήσουν δούλους ή θα τους διώξουμε.

Ή θα στερηθούμε τα βασικά ή θα ζήσουμε με αξιοπρέπεια.

Ή εμείς θα φτιάξουμε μια νέα Ελλάδα ή θα συνεχίσουμε να μετράμε...

Επιτέλους Αξιοπρέπεια - Επιτέλους Δημοκρατία!