Αυτό το κάτι που λείπει… , του Ρούντι Ρινάλντι, εφημερίδα ΄΄ΔΡΟΜΟΣ΄΄ φ.40

Όλοι ευχαριστημένοι με τις εκλογές... (χαρμολύπες)... Του Ρούντι Ρινάλντι.

Οι φορείς της Αριστεράς δείχνουν γενικά ευχαριστημένοι με το εκλογικό αποτέλεσμα. Το ΚΚΕ, η μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς βλέπει να αυξάνει τα ποσοστά του και τις ψήφους σε απόλυτο αριθμό –αν συγκριθούν με τις εκλογές του 2009. Ο ΣΥΝ αισθάνεται ότι κράτησε το βασικό κορμό ψήφων ιδιαίτερα μετά τη διάσπαση του Φ. Κουβέλη και τη δημιουργία του ΔΗ.ΑΡΙ., την ίδια στιγμή που ανακουφίζεται από το χαμηλό ποσοστό της Ελεύθερης Αττικής του Αλ. Αλαβάνου. Το ΔΗΑΡΙ βλέπει να μαζεύει ορισμένους ψήφους στην περιφέρεια Αττικής και τις συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ να πηγαίνουν καλά. Με το «σπρώξιμο» των ΜΜΕ εμφανίζεται σαν ιδιαίτερα πετυχημένη αριστερή δύναμη. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βλέπει μπροστά της ένα θαύμα, μια έκρηξη ποσοστών και ψήφων, που ούτε καν η ίδια φαντάζονταν λίγο πριν τις εκλογές και δικαιολογημένα πανηγυρίζει. Οι μόνοι λοιπόν που δεν είναι ευχαριστημένοι είναι όσοι υποστήριξαν την Ελεύθερη Αττική και δικαιολογημένα θεωρούν το αποτέλεσμα του συνδυασμού «κακό».

Σωστά δεν μπορούν να προστεθούν τα αποτελέσματα κάθε φορέα της Αριστεράς, ώστε να προκύψει ένας ελπιδοφόρος διψήφιος αριθμός (πάνω κάτω όσο θα ήταν ένα «φυσιολογικό» ποσοστό της αριστεράς στη χώρα μας) γιατί η πολιτική κατεύθυνση διαφόρων μερών της άθροισης είναι σαφώς αποκλίνουσα μεταξύ τους. Τα τμήματα της Αριστεράς που θέλουν μια κεντροαριστερή διαχείριση δεν μπορούν να προστεθούν με εκείνα που την καταπολεμούν, έστω και φραστικά δια διακηρύξεων.

Επομένως, με τη διαπιστωνόμενη μετατόπιση προς τα αριστερά μέρους του εκλογικού σώματος, μάλλον εφαρμόζεται η προτροπή του σ. Ευτύχη Μπιτσάκη «παρόλα όσα, Αριστερά» και δεν πριμοδοτείται μια πολιτική κατεύθυνση, μια γραμμή, μια στάση με συνέχεια και προοπτική. Πρόκειται για μεταστροφή μιας μερίδας της κοινωνίας προς τα αριστερά, που ταυτόχρονα καταγράφεται σαν μια αργή και πιθανά απαισιόδοξη διαθεσιμότητα. Είναι απαισιόδοξη, γιατί δεν ελπίζει σε αυτή την Αριστερά, πλην όμως είναι διαθεσιμότητα.
Είναι ευχαριστημένοι αλλά δεν πανηγυρίζουν κιόλας. Όχι από μετριοφροσύνη αλλά από μια ορισμένη συναίσθηση. Είναι αυτοσυγκρατημένοι γιατί γνωρίζουν τα εξής: Μπορεί τα ταχτικά σχέδιά τους για επιβίωση – συγκράτηση ή και μικρή αύξηση των δυνάμεών τους να ευοδώθηκαν γι αυτό και είναι ευχαριστημένοι. Ξέρουν όμως πρώτο το γενικό τους αδιέξοδο που έρχεται από την έλλειψη μιας στρατηγικής και δεύτερο ότι οι ψήφοι είναι συγκυριακοί και δόθηκαν με βαριά καρδιά -όσο ποτέ άλλοτε- και δεν είναι επικρότηση μιας πρότασης ή μιας γραμμής. Το «παρόλα όσα, σας ψηφίσαμε» είναι πιο έκδηλο, πιο συνειδητό από κάθε άλλη φορά.

Δεν μπορούν να προστεθούν τα ποσοστά γιατί πράγματι η Αριστερά είναι διχασμένη όσον αφορά βασικές επιλογές. Όμως, το αίτημα για μια ενοποίηση υπάρχει και εκφράζεται. Είναι ένα αίτημα που έχει υπόσταση και για την κοινωνία (να ενωθεί απέναντι στους αντιπάλους), και για την Αριστερά (να σπάσει ο κατακερματισμός και ο εμφύλιος) και για το λαϊκό κίνημα (να συντονιστούν επιτέλους σοβαρά διάφορα τμήματά του). Το αίτημα αυτό εκπέμπεται και από το λαό με την ψήφο του. Κατά ποιο τρόπο; Όχι μόνο επειδή ο κόσμος συνεχώς θέτει αυτά τα ζητήματα (και μόνο κάποιος τελείως αποκομμένος δεν το ακούει), αλλά ο ίδιος ο λαός με την ψήφο του έχει προχωρήσει σε μια ενοποιητική υπέρβαση. Ψηφίζει ορισμένες πλευρές κάθε δύναμης της Αριστεράς και κάποιες άλλες ηθελημένα τις αγνοεί (που τις γνωρίζει καλά και τις απορρίπτει). Αυτό ήδη αποτελεί μια ενοποιητική υπέρβαση που δεν φαίνονται σε θέση να την κάνουν οι ηγεσίες της Αριστεράς στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος.


Πολύ μικρό σε σχέση με όσα γίνονται...

Την ίδια στιγμή που τα επιτελεία της Αριστεράς αισθάνονται ευχαριστημένα με τα αποτελέσματα που έφεραν, δεν έχουν πολλά να υποσχεθούν και δεν έχουν κάποιο σχεδιασμό ρεαλιστικό να προσφέρουν στους ψηφοφόρους και στο κίνημα γενικότερα. Πρώτο, ο αστισμός και ιδιαίτερα η κυβερνητική παράταξη δεν βγήκε ιδιαίτερα λαβωμένη (μπορεί και αυτή να επιδεικνύει επιτυχίες), το αποτέλεσμα δεν κατέγραψε ένα σαφές «φύγετε» ή μια κατηγορηματική καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής. Δεύτερο, η Αριστερά δεν μπορεί να πανηγυρίζει ή να είναι και κάπως ευχαριστημένη, όταν εκατομμύρια ψηφοφόροι εγκαταλείπουν τα αστικά κόμματα και η ίδια δείχνει μια μικρή έως και μηδαμινή αύξηση ψήφων. Δηλαδή δεν καταγράφηκε κανένα σημαντικό κοινωνικό ρεύμα υπέρ της Αριστεράς. Τρίτο, η αποχή έδειξε πως εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι προτίμησαν να μην πάνε καθόλου να ψηφίσουν παρά να προτιμήσουν κάτι από τις ποικιλίες της Αριστεράς. Τέταρτο, 10% όσων ψήφισαν έδειξαν ότι δεν πείθονταν από κανένα συνδυασμό συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Αριστεράς. Όλα αυτά δεν μπορούν να εμπνεύσουν μεγάλη αισιοδοξία.


Ποιοτικά χαρακτηριστικά που ζητούν διέξοδο

Αν ισχύουν οι ισχυρισμοί ότι η αποχή είχε και πολιτικά χαρακτηριστικά: πως 14% όσων έκαναν αποχή είναι υπέρ της στάσης πληρωμών του χρέους, 47% θεωρεί επιτακτικό την αναδιαπραγμάτευση του χρέους και 27% βλέπει θετικά την αποδέσμευση από το ευρώ, αυτά σημαίνουν ότι έχουν συντελεστεί σοβαρές διεργασίες στις συνειδήσεις των ανθρώπων το τελευταίο διάστημα. Αυτές οι απόψεις επίσημα έχουν υποστηριχθεί είτε από τμήματα της Αριστεράς, είτε από οικονομολόγους, είτε από παράγοντες της οικονομίας. Με συνεκτικό και επιχειρηματολογημένο τρόπο, με πειστικότητα και επιχειρήματα από κανένα φορέα της Αριστεράς. Έτσι εμφανίζεται στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό μια έντονη μεταβατικότητα και ρευστότητα, και ειδικά στον κόσμο που αποδεσμεύεται από τις συμβατικές εκλογικές συμπεριφορές. Κάτω από άλλες συνθήκες αυτό θα πληρούσε μια τεράστια ευκαιρία εκτόξευσης και των ποσοστών της Αριστεράς. Αυτό δεν συνέβη. Η Αριστερά ενώ το είδε, ενώ το σημείωσε δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σε ένα καινούργιο νόημα, σε ένα νέο πρόταγμα που η ίδια η εποχή ζητά. Η αποχή και το άκυρο και λευκό ξεπερνούσαν σε δυναμική τα δικά της ποσοστά. Ποια η βασική αιτία;


Η μεγάλη απουσία

Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της και σαν σύνολο, αδυνατεί να διατυπώσει μια πειστική και ρεαλιστική πρόταση οικονομικής και πολιτικής διεξόδου της χώρας. Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, δεν έχει να παρουσιάσει μια πολιτική γραμμή, έναν σοβαρό λόγο μεταβατικής πρότασης που να μπορεί να συσπειρώσει το μεγάλο λαϊκό ρεύμα που απαιτεί και είναι διαθέσιμο να αντισταθεί (σε Μνημόνιο, τρόικα κ.λπ.), εφόσον θα έβλεπε μια στοιχειώδη προοπτική. Να προχωρήσει σε μια αντιμετώπιση της πιο σκληρής επίθεσης που δέχθηκε ο κόσμος της εργασίας, σε μια ανάσχεση της διάλυσης της κοινωνίας και της παραγωγικής δυνατότητας της χώρας.
Το αστείο είναι πως οι πλέον κερδισμένες δυνάμεις στις πρόσφατες εκλογές –στα πλαίσια πάντα που μιλάμε- θεωρούν οποιαδήποτε αναφορά σε τέτοιες προτάσεις και λογικές, κάτι σαν «συνδιαχείριση» του καπιταλισμού. Έτσι, ενώ βοά η ανάγκη για μια συνολική πρόταση διεξόδου από την κρίση και ρήξης με τον αστισμό, γίνεται μια διελκυστίνδα για το ποιος είναι πιο πούρος αντικαπιταλιστής και ποιος είναι πιο συνεπής υποστηρικτής μιας νέας λαϊκής εξουσίας και νέας λαϊκής οικονομίας... Ακόμα χειρότερα, όταν οι «ανατροπές», οι «επαναθεμελειώσεις», οι «ανυπακοές» δεν συνοδεύονται με άμεσες πολιτικές αιχμές: π.χ. να φύγει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου (ο μόνος που το έλεγε ρητά και κατ' επανάληψη ήταν ο Αλέκος Αλαβάνος).

Ο αστισμός μπόρεσε μέχρι τώρα να διαχειριστεί την κρίση. Να συνδέσει την πολύπλευρη διαχειριστική του ικανότητα με γενικά συνθήματα, όπως την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας, τη συνέχιση της πορείας διάσωσης της χώρας ή το χάος κ.λπ., που συσκοτίζουν την ουσία της πολιτικής του, αναπαράγουν φοβίες και κατά τρόπο ψευδεπίγραφο τον κάνουν να ξεχωρίζει από την κριτική που δεν έχει εναλλακτική πρόταση.
Η Αριστερά έδειξε ότι απλά αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση με μια ήπια μορφή λόγου και πράξης, μια αντιπολίτευση χαμηλής έντασης και δεν έχει θέσει διόλου το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση. Πράγμα που δεν θα μπορούσε να θέσει αφού δεν είχε όραμα ούτε και μια εναλλακτική πρόταση να καταθέσει και αυτές τις ελλείψεις τις καλύπτει κάτω από ένα διεκδικητισμό ή μια αόριστη μελλοντική γενικολογία. Επιπρόσθετα τα δύο μεγαλύτερα σχήματα της Αριστεράς χλευάζουν κάθε αναφορά για «νέα καθεστωτική φάση», για «ιδιότυπη κατοχή» και δεν θέτουν κανένα ζήτημα για έξοδο από τη ζώνη του ευρώ. Ο μεν ΣΥΝ εναποθέτει όλα σε νέους συσχετισμούς σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, το δε ΚΚΕ βλέπει λύσεις μόνο στα πλαίσια μιας λαϊκής εξουσίας – οικονομίας και μέχρι τότε πρέπει να πειστεί ο λαός για την αλήθεια της πρότασης αυτής ψηφίζοντας βασικά ΚΚΕ και μετέχοντας σε κάποια από τις παρατάξεις που δημιουργεί γύρω του. Αυτό είναι το «μέτωπο» που βλέπει και μπορεί να σηκώσει ως οργανισμός.


Τι αναζητείται και υπό ποιους όρους;

Η Αριστερά όπως την γνωρίζουμε αλλά και οι προτάσεις που παράγονται μέσα στους οργανισμούς της δεν είναι σε θέση να αντικρούσουν την αστική επίθεση. Δεν είναι σε θέση να ενώσουν ότι είναι δυνατόν να ενωθεί και να το μετασχηματίσουν δια της πολιτικής πρότασης και παρέμβασης σε δυναμικό στοιχείο, σε πρωταγωνιστικό στοιχείο της ελλαδικής πραγματικότητας.
Αναζητείται επομένως η πολιτική, το μέτωπο, οι προτάσεις και το εγχείρημα που μπορεί να γονιμοποιήσει και να δώσει υπόσταση σε μια μεταβατική ρεαλιστική πρόταση διεξόδου (ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα εγχείρημα με εμβέλεια που πνέει τα λοίσθια και πρέπει να βγουν συμπεράσματα και για την άνοδό του και την πτώση του).
Αναζητείται ο αριστερός ριζοσπαστισμός που θα δώσει διέξοδο στην συσσωρευμένη οργή, που θα μπορέσει να την μετατρέψει σε δύναμη και πρόταση, που θα εκφράσει ανάγκες και θα μιλήσει μια γλώσσα που θα μετασχηματίζει την κοινωνία, τη χώρα και την Αριστερά. Αυτά δεν μπορούν να γίνουν με φυγή από την κοινωνία αλλά με φυγή από μικρόκοσμους και περιοριστικές αντιλήψεις (δογματισμός – σεχταρισμός). Αν δώσουμε ζωή σε εγχειρήματα που θα θέτουν την πολιτική και την στρατηγική στο επίκεντρο και με τόλμη ατενίσουμε την έρημο που πρέπει να διαβούμε. Αν απορρίψουμε την νοσταλγία και τις φαντασιώσεις και περπατήσουμε στα χνάρια των αναγκών και της κοινής λογικής που έχει εγκαταλειφθεί. Αν αποφύγουμε με διάρκεια την αλαζονεία και την ξιπασιά, αναλογιζόμενοι πως όσα έχουμε να ξεφορτωθούμε είναι μάλλον περισσότερα από όσα πρέπει να κρατήσουμε και αυτά που έχουμε ανακαλύψει στην πορεία της αναμόρφωσής μας είναι πολύ λιγότερα από όσα χρειάζονται έστω και σαν αφετηρία, τότε πρέπει να ανακαλύψουμε, μέσα από την πράξη, ακόμα περισσότερα από όσα φανταζόμαστε σήμερα αναγκαία. Σε τι κατάσταση βρίσκει η δεύτερη δεκαετία το ανατρεπτικό κίνημα στον κόσμο; Σε τι κατάσταση είμαστε στην Ελλάδα; Τι πρέπει και προς ποια κατεύθυνση να αλλάξει;

Η ενωτική, μαζική, αγωνιστική, ρεαλιστική, μετωπική, αλληλέγγυα, λαϊκή, απλή, απλόχερη και ευρύχωρη, χειραφετητική, αξιοπρεπής και ανθρώπινη πρόταση πρέπει να αρθρωθεί: μέσα στην κοινωνία, σε όλη τη χώρα, μέσα στην Αριστερά. Για να τα αλλάξει, να τα μετασχηματίσει συθέμελα μαζί με την κοινωνία, όχι ερήμην της και όχι σε βάρος της. Μπορούμε;

ΓΙΑ ΤIΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΗ COCA-COLA δελτίο Τύπου Κ.Ο.Ε Αχαίας

H KOE καταγγέλλει τον εκβιασμό για δήθεν εθελούσιες εξόδους 35 εργαζομένων της Coca –Cola στη Πάτρα αλλά και άλλων 16 στην Αθήνα . Μια από τις πιο προσοδοφόρες επιχειρήσεις στην Ελλάδα κάνει λόγο για ύφεση και για απώλεια των κερδών της και οι πρώτοι που πρέπει να τη πληρώσουν είναι οι εργαζόμενοι. Η Τρόικα με τη αμέριστη συμπαράσταση της Ελληνικής κυβέρνησης αλλά και την αδιαφορία του επίσημου συνδικαλισμού έχει δώσει όλα τα όπλα στις εταιρίες και στο κεφάλαιο να μπορούν με ευκολία να μεταβιβάζουν τη μείωση των κερδών τους στη πλάτη των εργαζόμενων .

Από την πλευρά των εργαζομένων η απάντηση πρέπει να είναι άμεση .Κάθε απόλυση είναι αιτία έντονης κινητοποίησης και δράσης των εργαζόμενων. Μόνο ο ενωτικός αγώνας όλων των εργαζομένων μπορεί να βάλει φρένο στα σχέδια του κεφαλαίου και του ΣΕΒ .Μόνο ο ενωτικός αγώνας όλων των εργαζομένων μπορεί να δώσει ανάσα αισιοδοξίας και κουράγιο σε όλους εκείνους που ζούνε με το φόβο της απόλυσης και της επιβίωσης αλλά και να ξεπεράσει της πουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ, που θεωρεί ότι το καθήκον της είναι μια ανακοίνωση αλληλεγγύης ή στη καλύτερη μια με το ζόρι προκήρυξη απεργίας.
Μια ΓΣΕΕ που στο πρόσωπό της έχουν βρει εργοδότες και τρόικα ένα συνεργάτη και συνομιλητή.
Κανένας εργασιακός χώρος δεν μένει ανεπηρέαστος από τα νέα αντιλαϊκά μέτρα ,κανένας δυστυχώς δε μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Σε μια τέτοια πλατύτητα πρέπει οι εργαζόμενοι να κινηθούμε και να βρούμε συμπαραστάτες.

Δε πρέπει ούτε ένας εργαζόμενος να είναι μόνος του απέναντι στα σκληρά παζάρια και στους εκβιασμούς των εργοδοτών .
 Κανένας εργαζόμενος δεν είναι αναλώσιμος. Πρώτο και κύριο καθήκον των σωματείων είναι να υπερασπίσει τους εργαζόμενους εκείνους που βιώνουν τις χειρότερες συνθήκες εργασίας, εκείνους που ζούνε στο καθεστώς της ευελιξίας.

Η ΚΟΕ δηλώνει συμπαραστάτης στις κινητοποιήσεις που το επόμενο διάστημα θα εξαγγείλουν οι εργαζόμενοι και το Σωματείο της Coca –Cola 3E .

EΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ,δελτίο Τύπου Κ.Ο.Ε Αχαίας

Ο στόλος του ΝΑΤΟ που για πολλοστή φορά χρησιμοποιεί το λιμάνι της Πάτρας για τις στρατιωτικές του ανάγκες θα είναι εδώ αυτές τις μέρες , επιδεικνύοντας τον κυριαρχικό του ρόλο και παρουσία. Σε μια περίοδο που η στρατιωτική μηχανή του ΝΑΤΟ μεγαλώνει και επεκτείνεται για να προστατέψει τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, σε μια περίοδο που είναι όχημα της πολιτικής της διχοτόμησης του Αιγαίου, βλέπουμε τις δήθεν αντι-τρομοκρατικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ να θεωρούνται τουριστικοί επισκέπτες στην Πάτρα. Λίγες μέρες μετά την επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα, καλούμε τους στόλους των αμερικάνικών συμφερόντων και των υποτελών τους στα ύδατα μας. Αυτή η κυβέρνηση της υποτέλειας στην Τρόικα, της συμμετοχής και στήριξης όλων των πολέμων του ιμπεριαλισμού, δεν θα περιμέναμε να κάνει κάτι καλύτερο.

Οι Τοπικοί άρχοντες της πόλης, οι φορείς και οι σύλλογοι των συμπολιτών μας, οι νέοι άνθρωποι, κάθε προοδευτικός συμπολίτης, δεν πρέπει να δείξουν καμία στάση υποδοχής στον Νατοϊκό στόλο. Το λιμάνι ανήκει στην πόλη , στους δημότες, δεν είναι χώρος ελλιμενισμού των παγκόσμιων χωροφυλάκων. Να πάρουν πολιτική θέση οι Αυτοδιοκητικές αρχές της περιοχής άμεσα και καθαρά.

H TΡΟΙΚΑ ΔΙΑΤΑΖΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΚΤΕΛΕΙ, δελτίο τύπου Κ.Ο.Ε Αχαίας

Η έκταση και η αγριότητα της χθεσινής αστυνομικής καταστολής στην μεγαλειώδη πορεία που έγινε στην Πάτρα για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, αποτελεί σημάδι από το ζοφερό μέλλον που ετοιμάζει για τους αγώνες του λαού και των νέων το καθεστώς της Τρόικας με Κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ της υποδούλωσης.

Οι χιλιάδες εργαζόμενοι, νέοι, σπουδαστές και μαθητές της πόλης, οι προοδευτικοί και αριστεροί αντιμετώπισαν από το μεσημέρι τις προσαγωγές και συλλήψεις από την τοπική ασφάλεια, από το ξεκίνημα της πορείας τόνους χημικών και την μανιασμένη απόπειρα των ΜΑΤ να σπάσουν σε πολλά κομμάτια το πλήθος των διαδηλωτών. Η επιμονή και η δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου επέβαλε την πορεία που ολοκληρώθηκε με παλμό και με ακόμα μεγαλύτερη μαζικότητα από ότι στο ξεκίνημα της.

Τα σωματεία, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, οι πολιτικές δυνάμεις, ο απλός συμπολίτης ,ήταν ο στόχος της τρομοκρατίας της αστυνομίας. Στόχος τους ήταν και θα είναι να μην παίρνουν οι λαϊκοί αγώνες ανοιχτά θέση μάχης ενάντια στην Τρόικα και το Μνημόνιο.
Η Πάτρα τους τελευταίους μήνες έχει γίνει θέατρο σκληρών κατασταλτικών επιλογών απέναντι στο μαζικό κίνημα. Η ιστορία των κοινωνικών και δημοκρατικών αγώνων της πόλης, η ισχυρή παρουσία των νέων στους αγώνες της, ο ρόλος των αριστερών δυνάμεων της πόλης, αντιμετωπίζονται ως κίνδυνος από τις δυνάμεις του συστήματος και της υποταγής.

Καλούμε όλους τους φορείς, τα σωματεία, τους συλλόγους των φοιτητών συντονισμένα να καταγγείλουν την αστυνομική τρομοκρατία, καλούμε ιδιαίτερα τις δυνάμεις της αριστεράς που συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν χωριστά στο χθεσινό εορτασμό ,να καταγγείλουν την αστυνομική καταστολή. Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει από κοινού να αναλάβουν πρωτοβουλίες συνάντησης και συμπόρευσης στους αγώνες που έρχονται. Ο λαός ζητάει την ενότητα γιατί θέλει να νικήσει πραγματικά.

Να ετοιμάσουμε την απεργία της 15ης Δεκέμβρη όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς από κοινού, να δώσουμε ένα στίγμα ότι θέλουμε να πολλαπλασιάσουμε τις αγωνιστικές διαθέσεις και την αποφασιστικότητα των εργαζόμενων, των ανέργων και των νέων.


Κ.Ο.Ε ΑΧΑΙΑΣ

ΚΟΕ Αχαίας: Δελτίο Τύπου Για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου

Τα 37 χρόνια που πέρασαν από την μεγάλη λαϊκή αντιφασιστική και αντι-ιμπεριαλιστική εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 , κάνουν τραγικά επίκαιρα τα συνθήματα του λαού και των νέων της εποχής εκείνης. ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ γίνονται σήμερα συνθήματα που αγγίζουν και εκφράζουν τις ανάγκες όλου του ελληνικού λαού , που ζει υπό την κατοχή της Τρόικας και του Μνημονίου διαρκείας.

Η ανεξαρτησία που καταπατήθηκε και ξεπουλήθηκε από την Χούντα αλλά και τις Μεταπολιτευτικές δυνάμεις στον ιμπεριαλισμό, είναι και σήμερα πουλημένη από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και όλο το σύστημα στις δυνάμεις του Διεθνούς Τραπεζιτικού Κεφαλαίου, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στα όργανα της.
Αυτός ο εορτασμός δεν μπορεί να είναι γιορτή αλλά σημείο συνάντησης των νέων που αποδοκίμασαν και γύρισαν την πλάτη στο υποταγμένο και επικίνδυνο για το μέλλον τους πολιτικό σύστημα. Σημείο συνάντησης για όσους καρδιοχτυπούν για μια αλλαγή, για μία μεγάλη λαϊκή ενότητα που θα διώξει την κυβέρνηση, θα πολεμήσει το Μνημόνιο νικηφόρα, θα φέρει στο προσκήνιο τα συμφέροντα της χώρας , των εργαζόμενων και των νέων της.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 6.00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ- ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ ΄73.

Νίκος Γαλάνης:Μεταβατική κατάσταση, αναδιατάξεις και αναταράξεις,άρθρο απο την εφημερίδα "ΔΡΟΜΟΣ'',φ.39

Αναζητώντας το καινούριο μπροστά στο δεύτερο γύρο άγριας επίθεσης και λεηλασίας. Του Νίκου Γαλάνη.

Υπάρχει μια συνήθεια στο χώρο της Αριστεράς που ταυτίζεται με την αντίστοιχη των αστικών επιτελείων. Μετά τις εκλογές γίνεται μια μεγάλη συζήτηση (το πόσο ουσιαστική, είναι ζητούμενο) όπου αναλύονται τα όποια εκλογικά αποτελέσματα ανιχνεύοντας τάσεις – που πολλές φορές, με ευκολία, μετατρέπονται σε καταστάσεις. Δυστυχώς, εύκολα διολισθαίνουν σε μια όχι και τόσο διαλεκτική σχέση που ίσως να έχουν τα πράγματα. Το πριν, το τώρα και το αύριο ιδωμένα μέσα από διαδικασίες και μετασχηματισμούς (ποιοτικούς και ποσοτικούς) αντικαθίστανται από τη λογική του αποτελέσματος. Στις μέρες μας, μάλιστα, προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά, ακόμα δεν έχουν βγει συμπεράσματα και δεν έχουν γίνει απολογισμοί γι’ αυτό που έγινε στην Ελλάδα ένα τουλάχιστον χρόνο τώρα, για το κίνημα, την Αριστερά και τις σχέσεις τους.

Ο καθένας άνετα απολογίζει τα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά μέσα σε ποιο πλαίσιο, σε ποιο φόντο, με ποια σχέση με την πραγματικότητα και την επικαιρότητα γίνεται αυτή η αξιολόγηση και αποτίμηση; Υπάρχει έλλειψη δύο σημαντικών απολογισμών που έχουν αλληλεξάρτηση. Είναι χρήσιμος και αναγκαίος ο απολογισμός του κινήματος και η αντιπαράθεση με τρόικα-Μνημόνιο-μέτρα και είναι απαραίτητος ο απολογισμός της Αριστεράς, σε σχέση με το κίνημα και τις ανάγκες του, αλλά και σε σχέση με τα πεπραγμένα της. Ελλείψει, λοιπόν, αυτών των απολογισμών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντικά όπλα και εργαλεία ανίχνευσης της σημερινής πραγματικότητας, ας επιχειρήσουμε να θέσουμε ορισμένους προβληματισμούς ελπίζοντας ότι θα υπάρξει διάλογος, όχι κουφών νικητών και βουβών νικημένων, αλλά διάλογος με αποτελέσματα, τέτοια που να οδηγούν σε πραγματικές και πιο μόνιμες και σταθερές νίκες ή τουλάχιστον ελπίδες.

Αποχή: πολιτική έκφραση της απαξίωσης

Παρατηρείται και αναπτύσσεται -εδώ κι ένα χρόνο, τουλάχιστον- μια κρίση αναξιοπιστίας και ένα έλλειμμα εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα, στο πολιτικό προσωπικό και στο σύνολο των κομμάτων. Η 5η του Μάη ήταν μια καθοριστική ημερομηνία που επιτάχυνε το «όλοι ίδιοι είναι». Σ’ αυτό το «κοινωνικό» σλόγκαν διεξάγεται η όποια πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση. Ειδικά η νεολαία δίνει τον τόνο, συμπεριφέρεται γυρνώντας την πλάτη της στην «ίδια» πολιτική και στους «ίδιους» πολιτικούς, ψάχνοντας και δοκιμάζοντας είτε άμεσες κοινωνικές καθημερινές απαντήσεις (εναλλακτικός τρόπος ζωής, διαφορετική ηθική κ.λπ.), είτε άμεσες πολιτικές αντιδράσεις και αντιστάσεις. Αυτή η νίκη του κοινωνικού απέναντι στο πολιτικό καταγράφεται «πολιτικά» με τη συμπάθεια προς τους οικολόγους και με την ψυχολογία του αντιεξουσιαστή, του αναρχικού, του παραβατικού, του εξεγερμένου. Ζητήματα καθημερινής ζωής, τρόπου σκέψης, συμπεριφοράς, μορφών δημιουργίας, εθελοντισμού, ηθικής και άλλα πολλά που ορισμένοι απλά τα θεωρούν μεταμοντέρνα και εναλλακτικά –παγώνοντας τη σκέψη και απορρίπτοντας τη σχέση με τη νεολαία– δημιουργούν την απομάκρυνση και την αδιαφορία της νεολαίας προς την ξύλινη πολιτική με όποιες μορφές κι αν έχει, προς την πολιτική που κολλάει στην οικονομία και την τάξη και δεν αντιλαμβάνεται τον ολοκληρωτισμό της οικονομίας σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής.

Η ενεργοποίηση της νεολαίας δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στα ζητήματα της οικονομίας, ούτε στις κομματικές συγκροτήσεις. Η ενεργοποίηση της νεολαίας αφορά, πρωτίστως, τις συνέπειες που έχει η καπιταλιστική οικονομία στο σύνολο της ζωής. Ας μελετήσουμε τους χιλιάδες ποδηλάτες που, κάθε Παρασκευή, έχουν το δικό τους κομματικό ραντεβού. Κάτι λένε, κάτι θέλουν να πουν. Ίσως τότε να συζητήσουμε καλύτερα για το φαινόμενο Αμυράς ή για το αντίστοιχο της Δ. Ελλάδας, φαινόμενο Παπακωνσταντίνου.

Η μία όψη της απαξίωσης είναι η πολιτική ηθική (εμπιστοσύνη, αξιοπιστία, συνέπεια). Η άλλη όψη είναι αν υπάρχει πολιτική εξυπηρέτησης συμφερόντων, όχι κομματικών αλλά ταξικών. Αυτή η όψη ενδιαφέρει περισσότερο όσους βρίσκονται μέσα στην παραγωγή και έχουν μεγάλες κοινωνικές ευθύνες και υποχρεώσεις.

Να σημειώσουμε εδώ κάτι που θα χρειαστεί και παρακάτω: Ο κόσμος -και δικαίως- κρίνει πιο αυστηρά την Αριστερά και τα πρόσωπα που την εκπροσωπούν, παρά τη Δεξιά. Αυτή η διαφορά στην κριτική αφορά τις διαφορετικές αξίες που προβάλλει η Αριστερά. Προκύπτουν, όμως, ερωτήματα. Έχουμε μια Αριστερά που αντιλαμβάνεται το ρόλο της ως έκφραση και μέτωπο των εργαζόμενων, απέναντι και σε κόντρα με τις δυνάμεις του κεφάλαιου και της αντίδρασης ή έχουμε μια Αριστερά που πάντα αισθάνεται όμορφα στην αλήθεια της και τη μοναξιά της;

Το καινούριο τα παίρνει όλα;

Ανάμεικτα συναισθήματα, διαφορετικές προσλαμβάνουσες, μπερδεμένα σχήματα, ενώνονται σε μια συνισταμένη δύναμη που καθοδηγεί τον κόσμο ή το «κόμμα» της αποχής. Όλοι είναι μια παρέα και αυτή η παρέα είναι ο εχθρός μας. Η απαξίωση του υπάρχοντος κομματικού συστήματος και των προσώπων του, αλλά και η αναζήτηση διεξόδου από την κρίση, είναι η υλική βάση για τις πολιτικές αναδιατάξεις τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά. Οπότε, στο παιχνίδι βρίσκονται όλοι όσοι βλέπουν το κενό και προσπαθούν να το καλύψουν. Από τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, μέχρι τη μητσοτάκεια πρόταση για κυβέρνηση τεχνοκρατών και τις φημολογούμενες προσπάθειες Λαλιώτη-Σακοράφα. Από την προσπάθεια να εμφανιστεί ο Σαμαράς σαν κάτι ιδιαίτερο για τη Ν.Δ., κάτι το καινούριο και διαφορετικό, μέχρι τους τριγμούς Βορίδη στο ΛΑΟΣ.

Και η Αριστερά είναι αντικειμενικά μέσα σ’ αυτή τη δίνη, είτε με το λίφτινγκ των κεντροαριστερών σεναρίων και του αναπαλαιωμένου «πάθους» για τη διεμβόλιση του πασοκικού χώρου, είτε με το τέλος των πρώτων ενωτικών προσπαθειών τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Όλα κινούνται μέσα στη δίνη της των πολιτικών αναδιατάξεων, της πάλης του νέου με το παλιό. Για τον αστισμό το μέγα θέμα είναι το ποιος θα είναι ο ικανός για να αποφύγει τις αντισυστημικές εκρήξεις και καταστάσεις, για να καθοδηγήσει και να διαχειριστεί τα πράγματα με τέτοιο τρόπο ώστε να «κινεζοποιηθεί» η εργασία στην Ελλάδα, που θα οδηγήσει σε αντίστοιχες δοκιμασίες και τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό χώρο. Η ήττα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» το 1989-91 πρέπει να κεφαλαιοποιηθεί οικονομικά και κοινωνικά, σε μια επιστροφή σε προοκτωβριανά τοπία. Για την Αριστερά το ζήτημα είναι το πόσο γρήγορα θα αντιληφθεί –αν βέβαια το αντιληφθεί– ότι η συνέχιση της παρακμής της με διασκεδαστικά διαλείμματα, θα την οδηγήσει στο τέλος της ή στο ρόλο διακοσμητικού φυτού, σε ένα σύστημα που θα λειτουργούν άλλοι (αλήθεια, έχουμε σκεφτεί την αμερικανοποίηση του πολιτικού συστήματος;).

Το πολιτικό κενό είναι υπαρκτό και δεν το καλύπτει καμιά δύναμη της επονομαζόμενης Αριστεράς. Το αθροιστικό 30% είναι ένα σχήμα προσωρινά αισιόδοξο, αλλά καθόλου πραγματικό επί της ουσίας. Το ζήτημα είναι αν κατανοείται το κενό και ως δυνατότητα. Αλλά η δυνατότητα προϋποθέτει διαθέσεις και ικανότητες. Ικανότητα και τόλμη υπέρβασης, οικοδόμησης του νέου που, πραγματικά, ενώνει και ενώνεται, του νέου που κατανοεί ότι χρειάζεται μια συνδετική Αριστερά, μια Αριστερά που μετασχηματίζει την απαξίωση σε ανατροπή, μια Αριστερά που παίρνει την πρωτοβουλία των κινήσεων και εμφανίζεται ως ανεξάρτητη και πρωταγωνίστρια δύναμη. Βοηθάνε τα εκλογικά αποτελέσματα σε κάτι τέτοιο; Άλλο ένα ερώτημα που ίσως αναιρεί βιαστικές, αυτάρεσκες τοποθετήσεις ότι το αποτέλεσμα καταγράφει σταθερές ισορροπίες και συσχετισμούς.


Ο εκβιασμός που έπιασε

Και ξαφνικά αποκαλύφθηκε ότι το «παιδί» -ωραία έκφραση υποτίμησης του ΓΑΠ από τον Μητσοτάκη – έχει πολιτικά ρεφλέξ και βάζει διλήμματα. Το δίλημμα «ή με ψηφίζετε ή σας πάω σε εκλογές» κέρδισε πολλές ψήφους, ενεργοποίησε το μηχανισμό (καθόλου ευκαταφρόνητος), περιόρισε τους εσωτερικούς αντιπάλους και τα σενάρια, έβαλε φρένο στο «βυθιζόμαστε» (απώλειες πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφοι που, όμως, θα ήταν πολύ περισσότερες), αλλά κυρίως, από το πενιχρό αποτέλεσμα καταγράφεται μια πρόσκαιρη διπλή «ανάσα»: Διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων, αποφεύγει μια άμεση και ρητή απονομιμοποίηση μέσω της κάλπης.

Το πολιτικό έλλειμμα αυτών των εκλογών ήταν ότι δεν υπήρξε και δεν καταγράφτηκε ως ρεύμα το αίτημα να φύγει αυτή κυβέρνηση, ενώ ήταν φανερή η αποδοκιμασία της. Και αυτό είναι ένα ζήτημα και ταυτόχρονα ερώτημα, κάτω από ποιους όρους και προϋποθέσεις και ποιος είναι αυτός που μπορεί να θέσει αποτελεσματικά και γρήγορα το να πέσει αυτή η κυβέρνηση.

Αναγκαστικά γυρνάμε στην Αριστερά. Είναι σε θέση ή μπορεί να είναι σε θέση –και πώς– η Αριστερά να θέσει το ζήτημα, να βάλει το ερώτημα και να έχει την απάντηση, την εναλλακτική πολιτική πρόταση. Μια πρόταση που δεν θα παραπέμπει σε ουτοπικές –για το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων και συνειδήσεων– λύσεις, αλλά θα θέτει το ζήτημα για μια κυβέρνηση λαϊκής ενότητας και σωτηρίας με ένα αντίστοιχο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα που μπορεί να γίνει αποδεκτό από το λαό και να συνοδεύεται από ένα λαϊκό παρατεταμένο αγώνα, που θα δίνει την κάθε μάχη σαν να είναι η καθοριστική για την έκβαση του αγώνα.

Για παράδειγμα, οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν σαν μια μάχη όπου θα κέρδιζε πόντους και μάζες η εναλλακτική πολιτική πρόταση. Αυτό θα ήταν δυνατό, αν η Αριστερά πρωτίστως ξεχνούσε τα κομματικά κάστρα και τις αλήθειες της, αν ξεπερνούσε το συμπλεγματισμό της επιβίωσης, αν –σε τελευταία ανάλυση– έθετε τον εαυτό της αντιμέτωπο με την ιστορία. Καθόλου βολικό σχήμα και μεγάλο βάσανο, ταυτόχρονα. Γιατί είναι προτιμότερη η δύναμη αδράνειας, συνήθειας, σταθερών κινήσεων στο μικρόχωρο και μικρόκοσμο. Αυθόρμητα και συνειδητά, το ερώτημα είναι τούτο: Ποια βήματα, ποιοι χώροι διαλόγου, διαβούλευσης, κοινής δράσης και πρακτικής, ποιες ενότητες και ποιες αλλαγές είναι απαραίτητο να υπάρξουν στο σώμα της Αριστεράς για να είναι δυνατή μια αισιόδοξη ανίχνευση στην επίλυση του πολιτικού προβλήματος, της βασικότερης προϋπόθεσης για την επίλυση του μεγάλου κοινωνικού ζητήματος.


Αύξηση της Αριστεράς, αλλαγή συσχετισμών, ενίσχυση ή ανατροπή πνευμάτων;

Όταν το βράδυ της Κυριακής εκπρόσωπος του ΣΥΝ άθροιζε τα ποσοστά της Αριστεράς, η Λ. Κανέλλη τον διέκοψε επισημαίνοντάς του, με θεοκρατικό ή κομματικό δογματισμό (ο καθένας διαλέγει), να μην αθροίζει την Αριστερά με τους κομμουνιστές. Άσχετα αν χρειαστεί να ξαναγραφτεί η ιστορία της Αριστεράς από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, το μήνυμα ήταν σαφές: θα σας κουρέψουμε όλους εσάς που βρίσκεστε εκτός ΚΚΕ και μας χαλάτε το παιχνίδι. Η στρατηγική, στην καλύτερη περίπτωση, είναι αυτή. Ένα κόμμα εκτός κοινωνικών αγώνων και χώρων, με ακίνδυνα συλλαλητήρια εξάντλησης του αγώνα, με πολιτικά αγοραφοβικές κινήσεις, αλλά με καθαρό λόγο μέσα στον αριστερό αχταρμά -προβάλλοντας τη διαφορετικότητά τουμε ταχτοποιημένο οργανωτικό τρόπο, με βερμπαλισμό και παραπομπή στη δευτέρα παρουσία, αυξάνει ποσοστά και ψήφους. Δυσκολεύει τη συνεύρεση σε τοπικό επίπεδο, μέσα στους κοινωνικούς χώρους και αγώνες, την ίδια στιγμή που εμφανίζει αφίσα με τον Ν. Ζαχαριάδη (μάλλον έχει ξεχάσει το πρώτο γράμμα του προς τον ελληνικό λαό με την κήρυξη του πολέμου το ’40) και τον Άρη Βελουχιώτη (αλήθεια, ποια άρματα έχουν πάρει οι του ΠΑΜΕ μέσα στους εργασιακούς χώρους: της γενικής απεργίας, της ενότητας όλων των εργαζομένων, της εξόδου από την Ε.Ε. ή έστω από το ευρώ;).

Το ΚΚΕ ψηφίστηκε από ένα δυναμικό αριστερών και αντιδικομματικών ψηφοφόρων και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, που προτιμά καθαρό λόγο, συνέπεια και αξιοπιστία. Πραγματοποίησε έξυπνα μια προεκλογική εκστρατεία που πολιτικοποίησε κομματικοποίησε με το δικό του τρόπο τις εκλογές. Εμφανίστηκε ότι αυτό τα βάζει και με τους δύο, σταθερά και καθαρά, δηλώνοντας, εκ των προτέρων, ότι στο δεύτερο γύρο ψηφίζει Λαϊκή Συσπείρωση.
Είναι αλήθεια ότι αυτό το ποσοστό και αυτός ο συσχετισμός δυσκολεύουν το διάλογο και την κοινή δράση και συνάντηση με την υπόλοιπη Αριστερά. Αλλά είναι, επίσης, σωστό ότι οι αντιφάσεις αυτής της πολιτικής αλλά και η μεγέθυνση της δύναμης του ΚΚΕ θα αναπτύξουν ακόμα περισσότερο την κριτική και τις φωνές που αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο αυτής της «στρατηγικής». Εδώ, το ερώτημα έχει σχέση με το χρόνο. Πότε θα γίνει αυτό.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέγραψε το μεγαλύτερο ποσοστό που είχε ποτέ ο χώρος της άλλης Αριστεράς, της λεγόμενης επαναστατικής, στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Είναι σαφές πως οι ψήφοι αυτές είναι, κυρίως, αριστερές. Είναι, επίσης, σαφές ότι αριστεροί ψηφοφόροι «δραπέτευσαν» από τον ΣΥΡΙΖΑ και μετακόμισαν (προσωρινά ή μόνιμα, θα αποδειχτεί) βρίσκοντας καταφύγιο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι ψηφοφόροι που δεν πείστηκαν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εξάλλου, όποιος δει τα ποσοστά σε διάφορους γεωγραφικούς χώρους, όντας ανύπαρκτη και άγνωστη προεκλογικά, κατέγραψε ποσοστά πάνω από τα συνήθη. Ψήφος της διαμαρτυρόμενης Αριστεράς ναι, αλλά μακάρι να γίνουν παρακαταθήκη. Λέμε μακάρι, γιατί οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι δυνατόν να ζαλιστούν από τον ίλιγγο της επιτυχίας που μπορεί να τους δημιουργήσει την ψευδαίσθηση, άρα και την περιχαράκωση ότι είναι μια νέα «πιάτσα» και στην επόμενη στροφή να τους οδηγήσει σε αποτυχία. Οι αντιφάσεις και τα προβλήματα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι, δυστυχώς, μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα του ΣΥΡΙΖΑ, και είναι δυσεπίλυτα κυρίως λόγω της υπεριδεολογικοποίησης της έννοιας της πολιτικής και του εθελοντικού υποκειμενισμού που καταδυναστεύει αυτό τον χώρο. Ο κινηματισμός και ο ιδεολογικισμός ως κουλτούρα απομακρύνουν την πολιτική και κοινωνική γείωση αυτού του χώρου. Ταυτόχρονα, η αντιμετώπιση δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και του Μετώπου ως εχθρικό και αντίπαλο σώμα, περιορίζει τόσο την ανάπτυξή τους όσο και τη δυνατότητα να μπουν μόνιμα στην πολιτική πραγματικότητα. Είναι αλήθεια, όμως, ότι και αρκετές δυνάμεις μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ενδιαφέρονται να κεφαλαιοποιήσουν στενά οργανωτικά την επιτυχία, αλλά και επιθυμούν την ουσιαστική συνάντηση και ενότητα με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Οφείλουμε, ως Μέτωπο και ως ΚΟΕ να ενισχύσουμε πρωτοβουλίες, τόπους συνάντησης και διαλόγου αριστερών δυνάμεων ανιχνεύοντας, παράλληλα, την ενότητα δράσης –κι όχι μόνο– στους κοινωνικούς χώρους και στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ, λίγο πριν από τις εκλογές πρόβαλε μια «νέα» στρατηγική αυτή της «συνάντησης με τον σοσιαλιστικό χώρο», που έβαλε τον κεντροαριστερό προσανατολισμό και πρόταση από το παράθυρο ξανά στο τραπέζι. Η παταγώδης εκλογική αποτυχία που επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά από αυτόν το χώρο, αποδεικνύει ότι οι αλλαγές στην κοινωνία και στην πολιτική σκηνή απαιτούν μια ανεξάρτητη Αριστερά με κοινωνική δράση, αξιοπιστία και με διαχωριστικές πολιτικές γραμμές, που προβάλει εναλλακτικές πολιτικές και προγραμματικές λύσεις. Αυτοί είναι όροι για την ενδυνάμωσή της και για να συγκινηθούν και διεμβολιστούν τα μεγάλα ακροατήρια της κοινωνίας και του ΠΑΣΟΚ.

Ο Συνασπισμός, ή καλύτερα η ηγετική του ομάδα, δημιούργησε με τις επιλογές της μια διπλή κρίση. Κρίση στον ίδιο τον ΣΥΝ, ενώ είναι ακόμα νωπή η διάσπαση από τη Δημοκρατική Αριστερά, και κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι έχουμε έναν ΣΥΝ στα δύο ή και στα τρία (βλ. δηλώσεις και αντιπαράθεση Παπαδημούλη), και έναν ΣΥΡΙΖΑ κλινικά νεκρό, που η ανάταξή του προϋποθέτει θεμελιώδεις αλλαγές που είναι αμφίβολο έως αδύνατο να τις προκαλέσει η ηγετική ομάδα. Δεν υπάρχουν πρόθυμοι, αλλά κι αν υπάρξουν είναι αναγκασμένοι να υπηρετήσουν το «σχέδιο Μητρόπουλου» (η στάση του ΣΥΝ στο δεύτερο γύρο είναι η φυσιολογική συνέχεια του πρώτου). Σε κάθε περίπτωση, οι σύντροφοι που δεν θέλουν να συμπορευτούν με το νέο κεντροαριστερό σενάριο οφείλουν να βρουν τρόπους διαβούλευσης, διαλόγου και κοινής ενωτικής δράσης, διευρύνοντας τον ορίζοντα και αναγνωρίζοντας φίλιες δυνάμεις.


Μια χρήσιμη κριτική, μια αναγκαία αυτοκριτική

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής ή, καλύτερα, η Ελεύθερη Αττική είχε ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα με βάση αυτά που εξήγγειλε. Γιατί είναι άλλο πράγμα να λες πως θέλεις να ρίξεις ένα σπόρο στο χωράφι της Αριστεράς και ευρύτερα και άλλο να εκφωνείς την αλλαγή της Αττικής με στόχο την αλλαγή της Ελλάδας.
Μια πρώτη εκτίμηση για αυτό το αποτέλεσμα έχει να κάνει με το γεγονός ότι υποτιμήθηκε, δεν αντιμετωπίστηκε και τελικά δεν απαντήθηκε η κατασυκοφάντηση του σ. Αλ. Αλαβάνου, μια κατασυκοφάντηση που δημιούργησε ένα ρεύμα τιμωρίας του, πρώτα και κύρια από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως από τον κόσμο που ’χε πιστέψει, που εκτιμούσε, συμπαθούσε, ήλπιζε, ότι ο Αλαβάνος και θέλει και μπορεί να κάνει τομές και αλλαγές. Αυτός ο κόσμος αντλούσε από τον Αλαβάνο του άρθρου 16, της καταγγελίας Καραμανλή σαν νονού, της άρνησης της εύκολης βουλευτικής έδρας (μάχη του Ηρακλείου),της αριστερής στροφής του ΣΥΝ, των γερμανικών ειρωνειών μέσα στο ναό της δημοκρατίας τους στο παραπέρα ξεπούλημα του ΟΤΕ, στην αγωνιστική και περήφανη υποστήριξη του Δεκέμβρη. Αυτός, λοιπόν, ο μετέπειτα επάρατος, που ’θελε να χαλάσει τον οργανωτικό κονφορμισμό και εκφυλισμό ενός αποϊδεολογικοποιημένου κόμματος της επιβίωσης, με κεντροαριστερό προσανατολισμό και ελάχιστη, επί της ουσίας, δράση, έδωσε μαζί με άλλους και άλλες δυνάμεις ψυχή και χαμόγελο σε χιλιάδες αριστερούς, βοηθώντας την ανάπτυξη ενός ρεύματος υπέρ μιας ενωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Δυστυχώς δεν επιδιώχθηκε και δεν καταφέραμε να βγάλουμε από την παρέα και τη φωτογραφία της απαξίωσης (οι προσλαμβάνουσες του κόσμου) τον σ. Αλαβάνο. Ο κόσμος προσέλαβε την πολιτική μάχη του επικεφαλής της Ελεύθερης Αττικής σαν να ήταν η επιστροφή και η προσπάθεια εκδίκησης του Αλαβάνου. Εμφανίστηκε στα μάτια του κόσμου σαν ο πικραμένος ηγέτης και η πιστή παρέα του. Υπήρξε αδυναμία πολιτικής εξήγησης της αντιπαράθεσης Αλέκου-Αλέξη, αλλά και αδυναμία εξήγησης του διαφορετικού σχεδίου (λίγος χρόνος, χωρίς πανελλαδική αναφορά και δικτύωση). Κι όταν λέμε αδυναμία εξήγησης εννοούμε το να καταλαβαίνει ο πλατύς κόσμος κι όχι οι λίγοι μυημένοι. Η Ελεύθερη Αττική, πρωτίστως, ποντάριζε στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ (βασική δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων) και στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που κατανοούσε ότι το «όχι» στο Μνημόνιο είναι ανεπαρκές, αν δεν συνοδεύεται με το να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυτός ο κόσμος αν και υπαρκτός, δεν αποσπάστηκε, δεν διαφοροποιήθηκε γιατί δεν πίστεψε πως η Ελεύθερη Αττική είναι η λύση είναι η σπίθα που θα ανάψει φωτιά στον κάμπο. Η χαμηλή οργανωτικότητα σε συνδυασμό με ένα βερμπαλισμό ενδυνάμωναν τα χαρακτηριστικά της αναξιοπιστίας. Νίκησε, λοιπόν, μια αήθης πολιτική από το στρατό του μηχανισμού και ορισμένοι, που αυτοαποκαλούνται διανοούμενοι –δυστυχώς από το χώρο των πρώην συντρόφων του Α.Α.μια πολιτική ψεμάτων, ανθρωποφαγίας, κομπλεξισμού και εξουσιομανίας που μπερδεύουν την Αριστερά με την ανώνυμη εταιρία.

Η ΚΟΕ υποτίμησε όλα τα παραπάνω. Στη βάση της υπηρέτησης μιας γραμμής να αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά για να αλλάξουν και στη χώρα, προσπάθησε να συμμετέχει σε μια ενωτική Αριστερά που ταυτόχρονα έχει τη φιλοδοξία να οδηγήσει την Αριστερά στο να πρωταγωνιστήσει. Δεν ταυτίσαμε το τελευταίο με την Ελεύθερη Αττική, γιατί θεωρούσαμε πως μια σπίθα και ένας σπόρος είναι τα απαραίτητα υλικά για την ανατροπή αλλά όχι και τα ικανά. Στόχος μας παραμένει η δημιουργία ενός μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ενάντια στην τρόικα και την κυβέρνηση, για να παρθούν τα μέτρα πίσω... Η Ελεύθερη Αττική είναι μια πρώτη μαγιά για να καρποφορήσει η αναγκαιότητα και η οικοδόμηση του μετώπου. Είναι αλήθεια ότι δεν επιτεύχθηκε ούτε τομή, ούτε υπέρβαση, ούτε ανατροπή στον συσχετισμό πνευμάτων και πολιτικών. Ήταν ένα στοίχημα υψηλού ρίσκου που δεν κερδήθηκε.

Αυτή η προσπάθεια, όμως, δεν είναι δυνατόν να εγκαταλειφθεί από την πρώτη κιόλας μάχη που έδωσε. Χρειάζεται με ψυχρό κεφάλι να αυτοπροσδιοριστεί και να σχεδιάσει μια ενωτική παρέμβαση στο χώρο της Αριστεράς. Η συνεχής δράση και το σκάψιμο μέσα σε όλο το σώμα της Αριστεράς για να βρεθεί η ενωτική ψυχή και το δυναμικό σώμα της ανατρεπτικής Αριστεράς, αποτελεί την κεντρική κατεύθυνση όλων όσων διαισθάνονται το πρόβλημα. Μια Αριστερά που θα συνδέει δυνάμεις, κινήματα, πρωτότυπα πειράματα και δοκιμασίες και θα δημιουργεί μια επικίνδυνη συνισταμένη για τις δυνάμεις του συστήματος και έναν οργανωτή των επικίνδυνων τάξεων, όσο και αν μοιάζει με ουτοπία, όσο κι αν φαίνεται πως απομακρύνεται με τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα, τόσο επείγουσα και σκανδαλωδώς αναγκαία είναι.

Αυτός είναι ο ένας δρόμος. Υπάρχει και ένας ακόμα δρόμος-καθήκον που δεν είναι κατ’ ανάγκη σε αντιπαράθεση με το πρώτο. Να βρεθούμε μέσα στην κοινωνία και στα ξεσπάσματά της, να ακούσουμε, να μάθουμε, να δοκιμάσουμε, να συγκροτήσουμε, να οργανώσουμε. Να προσπαθήσουμε παράλληλα για την οικοδόμηση -σαν τμήμαμιας Αριστεράς που θα έχει τόλμη, πρόγραμμα, θεωρία, τακτική, μαζική απεύθυνση και θα δημιουργεί γεγονότα αλλάζοντας τους συσχετισμούς.

Στις 15-11-2010 -έχει αναγγελθεί από τη διακαναλική συνέντευξη του ΓΑΠ-θα μπούμε στη δεύτερη φάση μιας άγριας επίθεσης και λεηλασίας, όπου η Αργεντινή και η Ρουμανία θα μοιάζουν παράδεισοι μπροστά στο καταστραμμένο τοπίο που θα έχει, τυπικά ίσως, την ονομασία «Ελλάδα». Με αυτή την οπτική πρέπει να αναμετρηθούν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς τραγουδώντας οπλισμένοι με το στίχο του τραγουδοποιού που δεν δέχεται «να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τα αλλάξω».

* Ο Νίκος Γαλάνης είναι μέλος της Γραμματείας της ΚΟΕ και εκπρόσωπος της ΚΟΕ στο συντονιστικό του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.

Ανακοίνωση της ΚΟΕ για τα εκλογικά αποτελέσματα, 12/11/2010

Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έγιναν στο περιβάλλον της επίθεσης της κυβέρνησης και της τρόικας, της μεγάλης κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής, της πολιτικής κρίσης που δοκιμάζει συνολικά το πολιτικό σύστημα.
Τα εκλογικά αποτελέσματα επιβεβαιώνουν τη ρευστότητα και τους μετασχηματισμούς, τις τάσεις και όχι τις παγιωμένες καταστάσεις. Τα μεγάλα ποσοστά της αποχής και του λευκού επιβεβαιώνουν την τεράστια κρίση εμπιστοσύνης προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων. Το «όλοι ίδιοι είναι» εντείνεται και δίνει τον τόνο. Είναι γενικευμένη η δυσαρέσκεια μεγάλων κομματιών της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας που δεν εκφράζονται από το σημερινό πολιτικό σύστημα.
Είναι δεδομένη όμως και η προσπάθεια να κυριαρχήσει η αποπολιτικοποίηση και η αδιαφορία στα πλαίσια μιας ευρύτερης «αμερικανοποίησης» του πολιτικού συστήματος. Η αποχή δεν είναι άσχετη από την απουσία ενός πολιτικού ρεύματος ανταγωνιστικού με το σημερινό σύστημα.

Η κίνηση Παπανδρέου με το δίλημμα που έθεσε κατάφερε να συγκρατήσει μια πολύ μεγαλύτερη εκλογική κατακρήμνιση που θα δημιουργούσε άμεσο πρόβλημα επιβίωσης της κυβέρνησης. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποκρύψει ούτε την εικόνα της απώλειας περίπου ενός εκατομμυρίων ψήφων από την κυβερνητική παράταξη, ούτε την πραγματικότητα της καταδίκης του μνημονίου από τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Αποφεύχθηκε όμως μια παταγώδης ήττα που θα έθετε σε άμεση αμφισβήτηση κάθε νομιμοποίηση της κυβέρνησης και κερδήθηκε χρόνος. Αυτός ο χρόνος μπορεί να εξαντληθεί γρήγορα κάτω από το βάρος των νέων μέτρων. Η κίνηση Παπανδρέου δεν θα είχε αποτελέσματα αν είχε υπάρξει ένα ρεύμα που να τοποθετεί πειστικά το αίτημα «να φύγει η κυβέρνηση» δείχνοντας μια άλλη προοπτική. Η ΝΔ εμφανίζει μια άνοδο των –καταποντισμένων στις βουλευτικές- ποσοστών της αν και χάνει εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους. Η μεταμόρφωσή της σε «αντιμνημονιακή δύναμη» δεν πείθει. Το ΛΑΟΣ εμφάνισε πεσμένα ποσοστά που οφείλονται τόσο στη στάση του απέναντι στο μνημόνιο όσο και στις ευρύτερες εξελίξεις στην πολυκατοικία της δεξιάς και της ακροδεξιάς.

Τα επεισόδια της πολιτικής κρίσης θα συνεχιστούν. Η πολιτική ρευστότητα – στα όρια της πολτοποίησης – θα αναζητά λύσεις ώστε να προωθήσει αλλαγές προς μια πρωτοφανή συμπίεση των εργατικών, λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων χωρίς μεγάλες εκρήξεις και αναταραχές. Αυτό είναι το φόντο των συγκυβερνητικών, οικουμενικών και τεχνοκρατικών σεναρίων που προβάλλονται από πλευρές του επιχειρηματικού και πολιτικού κατεστημένου.

Οι δυνάμεις της αριστεράς μπορεί αθροιζόμενες να εμφανίζουν μια εικόνα συγκράτησης έως και επιτυχίας. Η άθροιση όμως δεν μπορεί να γίνει με απλή αριθμητική. Οι αριθμοί δεν μπορούν να κρύψουν την έλλειψη ενός πολιτικού ρεύματος οργάνωσης και συνάντησης των αντιστάσεων και ανάδειξης μιας άλλης προοπτικής. Οι εκλογές δεν αξιοποιήθηκαν από την αριστερά για να δυναμώσει η ιδέα και η προοπτική ενός μεγάλου πολιτικού και κοινωνικού μετώπου ανατροπής. Το ΚΚΕ εμφανίζεται εκλογικά κερδισμένο προβάλλοντας μια πολύ «καθαρή» εκλογική τακτική και αντίστοιχο πολιτικό λόγο.

Παραμένει όμως το αδιέξοδο μιας πολιτικής που δεν επιδιώκει την οικοδόμηση πραγματικού μετώπου και μαζικών – ενωτικών αγώνων. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ είδε το σχέδιο της «συνάντησης με το σοσιαλιστικό χώρο» να αποτυγχάνει αφού οι διεμβολισμοί απαιτούν μια ανεξάρτητη αριστερά με συγκροτημένο πρόγραμμα, κοινωνική δράση, διαχωριστικές γραμμές, πολιτική γραμμή και πρωτοβουλία. Χωρίς αυτούς τους όρους δεν είναι εύκολη η προοπτική ανάταξης του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από την ύπαρξή του στα πλαίσια εκλογικών αναγκών. Η Δημοκρατική Αριστερά επιβεβαιώνει με την όλη παρουσία της το χαρακτήρα μιας «υπεύθυνης» συστημικής δύναμης, συμπληρωματικής στη διαχείριση της σημερινής κατάστασης και τα κυβερνητικά σενάρια.
Οι Οικολόγοι – Πράσινοι φαίνεται να κατοχυρώνονται σαν δύναμη μιας αποδεκτής και «εντός πλαισίων» απόρριψης της «κλασικής» πολιτικής. Τέλος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκέντρωσε πανελλαδικά ψήφους αριστερών, συσπειρώνοντας τον κόσμο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αποτελώντας ταυτόχρονα δεξαμενή υποδοχής της δυσαρέσκειας από τις εξελίξεις στον ευρύτερο χώρο και ιδιαίτερα στο ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ. Θα αποτελέσει θετική εξέλιξη αν αυτή η ενίσχυση δεν συμβάλλει στην ενδυνάμωση της περιχαράκωσης αλλά σε διαδικασίες διαλόγου, ενότητας και αλλαγής.

Το ψηφοδέλτιο της «Ελεύθερης Αττικής» κατέγραψε ένα αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα. Υπαρκτές αλλά δευτερεύουσες αιτίες του άσχημου αποτελέσματος αποτελούν προβλήματα σχετικά με τις σημαντικές οργανωτικές αδυναμίες, αλλά και ζητήματα εκλογικής τακτικής του συνδυασμού. Το βασικό πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν αντιστράφηκε η αρνητική εικόνα που δημιουργήθηκε από ΜΜΕ και κομματικούς μηχανισμούς. Ο επικεφαλής της Ελεύθερης Αττικής δέχτηκε όσο κανείς μια συντεταγμένη επίθεση κανιβαλισμού και ανθρωποφαγίας που αποσιωπούσε τα πολιτικά ζητήματα.
Η Ελεύθερη Αττική χρεώθηκε μια πολύμηνη ιστορία φθοράς, ίντριγκας, απαξίωσης και αναξιοπιστίας της αριστεράς και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και η Ελεύθερη Αττική αποτέλεσαν παράδειγμα ενός πολιτικού λόγου, αναγκαίου για τη συγκρότηση του αντίπαλου δέους στην τρόικα και το μνημόνιο. Το παράδειγμα αυτό θα συνεχίσει να υπάρχει και να παρεμβαίνει. Υποτιμήθηκε όμως η κρίση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας. Και αυτό αναδείχτηκε πιο ισχυρό από την δύναμη της πολιτικής γραμμής ειδικά σε συνθήκες μιας σκληρής εκλογικής αναμέτρησης. Η ΚΟΕ στέκεται αυτοκριτικά σε αυτό το σημείο.

Στην υπόλοιπη Ελλάδα υπήρξαν μια σειρά κινήσεις και σχήματα που κατάφεραν να συσπειρώσουν αγωνιζόμενες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις και σε πολλές περιπτώσεις να έχουν θετικά εκλογικά αποτελέσματα. Οι δυνάμεις της ΚΟΕ έδωσαν τη μάχη των εκλογών μέσα από τέτοια ψηφοδέλτια προβάλλοντας την ανάγκη ενός ευρύτερου μετώπου αλλαγής. Για πρώτη φορά η ΚΟΕ εκλέγει αρκετούς δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους. Κυρίως όμως δυνάμωσαν δεσμοί ανάμεσα σε κομμάτια του αγωνιζόμενου δυναμικού των τοπικών κοινωνιών σε όλη την Ελλάδα. Αυτά αποτελούν παρακαταθήκη για τις αντιστάσεις και την οικοδόμηση του μετώπου.

Στις περιφέρειες και τους δήμους όπου θα διεξαχθεί εκλογική αναμέτρηση για δεύτερη Κυριακή, η ΚΟΕ καλεί σε καταψήφιση όλα εκείνα τα ψηφοδέλτια που στηρίζονται από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ με αποχή, άκυρο, λευκό όπου αναμετριούνται μεταξύ τους. Η ΚΟΕ στηρίζει στο δεύτερο γύρο και καλεί σε υπερψήφιση των παρακάτω ψηφοδελτίων: Κορτζίδης (Ελληνικό – Αργυρούπολη), Τζόκας (Καισαριανή), Γκότσης (Νέα Ιώνια) και Κοτσαμπάς – Λαϊκή Συσπείρωση (Πετρούπολη).

Η ΚΟΕ από την επόμενη μέρα των εκλογών θα συμβάλει:

- στην ανάπτυξη, ενδυνάμωση και σύνδεση των αντιστάσεων απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης και της τρόικας.

- στην αναγκαία συνάντηση όσο το δυνατόν περισσότερων δυνάμεων για την αλλαγή πνευμάτων και καταστάσεων στο χώρο της αριστεράς και την οικοδόμηση μιας προοπτικής που να είναι και ενωτική, αλλά και ανταγωνιστική προς το σημερινό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα.

- στην ανάπτυξη ενός πραγματικού μετώπου αλλαγής για την απομάκρυνση της επικίνδυνης κυβέρνησης και γενικότερα για τη σωτηρία της χώρας και του λαού από το σημερινό κατήφορο της εξάρτησης, της κοινωνικής ισοπέδωσης και της χρεοκοπίας.

ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ, δελτίου Τύπου Κ.Ο.Ε Αχαίας

Η Κ.Ο.Ε Αχαΐας αρχικά δηλώνει την ξεκάθαρη θέση της σχετικά με τον β’ γύρο στις Περιφερειακές και Δημοτικές Εκλογές σε Δυτ.Ελλάδα και Πάτρα αντίστοιχα.

•Καλούμε όλους τους πολίτες να μην ψηφίσουν, να γυρίσουν την πλάτη, να επιλέξουν το λευκό και το άκυρο ενάντια στους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ κ.Κατσιφάρα και της ΝΔ κ.Παπαναστασίου στην Περιφέρεια Δυτ.Ελλάδας. Το σχέδιο της διάλυσης, την πτώχευσης, της υπάναπτυξης, της ανεργίας της περιοχής είναι το κοινό τους πρόγραμμα, αυτό απέδειξαν σε όλη την προεκλογική περίοδο. Ο δικομματισμός δεν πρέπει να στηριχθεί από κανένα εργαζόμενο, νέο, άνεργο, και μικρομεσαίο της Δυτ.Ελλάδας. Ίδιοι είναι και οι δύο.

•Για τον Β’γύρο των Δημοτικών Εκλογών στην Πάτρα, καλούμε επίσης στην καταψήφιση των δυο όψεων του νομίσματος που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Ούτε Κατσικόπουλο ούτε Δημαρά. Το Μνημόνιο και ο Καλλικράτης είναι μία κοινή πολιτική βάση και για τους δύο. Οι παρατάξεις τους , σέβονται, ζητάνε και αποδέχονται την υποστήριξη του συστήματος, την έγκριση της Κυβερνητικής πολιτικής. Κανένας συνδημότης δεν μπορεί να περιμένει από αυτούς, υπεράσπιση και σύγκρουση για τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του Πατρινού λαού.

•Πιστεύουμε ότι τα αποτελέσματα των εκλογών και στην περιοχή μας δείχνουν τις δυνατότητες αλλά και τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσει ο λαϊκός παράγοντας. To σύστημα αποδοκιμάστηκε, στάλθηκε μήνυμα οργής μέσα από την αποχή αλλά και από την ενίσχυση των αριστερών δυνάμεων, όμως παραμένει μεγάλο πλήθος συμπολιτών να μην νιώθει ότι υπάρχει πολιτική διέξοδος για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης. Οι ευθύνες για τις δυνάμεις της Αριστεράς μεγαλώνουν και βαραίνουν ακόμα περισσότερο μετά τα αποτελέσματα. Οι ιδιοτέλειες και οι εγωισμοί δεν μπορούν να υπηρετήσουν την ανάγκη η εκλογική ενίσχυση να μετατραπεί σε μαζικό μετωπικό λαϊκό κίνημα.

Στην βάση αυτή, πιστεύουμε ότι το θετικό αποτέλεσμα της «Αντίστασης Πολιτών Δυτ.Ελλάδας» και της «Ανυπότακτης Πολιτείας» στην Πάτρα, δημιουργεί μία σημαντική βάση για την ενίσχυση της υπόθεσης του μετώπου αλλαγής που θέλει και χρειάζεται ο τόπος. H παρουσία του Βασίλη Χατζηλάμπρου στο Περιφερειακό συμβούλιο και του Χρήστου Πατούχα στο Δημοτικό Συμβούλιο, θα είναι βήμα αγώνων και στήριξης του λαϊκού κόσμου.

Όλα τα μέλη, οι φίλοι και υποστηρικτές της Κ.Ο.Ε έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην θετική εκλογική καταγραφή των κινήσεων αυτών. Υπόσχεση μας είναι ότι θα κάνουμε τα πάντα να στηρίξουμε σε όλη την Δυτ.Ελλάδα την δημιουργία σχημάτων και εστιών αντίστασης –αλληλεγγύης και ξεσηκωμού απέναντι στο καθεστώς της Τρόικας . Υπόσχεση μας είναι ότι θα προσπαθήσουμε να συναντηθούν οι αριστερές δυνάμεις, να κατοχυρωθεί η κοινή δράση, να συζητηθεί πλατιά μέσα στη κοινωνία η επιλογή ενός λαϊκού μετώπου αλλαγής.

Κ.Ο.Ε ΑΧΑΙΑΣ