Αντίθετα στην προοπτική διεξαγωγής νέου δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Λισαβόνας εμφανίζονται τα 3/4 σχεδόν των ιρλανδών, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύεται την Κυριακή. Το 71% των Ιρλανδών απορρίπτει την υπόθεση της διεξαγωγής ενός νέου δημοψηφίσματος, μέτα τη νίκη του "όχι" με 53% σ' εκείνο της 12ης Ιουνίου, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση αυτή που πραγματοποιήθηκε για την ευρωσκεπτικιστική δεξαμενή σκέψης Open Europe, που έχει την έδρα της στο Λονδίνο.
Μόνον 24% των ερωτηθένων υποστήριξαν τη διεξαγωγή ενός δεύτερου δημοψηφίσματος.
Μεταξύ των προσώπων που εξέφρασαν γνώμη, 62% είπαν πως θα ψήφιζαν "όχι" σε περίπτωση νέου δημοψηφίσματος και 34% έκλιναν προς το "ναι".
Οι αριθμοί αυτοί σημαίνουν πως το προβάδισμα του "όχι" θα έφτανε τις 24 μονάδες σε περίπτωση που οι ιρλανδοί καλούνταν να ψηφίσουν και πάλι, διαβεβαίωσε η Open Europe.
Η δημοσκόπηση αυτή δείχνει επίσης πως 17% των προσώπων που ψήφισαν "ναι" τον Ιούνιο είναι τώρα έτοιμα να πουν "όχι", έναντι ενός 6% αυτών που ψήφισαν "όχι" και είναι τώρα αποφασισμένα να εγκρίνουν τη συνθήκη.
Άλλο σημαντικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι μεταξύ αυτών που απείχαν τον Ιούνιο, 57% λένε πως είναι έτοιμοι να ψηφίσουν "όχι", έναντι μόνον 26% "ναι".
Το 67% συμφωνεί με τη φράση "οι ευρωπαίοι πολιτικοί δεν σέβονται το ιρλανδικό 'όχι'" και 61% διαφωνούν με την ιδέα ότι "αν τα 26 άλλα μέλη της ΕΕ εγκρίνουν τη συνθήκη στα κοινοβούλιά τους, τότε η Ιρλανδία πρέπει να αλλάξει γνώμη και να υποστηρίξει τη συνθήκη".
Το 53% των Ιρλανδών λέει πως είναι λιγότερο πιθανό να ψηφίσει υπέρ του πρωθυπουργού Μπράιαν Κόουεν στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, αν οργανώσει νέο δημοψήφισμα.
"Οι ευρωπαίοι ηγέτες που προσπαθούν να υποχρεώσουν την Ιρλανδία να ψηφίσει και πάλι παίζουν ένα πολύ επικίνδυνο παιγνίδι και φαίνεται πως ο Μπράιαν Κόουεν μπορεί να διακυβεύσει το πολιτικό μέλλον του αν ζητήσει μια νέα ψηφοφορία", σχολίασε ο διευθυντής της Open Europe Νιλ Ο'Μπράιεν.
πηγη ΄΄ΕΘΝΟΣ΄΄, 27/7/08
27 Ιουλ 2008
Το τέλος του νεοφιλελευθερισμού
ΑΝΑΛΥΣΗ
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Με την κρίση αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων ήρθε στο φως η ανεπάρκεια εισοδημάτων για εκατομμύρια αμερικανικών νοικοκυριών.
Με την κρίση των κτηματικών ομολόγων υψηλού κινδύνου που ενεργοποιήθηκε στην Αμερική από το καλοκαίρι του 2007 έχουν έλθει στο φως οι νοσηρές διαρθρωτικές πλευρές της αμερικανικής οικονομίας, αλλά και, κατ' επέκτασιν, της παγκόσμιας.
Ανησυχίες και ερωτηματικά εγείρονται για το άμεσο μέλλον του διεθνούς συστήματος, που κατά την τελευταία 20ετία προβαλλόταν ως «παγκοσμιοποίηση», όπως επίσης και για την οικονομική πολιτική της τελευταίας 20ετίας, που βασίσθηκε στο νεοφιλελεύθερο τυφλοσούρτη των ιδιωτικοποιήσεων και απορρυθμίσεων, στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και στον περιορισμό του οικονομικού ρόλου του.
Στην αιχμή του σημερινού παγκόσμιου αδιεξόδου τοποθετείται το αδιέξοδο της ίδιας της Αμερικής. Με την κρίση αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων, ήλθε στο φως η ανεπάρκεια εισοδημάτων, εθνικής δαπάνης και αποταμιεύσεων για δεκάδες εκατομμυρίων αμερικανικών νοικοκυριών. Ομως, η περίοδος ισχνών αγελάδων πλήττει ακόμη περισσότερο τους πιστωτικούς οργανισμούς και, κατ' επέκταση, τις επιχειρήσεις σε ευρεία κλίμακα. Οι αμερικανικοί πιστωτικοί οργανισμοί αυξανόμενα κατά 40% έως 80% κέρδη κατ' έτος βρέθηκαν ξαφνικά σε συνθήκες επαπειλούμενης κατάρρευσης και στρέφονται προς το κράτος για να ζητούν διάσωση, εγγυήσεις και προστασία.
Πώς άραγε συνδυάζονται τα πρόσφατα υπερκέρδη με τη σημερινή σοβαρή υστέρηση της κατανάλωσης, της αποταμίευσης και των επενδύσεων; Και πώς είναι δυνατόν, παρά τα συμπτώματα της επερχόμενης ύφεσης και επιβράδυνσης, το γενικό επίπεδο των τιμών να μην κάμπτεται αλλά να παραμένει σε ανοδική δυναμική;
Η τρέχουσα οικονομική κατάσταση της Αμερικής, αλλά και του πλανήτη, ανταποκρίνεται στις αναλύσεις του βρετανού μαθηματικού, φιλοσόφου και οικονομολόγου Φρανκ Πλάμπτον Ράμσεϊ (1903-1930), ο οποίος αυτοπαρουσιαζόταν ως «μαχητής του αθεϊσμού», έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ σε ηλικία 23 ετών το 1926 και εγκατέλειψε το μάταιο κόσμο το 1930 σε ηλικία 26 ετών. Ομού με τον Μπέρτραντ Ρασσελ, ήταν μέλος της επιτροπής που απένειμε το διδακτορικό δίπλωμα του Κέμπριτζ στον Λουδοβίκο Βιτγκενστάιν το 1926. Το έργο του, με έμφαση στον «πραγματισμό», συγκεντρώνεται σε 15 μεγάλα μελετήματα, που συνέβαλαν στα μαθηματικά, στην επιστημολογία, στη φιλοσοφία, στη θεωρία της απόφασης και των πιθανοτήτων, στην οικονομική επιστήμη και στη μεταφυσική του 20ού αιώνα.
Στο ζήτημα της μακροοικονομίας, ο νεαρός βρετανός οικονομολόγος ανέδειξε τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες το σύστημα της ελευθερίας των αγορών μπορεί αυτοεγκλωβίζεται και να καταρρέει λόγω της πλεονεξίας και αρπακτικότητος των καπιταλιστών.
Ο ίδιος εσημείωνε ότι εάν οι αποδόσεις του κεφαλαίου είναι πολλαπλάσιες του ρυθμού ανάπτυξης του εθνικού εισοδήματος, τότε προκύπτει αρνητική ανακατανομή των εισοδημάτων υπέρ των πλουσίων, σε συνδυασμό με υστέρηση της αποταμίευσης και των επενδύσεων(1). Ακόμη και η κατανάλωση συρρικνώνεται και η ζήτηση περιορίζεται, οσάκις οι αποδόσεις του κεφαλαίου αυξάνονται με ρυθμό ταχύτερο του εθνικού εισοδήματος.
Αυτό επιβεβαιώνεται στην Αμερική κατά την πρόσφατη περίοδο. Τα νοικοκυριά εξωθήθηκαν να καταναλώσουν πολύ περισσότερο από τα εισοδήματά τους, ώστε η αποταμιευτική τους ικανότητα να εκμηδενιστεί. Αυτό έγινε δυνατό μέσω της υπερχρέωσης τόσο των νοικοκυριών όσο και του κράτους, όπως και των άλλων συντελεστών της οικονομίας. Με τη γενικευμένη υπερχρέωση δημιουργήθηκαν πλασματικά εισοδήματα και εικονική οικονομία, χωρίς ανάλογο αντίκρισμα στην πραγματική.
Οταν οι ανειλημμένες δανειακές υποχρεώσεις άρχισαν να αθετούνται, ήλθαν στο φως οι ανεπάρκειες των πραγματικών εισοδημάτων, της κατανάλωσης και αποταμίευσης τόσο των ιδιωτών όσο και του Δημοσίου.
Οι υπερβολικά υψηλές αποδόσεις αφαιρούν πόρους από την οικονομία, με συνέπεια να αποσταθεροποιούν τη λειτουργία της, ενώ βέβαια εξασθενίζουν επίσης την ικανότητα των άλλων συντελεστών να συμμετέχουν στη διευρυνόμενη αναπαραγωγή του οικονομικού συστήματος. Για τη σταθερότητα της οικονομικής διαδικασίας θα έπρεπε οι επενδύσεις ν' αυξάνονται με πολύ υψηλότερο ρυθμό, τουλάχιστον ανάλογο των υψηλών αποδόσεων. Ομως, η συρρίκνωση ικανότητος των άλλων συντελεστών αποφέρει επίσης συρρίκνωση των επενδύσεων και αυτό με τη σειρά του οικονομική επιβράδυνση και αύξηση της ανεργίας. Τα συμπτώματα αυτά ακριβώς εμφανίσθηκαν στις ΗΠΑ κατά την τελευταία τριετία: υπερκέρδη που αυξάνονται ταχύτερα από το εθνικό εισόδημα, εκμηδενισμός των αποταμιεύσεων, υστέρηση των επενδύσεων σχηματισμού πάγιου κεφαλαίου, ανεπάρκεια ζήτησης και κατανάλωσης, υπερχρέωση της οικονομίας, άνοδος τιμών στα ενεργειακά είδη, πρώτες ύλες και τρόφιμα, αύξηση του αριθμού ανέργων, αστέγων και απόρων. Σύμφωνα με τη φιλελεύθερη θεωρία των αγορών, κανένα από αυτά τα φαινόμενα δεν θα έπρεπε να υπάρχει, δεδομένου ότι οι ελεύθερες αγορές είναι πάντοτε σε θέση να αφομοιώνουν και απεμπλέκουν όλες τις δυσχέρειες. Ομως, όπως παρατηρεί ο αμερικανός νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς, τα αρνητικά αυτά φαινόμενα έχουν ήδη επέλθει και οι ελεύθερες αγορές όχι μόνον απέδειξαν στην πράξη ότι δεν είναι σε θέση ούτε να τα αποτρέψουν ούτε να τα αντισταθμίσουν, αλλά τα καλύπτουν και τα επικυρώνουν(2). Δεν είναι λίγοι σήμερα οι οικονομολόγοι που θεωρούν ότι όσο οι αγορές τίθενται εκτός ελέγχου, τόσο περισσότερο αυξάνουν οι πιθανότητες αδιεξόδου για την οικονομία.
Το χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ, «καρδιά» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και «δύναμη κρούσης» των ιδιωτικοποιήσεων στο πρόσφατο παρελθόν, δεν διστάζει σήμερα να συνηγορεί για την επάνοδο του κράτους στο κεφάλαιο των επιχειρήσεων, για επαναφορά των εθνικοποιήσεων και των ρυθμίσεων τουλάχιστον στους χρηματοπιστωτικούς τομείς της οικονομίας, προκειμένου να σταθεροποιηθεί η οικονομία έναντι των κινδύνων που η απορρυθμιστική υπερβολή πυροδότησε κατά την προηγούμενη περίοδο(3).
Ομως, σύμφωνα με τον Ράμσεϊ του 1928, είναι ίσως πολύ αργά για να αναμένεται αποτελεσματική διορθωτική κίνηση του κράτους για την έξοδο της οικονομίας από την αυτοπαγίδευσή της. Το αμερικανικό κράτος δεν διαθέτει πλέον πλεονάσματα, άλλα συσσωρευμένα πρωτοφανή ελλείμματα και υπέρογκα εξωτερικά χρέη, που ακυρώνουν κάθε δυνατότητα του ν' αντισταθμίζει τις ανεπάρκειες της οικονομίας.
Οσον αφορά την παροχή κρατικών εγγυήσεων προς πιστωτικούς οργανισμούς που έχουν περιέλθει στα πρόθυρα κατάρρευσης, αυτή μπορεί να είναι ανέξοδη, όμως διαθέτει ελαχιστοποιημένη αξιοπιστία και πολύ περιορισμένη αποτελεσματικότητα σε ένα οικονομικό κλίμα αποσταθεροποίησης, που απεγνωσμένα αναζητά κάποιο νέο στοιχείο εμπιστοσύνης. Μόνον μια μεγάλη ώθηση, που θα περιλαμβάνει ευρεία μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων και αυξημένο κρατικό έλεγχο εις βάρος της ασυδοσίας των αγορών, είναι σήμερα σε θέση να αποκαταστήσει το δυναμισμό της αμερικανικής και της παγκόσμιας οικονομίας.
1. Βλ. Frank Plumpton RAMSEY, Facts and Propositions, 1927- Α Mathematical Theory of Saving, στο Economic Journal (192, Τομ. 38, Νο 152.
2. Βλ. Joseph STIGLITZ, The End of Neoliberalism, στο Project Syndicate, Ιούλιος 2008.
3. Βλ. Robert BOROSAGE, Wall Street Socialism, στο Campaign for America's Future, Ουάσιγκτον 16 Ιουλίου 2008.
kvergo@gmail.com
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - 27/07/200
ΠΗΓΗ syn-achaias.pblogs.gr
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Με την κρίση αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων ήρθε στο φως η ανεπάρκεια εισοδημάτων για εκατομμύρια αμερικανικών νοικοκυριών.
Με την κρίση των κτηματικών ομολόγων υψηλού κινδύνου που ενεργοποιήθηκε στην Αμερική από το καλοκαίρι του 2007 έχουν έλθει στο φως οι νοσηρές διαρθρωτικές πλευρές της αμερικανικής οικονομίας, αλλά και, κατ' επέκτασιν, της παγκόσμιας.
Ανησυχίες και ερωτηματικά εγείρονται για το άμεσο μέλλον του διεθνούς συστήματος, που κατά την τελευταία 20ετία προβαλλόταν ως «παγκοσμιοποίηση», όπως επίσης και για την οικονομική πολιτική της τελευταίας 20ετίας, που βασίσθηκε στο νεοφιλελεύθερο τυφλοσούρτη των ιδιωτικοποιήσεων και απορρυθμίσεων, στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και στον περιορισμό του οικονομικού ρόλου του.
Στην αιχμή του σημερινού παγκόσμιου αδιεξόδου τοποθετείται το αδιέξοδο της ίδιας της Αμερικής. Με την κρίση αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων, ήλθε στο φως η ανεπάρκεια εισοδημάτων, εθνικής δαπάνης και αποταμιεύσεων για δεκάδες εκατομμυρίων αμερικανικών νοικοκυριών. Ομως, η περίοδος ισχνών αγελάδων πλήττει ακόμη περισσότερο τους πιστωτικούς οργανισμούς και, κατ' επέκταση, τις επιχειρήσεις σε ευρεία κλίμακα. Οι αμερικανικοί πιστωτικοί οργανισμοί αυξανόμενα κατά 40% έως 80% κέρδη κατ' έτος βρέθηκαν ξαφνικά σε συνθήκες επαπειλούμενης κατάρρευσης και στρέφονται προς το κράτος για να ζητούν διάσωση, εγγυήσεις και προστασία.
Πώς άραγε συνδυάζονται τα πρόσφατα υπερκέρδη με τη σημερινή σοβαρή υστέρηση της κατανάλωσης, της αποταμίευσης και των επενδύσεων; Και πώς είναι δυνατόν, παρά τα συμπτώματα της επερχόμενης ύφεσης και επιβράδυνσης, το γενικό επίπεδο των τιμών να μην κάμπτεται αλλά να παραμένει σε ανοδική δυναμική;
Η τρέχουσα οικονομική κατάσταση της Αμερικής, αλλά και του πλανήτη, ανταποκρίνεται στις αναλύσεις του βρετανού μαθηματικού, φιλοσόφου και οικονομολόγου Φρανκ Πλάμπτον Ράμσεϊ (1903-1930), ο οποίος αυτοπαρουσιαζόταν ως «μαχητής του αθεϊσμού», έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ σε ηλικία 23 ετών το 1926 και εγκατέλειψε το μάταιο κόσμο το 1930 σε ηλικία 26 ετών. Ομού με τον Μπέρτραντ Ρασσελ, ήταν μέλος της επιτροπής που απένειμε το διδακτορικό δίπλωμα του Κέμπριτζ στον Λουδοβίκο Βιτγκενστάιν το 1926. Το έργο του, με έμφαση στον «πραγματισμό», συγκεντρώνεται σε 15 μεγάλα μελετήματα, που συνέβαλαν στα μαθηματικά, στην επιστημολογία, στη φιλοσοφία, στη θεωρία της απόφασης και των πιθανοτήτων, στην οικονομική επιστήμη και στη μεταφυσική του 20ού αιώνα.
Στο ζήτημα της μακροοικονομίας, ο νεαρός βρετανός οικονομολόγος ανέδειξε τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες το σύστημα της ελευθερίας των αγορών μπορεί αυτοεγκλωβίζεται και να καταρρέει λόγω της πλεονεξίας και αρπακτικότητος των καπιταλιστών.
Ο ίδιος εσημείωνε ότι εάν οι αποδόσεις του κεφαλαίου είναι πολλαπλάσιες του ρυθμού ανάπτυξης του εθνικού εισοδήματος, τότε προκύπτει αρνητική ανακατανομή των εισοδημάτων υπέρ των πλουσίων, σε συνδυασμό με υστέρηση της αποταμίευσης και των επενδύσεων(1). Ακόμη και η κατανάλωση συρρικνώνεται και η ζήτηση περιορίζεται, οσάκις οι αποδόσεις του κεφαλαίου αυξάνονται με ρυθμό ταχύτερο του εθνικού εισοδήματος.
Αυτό επιβεβαιώνεται στην Αμερική κατά την πρόσφατη περίοδο. Τα νοικοκυριά εξωθήθηκαν να καταναλώσουν πολύ περισσότερο από τα εισοδήματά τους, ώστε η αποταμιευτική τους ικανότητα να εκμηδενιστεί. Αυτό έγινε δυνατό μέσω της υπερχρέωσης τόσο των νοικοκυριών όσο και του κράτους, όπως και των άλλων συντελεστών της οικονομίας. Με τη γενικευμένη υπερχρέωση δημιουργήθηκαν πλασματικά εισοδήματα και εικονική οικονομία, χωρίς ανάλογο αντίκρισμα στην πραγματική.
Οταν οι ανειλημμένες δανειακές υποχρεώσεις άρχισαν να αθετούνται, ήλθαν στο φως οι ανεπάρκειες των πραγματικών εισοδημάτων, της κατανάλωσης και αποταμίευσης τόσο των ιδιωτών όσο και του Δημοσίου.
Οι υπερβολικά υψηλές αποδόσεις αφαιρούν πόρους από την οικονομία, με συνέπεια να αποσταθεροποιούν τη λειτουργία της, ενώ βέβαια εξασθενίζουν επίσης την ικανότητα των άλλων συντελεστών να συμμετέχουν στη διευρυνόμενη αναπαραγωγή του οικονομικού συστήματος. Για τη σταθερότητα της οικονομικής διαδικασίας θα έπρεπε οι επενδύσεις ν' αυξάνονται με πολύ υψηλότερο ρυθμό, τουλάχιστον ανάλογο των υψηλών αποδόσεων. Ομως, η συρρίκνωση ικανότητος των άλλων συντελεστών αποφέρει επίσης συρρίκνωση των επενδύσεων και αυτό με τη σειρά του οικονομική επιβράδυνση και αύξηση της ανεργίας. Τα συμπτώματα αυτά ακριβώς εμφανίσθηκαν στις ΗΠΑ κατά την τελευταία τριετία: υπερκέρδη που αυξάνονται ταχύτερα από το εθνικό εισόδημα, εκμηδενισμός των αποταμιεύσεων, υστέρηση των επενδύσεων σχηματισμού πάγιου κεφαλαίου, ανεπάρκεια ζήτησης και κατανάλωσης, υπερχρέωση της οικονομίας, άνοδος τιμών στα ενεργειακά είδη, πρώτες ύλες και τρόφιμα, αύξηση του αριθμού ανέργων, αστέγων και απόρων. Σύμφωνα με τη φιλελεύθερη θεωρία των αγορών, κανένα από αυτά τα φαινόμενα δεν θα έπρεπε να υπάρχει, δεδομένου ότι οι ελεύθερες αγορές είναι πάντοτε σε θέση να αφομοιώνουν και απεμπλέκουν όλες τις δυσχέρειες. Ομως, όπως παρατηρεί ο αμερικανός νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς, τα αρνητικά αυτά φαινόμενα έχουν ήδη επέλθει και οι ελεύθερες αγορές όχι μόνον απέδειξαν στην πράξη ότι δεν είναι σε θέση ούτε να τα αποτρέψουν ούτε να τα αντισταθμίσουν, αλλά τα καλύπτουν και τα επικυρώνουν(2). Δεν είναι λίγοι σήμερα οι οικονομολόγοι που θεωρούν ότι όσο οι αγορές τίθενται εκτός ελέγχου, τόσο περισσότερο αυξάνουν οι πιθανότητες αδιεξόδου για την οικονομία.
Το χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ, «καρδιά» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και «δύναμη κρούσης» των ιδιωτικοποιήσεων στο πρόσφατο παρελθόν, δεν διστάζει σήμερα να συνηγορεί για την επάνοδο του κράτους στο κεφάλαιο των επιχειρήσεων, για επαναφορά των εθνικοποιήσεων και των ρυθμίσεων τουλάχιστον στους χρηματοπιστωτικούς τομείς της οικονομίας, προκειμένου να σταθεροποιηθεί η οικονομία έναντι των κινδύνων που η απορρυθμιστική υπερβολή πυροδότησε κατά την προηγούμενη περίοδο(3).
Ομως, σύμφωνα με τον Ράμσεϊ του 1928, είναι ίσως πολύ αργά για να αναμένεται αποτελεσματική διορθωτική κίνηση του κράτους για την έξοδο της οικονομίας από την αυτοπαγίδευσή της. Το αμερικανικό κράτος δεν διαθέτει πλέον πλεονάσματα, άλλα συσσωρευμένα πρωτοφανή ελλείμματα και υπέρογκα εξωτερικά χρέη, που ακυρώνουν κάθε δυνατότητα του ν' αντισταθμίζει τις ανεπάρκειες της οικονομίας.
Οσον αφορά την παροχή κρατικών εγγυήσεων προς πιστωτικούς οργανισμούς που έχουν περιέλθει στα πρόθυρα κατάρρευσης, αυτή μπορεί να είναι ανέξοδη, όμως διαθέτει ελαχιστοποιημένη αξιοπιστία και πολύ περιορισμένη αποτελεσματικότητα σε ένα οικονομικό κλίμα αποσταθεροποίησης, που απεγνωσμένα αναζητά κάποιο νέο στοιχείο εμπιστοσύνης. Μόνον μια μεγάλη ώθηση, που θα περιλαμβάνει ευρεία μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων και αυξημένο κρατικό έλεγχο εις βάρος της ασυδοσίας των αγορών, είναι σήμερα σε θέση να αποκαταστήσει το δυναμισμό της αμερικανικής και της παγκόσμιας οικονομίας.
1. Βλ. Frank Plumpton RAMSEY, Facts and Propositions, 1927- Α Mathematical Theory of Saving, στο Economic Journal (192, Τομ. 38, Νο 152.
2. Βλ. Joseph STIGLITZ, The End of Neoliberalism, στο Project Syndicate, Ιούλιος 2008.
3. Βλ. Robert BOROSAGE, Wall Street Socialism, στο Campaign for America's Future, Ουάσιγκτον 16 Ιουλίου 2008.
kvergo@gmail.com
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - 27/07/200
ΠΗΓΗ syn-achaias.pblogs.gr
RESISTANCE 2008 ..ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Το 1ο Διεθνιστικό Φεστιβάλ Νεολαίας πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία. Η μαζική προσέλευση, η ζωντανή συμμετοχή των αντιπροσωπειών, οι δυναμικές συναυλίες και το αγωνιστικό κλίμα έδωσαν τον τόνο σε όλο το τριήμερο. Το Resistance 2008 έκανε την αρχή σε ένα νέο κύκλο πολιτικών και πολιτιστικών παρεμβάσεων που η Αριστερά έπρεπε να ανοίξει.
Το φεστιβάλ έκλεισε με την υπογραφή κοινής ανακοίνωσης από 21 κόμματα και οργανώσεις από όλο τον κόσμο. Μπορείτε να τη διαβάσετε στα αγγλικά. Τις επόμενες μέρες θα αναρτηθεί και στα ελληνικά.
Δείτε φωτογραφίες, βίντεο και υλικά από τις παρουσιάσεις και τις εκδηλώσεις.
The 1st Internationalist Youth Festival was realised with great success. The mass attendance, the lively participation of delegations, the dynamic concerts and the militant atmosphere gave the tone in the whole event. Resistance 2008 is the beginning for a new circle of political and cultural interventions that the Left has to open.
The festival concluded with the release of a Joint Statement, signed by 21 parties and organisations from all over the world.
View photographs, videos and material from the presentations and the meetings.
Το φεστιβάλ έκλεισε με την υπογραφή κοινής ανακοίνωσης από 21 κόμματα και οργανώσεις από όλο τον κόσμο. Μπορείτε να τη διαβάσετε στα αγγλικά. Τις επόμενες μέρες θα αναρτηθεί και στα ελληνικά.
Δείτε φωτογραφίες, βίντεο και υλικά από τις παρουσιάσεις και τις εκδηλώσεις.
The 1st Internationalist Youth Festival was realised with great success. The mass attendance, the lively participation of delegations, the dynamic concerts and the militant atmosphere gave the tone in the whole event. Resistance 2008 is the beginning for a new circle of political and cultural interventions that the Left has to open.
The festival concluded with the release of a Joint Statement, signed by 21 parties and organisations from all over the world.
View photographs, videos and material from the presentations and the meetings.
Νέο έγκλημα κυβέρνησης και εργοδοσίας στο Πέραμα
Σχεδόν 1 χρόνο μετά τελευταίο έγκλημα στα αμπάρια δεξαμενόπλοιου που στοίχισε 2 νεκρούς εργάτες ένα νέο έγκλημα έρχεται να προστεθεί στη μακριά λίστα.
8 νεκροί και 4 τραυματισμένοι εργάτες «θυσιάστηκαν» από τους εργολάβους, τους εφοπλιστές και την κυβέρνηση στο βωμό του κέρδους. Για να φύγει το καράβι 1 μέρα νωρίτερα από τη ζώνη. Για να φέρει περισσότερα κέρδη στην εταιρεία. Μπροστά σ’ αυτόν τον υπέρτατο σκοπό οι ανθρώπινες ζωές δεν υπολογίζονται. Εξάλλου οι άνεργοι στο Πέραμα είναι πολλοί και άρα το μεροκάματο μπορεί να γίνει μεροκάματο του τρόμου και του θανάτου. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζουν εδώ και πολλά χρόνια οι εργαζόμενοι και αυτή την πραγματικότητα αναδεικνύουν κάθε τόσο με την ίδια τους τη ζωή.
Για το έγκλημα αυτό, όπως και για τα άλλα «κατά συρροή» εγκλήματα δεν πληρώνει ποτέ κανείς. Τα συλλυπητήρια των υπουργών και των πολιτικών του δικομματισμού, ακόμα και η αγωνία του προέδρου της δημοκρατίας δεν είναι παρά μια ακόμα υποκριτική εκδήλωση ενός συστήματος και ενός νομοθετικού πλαισίου που αφήνει τους εργαζόμενους έκθετους στις πιέσεις και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας. Αν θέλανε όλοι αυτοί θα μπορούσανε μέσα σε μια μέρα να πάρουν μέτρα που να ελαχιστοποιούν τους κινδύνους στους χώρους δουλειάς. Αλλά μπροστά στο όραμα του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας υποχωρούν και αρκούνται να χύσουν δυο κροκοδείλια δάκρυα για τις κάμερες της τηλεόρασης.
Απόδειξη η απουσία του κ. Βουλγαράκη από το υπουργείο όταν τα σωματεία της ζώνης και οι εργαζόμενοι πήγαν να ζητήσουν συγκεκριμένα μέτρα ασφαλείας. Απόδειξη τα δεκάδες χημικά με τα οποία υποδέχτηκε η κυβέρνηση τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων για τους νεκρούς συναδέλφους τους. Απόδειξη η συνεχής χειροτέρευση των όρων και των συνθηκών δουλειάς με αποκλειστική ευθύνη όλων αυτών που τώρα δήθεν θρηνούν για τα θύματά τους.
Το εργατικό και το συνδικαλιστικό κίνημα να κινητοποιηθούν άμεσα για να παρθούν και να εφαρμοστούν όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς
Να σταματήσει τώρα ο εμπαιγμός
Κανένα νέο θύμα για τα κέρδη του κεφαλαίου
Να παρθούν άμεσα μέτρα προστασίας για όλους τους εργαζόμενους της ζώνης
Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι πραγματικά ένοχοι –οι ιδιοκτήτες της πλοιοκτήτριας εταιρείας και οι εργολάβοι της επισκευής-
KOMMOYΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ
8 νεκροί και 4 τραυματισμένοι εργάτες «θυσιάστηκαν» από τους εργολάβους, τους εφοπλιστές και την κυβέρνηση στο βωμό του κέρδους. Για να φύγει το καράβι 1 μέρα νωρίτερα από τη ζώνη. Για να φέρει περισσότερα κέρδη στην εταιρεία. Μπροστά σ’ αυτόν τον υπέρτατο σκοπό οι ανθρώπινες ζωές δεν υπολογίζονται. Εξάλλου οι άνεργοι στο Πέραμα είναι πολλοί και άρα το μεροκάματο μπορεί να γίνει μεροκάματο του τρόμου και του θανάτου. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζουν εδώ και πολλά χρόνια οι εργαζόμενοι και αυτή την πραγματικότητα αναδεικνύουν κάθε τόσο με την ίδια τους τη ζωή.
Για το έγκλημα αυτό, όπως και για τα άλλα «κατά συρροή» εγκλήματα δεν πληρώνει ποτέ κανείς. Τα συλλυπητήρια των υπουργών και των πολιτικών του δικομματισμού, ακόμα και η αγωνία του προέδρου της δημοκρατίας δεν είναι παρά μια ακόμα υποκριτική εκδήλωση ενός συστήματος και ενός νομοθετικού πλαισίου που αφήνει τους εργαζόμενους έκθετους στις πιέσεις και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας. Αν θέλανε όλοι αυτοί θα μπορούσανε μέσα σε μια μέρα να πάρουν μέτρα που να ελαχιστοποιούν τους κινδύνους στους χώρους δουλειάς. Αλλά μπροστά στο όραμα του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας υποχωρούν και αρκούνται να χύσουν δυο κροκοδείλια δάκρυα για τις κάμερες της τηλεόρασης.
Απόδειξη η απουσία του κ. Βουλγαράκη από το υπουργείο όταν τα σωματεία της ζώνης και οι εργαζόμενοι πήγαν να ζητήσουν συγκεκριμένα μέτρα ασφαλείας. Απόδειξη τα δεκάδες χημικά με τα οποία υποδέχτηκε η κυβέρνηση τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων για τους νεκρούς συναδέλφους τους. Απόδειξη η συνεχής χειροτέρευση των όρων και των συνθηκών δουλειάς με αποκλειστική ευθύνη όλων αυτών που τώρα δήθεν θρηνούν για τα θύματά τους.
Το εργατικό και το συνδικαλιστικό κίνημα να κινητοποιηθούν άμεσα για να παρθούν και να εφαρμοστούν όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς
Να σταματήσει τώρα ο εμπαιγμός
Κανένα νέο θύμα για τα κέρδη του κεφαλαίου
Να παρθούν άμεσα μέτρα προστασίας για όλους τους εργαζόμενους της ζώνης
Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι πραγματικά ένοχοι –οι ιδιοκτήτες της πλοιοκτήτριας εταιρείας και οι εργολάβοι της επισκευής-
KOMMOYΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ
17 Ιουλ 2008
Περισσότερο Αριστερά και Ενωτικά
να οικοδομήσουμε την μεγάλη κοινωνική δύναμη ανατροπής. Τοποθέτηση της ΚΟΕ στην Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.
ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ – ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ
Αναπτύσσονται και οξύνονται οι αντιθέσεις και τα αδιέξοδα. Πληθαίνουν και συσσωρεύονται οι όροι για μια πολλαπλή κρίση στο σύστημα και στη διακυβέρνησή του. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα από τις εξελίξεις την τελευταία περίοδο. Από αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να σχεδιάσουμε και να αντλήσουμε την πολιτική μας.
Ηχηρά είναι τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Το χρηματιστηριακό κραχ συνοδεύεται από αυξανόμενα κερδοσκοπικά παιχνίδια και αποσταθεροποίηση εθνικών και υπερεθνικών οικονομιών. Θύματα είναι και πάλι οι λαοί. Οι εργαζόμενοι και οι νέοι πληρώνουν σε όλο τον κόσμο την κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου ζουρλομανδύα. Οι εξεγέρσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων πεινασμένων σε δεκάδες χώρες τους τελευταίους μήνες, μας το υπενθυμίζουν. Η χειροτέρευση των όρων ζωής, εκπαίδευσης, εργασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, θα οξύνει διαρκώς τις αντιφάσεις, θα φανερώνει συχνότερα τα όρια του καπιταλισμού.
Φανερή είναι η κρίση σχεδιασμών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετά το τελευταίο χαστούκι από το ιρλανδικό όχι. Σήμερα τίποτε δεν ενοποιεί τους σχεδιασμούς του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Αναζητείται το όραμα, το σχέδιο, οι συμμαχίες. Η ολοκλήρωση και η σύγκλιση φανερώνονται στην πραγματική τους μορφή: απόκλιση και αδιέξοδα. Οι ευρωπαίοι ηγέτες μάταια αναζητούσαν ένα σχέδιο για να υπηρετήσουν. Η επαναφορά του κλινικά νεκρού ευρωσυντάγματος δεν έπεισε τον μοναδικό ευρωπαϊκό λαό που του επέτρεψαν να αποφασίσει.
Κραυγαλέα είναι η πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Ο δικομματισμός βρίσκεται στην πλήρη ηθική και πολιτική απαξίωση, υπό την μπόχα σκανδάλων, μιζών, μαύρου χρήματος και δεδομένης διασύνδεσης εντιμότατων πολιτικών οικογενειών με επιχειρηματικές μπίζνες. Η πολιτική κρίση –υπό τις αποκαλύψεις Γερμανών και Αμερικάνων- τροφοδοτεί σενάρια πολιτικής αναμόρφωσης, αναζητείται όμως η κατεύθυνση της επόμενης μέρας.
Σε αυτό το περιβάλλον θα μετασχηματίζονται οι αντιφατικές κοινωνικές αντιδράσεις του παρελθόντος στις κοινωνικές αντιδράσεις του μέλλοντος: Οι αγώνες θα έχουν μεγαλύτερη απόγνωση, οργή, αγανάκτηση, οι διαχειριστές θα έχουν μικρότερες δυνατότητες ενσωμάτωσης, χειρισμού, απόσπασης συναίνεσης. Οι ασπιρίνες που δοκίμαζε ο νεοφιλελευθερισμός όλο και περισσότερο αποτυγχάνουν ή οδηγούνται στο νεκροταφείο ιδεών και δεν μπαίνουν καν σε δοκιμασία εφαρμογής τους.
Η ΠΥΞΙΔΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Σε αυτή τη σύνθετη κατάσταση υπάρχουν νέα καθήκοντα για την αριστερά. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αλλάξει και να ανταποκριθεί. Σε ποια κατεύθυνση, με ποιο πρόγραμμα, με ποια προοπτική;
Για την ανατροπή του δικομματισμού: Να φύγει η ΝΔ, να ηττηθεί ο δικομματισμός, να ενισχυθεί η Αριστερά. Να μην επιτρέψουμε ενδεχόμενα νέα σχήματα εγκλωβισμού των λαϊκών προσδοκιών. Για έναν νέο πολιτικό συσχετισμό όπου θα πρωταγωνιστεί η Αριστερά.
Για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού: Να μπει τέρμα στις πολιτικές της ακρίβειας, να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς, να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι, να απαγορευτεί η μερική απασχόληση, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, να καταργηθούν όλοι οι νόμοι της ΝΔ που ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο.
Για μια νέα θέση της Ελλάδας στον κόσμο: Έξω από το ΝΑΤΟ, σε μια Μεσόγειο χωρίς βάσεις, χωρίς τη βάση της Σούδας. Με πολιτική ειρήνης και συμπαράταξης με κινήματα και χώρες που αγωνίζονται έξω από τους μονόδρομους της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Αυτά προϋποθέτουν ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ δυνάμεων με πυρήνα την Αριστερά.
Ποια είναι τα κρίσιμα στοιχήματα σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά;
Να οριοθετηθεί τόσο από το κεντροαριστερό άρμα του έντιμου εκσυγχρονισμού, όσο και από τον κυβερνητισμό και την αποκλειστικά κοινοβουλευτική δράση. Το πρόγραμμα και οι προτάσεις μεταρρυθμιτισμού να μπουν στην υπηρεσία ενός συνολικότερου προγράμματος ανατροπής, ενός ανταγωνιστικού σχεδίου.
Να παραμείνει η αριστερά υπεύθυνη απέναντι στο λαό, αξιόπιστη για τον εργαζόμενο κόσμο, αλλά ανυπάκουη απέναντι στο σύστημα. Να απαντήσει στις εκκλήσεις υπευθυνότητας που της απευθύνουν οι απολογητές του παλιού, με την υπεράσπιση των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Να αντιστοιχηθεί η γενική πολιτική εμβέλεια του ΣΥΡΙΖΑ με την οργανωτική και πολιτική του κατάσταση. Αυτή είναι η πραγματική αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ: Ο βαθμός σύνδεσής του με αγώνες, με κινήματα, με αντιστάσεις, με κοινωνικά προβλήματα. Ο βαθμός και η δυνατότητα να πάρει πρωτοβουλίες, να θέσει θέματα, να καθορίσει μια μόνιμη πολιτική γραμμή υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων.
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
Η προοπτική και ο προσανατολισμός της αριστεράς πρέπει να στραφεί στους αγώνες, στην κοινωνία, στην οικοδόμηση ενός συνολικού προγράμματος ανατροπής συσχετισμών. Οι συσχετισμοί δεν είναι μόνο εκλογικοί ή κοινοβουλευτικοί. Είναι κατεξοχήν κοινωνικοί.
Η δημοσκοπική άνοδος και η παρεπόμενη ευφορία βρίσκονται σε αναντιστοιχία με την οργανωτική κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ, με τις πρωτοβουλίες που παίρνει, με τα κινηματικά γεγονότα που πυροδοτεί. Επίσης, η άνοδος των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις δεν συνοδεύεται από κινήσεις αντίστασης στην κοινωνία. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχει σπάσει η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και της ατομικιστικής ιδεολογίας, τουλάχιστον με τρόπο συνειδητό.
Η ψαλίδα - αντίφαση της εμβέλειας και της πραγματικής οργανωτικής και πολιτικής κατάστασης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απαντηθεί με μεγαλύτερη γείωση με την κοινωνία, τους εργαζόμενους, τα μαζικά κινήματα, τις αντιστάσεις, τα ξεσπάσματα. Μια πιο τολμηρή πολιτική στάση σε περιπτώσεις που παρουσιάστηκαν (Ευρωσυνθήκη, κρίση στα ΑΕΙ, ακρίβεια, ιδιωτικοποιήσεις) θα είχε άλλα αποτελέσματα. Δεν ήταν τεχνικό ή οργανωτικό πρόβλημα, ήταν πρωτίστως πρόβλημα πολιτικής κατεύθυνσης.
Το όριο της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαντλείται μόνο ή βασικά στον πολιτικό χειρισμό, τη διατύπωση προγράμματος και την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Προνομιακός χώρος της αριστεράς είναι τα μαζικά κινήματα, εκεί που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους όσοι μπορούν να εκφραστούν από την αριστερά: τα λαϊκά στρώματα, οι ευέλικτα εργαζόμενοι, η γενιά των 600 (και βγάλε) ευρώ, οι άνεργοι, οι φτωχοί. Ο πολιτικός μας λόγος, η κοινοβουλευτική δράση οφείλει να υπηρετεί τους μεγάλους αγώνες, τις μαζικές κινητοποιήσεις, τα κοινωνικά κινήματα.
Τέλος η ίδια η πείρα έδειξε ότι Και το χειρότερο έχουμε σημαντικά προβλήματα στην κινητοποίηση δυνάμεων και στον στοιχειώδη συντονισμό των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και αυτό, έχει σχέση με μια πολιτική αντίληψη και κατεύθυνση για το πόσο και το τι είδους ΣΥΡΙΖΑ έχουμε στο νου μας, για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ σαν εγχείρημα και οργανισμό μέσα στην κοινωνία. Αυτές οι ελλείψεις γέννησαν και γεννούν κομματικούς πατριωτισμούς, κομματικούς ηγεμονισμούς, ψευδείς αντιπαραθέσεις.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΟΡΙΣΕΙ ΤΙΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ
Μια σύγχρονη, επίκαιρη, ανταγωνιστική αριστερά, δεν πρέπει να φοβάται να δίνει απαντήσεις, να θέτει προτάγματα. Η ανίχνευση διαφορετικών απαντήσεων στα αδιέξοδα που έχει οδηγήσει τις κοινωνίες ο νεοφιλελευθερισμός, είναι αναγκαία. Τα κινήματα της τελευταίας δεκαετίας έχουν δείξει ότι δεν φοβούνται να θέτουν συγκεκριμένα αιτήματα μεν, με τα ίχνη των οραμάτων για μια άλλη διακυβέρνηση δε.
Η αριστερά πρέπει να διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος (89, κάθαρση, συγκυβέρνηση), από τη γειτονική Ιταλία (συμμετοχή σε κυβέρνηση Πρόντι και καθίζηση), αλλά δεν πρέπει να φοβηθεί να γίνει πρωταγωνίστρια στις εξελίξεις, να διαμορφώσει αυτή την ατζέντα. Διαφορετικά, τα κενά της παρουσίας της Αριστεράς θα καλυφθούν με άλλους τρόπους ενισχυτικούς για το υπάρχον σύστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναδείξει τα δύο διαφορετικά προτάγματα, τους δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο προβληματισμός και η διαμόρφωση ενός πολιτικού προγράμματος για μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή, σε αυτό πρέπει να στοχεύσει. Σε αυτή την κατεύθυνση πολλές προτάσεις και αποφάσεις πρέπει να επαναδιαπραγματευθούν. Προσεκτικά και χωρίς να πληγώνουμε την ιδέα της ενότητας, αλλά και με τη συνείδηση ότι το αριστερό κίνημα δεν μπορεί να γίνει έρμαιο αριθμητικής και ισορροπιών.
ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΟΡΑΜΑ – Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Όταν η άρχουσα τάξη πανευρωπαϊκά και στην Ελλάδα αναζητά όραμα, η αριστερά θα πρέπει να προβάλει το δικό της όραμα. Τα δύο ανταγωνιστικά προγράμματα, αυτό του κεφαλαίου και αυτό του κόσμου της εργασίας πρέπει να συγκριθούν. Τη σύγκριση θα την αποφύγουν οι -αποτυχημένοι να δώσουν προοπτική- ηγέτες της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Όμως η κρίση σχεδιασμού και η κρίση δυνατοτήτων στις εθνικές και υπερεθνικές ελίτ, καταργεί πολλές αυταπάτες και δημιουργεί νέες δυνατότητες. Η αστική ηγεμονία στο χώρο των «μεγάλων ιδεών» και των «εθνικών στόχων» είναι υπό κατάρρευση και οι νεοφιλελεύθεροι σχεδιασμοί είναι απονομιμοποιημένοι.
Όταν τα όρια και οι ανοχές του παραλογισμού του καπιταλισμού εξαντλούνται, χρειαζόμαστε οραματικά στοιχεία, μακροπρόθεσμη στρατηγική. Αυτά μπορούν να δώσουν στέρεα υπόσταση στη μεγάλη πολιτική ανατροπή σε όφελος της αριστεράς. Πολύ περισσότερο όταν η εποχή μας μετασχηματίζεται γοργά σε εποχή αναζήτησης, όπου ξανατίθενται παλιά ερωτήματα και επανεξετάζονται παλιές απαντήσεις. Σε όλο και περισσότερες γωνιές του πλανήτη λαοί επιλέγουν άλλους δρόμους, δρόμους που λοιδωρήθηκαν συλλήβδην με την κατάρρευση του 89-91. Στην ίδια την Ευρώπη και την καρδιά των καπιταλιστικών μητροπόλεων πληθαίνουν οι κάθε μορφής (πρωτόλειες και ασυνείδητες έστω) αρνήσεις όχι μόνο της πολιτικής διαχείρισης, αλλά συνολικά του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Για την ΚΟΕ η ύπαρξή της μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει δύο βασικές αιχμές:
Την προσπάθεια για αλλαγή συσχετισμών, όχι μόνο σε εκλογικό αλλά σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Την οικοδόμηση μιας πραγματικής κοινωνικής δυναμικής, όπου η πολιτική με τη σειρά της θα αντανακλάται αλλά και θα διαμορφώνει αυτή την κοινωνική δυναμική, θα συμπυκνώνει την προσδοκία για μια μεγάλη αλλαγή.
Την προσπάθεια συγκρότησης μέσα από την ανατροπή συσχετισμών, τους αγώνες, τα κινήματα, μιας αριστεράς που δεν φοβάται να συνθέτει, να αντιπαρατίθεται, να μετασχηματίζεται, να ενώνεται. Από εκεί θα προκύψει η πραγματική ανασύνθεση της αριστεράς, από την οποία πολλά θα έχει να κερδίσει η νέα κομμουνιστική αριστερά.
ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ – ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ
Αναπτύσσονται και οξύνονται οι αντιθέσεις και τα αδιέξοδα. Πληθαίνουν και συσσωρεύονται οι όροι για μια πολλαπλή κρίση στο σύστημα και στη διακυβέρνησή του. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα από τις εξελίξεις την τελευταία περίοδο. Από αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να σχεδιάσουμε και να αντλήσουμε την πολιτική μας.
Ηχηρά είναι τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Το χρηματιστηριακό κραχ συνοδεύεται από αυξανόμενα κερδοσκοπικά παιχνίδια και αποσταθεροποίηση εθνικών και υπερεθνικών οικονομιών. Θύματα είναι και πάλι οι λαοί. Οι εργαζόμενοι και οι νέοι πληρώνουν σε όλο τον κόσμο την κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου ζουρλομανδύα. Οι εξεγέρσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων πεινασμένων σε δεκάδες χώρες τους τελευταίους μήνες, μας το υπενθυμίζουν. Η χειροτέρευση των όρων ζωής, εκπαίδευσης, εργασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, θα οξύνει διαρκώς τις αντιφάσεις, θα φανερώνει συχνότερα τα όρια του καπιταλισμού.
Φανερή είναι η κρίση σχεδιασμών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετά το τελευταίο χαστούκι από το ιρλανδικό όχι. Σήμερα τίποτε δεν ενοποιεί τους σχεδιασμούς του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Αναζητείται το όραμα, το σχέδιο, οι συμμαχίες. Η ολοκλήρωση και η σύγκλιση φανερώνονται στην πραγματική τους μορφή: απόκλιση και αδιέξοδα. Οι ευρωπαίοι ηγέτες μάταια αναζητούσαν ένα σχέδιο για να υπηρετήσουν. Η επαναφορά του κλινικά νεκρού ευρωσυντάγματος δεν έπεισε τον μοναδικό ευρωπαϊκό λαό που του επέτρεψαν να αποφασίσει.
Κραυγαλέα είναι η πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Ο δικομματισμός βρίσκεται στην πλήρη ηθική και πολιτική απαξίωση, υπό την μπόχα σκανδάλων, μιζών, μαύρου χρήματος και δεδομένης διασύνδεσης εντιμότατων πολιτικών οικογενειών με επιχειρηματικές μπίζνες. Η πολιτική κρίση –υπό τις αποκαλύψεις Γερμανών και Αμερικάνων- τροφοδοτεί σενάρια πολιτικής αναμόρφωσης, αναζητείται όμως η κατεύθυνση της επόμενης μέρας.
Σε αυτό το περιβάλλον θα μετασχηματίζονται οι αντιφατικές κοινωνικές αντιδράσεις του παρελθόντος στις κοινωνικές αντιδράσεις του μέλλοντος: Οι αγώνες θα έχουν μεγαλύτερη απόγνωση, οργή, αγανάκτηση, οι διαχειριστές θα έχουν μικρότερες δυνατότητες ενσωμάτωσης, χειρισμού, απόσπασης συναίνεσης. Οι ασπιρίνες που δοκίμαζε ο νεοφιλελευθερισμός όλο και περισσότερο αποτυγχάνουν ή οδηγούνται στο νεκροταφείο ιδεών και δεν μπαίνουν καν σε δοκιμασία εφαρμογής τους.
Η ΠΥΞΙΔΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Σε αυτή τη σύνθετη κατάσταση υπάρχουν νέα καθήκοντα για την αριστερά. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αλλάξει και να ανταποκριθεί. Σε ποια κατεύθυνση, με ποιο πρόγραμμα, με ποια προοπτική;
Για την ανατροπή του δικομματισμού: Να φύγει η ΝΔ, να ηττηθεί ο δικομματισμός, να ενισχυθεί η Αριστερά. Να μην επιτρέψουμε ενδεχόμενα νέα σχήματα εγκλωβισμού των λαϊκών προσδοκιών. Για έναν νέο πολιτικό συσχετισμό όπου θα πρωταγωνιστεί η Αριστερά.
Για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού: Να μπει τέρμα στις πολιτικές της ακρίβειας, να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς, να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι, να απαγορευτεί η μερική απασχόληση, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, να καταργηθούν όλοι οι νόμοι της ΝΔ που ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο.
Για μια νέα θέση της Ελλάδας στον κόσμο: Έξω από το ΝΑΤΟ, σε μια Μεσόγειο χωρίς βάσεις, χωρίς τη βάση της Σούδας. Με πολιτική ειρήνης και συμπαράταξης με κινήματα και χώρες που αγωνίζονται έξω από τους μονόδρομους της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Αυτά προϋποθέτουν ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ δυνάμεων με πυρήνα την Αριστερά.
Ποια είναι τα κρίσιμα στοιχήματα σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά;
Να οριοθετηθεί τόσο από το κεντροαριστερό άρμα του έντιμου εκσυγχρονισμού, όσο και από τον κυβερνητισμό και την αποκλειστικά κοινοβουλευτική δράση. Το πρόγραμμα και οι προτάσεις μεταρρυθμιτισμού να μπουν στην υπηρεσία ενός συνολικότερου προγράμματος ανατροπής, ενός ανταγωνιστικού σχεδίου.
Να παραμείνει η αριστερά υπεύθυνη απέναντι στο λαό, αξιόπιστη για τον εργαζόμενο κόσμο, αλλά ανυπάκουη απέναντι στο σύστημα. Να απαντήσει στις εκκλήσεις υπευθυνότητας που της απευθύνουν οι απολογητές του παλιού, με την υπεράσπιση των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Να αντιστοιχηθεί η γενική πολιτική εμβέλεια του ΣΥΡΙΖΑ με την οργανωτική και πολιτική του κατάσταση. Αυτή είναι η πραγματική αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ: Ο βαθμός σύνδεσής του με αγώνες, με κινήματα, με αντιστάσεις, με κοινωνικά προβλήματα. Ο βαθμός και η δυνατότητα να πάρει πρωτοβουλίες, να θέσει θέματα, να καθορίσει μια μόνιμη πολιτική γραμμή υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων.
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
Η προοπτική και ο προσανατολισμός της αριστεράς πρέπει να στραφεί στους αγώνες, στην κοινωνία, στην οικοδόμηση ενός συνολικού προγράμματος ανατροπής συσχετισμών. Οι συσχετισμοί δεν είναι μόνο εκλογικοί ή κοινοβουλευτικοί. Είναι κατεξοχήν κοινωνικοί.
Η δημοσκοπική άνοδος και η παρεπόμενη ευφορία βρίσκονται σε αναντιστοιχία με την οργανωτική κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ, με τις πρωτοβουλίες που παίρνει, με τα κινηματικά γεγονότα που πυροδοτεί. Επίσης, η άνοδος των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις δεν συνοδεύεται από κινήσεις αντίστασης στην κοινωνία. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχει σπάσει η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και της ατομικιστικής ιδεολογίας, τουλάχιστον με τρόπο συνειδητό.
Η ψαλίδα - αντίφαση της εμβέλειας και της πραγματικής οργανωτικής και πολιτικής κατάστασης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απαντηθεί με μεγαλύτερη γείωση με την κοινωνία, τους εργαζόμενους, τα μαζικά κινήματα, τις αντιστάσεις, τα ξεσπάσματα. Μια πιο τολμηρή πολιτική στάση σε περιπτώσεις που παρουσιάστηκαν (Ευρωσυνθήκη, κρίση στα ΑΕΙ, ακρίβεια, ιδιωτικοποιήσεις) θα είχε άλλα αποτελέσματα. Δεν ήταν τεχνικό ή οργανωτικό πρόβλημα, ήταν πρωτίστως πρόβλημα πολιτικής κατεύθυνσης.
Το όριο της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαντλείται μόνο ή βασικά στον πολιτικό χειρισμό, τη διατύπωση προγράμματος και την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Προνομιακός χώρος της αριστεράς είναι τα μαζικά κινήματα, εκεί που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους όσοι μπορούν να εκφραστούν από την αριστερά: τα λαϊκά στρώματα, οι ευέλικτα εργαζόμενοι, η γενιά των 600 (και βγάλε) ευρώ, οι άνεργοι, οι φτωχοί. Ο πολιτικός μας λόγος, η κοινοβουλευτική δράση οφείλει να υπηρετεί τους μεγάλους αγώνες, τις μαζικές κινητοποιήσεις, τα κοινωνικά κινήματα.
Τέλος η ίδια η πείρα έδειξε ότι Και το χειρότερο έχουμε σημαντικά προβλήματα στην κινητοποίηση δυνάμεων και στον στοιχειώδη συντονισμό των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και αυτό, έχει σχέση με μια πολιτική αντίληψη και κατεύθυνση για το πόσο και το τι είδους ΣΥΡΙΖΑ έχουμε στο νου μας, για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ σαν εγχείρημα και οργανισμό μέσα στην κοινωνία. Αυτές οι ελλείψεις γέννησαν και γεννούν κομματικούς πατριωτισμούς, κομματικούς ηγεμονισμούς, ψευδείς αντιπαραθέσεις.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΟΡΙΣΕΙ ΤΙΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ
Μια σύγχρονη, επίκαιρη, ανταγωνιστική αριστερά, δεν πρέπει να φοβάται να δίνει απαντήσεις, να θέτει προτάγματα. Η ανίχνευση διαφορετικών απαντήσεων στα αδιέξοδα που έχει οδηγήσει τις κοινωνίες ο νεοφιλελευθερισμός, είναι αναγκαία. Τα κινήματα της τελευταίας δεκαετίας έχουν δείξει ότι δεν φοβούνται να θέτουν συγκεκριμένα αιτήματα μεν, με τα ίχνη των οραμάτων για μια άλλη διακυβέρνηση δε.
Η αριστερά πρέπει να διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος (89, κάθαρση, συγκυβέρνηση), από τη γειτονική Ιταλία (συμμετοχή σε κυβέρνηση Πρόντι και καθίζηση), αλλά δεν πρέπει να φοβηθεί να γίνει πρωταγωνίστρια στις εξελίξεις, να διαμορφώσει αυτή την ατζέντα. Διαφορετικά, τα κενά της παρουσίας της Αριστεράς θα καλυφθούν με άλλους τρόπους ενισχυτικούς για το υπάρχον σύστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναδείξει τα δύο διαφορετικά προτάγματα, τους δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο προβληματισμός και η διαμόρφωση ενός πολιτικού προγράμματος για μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή, σε αυτό πρέπει να στοχεύσει. Σε αυτή την κατεύθυνση πολλές προτάσεις και αποφάσεις πρέπει να επαναδιαπραγματευθούν. Προσεκτικά και χωρίς να πληγώνουμε την ιδέα της ενότητας, αλλά και με τη συνείδηση ότι το αριστερό κίνημα δεν μπορεί να γίνει έρμαιο αριθμητικής και ισορροπιών.
ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΟΡΑΜΑ – Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Όταν η άρχουσα τάξη πανευρωπαϊκά και στην Ελλάδα αναζητά όραμα, η αριστερά θα πρέπει να προβάλει το δικό της όραμα. Τα δύο ανταγωνιστικά προγράμματα, αυτό του κεφαλαίου και αυτό του κόσμου της εργασίας πρέπει να συγκριθούν. Τη σύγκριση θα την αποφύγουν οι -αποτυχημένοι να δώσουν προοπτική- ηγέτες της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Όμως η κρίση σχεδιασμού και η κρίση δυνατοτήτων στις εθνικές και υπερεθνικές ελίτ, καταργεί πολλές αυταπάτες και δημιουργεί νέες δυνατότητες. Η αστική ηγεμονία στο χώρο των «μεγάλων ιδεών» και των «εθνικών στόχων» είναι υπό κατάρρευση και οι νεοφιλελεύθεροι σχεδιασμοί είναι απονομιμοποιημένοι.
Όταν τα όρια και οι ανοχές του παραλογισμού του καπιταλισμού εξαντλούνται, χρειαζόμαστε οραματικά στοιχεία, μακροπρόθεσμη στρατηγική. Αυτά μπορούν να δώσουν στέρεα υπόσταση στη μεγάλη πολιτική ανατροπή σε όφελος της αριστεράς. Πολύ περισσότερο όταν η εποχή μας μετασχηματίζεται γοργά σε εποχή αναζήτησης, όπου ξανατίθενται παλιά ερωτήματα και επανεξετάζονται παλιές απαντήσεις. Σε όλο και περισσότερες γωνιές του πλανήτη λαοί επιλέγουν άλλους δρόμους, δρόμους που λοιδωρήθηκαν συλλήβδην με την κατάρρευση του 89-91. Στην ίδια την Ευρώπη και την καρδιά των καπιταλιστικών μητροπόλεων πληθαίνουν οι κάθε μορφής (πρωτόλειες και ασυνείδητες έστω) αρνήσεις όχι μόνο της πολιτικής διαχείρισης, αλλά συνολικά του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Για την ΚΟΕ η ύπαρξή της μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει δύο βασικές αιχμές:
Την προσπάθεια για αλλαγή συσχετισμών, όχι μόνο σε εκλογικό αλλά σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Την οικοδόμηση μιας πραγματικής κοινωνικής δυναμικής, όπου η πολιτική με τη σειρά της θα αντανακλάται αλλά και θα διαμορφώνει αυτή την κοινωνική δυναμική, θα συμπυκνώνει την προσδοκία για μια μεγάλη αλλαγή.
Την προσπάθεια συγκρότησης μέσα από την ανατροπή συσχετισμών, τους αγώνες, τα κινήματα, μιας αριστεράς που δεν φοβάται να συνθέτει, να αντιπαρατίθεται, να μετασχηματίζεται, να ενώνεται. Από εκεί θα προκύψει η πραγματική ανασύνθεση της αριστεράς, από την οποία πολλά θα έχει να κερδίσει η νέα κομμουνιστική αριστερά.
Το δελτίο τύπου για το κλείσιμο των εργασιών της ΠΣΕ
Μια σύντομη περιγραφή των συμπερασμάτων της 1ης διήμερης συνεδρίασης της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ
Το Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η πρώτη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής (ΠΣΕ) του ΣΥΡΙΖΑ.
Συμμετείχαν εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες ως εκπρόσωποι των τοπικών και κλαδικών επιτροπών, καθώς και των θεματικών «δικτυώσεων» του ΣΥΡΙΖΑ.
Κεντρικό θέμα της συζήτησης ήταν η ανάλυση των στοιχείων και των χαρακτηριστικών της κοινωνικής πολιτικής και οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Με έμφαση υπογραμμίστηκαν:
v Η νεοφιλελεύθερη επίθεση στο εισόδημα και τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας
v Η αναμενόμενη επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που σχεδιάζει η κυβέρνηση από το ερχόμενο φθινόπωρο, μέσα στις νέες συνθήκες της διεθνούς οικονομικής κρίσης
v Η ταχύτατη φθορά του πολιτικού συστήματος του «δικομματισμού», η ραγδαία πτώση της επιρροής τόσο της Ν.Δ., όσο και του ΠΑΣΟΚ, που επιταχύνονται από το ξέσπασμα των διαδοχικών σκανδάλων (SIEMENS, ΓΕΡΜΑΝΟΣ κ.α.)
v Η στροφή ενός σημαντικού τμήματος του κόσμου προς την αριστερά και ειδικότερα προς το ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και επιβεβαιώνει η πολιτική εμπειρία όλων μας.
Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν τη μέχρι σήμερα πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επίσης, δημιουργούν πρωτοφανείς προκλήσεις για όλους μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει στους επόμενους μήνες να κλιμακώσει την πάλη του ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, να επιβεβαιώσει τις ελπίδες χιλιάδων και χιλιάδων εργαζομένων και νέων, να πρωτοστατήσει στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, να θέσει τις βάσεις για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.
Στην κατεύθυνση αυτή η ΠΣΕ διαμόρφωσε τις προτεραιότητες και τα μέτωπα πάλης στο επόμενο διάστημα και κυρίως:
v Την παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ, που θα ανοίξει το «χορό» των εργατικών και νεολαιίστικων κινητοποιήσεων του φθινοπώρου
v Την ανάπτυξη μιας πλατειάς πανεθνικής εμβέλειας καμπάνιας για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και της φτώχιας.
Ταυτόχρονα η ΠΣΕ αποφάσισε να ανοίξει τη διαδικασία για την επεξεργασία -στη βάση και των «κεκτημένων» της ιδρυτικής διακήρυξης- του πολιτικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαδικασία αυτή θέλουμε να οργανωθεί με τρόπο «ανοιχτό» και συμμετοχικό, να επιδιώξει την άμεση εμπλοκή του ανένταχτου κόσμου της αριστεράς και των κινημάτων αντίστασης. Η διαδικασία θα πρέπει να κορυφωθεί με τις αποφάσεις μιας προγραμματικής πανελλαδικής συνέλευσης που θα πραγματοποιηθεί στο τέλος του τρέχοντος ή στην αρχή του νέου έτους.
Ειδικό θέμα θα αποτελέσει το ζήτημα της αντιμετώπισης της πολιτικής της Ε.Ε. και των Ευρωεκλογών, που θα επιδιώξουμε να μετατραπούν σε ουσιαστική πολιτική μάχη και σχετικά με τις εσωτερικές εξελίξεις. Οι σχετικές αποφάσεις θα πρέπει να παρθούν το φετινό φθινόπωρο, μέσα από αντίστοιχη πανελλαδική συντονιστική διαδικασία.
Η ΠΣΕ καταδίκασε τα πολεμοχαρή σχέδια των Ισραήλ-ΗΠΑ κατά του Ιράν και υπογράμμισε τις ευθύνες της κυβέρνησης της Ν.Δ. σχετικά με την πρόσφατη ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική άσκηση. Η ΠΣΕ επαναλαμβάνει την πρόσκληση προς όλες τις δυνάμεις της ελληνικής και ευρωπαϊκής αριστεράς, προς όλες τις φιλειρηνικές δυνάμεις του κόσμου, για κοινή δράση ώστε να αποτρέψουμε μια επίθεση κατά του Ιράν, που θα αποτελεί μια βάρβαρη κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και του πολέμου στη Μ. Ανατολή.
Τέλος, η ΠΣΕ υπογραμμίζει ότι η σημερινή συνεδρίαση αποτέλεσε μια πρώτη μορφή πανελλαδικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ. Διαπιστώθηκε ωστόσο η ανάγκη συγκρότησης της ΠΣΕ, με πιο σταθερά χαρακτηριστικά και σύνθεση, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει ένα πανελλαδικό συντονιστικό σώμα, ικανό να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της συγκυρίας.
Η Συντονιστική Γραμματεία οφείλει να προετοιμάσει και να συγκαλέσει τη νέα σύνοδο της ΠΣΕ, με την παραπάνω μορφή, μέσα στο φθινόπωρο του 2008.
13. 07. 2008 Η ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ
Το Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η πρώτη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής (ΠΣΕ) του ΣΥΡΙΖΑ.
Συμμετείχαν εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες ως εκπρόσωποι των τοπικών και κλαδικών επιτροπών, καθώς και των θεματικών «δικτυώσεων» του ΣΥΡΙΖΑ.
Κεντρικό θέμα της συζήτησης ήταν η ανάλυση των στοιχείων και των χαρακτηριστικών της κοινωνικής πολιτικής και οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Με έμφαση υπογραμμίστηκαν:
v Η νεοφιλελεύθερη επίθεση στο εισόδημα και τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας
v Η αναμενόμενη επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που σχεδιάζει η κυβέρνηση από το ερχόμενο φθινόπωρο, μέσα στις νέες συνθήκες της διεθνούς οικονομικής κρίσης
v Η ταχύτατη φθορά του πολιτικού συστήματος του «δικομματισμού», η ραγδαία πτώση της επιρροής τόσο της Ν.Δ., όσο και του ΠΑΣΟΚ, που επιταχύνονται από το ξέσπασμα των διαδοχικών σκανδάλων (SIEMENS, ΓΕΡΜΑΝΟΣ κ.α.)
v Η στροφή ενός σημαντικού τμήματος του κόσμου προς την αριστερά και ειδικότερα προς το ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και επιβεβαιώνει η πολιτική εμπειρία όλων μας.
Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν τη μέχρι σήμερα πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επίσης, δημιουργούν πρωτοφανείς προκλήσεις για όλους μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει στους επόμενους μήνες να κλιμακώσει την πάλη του ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, να επιβεβαιώσει τις ελπίδες χιλιάδων και χιλιάδων εργαζομένων και νέων, να πρωτοστατήσει στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, να θέσει τις βάσεις για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.
Στην κατεύθυνση αυτή η ΠΣΕ διαμόρφωσε τις προτεραιότητες και τα μέτωπα πάλης στο επόμενο διάστημα και κυρίως:
v Την παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ, που θα ανοίξει το «χορό» των εργατικών και νεολαιίστικων κινητοποιήσεων του φθινοπώρου
v Την ανάπτυξη μιας πλατειάς πανεθνικής εμβέλειας καμπάνιας για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και της φτώχιας.
Ταυτόχρονα η ΠΣΕ αποφάσισε να ανοίξει τη διαδικασία για την επεξεργασία -στη βάση και των «κεκτημένων» της ιδρυτικής διακήρυξης- του πολιτικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαδικασία αυτή θέλουμε να οργανωθεί με τρόπο «ανοιχτό» και συμμετοχικό, να επιδιώξει την άμεση εμπλοκή του ανένταχτου κόσμου της αριστεράς και των κινημάτων αντίστασης. Η διαδικασία θα πρέπει να κορυφωθεί με τις αποφάσεις μιας προγραμματικής πανελλαδικής συνέλευσης που θα πραγματοποιηθεί στο τέλος του τρέχοντος ή στην αρχή του νέου έτους.
Ειδικό θέμα θα αποτελέσει το ζήτημα της αντιμετώπισης της πολιτικής της Ε.Ε. και των Ευρωεκλογών, που θα επιδιώξουμε να μετατραπούν σε ουσιαστική πολιτική μάχη και σχετικά με τις εσωτερικές εξελίξεις. Οι σχετικές αποφάσεις θα πρέπει να παρθούν το φετινό φθινόπωρο, μέσα από αντίστοιχη πανελλαδική συντονιστική διαδικασία.
Η ΠΣΕ καταδίκασε τα πολεμοχαρή σχέδια των Ισραήλ-ΗΠΑ κατά του Ιράν και υπογράμμισε τις ευθύνες της κυβέρνησης της Ν.Δ. σχετικά με την πρόσφατη ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική άσκηση. Η ΠΣΕ επαναλαμβάνει την πρόσκληση προς όλες τις δυνάμεις της ελληνικής και ευρωπαϊκής αριστεράς, προς όλες τις φιλειρηνικές δυνάμεις του κόσμου, για κοινή δράση ώστε να αποτρέψουμε μια επίθεση κατά του Ιράν, που θα αποτελεί μια βάρβαρη κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και του πολέμου στη Μ. Ανατολή.
Τέλος, η ΠΣΕ υπογραμμίζει ότι η σημερινή συνεδρίαση αποτέλεσε μια πρώτη μορφή πανελλαδικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ. Διαπιστώθηκε ωστόσο η ανάγκη συγκρότησης της ΠΣΕ, με πιο σταθερά χαρακτηριστικά και σύνθεση, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει ένα πανελλαδικό συντονιστικό σώμα, ικανό να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της συγκυρίας.
Η Συντονιστική Γραμματεία οφείλει να προετοιμάσει και να συγκαλέσει τη νέα σύνοδο της ΠΣΕ, με την παραπάνω μορφή, μέσα στο φθινόπωρο του 2008.
13. 07. 2008 Η ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ
Η εισήγηση της Γραμματείας προς την ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ
Να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες και τις νέες προκλήσεις, να ανοίξουμε το δρόμο για μια μεγάλη αλλαγή στην κοινωνία και την χώρα
Στην πρώτη δοκιμαστική σύγκληση αυτού του σώματος, που πιστεύουμε και ελπίζουμε να είναι προωθητική για το εγχείρημά μας, θέλουμε να καταθέσουμε εισηγητικά ορισμένα σημεία για συζήτηση,
Ζήτημα πρώτο: Αντιμέτωποι με μια βαθιά και ολόπλευρη κρίση
Ζούμε στη δίνη μιας οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, θεσμικής κρίσης και όλα συντείνουν στο να επιταχύνονται εξελίξεις, διεργασίες ανακατατάξεις, νέες συμμαχίες.
Η ύφεση της διεθνούς οικονομίας πλήττει την Ευρώπη και πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών εξήγγειλε πως η ελληνική οικονομία έχει μπει στην τροχιά μιας 18μηνης οικονομικής κρίσης και άρα νέα μέτρα είναι προ των πυλών σε βάρος των εργαζομένων.
Στο έδαφος της κρίσης και των αδιέξοδων που αυτή δημιουργεί, οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα θιγεί λιγότερο ή και ποιος θα βγει ωφελημένος από αυτήν. Η ξέφρενη κούρσα του πετρελαίου, η άνοδος των τιμών σε βασικά είδη διατροφής και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τους δρόμους του πετρελαίου και τους αγωγούς, οι ανακατατάξεις στην Ευρώπη ιδιαίτερα με την σαρκοζική νέα πολιτική και οι πονοκέφαλοι που δημιούργησε το «όχι» των Ιρλανδών στο δημοψήφισμα για την ευρωσυνθήκη, οι προετοιμασίες μιας επιθετικής ενέργειας ενάντια στο Ιράν από ΗΠΑ και Ισραήλ –στο σημείο αυτό θέλουμε να καταγγείλουμε την κοινή ελληνοισραηλινή άσκηση επίθεσης στο Ιράν που έγινε πρόσφατα- τέλος οι ανακατατάξεις και οι ανταγωνισμοί αμερικάνων, ευρωπαίων και ρώσων στα Βαλκάνια (ανακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσσόβου, σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι κλπ) εκφράζουν σε γενικές γραμμές αυτές τις διεργασίες και τις νέες αναζητήσεις για διέξοδο από την κρίση.
Στη χώρα μας η νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζεται εδώ και δύο δεκαετίες φέρνει στην επιφάνεια τις αντιφάσεις, τις νέες και παλιές αντιθέσεις, τις διαψεύσεις προσδοκιών και δικαιώνει όσους επεσήμαιναν ότι μια πολιτική επέκτασης μέσω του δανεισμού έχει κοντά ποδάρια, μια πολιτική πλήρους απελευθέρωσης και ξεπουλήματος νευραλγικών τομέων της οικονομίας, οι συγχωνεύσεις οι εξαγορές και οι ιδιωτικοποιήσεις οδηγούν μαθηματικά στην ολιγοπωλιακή διάρθρωση της αγοράς, στα καρτέλ και στην αχαλίνωτη κερδοσκοπία στις τιμές και στην ακρίβεια οδηγεί σε ένταση των ανισοτήτων και του κοινωνικού αποκλεισμού, σε μια οικονομική κρίση με τραγικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τις δυνατότητες μιας άλλης οικονομικής πορείας.
Η πολιτική της άγριας επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους, τους μισθούς τους, τα δικαιώματά τους, η επιβολή μέτρων λιτότητας και η απογείωση της ακρίβειας, δημιουργούν έναν βρόγχο σε κάθε λαϊκή οικογένεια και το πώς τα βγάζουν πέρα οι εργαζόμενοι και η νεολαία είναι ένα ζήτημα καθημερινού αγώνα επιβίωσης, ανασφάλειας, απόγνωσης, απίστευτων δυσκολιών, στερήσεων και περικοπών. Την ίδια στιγμή το περιβάλλον θυσιάζεται στο βωμό της κερδοσκοπίας του κεφαλαίου, στα πελατειακά δίκτυα των κομμάτων εξουσίας και στην απουσία πολιτικών στήριξης και προστασίας του οικοσυστήματος.
Όμως στην κρίση έχει βουλιάξει και το πολιτικό σύστημα, ο δικομματισμός, αφού σε αυτόν όλο και περισσότερο αποκαλύπτονται οι ευθύνες για την πορεία του τόπου και την αδίστακτη επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, το περιβάλλον, τις ελευθερίες.
Η κρίση του δικομματισμού στην πραγματικότητα είναι κρίση του πολιτικού συστήματος και συγκεκριμένα είναι η κρίση συναινέσεων στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Τα 2 κόμματα εξουσίας έχουν εξαντλήσει τη δυνατότητα να εξασφαλίζουν συγκαταθέσεις δια μέσου (ανεκπλήρωτων) υποσχέσεων για ευημερία των λαϊκών στρωμάτων. Παρόλα αυτά το δικομματικό και επί της ουσίας συναινετικό πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να παράγει καθημερινά αντικοινωνικές πολιτικές, παρόλη την κοινωνική διαμαρτυρία, τους αγώνες και τις αντιστάσεις. Από τη στιγμή που ο δικομματισμός γνωρίζει ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας επιστρατεύει τον κοινοβουλευτικό αυταρχισμό, την καταστολή και την επιτήρηση, με τη συνδρομή των μεγάλων μέσων μαζικής επικοινωνίας, προκειμένου να επιβάλει τη (νεοφιλελεύθερη) πολιτική του.
Μαζί όμως με τον σε πολύ δύσκολη θέση δικομματισμό σημειώνεται μια έλλειψη εφεδρειών του πολιτικού προσωπικού του αστισμού, μια απαξίωση της πολιτικής και των θεσμών κοινωνικής αντιπροσώπευσης πάνω στις οποίες στηρίζεται η καπιταλιστική πραγματικότητα με συνέπειες αφενός την εκτροπή σε αντιδημοκρατικές και αυταρχικές πρακτικές, αφετέρου την αναζήτηση λύσεων με επιλογές τύπου Μπερλουσκόνι ή Σαρκοζί προκειμένου να οικοδομηθεί σε νέα βάση η αστική (και νεοφιλελεύθερη) ηγεμονία
Και τα δύο κόμματα του δικομματισμού, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ βγαίνουν ιδιαίτερα λαβωμένα μέσα από την κρίση αυτή. Η τάση αυτή έχει καταγραφεί εδώ και καιρό, αλλά από το Σεπτέμβρη του 2007 μέχρι σήμερα οι εξελίξεις έχουν βαθύνει την ανυποληψία των δύο κομμάτων, το δικομματικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει απρόσκοπτα. Η ΝΔ πέρασε την κρίση με την υπόθεση Ζαχόπουλου, χάρη στη στήριξη που είχε από όλους τους δυναμικούς παράγοντες (και το ξεπλήρωσε με τα μέτρα που πήρε την αμέσως επόμενη περίοδο). Τώρα και αυτή βρίσκεται μπλεγμένη στο σκάνδαλο της SIEMENS και σίγουρα θα εισπράξει με κάποιο τρόπο την λαϊκή δυσφορία για την ακρίβεια και την οικονομική πολιτική της. Το ΠΑΣΟΚ δοκιμάζεται περισσότερο γιατί υποστηρίζει γενικά μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που αναγκαστικά έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα και τις προσδοκίες της κοινωνικής του βάσης. Τόσο με την αντιπαράθεση Παπανδρέου – Βενιζέλου, όσο και την κόντρα Σημίτη – Παπανδρέου και με αποκορύφωμα το σκάνδαλο SIEMENS (όπου είναι αναμιγμένος και αμερικάνικος δάκτυλος που διοχετεύει στοιχεία) έχει πληγεί ανεπανόρθωτα η εικόνα, η αξιοπιστία του και έχει οδηγηθεί σε μια κατάσταση που δεν είναι πλέον ανατάξιμη. Μια τυχόν εκλογική αποτυχία θα τροφοδοτήσει κι άλλες διαδικασίες. Η διάσπασή του δεν είναι απίθανη.
Η κατάσταση αυτή στο σύνολό της δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα. Το γεγονός επίσης ότι μια μεγάλη μερίδα του κόσμου της εργασίας προσβλέπει στην Αριστερά μια ορισμένη διέξοδο και πρόταση –και αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της διαπίστωσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μέχρι σήμερα την πιο αξιόπιστη αντιπολίτευση- συνιστά το κεντρικό πολιτικό ζήτημα για την Αριστερά. Δηλαδή, πώς μέσα σε μια τέτοια κρίση, με τόσες πλευρές και εκφάνσεις, θα μπορέσει να προβάλει σαν μια δύναμη που μπορεί να πρωταγωνιστήσει, να γίνει πόλος έλξης όσων πλήττονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να οδηγήσει σε μια μεγάλη πολιτική, κοινωνική, οικονομική αναγέννηση που στο κέντρο θα έχει τον κόσμο της εργασίας, τις ανάγκες του, τους ανθρώπους, την κοινωνία και το περιβάλλον και όχι τα κέρδη και τις κάθε είδους χωματερές που δημιουργεί ο καπιταλισμός.
Ζήτημα δεύτερο: Οι προσδοκίες από τον ΣΥΡΙΖΑ και οι αναγκαίοι όροι ανταπόκρισης σε αυτές
Αμέσως μετά τις εκλογές καταγράφηκε με εντυπωσιακό τρόπο μια άνοδος και μια μεγάλη υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα πήρε τέτοιες διαστάσεις που αποτέλεσε το κύριο στοιχείο του νέου πολιτικού σκηνικού και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις σε όλους τους χώρους. Δεν ήταν ένα δημοσκοπικό κόλπο και έχει πλέον αποδειχτεί ότι έχει μια μονιμότητα. Σε γενικές γραμμές όλοι αντιλαμβάνονται ότι πολλά εξαρτώνται από την εκλογική δύναμη που θα συγκεντρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές (είτε ευρωεκλογές είτε βουλευτικές). Με έναν εύκολο τρόπο αποδεικνύεται πως το βάθος της ήττας του δικομματισμού αλλά και της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη δύναμη, την επιρροή, τη σχέση, τις προτάσεις που θα προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ηδη αναγνωρίζεται και από ψηφοφόρους άλλων δυνάμεων πως μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αποτελεσματική ή πιο αξιόπιστη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ είναι ένας σημαντικός δείκτης.
Η ρίζα του αυξημένου ενδιαφέροντος για το ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν βρίσκεται στην επικοινωνιακή πολιτική αλλά σε ορισμένα πολύ συγκεκριμένα πράγματα:
· Υπάρχει τεράστια συμπίεση των λαϊκών στρωμάτων
· Υπάρχει μια μεγάλη κρίση στο δικομματισμό και στο πολιτικό σύστημα
· Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει καθαρή υποστήριξη και συμμετοχή σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες
· Η ίδια η υπόσταση του ΣΥΡΙΖΑ με το ενωτικό του μήνυμα, το παράδειγμά του, την πειστική αντιπολίτευση, τις προτάσεις του.
Όλα αυτά εξηγούν την αλματώδη αύξηση του ενδιαφέροντος και της υποστήριξης που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Επομένως έχουν δίκιο όλοι όσοι μιλούν για μια μεγάλη ευκαιρία της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα.
Μέσα στην κρίση, αξιοποιώντας και τις ευκαιρίες που δημιουργούνται, η Αριστερά μπορεί να προβάλει σαν μια χειροπιαστή διέξοδος, σαν βασικός πόλος συσπείρωσης λαϊκών δυνάμεων, σαν πρωταγωνιστική δύναμη για την ανατροπή του δικομματισμού και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η μεγαλύτερη πρόκληση σήμερα είναι να ανταποκριθεί η Αριστερά στις προσδοκίες του λαού, να αναδειχθεί με μια τολμηρή πολιτική πρωταγωνιστική δύναμη, να ανατρέψει κατεστημένους συσχετισμούς, να ανοίξει δρόμους για εξελίξεις προς όφελος των εργαζομένων και της νεολαίας. Αυτό σήμερα δεν προβάλλει πλέον σαν μια ασθενική αμυδρή δυνατότητα, αλλά σαν μια συγκεκριμένη πολιτική στόχευση που μπορεί να οδηγήσει σε ενδιαφέρουσες πολιτικά και κοινωνικά χρήσιμες και προωθητικές καταστάσεις.
Στο σημείο αυτό είναι σημαντικές ορισμένες παρατηρήσεις. Το χρονικό διάστημα από τον Σεπτέμβρη του 2007 μέχρι σήμερα μπορεί να χωριστεί σε δύο διακριτές περιόδους. Από την επομένη των εκλογών μέχρι και την ψήφιση του αντιασφαλιστικού εκτρώματος (του νόμου Πετραλιά), και από τότε μέχρι σήμερα.
Η ραγδαία άνοδος του ενδιαφέροντος για τον ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται στην πρώτη περίοδο και ενισχύεται ιδιαίτερα με την εκλογή του σ. Αλέξη Τσίπρα στην προεδρία του ΣΥΝ. Όλα τα φώτα είναι στραμμένα στον ΣΥΡΙΖΑ και στις εξελίξεις αυτές. Παράλληλα υπάρχει μια σημαντική κινητικότητα που καταγράφεται με τις τρεις γενικές απεργίες για το ασφαλιστικό και αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά την Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και το ιδιαίτερα θετικό κλίμα που αυτή κατέγραψε, ήρθε η τελική φάση του αγώνα για το ασφαλιστικό που παρά τις κινητοποιήσεις και την πολύ καλή στάση της ΚΟ (θυμηθείτε την πρόταση του Αλέκου Αλαβάνου για το δημοψήφισμα και το μπέρδεμα που έφερε στο αντίπαλο στρατόπεδο κ.λπ.) έκλεισε με την ψήφιση του νόμου αυτού, το κλείσιμο των αγώνων και την φυγή προς τα εμπρός της κυβέρνησης Καραμανλή σε όλα τα μέτωπα. Παράλληλα ξεκίνησε μια έντονη ενορχηστρωμένη προσπάθεια συκοφάντησης και δυσφήμισης του ΣΥΡΙΖΑ. Στη φάση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ορισμένα προβλήματα στη δράση του και έρχεται στην επιφάνεια με έντονο τρόπο η ανάγκη να υπάρχει ένα κέντρο εκπόνησης πολιτικής γραμμής και συντονισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε πανελλαδικό επίπεδο. Η μη καλή λειτουργία και η καθυστέρηση στην επίλυση τέτοιων προβλημάτων έφερε σαν αποτέλεσμα να μην γίνει ουσιαστική συζήτηση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για κρίσιμα ζητήματα και έτσι να διαπιστωθούν διαφορετικές προσεγγίσεις σε διάφορα θέματα. Παρόλα αυτά όμως η γενική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ και οι προσδοκίες από αυτόν δεν υποχώρησαν αλλά μάλλον έχουν σταθεροποιηθεί. Παράλληλα έγιναν βήματα σε σωστή κατεύθυνση (συμμετοχή στην γραμματεία του Α. Αλαβάνου και του Α. Τσίπρα, κοινές συνεδριάσεις ΚΟ και Γραμματείας, καταρτίστηκε κανονισμός λειτουργίας της ΚΟ κ.λπ.), ενώ υπάρχουν και ζητήματα που έχουν εντοπιστεί και πρέπει να επιλυθούν όπως το χρόνιο ζήτημα του γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν είχαμε την δυνατότητα και την ωριμότητα να λύνουμε τέτοια ζητήματα πιο γρήγορα και να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στην αναγκαία συζήτηση και επεξεργασία της πολιτικής γραμμής και των παρεμβάσεων του ΣΥΡΙΖΑ θα ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση. Όμως δεν είναι αυτό το μείζον πρόβλημα που μας διαπερνά. Ποιο είναι αυτό;
Έχει διττό χαρακτήρα: Πρώτη σημαντικότατη πλευρά του είναι πως δεν έχει συνειδητοποιηθεί ενιαία και σε βάθος ο χαρακτήρας της πολιτικής στιγμής, των δυνατοτήτων, και των ευκαιριών που υπάρχουν για την Αριστερά. Δεν είναι στιγμή στην οποία το πρώτιστο πρέπει να είναι τι μπορεί να «τσιμπήσουμε» εκλογικά, να ανεβάσουμε λίγο το ποσοστό μας. Ο παραλληλισμός με το 1958 όπου η αριστερά -9 χρόνια μετά τον εμφύλιο- αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση συγκεντρώνοντας 24% και εκλέγοντας 79 βουλευτές έχει βάση παρά τις διαφορές των συνθηκών. Βοηθά να ξεμπλοκάρει η σκέψη μας και να αντιληφθούμε με τι είδους κλίμακα και με ποια ζητήματα έχουν σχέση οι προσδοκίες και οι φιλοδοξίες να καταστήσουμε την Αριστερά πρωταγωνιστική δύναμη.
Η δεύτερη σημαντικότατη πλευρά επίσης είναι η διάσταση που υπάρχει, η αντίφαση που δεν επιλύνεται και ούτε παίρνεται πάντα σοβαρά υπόψη, ανάμεσα στην πολιτική εμβέλεια, την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, την δυναμική αυτού του εγχειρήματος στις δοσμένες συνθήκες, και την οργανωτική του δυνατότητα, (καλύτερα αδυναμία), στον έλλειψη συντονισμού και συγκέντρωσης δύναμης στα κεντρικά ζητήματα, στον βαθμό πολιτικήςε προετοιμασίας για να αξιοποιήσει την ευκαιρία, την πολιτική εμβέλεια, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των απλών ανθρώπων. Αυτή η αντίφαση, ανάμεσα στην υπαρκτή πολιτική εμβέλεια και στην επίσης υπαρκτή πολιτικοοργανωτική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο δεν επιλύεται, όσο αφήνεται να υπάρχει, είναι σίγουρο πως θα επιστρέψει σαν μπούμεραγκ και θα δείξει πως χωρίς κοινωνική γείωση, χωρίς ισχυρές τοπικές επιτροπές, χωρίς ενιαίο κέντρο, χωρίς συντονισμό, χωρίς μέριμνα για τέτοια ζητήματα όλα έχουν πολύ βραχύβιο χαρακτήρα, ακόμα και οι όποιες επιτυχίες.
Για την Αριστερά η λογική του «ώριμου φρούτου» δεν έχει νόημα. Η Αριστερά αντλεί δύναμη από την σύνδεσή της με την κοινωνία, τις ανάγκες των εργαζομένων, τα κινήματα και τις αντιστάσεις, από την δυνατότητα να εκφράζει σε πολιτικό επίπεδο αυτές τις ανάγκες κι όχι να τις νοθεύει. Τίποτα δεν γίνεται αυτόματα, χωρίς πρωτοβουλίες, χωρίς κινητικότητα, χωρίς πίεση από τα κάτω, αν μιλάμε για την Αριστερά. Κανένα στρατηγικό σχέδιο δεν μπορεί να προωθηθεί χωρίς τη συμμετοχή, την ενεργό συμμετοχή των από τα κάτω. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της αριστερής από την αστική κοινοβουλευτική πολιτική.
Συμπερασματικά, οι προσδοκίες από τον ΣΥΡΙΖΑ, προσδοκίες ενός ευρύτατου πλέον ακροατηρίου, αλλά και οι προσδοκίες του κόσμου της αριστεράς συνίστανται στην απεύθυνση με πιο οργανωμένο και ουσιαστικό τρόπο της ενωτικής μας πρότασης προς την κοινωνία και ολόκληρη την αριστερά για την δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού ρεύματος που να είναι σε θέση με ρεαλιστικό, αναγκαίο και αποτελεσματικό τρόπο να επιβάλει λύσεις και ρυθμίσεις που θα βάλουν τέρμα στο δικομματικό σύστημα, που θα είναι σε ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Μια αριστερά που δεν θα μετατρέπεται σε γλάστρα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης επιζητώντας την συμμετοχή της σε θνησιγενή κυβερνητικά σχήματα, ούτε σε δύναμη που λειαίνει το πεδίο για την επιβολή της αστικής πολιτικής μετά από ορισμένους κλυδωνισμούς. Μια αριστερά που θα σέβεται τον εαυτό της, που δεν θα αυτοαναιρείται, που θα εκφράζει τις προσδοκίες και τις δυνατότητες για μια άλλη πορεία, έχει ανάγκη από μια πολιτική γραμμή που θα έχει σαφήνεια και με προτάσεις που θα εκφράζουν τους από τα κάτω και τα συμφέροντά τους.
Ζήτημα τρίτο: Η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και οι καμπάνιες / πρωτοβουλίες του
Αν και είναι λογικό να έχουν σχέση η πολιτική γραμμή και οι καμπάνιες που παίρνει, ωστόσο δεν ταυτίζονται, είναι διακριτά πράγματα.
Η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επικαιροποιεί το κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα («Αλλάζουμε το τοπίο – να νικήσει η ζωή») και να δημιουργεί μια νέα δυναμική, τόσο στην συσπείρωση δυνάμεων όσο και να αναδεικνύει την Αριστερά σε πρωταγωνιστική, ανεξάρτητη, αυτοτελή δύναμη.
Στο νέο ρευστό πολιτικό τοπίο, η ριζοσπαστική αριστερά για να γίνεται πιστευτή και αποτελεσματική πρέπει να κάνει σαφές με τη στρατηγική της, αλλά και με τις θέσεις της, ότι δεν θέλει να αποτελέσει μέρος της κρίσης του δικομματικού συστήματος. Γι αυτό είναι ανάγκη σε καθημερινή επαφή με τη κοινωνία, τους φορείς της, τους νέους και τις νέες, όλους τους εργαζόμενους, να συμβάλλει στη συνειδητοποίηση ότι η ρήξη και η σύγκρουση στα διάφορα επίπεδα των ασκούμενων πολιτικών είναι σε πλήρη σύμπνοια και αντιστοιχία με το αίτημα των πολιτών για μια ριζική αλλαγή στη πορεία της χώρας μας.
Ο δικομματισμός δεν θα παραδοθεί αμαχητί, ούτε και θα σταματήσουν οι διεργασίες για αστικά διάδοχα ή μεταβατικά σχήματα στην ίδια πάντα κατεύθυνση. Επομένως είναι αναγκαίο να προετοιμάσουμε το έδαφος –πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά- για μια μεγάλη αλλαγή που θα σημαδευτεί από 3 βασικούς άξονες: α) την ήττα του δικομματισμού και το φραγμό άλλων αστικών μεθοδεύσεων κάλυψης του κενού β) την ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ρυθμίσεις σχετικά με την μισθωτή σχέση, τις εργασιακές συνθήκες, τις τιμές, τους φόρους, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. και γ) την διεκδίκηση μιας νέας θέσης της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο.
Στο σημείο αυτό νομίζουμε ότι η χρησιμοποίηση των λέξεων «ανατροπή» και «ρήξη» δίνουν καλύτερα το νόημα και την ώθηση που χρειάζεται από το λαϊκό κίνημα για να γίνουν τα βήματα αυτά, ακόμα και για την τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης (που είχαμε χαρακτηρίσει σαν το «καθήκον των καθηκόντων» στην πανελλαδική σύσκεψη).
Πρέπει να συμβάλλουμε όλοι και με όλες μας τις δυνάμεις ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να αναπτυχθεί παντού, να αξιοποιήσει τη δυναμική που βρίσκει η ριζοσπαστική αριστερά στην κοινωνία και να την μετασχηματίσει σε συνειδητή και οργανωμένη κοινωνική και πολιτική δράση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να λειτουργήσει ως το εργαστήρι της ριζοσπαστικής αριστεράς που δοκιμάζει νέες πρακτικές και μεθοδολογίες ρήξης με το κατεστημένο, ο χώρος όπου η αριστερά θα συναντηθεί δημιουργικά και προωθητικά με τα στρώματα που εμφανίζουν μια νέα ριζοσπαστικότητα.
Μέσα από αυτή τη δραστηριότητα θα επιδιώκουμε την ανατροπή του σημερινού πολιτικού τοπίου, την ανατροπή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών, για τη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας.
Επομένως μια διατύπωση αυτής της πολιτικής γραμμής θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη:
Ανατρέποντας τον δικομματισμό, ανοίγουμε το δρόμο σε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή με πρωταγωνίστρια δύναμη την Αριστερά. Να φύγουν οι κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού, των νονών, των πλαισιέ μεγάλων συμφερόντων, των κουμπάρων, των μιζαδόρων. Για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία με πυρήνα την Αριστερά.
Ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, για μια άλλη οικονομική και κοινωνική πορεία που θα ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων για αξιοπρεπή ζωή, θα κατοχυρώσει και διευρύνει τα δικαιώματά τους, θα φορολογήσει τους πλούσιους, θα ακυρώσει όλες τις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί, θα ανασυγκροτήσει όλα τα αναγκαία εργαλεία για μια ανεξάρτητη οικονομική πορεία. Να ηττηθεί η αντεργατική κυνική αντικοινωνική πολιτική των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων.
Για μια διαφορετική θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο και την Ευρώπη. Με συντονισμό και συνεργασία με όλα τα κινήματα και τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, για την κατάργηση της Ευρωσυνθήκης, στο πλευρό χωρών και κινημάτων που αγωνίζονται για έναν δικαιότερο και φιλειρηνικό κόσμο. Για μια Ελλάδα χωρίς βάσεις, έξω από το ΝΑΤΟ, υπέρ της ειρήνης στην περιοχή και με άμεση επιστροφή όλων των ελληνικών στρατευμάτων που βρίσκονται έξω από τα σύνορά μας.
Είναι φανερό πως αυτά αποτελούν τα βασικά σημεία μιας πολιτικής γραμμής και όχι το εναλλακτικό πολιτικό πλαίσιο ή το πρόγραμμα. Γι αυτό είναι σημαντικό να διατυπωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ηδη έχουν κατατεθεί συγκεκριμένες προτάσεις για τη διαδικασία αυτή που πρέπει να έχει και εξωστρεφή χαρακτήρα και να αποτελέσει πόλο έλξης δυνάμεων και δυναμικού που θέλει να συμβάλει σε αυτή την διαδικασία. Άλλωστε η πανελλαδική σύσκεψη είχε αποφασίσει να γίνει μια πανελλαδική σύσκεψη με θέμα το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί πρέπει να αναδεικνύουμε τη συνοχή των θέσεων που έχουμε στα επιμέρους ζητήματα. Να αναδείξουμε την κόκκινη γραμμή που τα ενώνει και τα εντάσσει σε ένα ριζικά διαφορετικό πολιτικό σχέδιο, τόσο για την ανάπτυξη όσο και για την οργάνωση της χώρας. Ο βασικός πυρήνας μιας δέσμης μέτρων που έρχεται σε ρήξη με την εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική είναι:
· Η ανάκτηση του δημόσιου πλούτου (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, λιμάνια κλπ) και η ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα αγαθών όπως η παιδεία και η υγεία συνιστούν απόσπαση κρίσιμων κοινωνικών τομέων από την αγορά και έρχονται σε ρήξη με την γενικευμένη εμπορευματοποίηση που επιχειρεί η καπιταλιστική αναδιάρθρωση σήμερα.
· Η αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου προς όφελος των εργαζομένων, μέσω πραγματικών αυξήσεων των εισοδημάτων, μέσω της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και της αναβάθμισης της κοινωνικής πολιτικής έρχεται σε ρήξη με την επίσης γενικευμένη υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που είναι σε εξέλιξη σήμερα.
· Η υιοθέτηση ενός μοντέλου ανάπτυξης με βάση τις δημόσιες επενδύσεις προς όφελος της κοινωνίας, με επίκεντρο την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής ισορροπίας έρχεται σε ευθεία ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες επιταγές για ανάπτυξη με επίκεντρο όχι τις κοινωνικές ανάγκες αλλά τα κέρδη των επιχειρήσεων.
· Η διεύρυνση τη δημοκρατικής συλλογικής λειτουργίας και των δικαιωμάτων έρχεται σε ευθεία ρήξη με τον εντεινόμενο αυταρχισμό και τη συντηρητική στροφή που επιβάλει ο νεοφιλελευθερισμός.
Είναι επίσης σαφές ότι ο πυρήνας του προγραμματικού μας πλαισίου, από τη στιγμή που έρχεται σε ρήξη με την εφαρμοζόμενη πολιτική, θα έρχεται σε ρήξη και με τις κεντρικές επιλογές των κυρίαρχων δυνάμεων στην Ε.Ε. Ο αγώνας μας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής στη χώρα μας έχει ως αναγκαίο συμπλήρωμα την ενίσχυση αντίστοιχων διαδικασιών και στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.
Εκτιμούμε ότι η ριζικά διαφορετική πορεία της δικής μας χώρας, θα λειτουργήσει ως ανάχωμα στις αντιλαϊκές επιλογές στο σύνολο της Ε.Ε., ενώ παράλληλα θα ενισχύσει την πάλη και στις άλλες χώρες με προοπτική τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό όλης της Ευρώπης.
Σχετικά με τις πρωτοβουλίες και τις καμπάνιες του ΣΥΡΙΖΑ. Η σημασία τους είναι πολύ μεγάλη γιατί με αυτές, με καθημερινό και πανελλαδικό τρόπο ο κόσμος που πλήττεται από τον νεοφιλελευθερισμό έρχεται σε επαφή, ακούει, αντιλαμβάνεται τις προτάσεις και την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πρωτοβουλίες και οι καμπάνιες πρέπει να έχουν κινηματικά χαρακτηριστικά, να ανοίγουν δρόμους, να ταρακουνούν συνειδήσεις, να δημιουργούν γεγονότα. Δεν μπορούν (δεν πρέπει) να είναι πρόχειρες και απροετοίμαστες. Ούτε απλά εικονικές και διεκπεραιωτικές. Να έχουν αρχή και τέλος, να έχουν διάρκεια, να συντονίζονται μέσα σε αυτές όλες οι δυνάμεις πανελλαδικά του ΣΥΡΙΖΑ, να υπάρχουν κορυφαίες στιγμές της καμπάνιας (πχ πανελλαδικές μέρες δράσης κλπ).
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κινηθεί συντονισμένα και πάρει πρωτοβουλίες για τα κεντρικά ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους και τα φτωχά στρώματα (π.χ. ακρίβεια, συνθήκες εργασίας, δικαιώματα κ.λπ.) μπορεί να δημιουργήσει γεγονότα, να στρέψει τους προβολείς πάνω του –όχι της δημοσιότητας, αυτή έτσι κι αλλιώς θα έρθει- αλλά του ενδιαφέροντος, της συμπάθειας, της υποστήριξης, της συμμετοχής του κόσμου στον οποίο απευθυνόμαστε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει τολμηρά να βγει προς τα έξω, να αναλάβει πρωτοβουλίες, να διοργανώσει καμπάνιες, να προβάλει προτάσεις, να πάρει μέρος σε κινήματα, να προετοιμαστεί κατάλληλα για τις μεγάλες πολιτικές αναμετρήσεις που έρχονται στο εγγύς μέλλον.
Πιο συγκεκριμένα:
· Κυκλοφορεί πανελλαδική αφίσα γενικού περιεχομένου που άμεσα κολλιέται σε όλη την χώρα. Κεντρικά συνθήματα της αφίσας προτείνονται τα «Να φύγει η ΝΔ να μην ξαναγυρίσει το ΠΑΣΟΚ – Μόνη λύση η Αριστερά και τα κινήματα» Στο φόντο της αφίσας θα υπάρχουν με κάποιο εικαστικό τρόπο τα προβλήματα (ακρίβεια, φτώχεια, δάση, δικαιώματα κλπ).
· Δίνουμε από τώρα ραντεβού για την έκθεση της Θεσσαλονίκης όπου η κυβέρνηση θα διαπιστώσει τις «επιτυχίες» αλλά και την κρίση και ίσως ανακοινωθούν ρυθμίσεις επώδυνες για τους εργαζόμενους. (προκήρυξη και αφίσα).
· Ξεκινάμε καμπάνιες (με τον χαρακτήρα που περιγράψαμε) μέχρι το τέλος του χρόνου γύρω από κεντρικά ζητήματα: την φτώχεια – εργασιακές σχέσεις – δικαιώματα – περιβάλλον.
· Προετοιμασία του ΣΥΡΙΖΑ για την μάχη των ευρωεκλογών. Είναι πεποίθηση της γραμματείας ότι σχετικά γρήγορα πρέπει να ολοκληρωθεί ένα γενικό πολιτικό πλαίσιο για την ΕΕ και τις ευρωεκλογές, δηλαδή μια διακήρυξη και να γίνουν όλες οι διεργασίες ώστε η πολιτική μάχη των ευρωεκλογών να πάρει χαρακτηριστικά μιας μεγάλης πολιτικής αναμέτρησης και αλλαγής των συσχετισμών.
Με τις πρωτοβουλίες και τις καμπάνιες, με τη συμμετοχή σε μικρούς και μεγάλους αγώνες, με την κεντρική πολιτική γραμμή και την εμβέλεια και επιρροή που μπορεί να καταγράψει και ιδιαίτερα με την ενωτική αριστερή φυσιογνωμία του μπορεί να δημιουργήσει ένα μεγάλο ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, μια δύναμη μετασχηματισμού που θα σπάσει την ατομικότητα που επιβάλλει και αναπαράγει ο νεοφιλελευθερισμός και τη μοιρολατρική ψυχολογία του «δεν αλλάζουν τα πράγματα», για να ανοίξει ο δρόμος –όχι εύκολα ούτε γραμμικά- για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον, για ένα πιο ανήσυχο και ενδιαφέρον παρόν με την Αριστερά στο πυρήνα και στο προσκήνιο. Μια δύναμη μετασχηματισμού που ο καθένας και η καθεμιά έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε πιο ώριμα, πιο τολμηρά, πιο αριστερά, πιο ενωτικά.
Ελπίζουμε η συζήτηση στην ΚΣΕ που συγκροτούμε σήμερα να βοηθήσει σε έναν εμπλουτισμό των κατευθύνσεών μας και σε μια ενίσχυση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πρώτη δοκιμαστική σύγκληση αυτού του σώματος, που πιστεύουμε και ελπίζουμε να είναι προωθητική για το εγχείρημά μας, θέλουμε να καταθέσουμε εισηγητικά ορισμένα σημεία για συζήτηση,
Ζήτημα πρώτο: Αντιμέτωποι με μια βαθιά και ολόπλευρη κρίση
Ζούμε στη δίνη μιας οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, θεσμικής κρίσης και όλα συντείνουν στο να επιταχύνονται εξελίξεις, διεργασίες ανακατατάξεις, νέες συμμαχίες.
Η ύφεση της διεθνούς οικονομίας πλήττει την Ευρώπη και πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών εξήγγειλε πως η ελληνική οικονομία έχει μπει στην τροχιά μιας 18μηνης οικονομικής κρίσης και άρα νέα μέτρα είναι προ των πυλών σε βάρος των εργαζομένων.
Στο έδαφος της κρίσης και των αδιέξοδων που αυτή δημιουργεί, οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα θιγεί λιγότερο ή και ποιος θα βγει ωφελημένος από αυτήν. Η ξέφρενη κούρσα του πετρελαίου, η άνοδος των τιμών σε βασικά είδη διατροφής και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τους δρόμους του πετρελαίου και τους αγωγούς, οι ανακατατάξεις στην Ευρώπη ιδιαίτερα με την σαρκοζική νέα πολιτική και οι πονοκέφαλοι που δημιούργησε το «όχι» των Ιρλανδών στο δημοψήφισμα για την ευρωσυνθήκη, οι προετοιμασίες μιας επιθετικής ενέργειας ενάντια στο Ιράν από ΗΠΑ και Ισραήλ –στο σημείο αυτό θέλουμε να καταγγείλουμε την κοινή ελληνοισραηλινή άσκηση επίθεσης στο Ιράν που έγινε πρόσφατα- τέλος οι ανακατατάξεις και οι ανταγωνισμοί αμερικάνων, ευρωπαίων και ρώσων στα Βαλκάνια (ανακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσσόβου, σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι κλπ) εκφράζουν σε γενικές γραμμές αυτές τις διεργασίες και τις νέες αναζητήσεις για διέξοδο από την κρίση.
Στη χώρα μας η νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζεται εδώ και δύο δεκαετίες φέρνει στην επιφάνεια τις αντιφάσεις, τις νέες και παλιές αντιθέσεις, τις διαψεύσεις προσδοκιών και δικαιώνει όσους επεσήμαιναν ότι μια πολιτική επέκτασης μέσω του δανεισμού έχει κοντά ποδάρια, μια πολιτική πλήρους απελευθέρωσης και ξεπουλήματος νευραλγικών τομέων της οικονομίας, οι συγχωνεύσεις οι εξαγορές και οι ιδιωτικοποιήσεις οδηγούν μαθηματικά στην ολιγοπωλιακή διάρθρωση της αγοράς, στα καρτέλ και στην αχαλίνωτη κερδοσκοπία στις τιμές και στην ακρίβεια οδηγεί σε ένταση των ανισοτήτων και του κοινωνικού αποκλεισμού, σε μια οικονομική κρίση με τραγικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τις δυνατότητες μιας άλλης οικονομικής πορείας.
Η πολιτική της άγριας επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους, τους μισθούς τους, τα δικαιώματά τους, η επιβολή μέτρων λιτότητας και η απογείωση της ακρίβειας, δημιουργούν έναν βρόγχο σε κάθε λαϊκή οικογένεια και το πώς τα βγάζουν πέρα οι εργαζόμενοι και η νεολαία είναι ένα ζήτημα καθημερινού αγώνα επιβίωσης, ανασφάλειας, απόγνωσης, απίστευτων δυσκολιών, στερήσεων και περικοπών. Την ίδια στιγμή το περιβάλλον θυσιάζεται στο βωμό της κερδοσκοπίας του κεφαλαίου, στα πελατειακά δίκτυα των κομμάτων εξουσίας και στην απουσία πολιτικών στήριξης και προστασίας του οικοσυστήματος.
Όμως στην κρίση έχει βουλιάξει και το πολιτικό σύστημα, ο δικομματισμός, αφού σε αυτόν όλο και περισσότερο αποκαλύπτονται οι ευθύνες για την πορεία του τόπου και την αδίστακτη επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, το περιβάλλον, τις ελευθερίες.
Η κρίση του δικομματισμού στην πραγματικότητα είναι κρίση του πολιτικού συστήματος και συγκεκριμένα είναι η κρίση συναινέσεων στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Τα 2 κόμματα εξουσίας έχουν εξαντλήσει τη δυνατότητα να εξασφαλίζουν συγκαταθέσεις δια μέσου (ανεκπλήρωτων) υποσχέσεων για ευημερία των λαϊκών στρωμάτων. Παρόλα αυτά το δικομματικό και επί της ουσίας συναινετικό πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να παράγει καθημερινά αντικοινωνικές πολιτικές, παρόλη την κοινωνική διαμαρτυρία, τους αγώνες και τις αντιστάσεις. Από τη στιγμή που ο δικομματισμός γνωρίζει ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας επιστρατεύει τον κοινοβουλευτικό αυταρχισμό, την καταστολή και την επιτήρηση, με τη συνδρομή των μεγάλων μέσων μαζικής επικοινωνίας, προκειμένου να επιβάλει τη (νεοφιλελεύθερη) πολιτική του.
Μαζί όμως με τον σε πολύ δύσκολη θέση δικομματισμό σημειώνεται μια έλλειψη εφεδρειών του πολιτικού προσωπικού του αστισμού, μια απαξίωση της πολιτικής και των θεσμών κοινωνικής αντιπροσώπευσης πάνω στις οποίες στηρίζεται η καπιταλιστική πραγματικότητα με συνέπειες αφενός την εκτροπή σε αντιδημοκρατικές και αυταρχικές πρακτικές, αφετέρου την αναζήτηση λύσεων με επιλογές τύπου Μπερλουσκόνι ή Σαρκοζί προκειμένου να οικοδομηθεί σε νέα βάση η αστική (και νεοφιλελεύθερη) ηγεμονία
Και τα δύο κόμματα του δικομματισμού, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ βγαίνουν ιδιαίτερα λαβωμένα μέσα από την κρίση αυτή. Η τάση αυτή έχει καταγραφεί εδώ και καιρό, αλλά από το Σεπτέμβρη του 2007 μέχρι σήμερα οι εξελίξεις έχουν βαθύνει την ανυποληψία των δύο κομμάτων, το δικομματικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει απρόσκοπτα. Η ΝΔ πέρασε την κρίση με την υπόθεση Ζαχόπουλου, χάρη στη στήριξη που είχε από όλους τους δυναμικούς παράγοντες (και το ξεπλήρωσε με τα μέτρα που πήρε την αμέσως επόμενη περίοδο). Τώρα και αυτή βρίσκεται μπλεγμένη στο σκάνδαλο της SIEMENS και σίγουρα θα εισπράξει με κάποιο τρόπο την λαϊκή δυσφορία για την ακρίβεια και την οικονομική πολιτική της. Το ΠΑΣΟΚ δοκιμάζεται περισσότερο γιατί υποστηρίζει γενικά μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που αναγκαστικά έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα και τις προσδοκίες της κοινωνικής του βάσης. Τόσο με την αντιπαράθεση Παπανδρέου – Βενιζέλου, όσο και την κόντρα Σημίτη – Παπανδρέου και με αποκορύφωμα το σκάνδαλο SIEMENS (όπου είναι αναμιγμένος και αμερικάνικος δάκτυλος που διοχετεύει στοιχεία) έχει πληγεί ανεπανόρθωτα η εικόνα, η αξιοπιστία του και έχει οδηγηθεί σε μια κατάσταση που δεν είναι πλέον ανατάξιμη. Μια τυχόν εκλογική αποτυχία θα τροφοδοτήσει κι άλλες διαδικασίες. Η διάσπασή του δεν είναι απίθανη.
Η κατάσταση αυτή στο σύνολό της δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα. Το γεγονός επίσης ότι μια μεγάλη μερίδα του κόσμου της εργασίας προσβλέπει στην Αριστερά μια ορισμένη διέξοδο και πρόταση –και αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της διαπίστωσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μέχρι σήμερα την πιο αξιόπιστη αντιπολίτευση- συνιστά το κεντρικό πολιτικό ζήτημα για την Αριστερά. Δηλαδή, πώς μέσα σε μια τέτοια κρίση, με τόσες πλευρές και εκφάνσεις, θα μπορέσει να προβάλει σαν μια δύναμη που μπορεί να πρωταγωνιστήσει, να γίνει πόλος έλξης όσων πλήττονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να οδηγήσει σε μια μεγάλη πολιτική, κοινωνική, οικονομική αναγέννηση που στο κέντρο θα έχει τον κόσμο της εργασίας, τις ανάγκες του, τους ανθρώπους, την κοινωνία και το περιβάλλον και όχι τα κέρδη και τις κάθε είδους χωματερές που δημιουργεί ο καπιταλισμός.
Ζήτημα δεύτερο: Οι προσδοκίες από τον ΣΥΡΙΖΑ και οι αναγκαίοι όροι ανταπόκρισης σε αυτές
Αμέσως μετά τις εκλογές καταγράφηκε με εντυπωσιακό τρόπο μια άνοδος και μια μεγάλη υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα πήρε τέτοιες διαστάσεις που αποτέλεσε το κύριο στοιχείο του νέου πολιτικού σκηνικού και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις σε όλους τους χώρους. Δεν ήταν ένα δημοσκοπικό κόλπο και έχει πλέον αποδειχτεί ότι έχει μια μονιμότητα. Σε γενικές γραμμές όλοι αντιλαμβάνονται ότι πολλά εξαρτώνται από την εκλογική δύναμη που θα συγκεντρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές (είτε ευρωεκλογές είτε βουλευτικές). Με έναν εύκολο τρόπο αποδεικνύεται πως το βάθος της ήττας του δικομματισμού αλλά και της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη δύναμη, την επιρροή, τη σχέση, τις προτάσεις που θα προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ηδη αναγνωρίζεται και από ψηφοφόρους άλλων δυνάμεων πως μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αποτελεσματική ή πιο αξιόπιστη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ είναι ένας σημαντικός δείκτης.
Η ρίζα του αυξημένου ενδιαφέροντος για το ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν βρίσκεται στην επικοινωνιακή πολιτική αλλά σε ορισμένα πολύ συγκεκριμένα πράγματα:
· Υπάρχει τεράστια συμπίεση των λαϊκών στρωμάτων
· Υπάρχει μια μεγάλη κρίση στο δικομματισμό και στο πολιτικό σύστημα
· Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει καθαρή υποστήριξη και συμμετοχή σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες
· Η ίδια η υπόσταση του ΣΥΡΙΖΑ με το ενωτικό του μήνυμα, το παράδειγμά του, την πειστική αντιπολίτευση, τις προτάσεις του.
Όλα αυτά εξηγούν την αλματώδη αύξηση του ενδιαφέροντος και της υποστήριξης που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Επομένως έχουν δίκιο όλοι όσοι μιλούν για μια μεγάλη ευκαιρία της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα.
Μέσα στην κρίση, αξιοποιώντας και τις ευκαιρίες που δημιουργούνται, η Αριστερά μπορεί να προβάλει σαν μια χειροπιαστή διέξοδος, σαν βασικός πόλος συσπείρωσης λαϊκών δυνάμεων, σαν πρωταγωνιστική δύναμη για την ανατροπή του δικομματισμού και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η μεγαλύτερη πρόκληση σήμερα είναι να ανταποκριθεί η Αριστερά στις προσδοκίες του λαού, να αναδειχθεί με μια τολμηρή πολιτική πρωταγωνιστική δύναμη, να ανατρέψει κατεστημένους συσχετισμούς, να ανοίξει δρόμους για εξελίξεις προς όφελος των εργαζομένων και της νεολαίας. Αυτό σήμερα δεν προβάλλει πλέον σαν μια ασθενική αμυδρή δυνατότητα, αλλά σαν μια συγκεκριμένη πολιτική στόχευση που μπορεί να οδηγήσει σε ενδιαφέρουσες πολιτικά και κοινωνικά χρήσιμες και προωθητικές καταστάσεις.
Στο σημείο αυτό είναι σημαντικές ορισμένες παρατηρήσεις. Το χρονικό διάστημα από τον Σεπτέμβρη του 2007 μέχρι σήμερα μπορεί να χωριστεί σε δύο διακριτές περιόδους. Από την επομένη των εκλογών μέχρι και την ψήφιση του αντιασφαλιστικού εκτρώματος (του νόμου Πετραλιά), και από τότε μέχρι σήμερα.
Η ραγδαία άνοδος του ενδιαφέροντος για τον ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται στην πρώτη περίοδο και ενισχύεται ιδιαίτερα με την εκλογή του σ. Αλέξη Τσίπρα στην προεδρία του ΣΥΝ. Όλα τα φώτα είναι στραμμένα στον ΣΥΡΙΖΑ και στις εξελίξεις αυτές. Παράλληλα υπάρχει μια σημαντική κινητικότητα που καταγράφεται με τις τρεις γενικές απεργίες για το ασφαλιστικό και αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά την Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και το ιδιαίτερα θετικό κλίμα που αυτή κατέγραψε, ήρθε η τελική φάση του αγώνα για το ασφαλιστικό που παρά τις κινητοποιήσεις και την πολύ καλή στάση της ΚΟ (θυμηθείτε την πρόταση του Αλέκου Αλαβάνου για το δημοψήφισμα και το μπέρδεμα που έφερε στο αντίπαλο στρατόπεδο κ.λπ.) έκλεισε με την ψήφιση του νόμου αυτού, το κλείσιμο των αγώνων και την φυγή προς τα εμπρός της κυβέρνησης Καραμανλή σε όλα τα μέτωπα. Παράλληλα ξεκίνησε μια έντονη ενορχηστρωμένη προσπάθεια συκοφάντησης και δυσφήμισης του ΣΥΡΙΖΑ. Στη φάση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ορισμένα προβλήματα στη δράση του και έρχεται στην επιφάνεια με έντονο τρόπο η ανάγκη να υπάρχει ένα κέντρο εκπόνησης πολιτικής γραμμής και συντονισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε πανελλαδικό επίπεδο. Η μη καλή λειτουργία και η καθυστέρηση στην επίλυση τέτοιων προβλημάτων έφερε σαν αποτέλεσμα να μην γίνει ουσιαστική συζήτηση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για κρίσιμα ζητήματα και έτσι να διαπιστωθούν διαφορετικές προσεγγίσεις σε διάφορα θέματα. Παρόλα αυτά όμως η γενική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ και οι προσδοκίες από αυτόν δεν υποχώρησαν αλλά μάλλον έχουν σταθεροποιηθεί. Παράλληλα έγιναν βήματα σε σωστή κατεύθυνση (συμμετοχή στην γραμματεία του Α. Αλαβάνου και του Α. Τσίπρα, κοινές συνεδριάσεις ΚΟ και Γραμματείας, καταρτίστηκε κανονισμός λειτουργίας της ΚΟ κ.λπ.), ενώ υπάρχουν και ζητήματα που έχουν εντοπιστεί και πρέπει να επιλυθούν όπως το χρόνιο ζήτημα του γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν είχαμε την δυνατότητα και την ωριμότητα να λύνουμε τέτοια ζητήματα πιο γρήγορα και να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στην αναγκαία συζήτηση και επεξεργασία της πολιτικής γραμμής και των παρεμβάσεων του ΣΥΡΙΖΑ θα ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση. Όμως δεν είναι αυτό το μείζον πρόβλημα που μας διαπερνά. Ποιο είναι αυτό;
Έχει διττό χαρακτήρα: Πρώτη σημαντικότατη πλευρά του είναι πως δεν έχει συνειδητοποιηθεί ενιαία και σε βάθος ο χαρακτήρας της πολιτικής στιγμής, των δυνατοτήτων, και των ευκαιριών που υπάρχουν για την Αριστερά. Δεν είναι στιγμή στην οποία το πρώτιστο πρέπει να είναι τι μπορεί να «τσιμπήσουμε» εκλογικά, να ανεβάσουμε λίγο το ποσοστό μας. Ο παραλληλισμός με το 1958 όπου η αριστερά -9 χρόνια μετά τον εμφύλιο- αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση συγκεντρώνοντας 24% και εκλέγοντας 79 βουλευτές έχει βάση παρά τις διαφορές των συνθηκών. Βοηθά να ξεμπλοκάρει η σκέψη μας και να αντιληφθούμε με τι είδους κλίμακα και με ποια ζητήματα έχουν σχέση οι προσδοκίες και οι φιλοδοξίες να καταστήσουμε την Αριστερά πρωταγωνιστική δύναμη.
Η δεύτερη σημαντικότατη πλευρά επίσης είναι η διάσταση που υπάρχει, η αντίφαση που δεν επιλύνεται και ούτε παίρνεται πάντα σοβαρά υπόψη, ανάμεσα στην πολιτική εμβέλεια, την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, την δυναμική αυτού του εγχειρήματος στις δοσμένες συνθήκες, και την οργανωτική του δυνατότητα, (καλύτερα αδυναμία), στον έλλειψη συντονισμού και συγκέντρωσης δύναμης στα κεντρικά ζητήματα, στον βαθμό πολιτικήςε προετοιμασίας για να αξιοποιήσει την ευκαιρία, την πολιτική εμβέλεια, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των απλών ανθρώπων. Αυτή η αντίφαση, ανάμεσα στην υπαρκτή πολιτική εμβέλεια και στην επίσης υπαρκτή πολιτικοοργανωτική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο δεν επιλύεται, όσο αφήνεται να υπάρχει, είναι σίγουρο πως θα επιστρέψει σαν μπούμεραγκ και θα δείξει πως χωρίς κοινωνική γείωση, χωρίς ισχυρές τοπικές επιτροπές, χωρίς ενιαίο κέντρο, χωρίς συντονισμό, χωρίς μέριμνα για τέτοια ζητήματα όλα έχουν πολύ βραχύβιο χαρακτήρα, ακόμα και οι όποιες επιτυχίες.
Για την Αριστερά η λογική του «ώριμου φρούτου» δεν έχει νόημα. Η Αριστερά αντλεί δύναμη από την σύνδεσή της με την κοινωνία, τις ανάγκες των εργαζομένων, τα κινήματα και τις αντιστάσεις, από την δυνατότητα να εκφράζει σε πολιτικό επίπεδο αυτές τις ανάγκες κι όχι να τις νοθεύει. Τίποτα δεν γίνεται αυτόματα, χωρίς πρωτοβουλίες, χωρίς κινητικότητα, χωρίς πίεση από τα κάτω, αν μιλάμε για την Αριστερά. Κανένα στρατηγικό σχέδιο δεν μπορεί να προωθηθεί χωρίς τη συμμετοχή, την ενεργό συμμετοχή των από τα κάτω. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της αριστερής από την αστική κοινοβουλευτική πολιτική.
Συμπερασματικά, οι προσδοκίες από τον ΣΥΡΙΖΑ, προσδοκίες ενός ευρύτατου πλέον ακροατηρίου, αλλά και οι προσδοκίες του κόσμου της αριστεράς συνίστανται στην απεύθυνση με πιο οργανωμένο και ουσιαστικό τρόπο της ενωτικής μας πρότασης προς την κοινωνία και ολόκληρη την αριστερά για την δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού ρεύματος που να είναι σε θέση με ρεαλιστικό, αναγκαίο και αποτελεσματικό τρόπο να επιβάλει λύσεις και ρυθμίσεις που θα βάλουν τέρμα στο δικομματικό σύστημα, που θα είναι σε ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Μια αριστερά που δεν θα μετατρέπεται σε γλάστρα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης επιζητώντας την συμμετοχή της σε θνησιγενή κυβερνητικά σχήματα, ούτε σε δύναμη που λειαίνει το πεδίο για την επιβολή της αστικής πολιτικής μετά από ορισμένους κλυδωνισμούς. Μια αριστερά που θα σέβεται τον εαυτό της, που δεν θα αυτοαναιρείται, που θα εκφράζει τις προσδοκίες και τις δυνατότητες για μια άλλη πορεία, έχει ανάγκη από μια πολιτική γραμμή που θα έχει σαφήνεια και με προτάσεις που θα εκφράζουν τους από τα κάτω και τα συμφέροντά τους.
Ζήτημα τρίτο: Η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και οι καμπάνιες / πρωτοβουλίες του
Αν και είναι λογικό να έχουν σχέση η πολιτική γραμμή και οι καμπάνιες που παίρνει, ωστόσο δεν ταυτίζονται, είναι διακριτά πράγματα.
Η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επικαιροποιεί το κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα («Αλλάζουμε το τοπίο – να νικήσει η ζωή») και να δημιουργεί μια νέα δυναμική, τόσο στην συσπείρωση δυνάμεων όσο και να αναδεικνύει την Αριστερά σε πρωταγωνιστική, ανεξάρτητη, αυτοτελή δύναμη.
Στο νέο ρευστό πολιτικό τοπίο, η ριζοσπαστική αριστερά για να γίνεται πιστευτή και αποτελεσματική πρέπει να κάνει σαφές με τη στρατηγική της, αλλά και με τις θέσεις της, ότι δεν θέλει να αποτελέσει μέρος της κρίσης του δικομματικού συστήματος. Γι αυτό είναι ανάγκη σε καθημερινή επαφή με τη κοινωνία, τους φορείς της, τους νέους και τις νέες, όλους τους εργαζόμενους, να συμβάλλει στη συνειδητοποίηση ότι η ρήξη και η σύγκρουση στα διάφορα επίπεδα των ασκούμενων πολιτικών είναι σε πλήρη σύμπνοια και αντιστοιχία με το αίτημα των πολιτών για μια ριζική αλλαγή στη πορεία της χώρας μας.
Ο δικομματισμός δεν θα παραδοθεί αμαχητί, ούτε και θα σταματήσουν οι διεργασίες για αστικά διάδοχα ή μεταβατικά σχήματα στην ίδια πάντα κατεύθυνση. Επομένως είναι αναγκαίο να προετοιμάσουμε το έδαφος –πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά- για μια μεγάλη αλλαγή που θα σημαδευτεί από 3 βασικούς άξονες: α) την ήττα του δικομματισμού και το φραγμό άλλων αστικών μεθοδεύσεων κάλυψης του κενού β) την ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ρυθμίσεις σχετικά με την μισθωτή σχέση, τις εργασιακές συνθήκες, τις τιμές, τους φόρους, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. και γ) την διεκδίκηση μιας νέας θέσης της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο.
Στο σημείο αυτό νομίζουμε ότι η χρησιμοποίηση των λέξεων «ανατροπή» και «ρήξη» δίνουν καλύτερα το νόημα και την ώθηση που χρειάζεται από το λαϊκό κίνημα για να γίνουν τα βήματα αυτά, ακόμα και για την τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης (που είχαμε χαρακτηρίσει σαν το «καθήκον των καθηκόντων» στην πανελλαδική σύσκεψη).
Πρέπει να συμβάλλουμε όλοι και με όλες μας τις δυνάμεις ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να αναπτυχθεί παντού, να αξιοποιήσει τη δυναμική που βρίσκει η ριζοσπαστική αριστερά στην κοινωνία και να την μετασχηματίσει σε συνειδητή και οργανωμένη κοινωνική και πολιτική δράση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να λειτουργήσει ως το εργαστήρι της ριζοσπαστικής αριστεράς που δοκιμάζει νέες πρακτικές και μεθοδολογίες ρήξης με το κατεστημένο, ο χώρος όπου η αριστερά θα συναντηθεί δημιουργικά και προωθητικά με τα στρώματα που εμφανίζουν μια νέα ριζοσπαστικότητα.
Μέσα από αυτή τη δραστηριότητα θα επιδιώκουμε την ανατροπή του σημερινού πολιτικού τοπίου, την ανατροπή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών, για τη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας.
Επομένως μια διατύπωση αυτής της πολιτικής γραμμής θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη:
Ανατρέποντας τον δικομματισμό, ανοίγουμε το δρόμο σε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή με πρωταγωνίστρια δύναμη την Αριστερά. Να φύγουν οι κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού, των νονών, των πλαισιέ μεγάλων συμφερόντων, των κουμπάρων, των μιζαδόρων. Για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία με πυρήνα την Αριστερά.
Ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, για μια άλλη οικονομική και κοινωνική πορεία που θα ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων για αξιοπρεπή ζωή, θα κατοχυρώσει και διευρύνει τα δικαιώματά τους, θα φορολογήσει τους πλούσιους, θα ακυρώσει όλες τις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί, θα ανασυγκροτήσει όλα τα αναγκαία εργαλεία για μια ανεξάρτητη οικονομική πορεία. Να ηττηθεί η αντεργατική κυνική αντικοινωνική πολιτική των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων.
Για μια διαφορετική θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο και την Ευρώπη. Με συντονισμό και συνεργασία με όλα τα κινήματα και τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, για την κατάργηση της Ευρωσυνθήκης, στο πλευρό χωρών και κινημάτων που αγωνίζονται για έναν δικαιότερο και φιλειρηνικό κόσμο. Για μια Ελλάδα χωρίς βάσεις, έξω από το ΝΑΤΟ, υπέρ της ειρήνης στην περιοχή και με άμεση επιστροφή όλων των ελληνικών στρατευμάτων που βρίσκονται έξω από τα σύνορά μας.
Είναι φανερό πως αυτά αποτελούν τα βασικά σημεία μιας πολιτικής γραμμής και όχι το εναλλακτικό πολιτικό πλαίσιο ή το πρόγραμμα. Γι αυτό είναι σημαντικό να διατυπωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ηδη έχουν κατατεθεί συγκεκριμένες προτάσεις για τη διαδικασία αυτή που πρέπει να έχει και εξωστρεφή χαρακτήρα και να αποτελέσει πόλο έλξης δυνάμεων και δυναμικού που θέλει να συμβάλει σε αυτή την διαδικασία. Άλλωστε η πανελλαδική σύσκεψη είχε αποφασίσει να γίνει μια πανελλαδική σύσκεψη με θέμα το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί πρέπει να αναδεικνύουμε τη συνοχή των θέσεων που έχουμε στα επιμέρους ζητήματα. Να αναδείξουμε την κόκκινη γραμμή που τα ενώνει και τα εντάσσει σε ένα ριζικά διαφορετικό πολιτικό σχέδιο, τόσο για την ανάπτυξη όσο και για την οργάνωση της χώρας. Ο βασικός πυρήνας μιας δέσμης μέτρων που έρχεται σε ρήξη με την εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική είναι:
· Η ανάκτηση του δημόσιου πλούτου (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, λιμάνια κλπ) και η ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα αγαθών όπως η παιδεία και η υγεία συνιστούν απόσπαση κρίσιμων κοινωνικών τομέων από την αγορά και έρχονται σε ρήξη με την γενικευμένη εμπορευματοποίηση που επιχειρεί η καπιταλιστική αναδιάρθρωση σήμερα.
· Η αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου προς όφελος των εργαζομένων, μέσω πραγματικών αυξήσεων των εισοδημάτων, μέσω της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και της αναβάθμισης της κοινωνικής πολιτικής έρχεται σε ρήξη με την επίσης γενικευμένη υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που είναι σε εξέλιξη σήμερα.
· Η υιοθέτηση ενός μοντέλου ανάπτυξης με βάση τις δημόσιες επενδύσεις προς όφελος της κοινωνίας, με επίκεντρο την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής ισορροπίας έρχεται σε ευθεία ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες επιταγές για ανάπτυξη με επίκεντρο όχι τις κοινωνικές ανάγκες αλλά τα κέρδη των επιχειρήσεων.
· Η διεύρυνση τη δημοκρατικής συλλογικής λειτουργίας και των δικαιωμάτων έρχεται σε ευθεία ρήξη με τον εντεινόμενο αυταρχισμό και τη συντηρητική στροφή που επιβάλει ο νεοφιλελευθερισμός.
Είναι επίσης σαφές ότι ο πυρήνας του προγραμματικού μας πλαισίου, από τη στιγμή που έρχεται σε ρήξη με την εφαρμοζόμενη πολιτική, θα έρχεται σε ρήξη και με τις κεντρικές επιλογές των κυρίαρχων δυνάμεων στην Ε.Ε. Ο αγώνας μας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής στη χώρα μας έχει ως αναγκαίο συμπλήρωμα την ενίσχυση αντίστοιχων διαδικασιών και στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.
Εκτιμούμε ότι η ριζικά διαφορετική πορεία της δικής μας χώρας, θα λειτουργήσει ως ανάχωμα στις αντιλαϊκές επιλογές στο σύνολο της Ε.Ε., ενώ παράλληλα θα ενισχύσει την πάλη και στις άλλες χώρες με προοπτική τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό όλης της Ευρώπης.
Σχετικά με τις πρωτοβουλίες και τις καμπάνιες του ΣΥΡΙΖΑ. Η σημασία τους είναι πολύ μεγάλη γιατί με αυτές, με καθημερινό και πανελλαδικό τρόπο ο κόσμος που πλήττεται από τον νεοφιλελευθερισμό έρχεται σε επαφή, ακούει, αντιλαμβάνεται τις προτάσεις και την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πρωτοβουλίες και οι καμπάνιες πρέπει να έχουν κινηματικά χαρακτηριστικά, να ανοίγουν δρόμους, να ταρακουνούν συνειδήσεις, να δημιουργούν γεγονότα. Δεν μπορούν (δεν πρέπει) να είναι πρόχειρες και απροετοίμαστες. Ούτε απλά εικονικές και διεκπεραιωτικές. Να έχουν αρχή και τέλος, να έχουν διάρκεια, να συντονίζονται μέσα σε αυτές όλες οι δυνάμεις πανελλαδικά του ΣΥΡΙΖΑ, να υπάρχουν κορυφαίες στιγμές της καμπάνιας (πχ πανελλαδικές μέρες δράσης κλπ).
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κινηθεί συντονισμένα και πάρει πρωτοβουλίες για τα κεντρικά ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους και τα φτωχά στρώματα (π.χ. ακρίβεια, συνθήκες εργασίας, δικαιώματα κ.λπ.) μπορεί να δημιουργήσει γεγονότα, να στρέψει τους προβολείς πάνω του –όχι της δημοσιότητας, αυτή έτσι κι αλλιώς θα έρθει- αλλά του ενδιαφέροντος, της συμπάθειας, της υποστήριξης, της συμμετοχής του κόσμου στον οποίο απευθυνόμαστε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει τολμηρά να βγει προς τα έξω, να αναλάβει πρωτοβουλίες, να διοργανώσει καμπάνιες, να προβάλει προτάσεις, να πάρει μέρος σε κινήματα, να προετοιμαστεί κατάλληλα για τις μεγάλες πολιτικές αναμετρήσεις που έρχονται στο εγγύς μέλλον.
Πιο συγκεκριμένα:
· Κυκλοφορεί πανελλαδική αφίσα γενικού περιεχομένου που άμεσα κολλιέται σε όλη την χώρα. Κεντρικά συνθήματα της αφίσας προτείνονται τα «Να φύγει η ΝΔ να μην ξαναγυρίσει το ΠΑΣΟΚ – Μόνη λύση η Αριστερά και τα κινήματα» Στο φόντο της αφίσας θα υπάρχουν με κάποιο εικαστικό τρόπο τα προβλήματα (ακρίβεια, φτώχεια, δάση, δικαιώματα κλπ).
· Δίνουμε από τώρα ραντεβού για την έκθεση της Θεσσαλονίκης όπου η κυβέρνηση θα διαπιστώσει τις «επιτυχίες» αλλά και την κρίση και ίσως ανακοινωθούν ρυθμίσεις επώδυνες για τους εργαζόμενους. (προκήρυξη και αφίσα).
· Ξεκινάμε καμπάνιες (με τον χαρακτήρα που περιγράψαμε) μέχρι το τέλος του χρόνου γύρω από κεντρικά ζητήματα: την φτώχεια – εργασιακές σχέσεις – δικαιώματα – περιβάλλον.
· Προετοιμασία του ΣΥΡΙΖΑ για την μάχη των ευρωεκλογών. Είναι πεποίθηση της γραμματείας ότι σχετικά γρήγορα πρέπει να ολοκληρωθεί ένα γενικό πολιτικό πλαίσιο για την ΕΕ και τις ευρωεκλογές, δηλαδή μια διακήρυξη και να γίνουν όλες οι διεργασίες ώστε η πολιτική μάχη των ευρωεκλογών να πάρει χαρακτηριστικά μιας μεγάλης πολιτικής αναμέτρησης και αλλαγής των συσχετισμών.
Με τις πρωτοβουλίες και τις καμπάνιες, με τη συμμετοχή σε μικρούς και μεγάλους αγώνες, με την κεντρική πολιτική γραμμή και την εμβέλεια και επιρροή που μπορεί να καταγράψει και ιδιαίτερα με την ενωτική αριστερή φυσιογνωμία του μπορεί να δημιουργήσει ένα μεγάλο ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, μια δύναμη μετασχηματισμού που θα σπάσει την ατομικότητα που επιβάλλει και αναπαράγει ο νεοφιλελευθερισμός και τη μοιρολατρική ψυχολογία του «δεν αλλάζουν τα πράγματα», για να ανοίξει ο δρόμος –όχι εύκολα ούτε γραμμικά- για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον, για ένα πιο ανήσυχο και ενδιαφέρον παρόν με την Αριστερά στο πυρήνα και στο προσκήνιο. Μια δύναμη μετασχηματισμού που ο καθένας και η καθεμιά έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε πιο ώριμα, πιο τολμηρά, πιο αριστερά, πιο ενωτικά.
Ελπίζουμε η συζήτηση στην ΚΣΕ που συγκροτούμε σήμερα να βοηθήσει σε έναν εμπλουτισμό των κατευθύνσεών μας και σε μια ενίσχυση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.
10 Ιουλ 2008
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Στα πλαίσια της υλοποίησης των αποφάσεων της Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, τον προηγούμενο Μάρτη, συγκροτείται και συγκαλείται η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή, το Σαββατοκύριακο 12-13 του Ιούλη, στην Αθήνα.
ΧΩΡΟΣ: Οικονομικό Πανεπιστήμιο (πρώην ΑΣΟΕΕ), αμφιθέατρο Αντωνιάδου, Οδός Πατησίων (απέναντι από τον ΟΤΕ).
Το Πρόγραμμα των εργασιών θα είναι:
Σάββατο: 10 πμ – 3 μμ
Διάλειμμα: 3 μμ – 5 μμ
5 μμ – 9μμ
Κυριακή: 10μμ. – 3μμ.
ΧΩΡΟΣ: Οικονομικό Πανεπιστήμιο (πρώην ΑΣΟΕΕ), αμφιθέατρο Αντωνιάδου, Οδός Πατησίων (απέναντι από τον ΟΤΕ).
Το Πρόγραμμα των εργασιών θα είναι:
Σάββατο: 10 πμ – 3 μμ
Διάλειμμα: 3 μμ – 5 μμ
5 μμ – 9μμ
Κυριακή: 10μμ. – 3μμ.
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, κυρία Μπακογιάννη!
1ο Διεθνιστικό Φεστιβάλ Νεολαίας
www.resistancefestival.gr * Τηλ. 210-6441745 / Φαξ 210-6430024
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Αθήνα, Πέμπτη 10/7/2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, κυρία Μπακογιάννη!
Η οργανωτική επιτροπή του Resistance 2008 - 1ο Διεθνιστικό Φεστιβάλ Νεολαίας, που θα πραγματοποιηθεί στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθήνας (Ιερά Οδός) στις 11-12-13 Ιουλίου, ανακοινώνει ότι:
1. Στο Φεστιβάλ προσκλήθηκε, ως κεντρική ομιλήτρια, η Λεϊλά Χαλέντ, σύμβολο της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Η Λεϊλά Χαλέντ αποδέχτηκε με ενθουσιασμό την πρόσκληση, που υποστηρίχθηκε μεταξύ άλλων και από στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Το ελληνικό ΥΠΕΞ τηρεί παρελκυστική τακτική. Τις αρχικές διαβεβαιώσεις ότι «θα χορηγηθεί θεώρηση εισόδου εντός των ημερών», τις διαδέχθηκαν περίεργες «διαβουλεύσεις» που έφθασαν σε υπουργικό επίπεδο.
3. Μέχρι σήμερα, μία ημέρα πριν την έναρξη του Φεστιβάλ, το ΥΠΕΞ δεν έχει δώσει καμία επίσημη απάντηση, θετική ή αρνητική, ενώ ΔΕΝ ΣΥΝΤΡΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ Ή ΤΥΠΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ να μην χορηγηθεί η θεώρηση εισόδου που ζητήθηκε, δηλαδή ολιγοήμερη θεώρηση εισόδου περιορισμένης εδαφικής ισχύος (μόνο για την Ελλάδα).
4. Είναι πλέον σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση υπαναχωρεί σε έξωθεν πιέσεις για να μη χορηγηθεί στη Λεϊλά Χάλεντ θεώρηση εισόδου στην Ελλάδα, χωρίς καν να έχει το θάρρος να αναλάβει την ευθύνη μιας επίσημης απάντησης. Είναι ντροπή! Καλούμε και την ύστατη στιγμή την ηγεσία του ΥΠΕΞ να χορηγήσει θεώρηση εισόδου στη Λεϊλά Χαλέντ.
5. Δηλώνουμε ότι, είτε το θέλουν το ΥΠΕΞ και οι «σύμμαχοί μας» είτε όχι, Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΕΪΛΑ ΧΑΛΕΝΤ ΔΕΝ ΘΑ ΦΙΜΩΘΕΙ και θα ακουστεί στο Φεστιβάλ. Αυτό απαιτεί η ενθουσιώδης ανταπόκριση χιλιάδων προοδευτικών πολιτών και σύσσωμων των παροικιών των Παλαιστινίων και των Αράβων στην Ελλάδα όταν κάναμε γνωστό ότι η Λεϊλά έρχεται στο 1ο Διεθνιστικό Φεστιβάλ Νεολαίας Resistance 2008.
www.resistancefestival.gr * Τηλ. 210-6441745 / Φαξ 210-6430024
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Αθήνα, Πέμπτη 10/7/2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, κυρία Μπακογιάννη!
Η οργανωτική επιτροπή του Resistance 2008 - 1ο Διεθνιστικό Φεστιβάλ Νεολαίας, που θα πραγματοποιηθεί στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθήνας (Ιερά Οδός) στις 11-12-13 Ιουλίου, ανακοινώνει ότι:
1. Στο Φεστιβάλ προσκλήθηκε, ως κεντρική ομιλήτρια, η Λεϊλά Χαλέντ, σύμβολο της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Η Λεϊλά Χαλέντ αποδέχτηκε με ενθουσιασμό την πρόσκληση, που υποστηρίχθηκε μεταξύ άλλων και από στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Το ελληνικό ΥΠΕΞ τηρεί παρελκυστική τακτική. Τις αρχικές διαβεβαιώσεις ότι «θα χορηγηθεί θεώρηση εισόδου εντός των ημερών», τις διαδέχθηκαν περίεργες «διαβουλεύσεις» που έφθασαν σε υπουργικό επίπεδο.
3. Μέχρι σήμερα, μία ημέρα πριν την έναρξη του Φεστιβάλ, το ΥΠΕΞ δεν έχει δώσει καμία επίσημη απάντηση, θετική ή αρνητική, ενώ ΔΕΝ ΣΥΝΤΡΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ Ή ΤΥΠΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ να μην χορηγηθεί η θεώρηση εισόδου που ζητήθηκε, δηλαδή ολιγοήμερη θεώρηση εισόδου περιορισμένης εδαφικής ισχύος (μόνο για την Ελλάδα).
4. Είναι πλέον σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση υπαναχωρεί σε έξωθεν πιέσεις για να μη χορηγηθεί στη Λεϊλά Χάλεντ θεώρηση εισόδου στην Ελλάδα, χωρίς καν να έχει το θάρρος να αναλάβει την ευθύνη μιας επίσημης απάντησης. Είναι ντροπή! Καλούμε και την ύστατη στιγμή την ηγεσία του ΥΠΕΞ να χορηγήσει θεώρηση εισόδου στη Λεϊλά Χαλέντ.
5. Δηλώνουμε ότι, είτε το θέλουν το ΥΠΕΞ και οι «σύμμαχοί μας» είτε όχι, Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΕΪΛΑ ΧΑΛΕΝΤ ΔΕΝ ΘΑ ΦΙΜΩΘΕΙ και θα ακουστεί στο Φεστιβάλ. Αυτό απαιτεί η ενθουσιώδης ανταπόκριση χιλιάδων προοδευτικών πολιτών και σύσσωμων των παροικιών των Παλαιστινίων και των Αράβων στην Ελλάδα όταν κάναμε γνωστό ότι η Λεϊλά έρχεται στο 1ο Διεθνιστικό Φεστιβάλ Νεολαίας Resistance 2008.
9 Ιουλ 2008
Κεντρικό πρόγραμμα του RESISTANCE 2008
Παρασκευή 11 Ιουλίου
19:00, Παρουσίαση: Βαλκάνια: Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό
Ομιλητές: από κόμματα και νεολαιίστικες οργανώσεις της Βουλγαρίας, της Τουρκίας & του Β. Κουρδιστάν, της Αλβανίας
Διοργανώνεται από τη Βαλκανική Διάσκεψη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων
Συντονιστής: Γ. Τσίπρας, μέλος της Συντονιστικής Ομάδας της Βαλκανικής Διάσκεψης
19:00, Παρουσίαση: Η Ευρώπη ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Ομιλητές: από RED (Νορβηγία), RdC (Ιταλία), CPGB-ML (Βρετανία), GML/RM (Ολλανδία)
Συντονιστής: Χρ. Καραμάνος, μέλος της διεύθυνσης της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ
20:30, Κεντρική εκδήλωση: Οι εξεγέρσεις των φτωχών και των πεινασμένων
Ομιλητές: από Νέο Κ.Κ. Αϊτής, Επαναστατικό Κ.Κ. Αργεντινής, Action - Κονγκό
Συντονιστής: Ν. Ταυρής, εφημερίδα «Αριστερά!»
21:00, Συναυλία:
Ojos de Brujo SoundSystem + Imam Baildi + Ska Bangies
*****
Σάββατο 12 Ιουλίου
19:00, Παρουσίαση: Αγώνες και κινήματα αντίστασης στην Ευρώπη
Ομιλητές: από νεολαία Rebell (Γερμανία), LCR (Γαλλία), νεολαία Segi (Χώρα των Βάσκων), GML/RM (Ολλανδία), «Δικαίωμα στη Στέγη» (Ιταλία)
Συντονιστής: Ελ. Σωτηρίου, εκπρόσωπος Ένωσης Εργαζομένων, μέλος Δ.Σ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων
19:30, Κεντρική εκδήλωση: Ανατροπές και επαναστάσεις στον 21ο αιώνα
Ομιλητές: από Κ.Κ. Νεπάλ (Μαοϊκό), νεολαία Κ.Κ. (ΜΛΜ) Βολιβίας
Προβολή ντοκιμαντέρ από τη Βενεζουέλα – Προλογίζει ο πρέσβης της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα
Συντονιστής: Δ. Μητρόπουλος, εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ
20:30, Κεντρική εκδήλωση: Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας στην Παλαιστίνη
Ομιλητές: από Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – Κεντρική ομιλήτρια: Λεϊλά Χάλεντ
Συντονιστής: Γ. Τζαφέρης, μέλος Συλλόγου Ιντιφάντα
21:00, Συναυλία:
Fun-Da-Mental + Ρόδες + δαμόκλειος σπάθη, οργή
*****
Κυριακή 13 Ιουλίου
19:00, Παρουσίαση: Το παγκόσμιο αντιμπεριαλιστικό κίνημα
Ομιλητές: από PLP (ΗΠΑ), RdC (Ιταλία), PFLP και DFLP (Παλαιστίνη)
Συντονιστής: Β. Χατζηλάμπρου, νομαρχιακός σύμβουλος Αχαΐας
19:00, Κεντρική εκδήλωση: Νέοι εργαζόμενοι - Νέες αντιστάσεις
Ομιλητές: από UDP/Μπλόκο της Αριστεράς (Πορτογαλία), Precarii (Ιταλία), LCR (Γαλλία), Συνδικάτο Λιμενεργατών Limter-Is (Τουρκία)
Συντονιστής: Γ. Παπαϊωάννου, πρωτοβουλία dikaioma.gr
20:30, Κεντρική εκδήλωση: Η Αριστερά σήμερα
Ομιλητές: Πέτρος Παπακωνσταντίνου (δημοσιογράφος), Παναγιώτης Λαφαζάνης (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ), Χρίστος Κατσούλας (ΚΟΕ)
Συντονιστής: Μ. Μπρέστα
21:00, Συναυλία:
Μάρθα Φριντζήλα - Β. Μαντζούκης / Baumstrasse + Matisse + Coup de grâce
19:00, Παρουσίαση: Βαλκάνια: Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό
Ομιλητές: από κόμματα και νεολαιίστικες οργανώσεις της Βουλγαρίας, της Τουρκίας & του Β. Κουρδιστάν, της Αλβανίας
Διοργανώνεται από τη Βαλκανική Διάσκεψη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων
Συντονιστής: Γ. Τσίπρας, μέλος της Συντονιστικής Ομάδας της Βαλκανικής Διάσκεψης
19:00, Παρουσίαση: Η Ευρώπη ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Ομιλητές: από RED (Νορβηγία), RdC (Ιταλία), CPGB-ML (Βρετανία), GML/RM (Ολλανδία)
Συντονιστής: Χρ. Καραμάνος, μέλος της διεύθυνσης της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ
20:30, Κεντρική εκδήλωση: Οι εξεγέρσεις των φτωχών και των πεινασμένων
Ομιλητές: από Νέο Κ.Κ. Αϊτής, Επαναστατικό Κ.Κ. Αργεντινής, Action - Κονγκό
Συντονιστής: Ν. Ταυρής, εφημερίδα «Αριστερά!»
21:00, Συναυλία:
Ojos de Brujo SoundSystem + Imam Baildi + Ska Bangies
*****
Σάββατο 12 Ιουλίου
19:00, Παρουσίαση: Αγώνες και κινήματα αντίστασης στην Ευρώπη
Ομιλητές: από νεολαία Rebell (Γερμανία), LCR (Γαλλία), νεολαία Segi (Χώρα των Βάσκων), GML/RM (Ολλανδία), «Δικαίωμα στη Στέγη» (Ιταλία)
Συντονιστής: Ελ. Σωτηρίου, εκπρόσωπος Ένωσης Εργαζομένων, μέλος Δ.Σ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων
19:30, Κεντρική εκδήλωση: Ανατροπές και επαναστάσεις στον 21ο αιώνα
Ομιλητές: από Κ.Κ. Νεπάλ (Μαοϊκό), νεολαία Κ.Κ. (ΜΛΜ) Βολιβίας
Προβολή ντοκιμαντέρ από τη Βενεζουέλα – Προλογίζει ο πρέσβης της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα
Συντονιστής: Δ. Μητρόπουλος, εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ
20:30, Κεντρική εκδήλωση: Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας στην Παλαιστίνη
Ομιλητές: από Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – Κεντρική ομιλήτρια: Λεϊλά Χάλεντ
Συντονιστής: Γ. Τζαφέρης, μέλος Συλλόγου Ιντιφάντα
21:00, Συναυλία:
Fun-Da-Mental + Ρόδες + δαμόκλειος σπάθη, οργή
*****
Κυριακή 13 Ιουλίου
19:00, Παρουσίαση: Το παγκόσμιο αντιμπεριαλιστικό κίνημα
Ομιλητές: από PLP (ΗΠΑ), RdC (Ιταλία), PFLP και DFLP (Παλαιστίνη)
Συντονιστής: Β. Χατζηλάμπρου, νομαρχιακός σύμβουλος Αχαΐας
19:00, Κεντρική εκδήλωση: Νέοι εργαζόμενοι - Νέες αντιστάσεις
Ομιλητές: από UDP/Μπλόκο της Αριστεράς (Πορτογαλία), Precarii (Ιταλία), LCR (Γαλλία), Συνδικάτο Λιμενεργατών Limter-Is (Τουρκία)
Συντονιστής: Γ. Παπαϊωάννου, πρωτοβουλία dikaioma.gr
20:30, Κεντρική εκδήλωση: Η Αριστερά σήμερα
Ομιλητές: Πέτρος Παπακωνσταντίνου (δημοσιογράφος), Παναγιώτης Λαφαζάνης (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ), Χρίστος Κατσούλας (ΚΟΕ)
Συντονιστής: Μ. Μπρέστα
21:00, Συναυλία:
Μάρθα Φριντζήλα - Β. Μαντζούκης / Baumstrasse + Matisse + Coup de grâce
ΓΙΑ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΕ
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΧΑΝΙΩΝ
Χανιά 9-7-2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η Τ.Ε. ΧΑΝΙΩΝ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καταγγέλλει το απαράδεκτο γεγονός της σύλληψης 2 μελών της ΚΟΕ (συνιστώσας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) και της μεταφοράς τους με χειροπέδες (!!!) στο αστυνομικό μέγαρο, επειδή διέπραξαν το ιδιαιτέρως επικίνδυνο αδίκημα της αφισσοκόλησης!!!
Αν κάποιοι στην τοπική αστυνομία πιστεύουν ότι με παρόμοιες ενέργειες υπηρετούν το λόγο για τον οποίο αμείβονται, τότε πραγματικά υπάρχει πρόβλημα!!!! Αν πάλι η σύλληψη εντάσσεται σε κάποιο ευρύτερο σχέδιο εκφοβισμού αγωνιστών της Αριστεράς, άδικος ο κόπος τους!!!
Το Γραφείο Τύπου
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΧΑΝΙΩΝ
Χανιά 9-7-2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η Τ.Ε. ΧΑΝΙΩΝ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καταγγέλλει το απαράδεκτο γεγονός της σύλληψης 2 μελών της ΚΟΕ (συνιστώσας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) και της μεταφοράς τους με χειροπέδες (!!!) στο αστυνομικό μέγαρο, επειδή διέπραξαν το ιδιαιτέρως επικίνδυνο αδίκημα της αφισσοκόλησης!!!
Αν κάποιοι στην τοπική αστυνομία πιστεύουν ότι με παρόμοιες ενέργειες υπηρετούν το λόγο για τον οποίο αμείβονται, τότε πραγματικά υπάρχει πρόβλημα!!!! Αν πάλι η σύλληψη εντάσσεται σε κάποιο ευρύτερο σχέδιο εκφοβισμού αγωνιστών της Αριστεράς, άδικος ο κόπος τους!!!
Το Γραφείο Τύπου
8 Ιουλ 2008
Βία κατά φωτογράφου
ΠΑΤΡΑ
Στο εδώλιο του Αυτοφώρου Πλημμελειοδικείου Πατρών θα καθίσει σήμερα ο Γάλλος φωτογράφος που συνελήφθη το βράδυ της Παρασκευής από λιμενικό του Κλιμακίου Ειδικών Αποστολών. Σύμφωνα με τη λιμενική αρχή, ο «συλληφθείς επιχείρησε να φωτογραφήσει ευαίσθητα δεδομένα της περιοχής», ενώ από την πλευρά του συλληφθέντος υποστηρίζεται ότι η φωτογράφηση γινόταν στο πλαίσιο ρεπορτάζ για τους μετανάστες που βρίσκονται στην περιοχή του λιμανιού.
Οι λιμενικοί υποστηρίζουν πως ο Γάλλος φωτογράφος αντέδρασε βίαια και αντιστάθηκε, ενώ ο ίδιος καταγγέλλει ότι ξεπέρασαν τα όρια, αφού τον χτύπησαν και τον έβαλαν στο κρατητήριο. Ο 38χρονος φωτογράφος παραπέμπεται σήμερα στο Αυτόφωρο.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/07/2008
Στο εδώλιο του Αυτοφώρου Πλημμελειοδικείου Πατρών θα καθίσει σήμερα ο Γάλλος φωτογράφος που συνελήφθη το βράδυ της Παρασκευής από λιμενικό του Κλιμακίου Ειδικών Αποστολών. Σύμφωνα με τη λιμενική αρχή, ο «συλληφθείς επιχείρησε να φωτογραφήσει ευαίσθητα δεδομένα της περιοχής», ενώ από την πλευρά του συλληφθέντος υποστηρίζεται ότι η φωτογράφηση γινόταν στο πλαίσιο ρεπορτάζ για τους μετανάστες που βρίσκονται στην περιοχή του λιμανιού.
Οι λιμενικοί υποστηρίζουν πως ο Γάλλος φωτογράφος αντέδρασε βίαια και αντιστάθηκε, ενώ ο ίδιος καταγγέλλει ότι ξεπέρασαν τα όρια, αφού τον χτύπησαν και τον έβαλαν στο κρατητήριο. Ο 38χρονος φωτογράφος παραπέμπεται σήμερα στο Αυτόφωρο.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/07/2008
Αποτελειώνουν 250.000 αγρότες
Του ΜΙΧ. ΚΟΥΡΜΟΥΣΗ
Μέσα στο 2008, περίπου 250.000 Ελληνες αγρότες θα πάψουν να εισπράττουν κοινοτικές επιδοτήσεις και συνεπώς θα σταματήσουν κάθε αγροτική δραστηριότητα. Η Ελλάδα, πλέον, θα έχει μονοψήφιο αριθμό στην εκατοστιαία σύνθεση του ενεργού αγροτικού δυναμικού και το «λεγόμενο» ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών θα έχει ολοκληρωθεί.
Οπως είναι γνωστό, με την εφαρμογή της νέας ΚΑΠ από το 2006 έχουν εγκαταλείψει τη γεωργία γύρω στους 150.000 καλλιεργητές και η χώρα μας έχει σχεδόν πάψει να παράγει μια σειρά από προϊόντα, όπως καπνά, βιομηχανική ντομάτα (πρόσφατα έκλεισε στην Ξάνθη η συνεταιριστική ΣΕΒΑΘ ελλείψει πρώτης ύλης), ζαχαρότευτλα, ενώ μεγάλη μείωση παρατηρείται στο λάδι και το βαμβάκι.
Τώρα έρχεται από την Ε.Ε. η χαριστική βολή, καθώς στο πλαίσιο του κανονισμού για τον λεγόμενο έλεγχο υγείας (Health Check) προτείνει να κοπούν οι επιδοτήσεις σ' όσους αγρότες έχουν λιγότερα από 10 στρέμματα αγροτική εκμετάλλευση ή σε όσους παίρνουν λιγότερα από 250 ευρώ τον χρόνο κοινοτική επιδότηση. Ενα από τα δύο αυτά κριτήρια θα εφαρμοστεί ανάλογα με απόφαση που θα πάρει το κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Ελέγχου και Πληρωμής Επιδοτήσεων) στην περίπτωση των 250 ευρώ επιδότηση ανήκουν σήμερα 209.093 αγρότες. Στη δεύτερη περίπτωση των 10 στρεμμάτων ανήκουν 277.489 αγρότες.
Πόσα θα χαθούν
Αν η χώρα μας εφαρμόσει το κριτήριο της επιδότησης, θα χάσει από το ποσόν των επιδοτήσεων που εισπράττει κάθε χρόνο 28,48 εκατ. ευρώ. Αν επιλέξει για εφαρμογή το δεύτερο κριτήριο της έκτασης (κάτω των 10 στρεμμ.), θα χάσει σε ετήσια βάση 123,8 εκατ. ευρώ. Η μεγάλη διαφοροποίηση που υπάρχει στα χρηματικά ποσά οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα θα εφαρμόσει το κριτήριο των 250 ευρώ. Αυτό άλλωστε προτείνει και η ΠΑΣΕΓΕΣ. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα παραπάνω στοιχεία αφορούν προϊόντα που είναι ήδη ενταγμένα στην ενιαία ενίσχυση της νέας ΚΑΠ.
Φέτος στη νέα ΚΑΠ εισέρχονται τα φρουτολαχανικά και από του χρόνου τ' αμπέλια. Στους δύο αυτούς τομείς συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός αγροτών που εμπίπτουν στα κριτήρια των περικοπών. Ετσι, αναμένεται από το 2010 να πάψουν να παίρνουν κοινοτικές επιδοτήσεις άλλοι 100.000 περίπου αγρότες με πορτοκάλια, πατάτες, αχλάδια, σταφίδες, αμπέλια κ.λπ.
Με την τωρινή πρόταση της Ε.Ε. μένουν εκτός επιδοτήσεων το 25% των Ελλήνων αγροτών σήμερα.
Εκτιμάται ότι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες θα είναι λιγότεροι από 300.000 άτομα. Δηλαδή, το 5-7% του ενεργού πληθυσμού θα ασχολείται με τη γεωργία.
Το μεγάλο πρόβλημα, βέβαια, θα είναι η απορρόφηση όσων εγκαταλείπουν τη γεωργία. Στην περιφέρεια (επαρχία) θα υπάρξει έντονο κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο δεν φαίνεται ν' απασχολεί τα κέντρα εξουσίας της πρωτεύουσας. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/07/2008
Μέσα στο 2008, περίπου 250.000 Ελληνες αγρότες θα πάψουν να εισπράττουν κοινοτικές επιδοτήσεις και συνεπώς θα σταματήσουν κάθε αγροτική δραστηριότητα. Η Ελλάδα, πλέον, θα έχει μονοψήφιο αριθμό στην εκατοστιαία σύνθεση του ενεργού αγροτικού δυναμικού και το «λεγόμενο» ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών θα έχει ολοκληρωθεί.
Οπως είναι γνωστό, με την εφαρμογή της νέας ΚΑΠ από το 2006 έχουν εγκαταλείψει τη γεωργία γύρω στους 150.000 καλλιεργητές και η χώρα μας έχει σχεδόν πάψει να παράγει μια σειρά από προϊόντα, όπως καπνά, βιομηχανική ντομάτα (πρόσφατα έκλεισε στην Ξάνθη η συνεταιριστική ΣΕΒΑΘ ελλείψει πρώτης ύλης), ζαχαρότευτλα, ενώ μεγάλη μείωση παρατηρείται στο λάδι και το βαμβάκι.
Τώρα έρχεται από την Ε.Ε. η χαριστική βολή, καθώς στο πλαίσιο του κανονισμού για τον λεγόμενο έλεγχο υγείας (Health Check) προτείνει να κοπούν οι επιδοτήσεις σ' όσους αγρότες έχουν λιγότερα από 10 στρέμματα αγροτική εκμετάλλευση ή σε όσους παίρνουν λιγότερα από 250 ευρώ τον χρόνο κοινοτική επιδότηση. Ενα από τα δύο αυτά κριτήρια θα εφαρμοστεί ανάλογα με απόφαση που θα πάρει το κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Ελέγχου και Πληρωμής Επιδοτήσεων) στην περίπτωση των 250 ευρώ επιδότηση ανήκουν σήμερα 209.093 αγρότες. Στη δεύτερη περίπτωση των 10 στρεμμάτων ανήκουν 277.489 αγρότες.
Πόσα θα χαθούν
Αν η χώρα μας εφαρμόσει το κριτήριο της επιδότησης, θα χάσει από το ποσόν των επιδοτήσεων που εισπράττει κάθε χρόνο 28,48 εκατ. ευρώ. Αν επιλέξει για εφαρμογή το δεύτερο κριτήριο της έκτασης (κάτω των 10 στρεμμ.), θα χάσει σε ετήσια βάση 123,8 εκατ. ευρώ. Η μεγάλη διαφοροποίηση που υπάρχει στα χρηματικά ποσά οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα θα εφαρμόσει το κριτήριο των 250 ευρώ. Αυτό άλλωστε προτείνει και η ΠΑΣΕΓΕΣ. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα παραπάνω στοιχεία αφορούν προϊόντα που είναι ήδη ενταγμένα στην ενιαία ενίσχυση της νέας ΚΑΠ.
Φέτος στη νέα ΚΑΠ εισέρχονται τα φρουτολαχανικά και από του χρόνου τ' αμπέλια. Στους δύο αυτούς τομείς συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός αγροτών που εμπίπτουν στα κριτήρια των περικοπών. Ετσι, αναμένεται από το 2010 να πάψουν να παίρνουν κοινοτικές επιδοτήσεις άλλοι 100.000 περίπου αγρότες με πορτοκάλια, πατάτες, αχλάδια, σταφίδες, αμπέλια κ.λπ.
Με την τωρινή πρόταση της Ε.Ε. μένουν εκτός επιδοτήσεων το 25% των Ελλήνων αγροτών σήμερα.
Εκτιμάται ότι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες θα είναι λιγότεροι από 300.000 άτομα. Δηλαδή, το 5-7% του ενεργού πληθυσμού θα ασχολείται με τη γεωργία.
Το μεγάλο πρόβλημα, βέβαια, θα είναι η απορρόφηση όσων εγκαταλείπουν τη γεωργία. Στην περιφέρεια (επαρχία) θα υπάρξει έντονο κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο δεν φαίνεται ν' απασχολεί τα κέντρα εξουσίας της πρωτεύουσας. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/07/2008
Το σκάνδαλο κατέβασε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ κάτω από 30%
Σοβαρό πλήγμα τόσο στα ποσοστά όσο και στην αξιοπιστία των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν επιφέρει οι αποκαλύψεις για το σκάνδαλο της Ζίμενς. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά που συγκεντρώνουν είναι κάτω από το 30% και η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων δυσπιστεί στις εξαγγελίες ότι θα πατάξουν τη διαφθορά.
Το 56,5% των ερωτηθέντων (στη δημοσκόπηση της MRB για τον «Ελεύθερο Τύπο») δηλώνει ότι οι χρηματοδοτήσεις της Ζίμενς πήγαν «και στα δύο» μεγάλα κόμματα. Αρνητικά αξιολογείται η στάση όλων των πολιτικών αρχηγών στο θέμα αυτό. Τις περισσότερες αρνητικές γνώμες συγκεντρώνει ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και τις περισσότερες θετικές ο Αλ. Αλαβάνος.
Στην πρόθεση ψήφου, η Ν.Δ. συγκεντρώνει 29,2%, το ΠΑΣΟΚ 25,3%, ο ΣΥΡΙΖΑ 14%, το ΚΚΕ 7,7% και ο ΛΑΟΣ 4,3%. Η διαφορά Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ διευρύνεται λίγο σε σύγκριση με την προηγούμενη έρευνα. Ο κ. Καραμανλής προηγείται στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία με 35,4% έναντι 20,9% του κ. Παπανδρέου.
* Σε άλλη έρευνα (της «Public Issue» για την «Καθημερινή»), τα δύο κόμματα εξουσίας θεωρούνται άτολμα στην αντιμετώπιση της διαφθοράς. Στο ερώτημα αν είναι αποφασισμένα να την πολεμήσουν, το 62% απαντάει «όχι» για τη Ν.Δ. και το 63% για το ΠΑΣΟΚ. Το 68% τάσσεται κατά της χρηματοδότησης των κομμάτων από ιδιώτες και επιχειρήσεις. «Ναι» λέει το 24%.
* Δημοσκόπηση της «Alco» για το «Πρώτο Θέμα» δείχνει ότι το 48,8% των ερωτηθέντων θέλει να παραιτηθεί ο κ. Λιάπης για την υπόθεση της «Ζίμενς». Αντίθετη γνώμη έχει το 42,1%.
* Δημοσκόπηση της «Alco» για το περιοδικό «Φαντομάς» δείχνει ότι το 50,8% δεν είναι καθόλου ικανοποιημένο από την απόδοση της κυβέρνησης και το 60,7% από το ΠΑΣΟΚ. Υπέρ της προεκλογικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται το 54,2% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και κατά το 35,6%.Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ διχάζονται: 43,9% κατά και 43% υπέρ. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι και από τα δύο κόμματα τάσσονται όμως υπέρ της μετεκλογικής συνεργασίας των δύο κομμάτων. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/07/2008
Το 56,5% των ερωτηθέντων (στη δημοσκόπηση της MRB για τον «Ελεύθερο Τύπο») δηλώνει ότι οι χρηματοδοτήσεις της Ζίμενς πήγαν «και στα δύο» μεγάλα κόμματα. Αρνητικά αξιολογείται η στάση όλων των πολιτικών αρχηγών στο θέμα αυτό. Τις περισσότερες αρνητικές γνώμες συγκεντρώνει ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και τις περισσότερες θετικές ο Αλ. Αλαβάνος.
Στην πρόθεση ψήφου, η Ν.Δ. συγκεντρώνει 29,2%, το ΠΑΣΟΚ 25,3%, ο ΣΥΡΙΖΑ 14%, το ΚΚΕ 7,7% και ο ΛΑΟΣ 4,3%. Η διαφορά Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ διευρύνεται λίγο σε σύγκριση με την προηγούμενη έρευνα. Ο κ. Καραμανλής προηγείται στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία με 35,4% έναντι 20,9% του κ. Παπανδρέου.
* Σε άλλη έρευνα (της «Public Issue» για την «Καθημερινή»), τα δύο κόμματα εξουσίας θεωρούνται άτολμα στην αντιμετώπιση της διαφθοράς. Στο ερώτημα αν είναι αποφασισμένα να την πολεμήσουν, το 62% απαντάει «όχι» για τη Ν.Δ. και το 63% για το ΠΑΣΟΚ. Το 68% τάσσεται κατά της χρηματοδότησης των κομμάτων από ιδιώτες και επιχειρήσεις. «Ναι» λέει το 24%.
* Δημοσκόπηση της «Alco» για το «Πρώτο Θέμα» δείχνει ότι το 48,8% των ερωτηθέντων θέλει να παραιτηθεί ο κ. Λιάπης για την υπόθεση της «Ζίμενς». Αντίθετη γνώμη έχει το 42,1%.
* Δημοσκόπηση της «Alco» για το περιοδικό «Φαντομάς» δείχνει ότι το 50,8% δεν είναι καθόλου ικανοποιημένο από την απόδοση της κυβέρνησης και το 60,7% από το ΠΑΣΟΚ. Υπέρ της προεκλογικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται το 54,2% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και κατά το 35,6%.Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ διχάζονται: 43,9% κατά και 43% υπέρ. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι και από τα δύο κόμματα τάσσονται όμως υπέρ της μετεκλογικής συνεργασίας των δύο κομμάτων. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/07/2008
4 Ιουλ 2008
«Eίμαστε και θα παραμείνουμε ενωμένοι μέχρι το τέλος»
του Κώστα Κριετσιώτη
Ενωμένοι παραμένουν οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο του «ΒΟΣΙΝΑΚΗ», σύμφωνα με τον πρόεδρο του Σωματείου τους κ. Μάκη Ηλιόπουλο, τη στιγμή που η εργοδοσία συνεχίζει να κρατά την αδιάλλακτη στάση της. Ωστόσο, ένας εργαζόμενος έχει ήδη ζητήσει να μεταφερθεί στη μονάδα παραγωγής στην Αττική και άλλοι τρεις σκέφτονται σοβαρά να δεχτούν τα… «προνόμια» της εθελουσίας εξόδου και ν’ αποχωρήσουν. Αυτό δείχνει πως σ’ ένα βαθμό η εταιρεία ELBISCO πέτυχε το σκοπό της και έκαμψε το ηθικό των εργαζομένων. Πλέον, το βάρος των ενεργειών όλων πέφτει στην τριμερή συνάντηση της Αθήνας, που ζήτησαν από κοινού εργαζόμενοι και φορείς από την υπουργό Απασχόλησης Φάνη Πάλλη – Πετραλιά, αίτημα το οποίο αναμένεται να γίνει δεκτό.
- Κύριε Ηλιόπουλε, μετά τη συνάντηση της περασμένης Τετάρτης στους χώρους του εργοστασίου στο Δρέπανο, με τους εκπροσώπους της ELBISCO, τι άλλο περιμένετε; Ικανοποιηθήκατε από τις απαντήσεις της εργοδοσίας στα θέματα που έχετε θέσει;
Μ.Η.: Η εργοδοσία, γι’ ακόμα μία φορά, έδειξε ότι είναι αδιάλλακτη στη στάση της. Δήλωσαν οι εκπρόσωποί της ότι οι απολύσεις έγιναν με νόμιμο τρόπο και δεν τις παίρνουν πίσω. Βέβαια, άφησαν ανοιχτό ένα ενδεχόμενο, αν τελικά συμφωνήσουμε μετά από διαβούλευση με την εταιρεία, θα πάρουν και οι απολυμένοι αυτά που τους αναλογούν.
- Οι φορείς ρίχνουν το βάρος των προσπαθειών τους σε δύο άξονες.
Ο ένας αφορά στην απόφαση της Πολιτείας να επιδοτηθεί η επιχείρηση με 2,2 εκατομμύρια ευρώ, και ο δεύτερος στην τριμερή συνάντηση της Αθήνας, αν τελικά γίνει, ανάμεσα σε εργαζόμενους, εργοδοσία και υπουργείο Απασχόλησης. Εσείς πού ρίχνετε, πλέον, το βάρος των προσπαθειών σας;
Μ.Η.: Εμείς θα κάνουμε μία προσπάθεια με την τριμερή συνάντηση, μαζί με τους φορείς της πόλης. Εάν δεν είναι εφικτή η παραμονή του εργοστασίου και η λειτουργία του στην περιοχή, εάν δεν μπορεί δηλαδή να πιέσει το Υπουργείο, θα κάνουμε μία ακόμα κίνηση, πιέζοντας το υπουργείο Απασχόλησης, ώστε να βρεθούν θέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους που θα μείνουν άνεργοι. Πάντως, εμείς περιμένουμε απάντηση από το Υπουργείο στο έγγραφο για τριμερή συνάντηση που στείλαμε την Τετάρτη, στο οποίο αναφέρουμε, μεταξύ άλλων, πως δεν μπορεί να υπάρξει καμία εξέλιξη αν δεν ανακληθούν οι απολύσεις. Ακόμα δεν έχουμε απάντηση σε αυτό. Πιστεύω, όμως, πως σήμερα θα την έχουμε.
- Έχει καμφθεί το ηθικό των εργαζομένων μετά τις τελευταίες εξελίξεις, διότι γνωρίζουμε πως ήδη ένας εργαζόμενος ζήτησε να μεταφερθεί στο εργοστάσιο της εταιρείας, στο Πικέρμι Αττικής. Πιστεύετε ότι είστε όλοι οι εργαζόμενοι ενωμένοι στον αγώνα ή κάποιοι προτιμούν πλέον να δουλέψουν σε άλλη μονάδα παραγωγής; Υπάρχει κάποιος που να προτιμά την εθελούσια έξοδο, που έχει προταθεί από την εργοδοσία, με τα όποια προνόμια;
Μ.Η.: Αυτήν τη στιγμή δεν επιθυμεί κάποιος να μεταφερθεί ή να προχωρήσει σε εθελούσια έξοδο. Περιμένουμε όλοι να δούμε τι θα γίνει στην τριμερή συνάντηση και τι θ’ απαντήσει η Υπουργός. Εάν υπάρχει κάποιο ενδεχόμενο ν’ αποκατασταθούν οι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να μεταφερθούν στο Πικέρμι, οι οποίοι είναι πάρα πολλοί, καθώς υπάρχουν άτομα μεγάλης ηλικίας, με παιδιά που σπουδάζουν και δάνεια σπιτιών που «τρέχουν». Θα δούμε την απόφαση της Υπουργού κι αν θα γίνει προσπάθεια από την Υπουργό, είτε στον να παραμείνει το εργοστάσιο ανοιχτό, είτε στο ν’ απασχοληθούν οι εργαζόμενοι κάπου αλλού. Υπάρχει, βέβαια, ένας εργαζόμενος που ζήτησε και μεταφέρθηκε στη μονάδα παραγωγής στο Πικέρμι, με τα πρώτα κίνητρα που έδωσε η εταιρεία. Υπάρχουν και δυο – τρεις ακόμα, που έχει καμφθεί το ηθικό τους, και δήλωσαν πως θέλουν ν’ αποχωρήσουν με εθελούσια έξοδο. Ωστόσο, το 95% των εργαζομένων είμαστε όλοι εδώ.
- Ακούστηκαν πολλά για δεύτερο κύκλο κινητοποιήσεων, τη στιγμή που υπήρξαν φωνές στη συνάντηση της Τετάρτης, ακόμα και για απεργία πείνας έξω από την πύλη του Νοσοκομείου Ρίου. Σκεφτόσαστε, μέσα από τη Γενική σας Συνέλευση, να μπείτε στη διαδικασία προκήρυξης νέων κινητοποιήσεων και ενδεχομένως νέων μορφών αγώνα; Παράλληλα, εκπρόσωποι φορέων επανέφεραν το θέμα του μποϊκοτάζ σε προϊόντα του Ομίλου «Φιλίππου». Επικροτείτε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Μ.Η.: Θα εξαρτηθούν όλα από την τριμερή συνάντηση στο υπουργείο Απασχόλησης.
Θα δούμε τ’ αποτελέσματα, θα κρίνουμε και στη συνέχεια θ’ αποφασίσει η Γενική Συνέλευση αν θα προχωρήσουμε σε κινητοποιήσεις ή αν θ’ αλλάξουμε πορεία. Όσο για το μποϊκοτάζ, δεν γνωρίζω αν θα μας βοηθήσει αυτό. Βέβαια, αυτή είναι και παλιότερη πρόταση του δημάρχου Πατρέων Ανδρέα Φούρα, που έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Χωρίς να ξέρω αν θα βοηθήσει, είναι ένα ακόμα μέτρο πίεσης. Αν γίνει, καλώς να γίνει, σαν μέτρο πίεσης, εφόσον συνεχιστεί ο αγώνας.
- Σας έκανε εντύπωση το γεγονός πως, ενώ ήταν καλεσμένοι την Τετάρτη οι βουλευτές όλων των κομμάτων και παρευρέθησαν στο σύνολό τους οι βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης, απουσίαζαν από τη συνάντηση οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας στην Αχαΐα;
Μ.Η.: Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως για πρώτη φορά οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος έκαναν την Τετάρτη δηλώσεις για το θέμα του «ΒΟΣΙΝΑΚΗ». Μάλιστα, είχε στείλει εκπρόσωπο ο κύριος Μπεκίρης μετά από πολύ καιρό, ενώ έκαναν δηλώσεις στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ο κύριος Παπαδημάτος και η κυρία Ράγιου. Μέχρι σήμερα δεν είχαν έρθει κοντά μας όσο οι άλλοι βουλευτές, αλλά έγινε μια κίνηση και από αυτούς. Εγώ το θεωρώ θετικό, διότι, ως κυβερνητικοί βουλευτές, ίσως να έχουν τη δυνατότητα να προτείνουν κάτι στο Υπουργείο.
πηγη: ΄΄ΗΜΕΡΑ΄΄. 4/7/08
Ενωμένοι παραμένουν οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο του «ΒΟΣΙΝΑΚΗ», σύμφωνα με τον πρόεδρο του Σωματείου τους κ. Μάκη Ηλιόπουλο, τη στιγμή που η εργοδοσία συνεχίζει να κρατά την αδιάλλακτη στάση της. Ωστόσο, ένας εργαζόμενος έχει ήδη ζητήσει να μεταφερθεί στη μονάδα παραγωγής στην Αττική και άλλοι τρεις σκέφτονται σοβαρά να δεχτούν τα… «προνόμια» της εθελουσίας εξόδου και ν’ αποχωρήσουν. Αυτό δείχνει πως σ’ ένα βαθμό η εταιρεία ELBISCO πέτυχε το σκοπό της και έκαμψε το ηθικό των εργαζομένων. Πλέον, το βάρος των ενεργειών όλων πέφτει στην τριμερή συνάντηση της Αθήνας, που ζήτησαν από κοινού εργαζόμενοι και φορείς από την υπουργό Απασχόλησης Φάνη Πάλλη – Πετραλιά, αίτημα το οποίο αναμένεται να γίνει δεκτό.
- Κύριε Ηλιόπουλε, μετά τη συνάντηση της περασμένης Τετάρτης στους χώρους του εργοστασίου στο Δρέπανο, με τους εκπροσώπους της ELBISCO, τι άλλο περιμένετε; Ικανοποιηθήκατε από τις απαντήσεις της εργοδοσίας στα θέματα που έχετε θέσει;
Μ.Η.: Η εργοδοσία, γι’ ακόμα μία φορά, έδειξε ότι είναι αδιάλλακτη στη στάση της. Δήλωσαν οι εκπρόσωποί της ότι οι απολύσεις έγιναν με νόμιμο τρόπο και δεν τις παίρνουν πίσω. Βέβαια, άφησαν ανοιχτό ένα ενδεχόμενο, αν τελικά συμφωνήσουμε μετά από διαβούλευση με την εταιρεία, θα πάρουν και οι απολυμένοι αυτά που τους αναλογούν.
- Οι φορείς ρίχνουν το βάρος των προσπαθειών τους σε δύο άξονες.
Ο ένας αφορά στην απόφαση της Πολιτείας να επιδοτηθεί η επιχείρηση με 2,2 εκατομμύρια ευρώ, και ο δεύτερος στην τριμερή συνάντηση της Αθήνας, αν τελικά γίνει, ανάμεσα σε εργαζόμενους, εργοδοσία και υπουργείο Απασχόλησης. Εσείς πού ρίχνετε, πλέον, το βάρος των προσπαθειών σας;
Μ.Η.: Εμείς θα κάνουμε μία προσπάθεια με την τριμερή συνάντηση, μαζί με τους φορείς της πόλης. Εάν δεν είναι εφικτή η παραμονή του εργοστασίου και η λειτουργία του στην περιοχή, εάν δεν μπορεί δηλαδή να πιέσει το Υπουργείο, θα κάνουμε μία ακόμα κίνηση, πιέζοντας το υπουργείο Απασχόλησης, ώστε να βρεθούν θέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους που θα μείνουν άνεργοι. Πάντως, εμείς περιμένουμε απάντηση από το Υπουργείο στο έγγραφο για τριμερή συνάντηση που στείλαμε την Τετάρτη, στο οποίο αναφέρουμε, μεταξύ άλλων, πως δεν μπορεί να υπάρξει καμία εξέλιξη αν δεν ανακληθούν οι απολύσεις. Ακόμα δεν έχουμε απάντηση σε αυτό. Πιστεύω, όμως, πως σήμερα θα την έχουμε.
- Έχει καμφθεί το ηθικό των εργαζομένων μετά τις τελευταίες εξελίξεις, διότι γνωρίζουμε πως ήδη ένας εργαζόμενος ζήτησε να μεταφερθεί στο εργοστάσιο της εταιρείας, στο Πικέρμι Αττικής. Πιστεύετε ότι είστε όλοι οι εργαζόμενοι ενωμένοι στον αγώνα ή κάποιοι προτιμούν πλέον να δουλέψουν σε άλλη μονάδα παραγωγής; Υπάρχει κάποιος που να προτιμά την εθελούσια έξοδο, που έχει προταθεί από την εργοδοσία, με τα όποια προνόμια;
Μ.Η.: Αυτήν τη στιγμή δεν επιθυμεί κάποιος να μεταφερθεί ή να προχωρήσει σε εθελούσια έξοδο. Περιμένουμε όλοι να δούμε τι θα γίνει στην τριμερή συνάντηση και τι θ’ απαντήσει η Υπουργός. Εάν υπάρχει κάποιο ενδεχόμενο ν’ αποκατασταθούν οι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να μεταφερθούν στο Πικέρμι, οι οποίοι είναι πάρα πολλοί, καθώς υπάρχουν άτομα μεγάλης ηλικίας, με παιδιά που σπουδάζουν και δάνεια σπιτιών που «τρέχουν». Θα δούμε την απόφαση της Υπουργού κι αν θα γίνει προσπάθεια από την Υπουργό, είτε στον να παραμείνει το εργοστάσιο ανοιχτό, είτε στο ν’ απασχοληθούν οι εργαζόμενοι κάπου αλλού. Υπάρχει, βέβαια, ένας εργαζόμενος που ζήτησε και μεταφέρθηκε στη μονάδα παραγωγής στο Πικέρμι, με τα πρώτα κίνητρα που έδωσε η εταιρεία. Υπάρχουν και δυο – τρεις ακόμα, που έχει καμφθεί το ηθικό τους, και δήλωσαν πως θέλουν ν’ αποχωρήσουν με εθελούσια έξοδο. Ωστόσο, το 95% των εργαζομένων είμαστε όλοι εδώ.
- Ακούστηκαν πολλά για δεύτερο κύκλο κινητοποιήσεων, τη στιγμή που υπήρξαν φωνές στη συνάντηση της Τετάρτης, ακόμα και για απεργία πείνας έξω από την πύλη του Νοσοκομείου Ρίου. Σκεφτόσαστε, μέσα από τη Γενική σας Συνέλευση, να μπείτε στη διαδικασία προκήρυξης νέων κινητοποιήσεων και ενδεχομένως νέων μορφών αγώνα; Παράλληλα, εκπρόσωποι φορέων επανέφεραν το θέμα του μποϊκοτάζ σε προϊόντα του Ομίλου «Φιλίππου». Επικροτείτε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Μ.Η.: Θα εξαρτηθούν όλα από την τριμερή συνάντηση στο υπουργείο Απασχόλησης.
Θα δούμε τ’ αποτελέσματα, θα κρίνουμε και στη συνέχεια θ’ αποφασίσει η Γενική Συνέλευση αν θα προχωρήσουμε σε κινητοποιήσεις ή αν θ’ αλλάξουμε πορεία. Όσο για το μποϊκοτάζ, δεν γνωρίζω αν θα μας βοηθήσει αυτό. Βέβαια, αυτή είναι και παλιότερη πρόταση του δημάρχου Πατρέων Ανδρέα Φούρα, που έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Χωρίς να ξέρω αν θα βοηθήσει, είναι ένα ακόμα μέτρο πίεσης. Αν γίνει, καλώς να γίνει, σαν μέτρο πίεσης, εφόσον συνεχιστεί ο αγώνας.
- Σας έκανε εντύπωση το γεγονός πως, ενώ ήταν καλεσμένοι την Τετάρτη οι βουλευτές όλων των κομμάτων και παρευρέθησαν στο σύνολό τους οι βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης, απουσίαζαν από τη συνάντηση οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας στην Αχαΐα;
Μ.Η.: Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως για πρώτη φορά οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος έκαναν την Τετάρτη δηλώσεις για το θέμα του «ΒΟΣΙΝΑΚΗ». Μάλιστα, είχε στείλει εκπρόσωπο ο κύριος Μπεκίρης μετά από πολύ καιρό, ενώ έκαναν δηλώσεις στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ο κύριος Παπαδημάτος και η κυρία Ράγιου. Μέχρι σήμερα δεν είχαν έρθει κοντά μας όσο οι άλλοι βουλευτές, αλλά έγινε μια κίνηση και από αυτούς. Εγώ το θεωρώ θετικό, διότι, ως κυβερνητικοί βουλευτές, ίσως να έχουν τη δυνατότητα να προτείνουν κάτι στο Υπουργείο.
πηγη: ΄΄ΗΜΕΡΑ΄΄. 4/7/08
Αλαβάνος: Η δικαιοσύνη έχει ταχυδακτυλουργικές ικανότητες
Για σοβαρή κρίση του πολιτικού συστήματος της χώρας έκανε λόγο από τα Χανιά, κατά την διάρκεια συνέντευξης Τύπου, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος, που με αφορμή τις εξελίξεις της υπόθεσης Siemens υποστήριξε ότι «η Ελλάδα ζει σε στιγμές σαπουνόπερας» και επαναδιατύπωσε το αίτημα για σύσταση εξεταστικής επιτροπής.
«Η χώρα μας ζει σε στιγμές σαπουνόπερας. Βλέπουμε, δηλαδή, εφοπλιστές, πολιτικά πρόσωπα, στελέχη πολυεθνικών επιχειρήσεων, ιδιωτικά τζετ αριστοκρατικά θέρετρα. Πιστεύομε ότι και αυτό είναι μια εικόνα και ένα στοιχείο της κρίσης ενός συστήματος το οποίο προκαλεί μια κοινωνία, που σε μεγάλο βαθμό ζει στη στέρηση», είπε ο κ. Αλαβάνος, ενώ δεν παρέλειψε να ασκήσει σκληρή κριτική σε βάρος και της Δικαιοσύνης υποστηρίζοντας ότι στην Ελλάδα «έχει ταχυδακτυλουργικές ικανότητες":
«Η δικαιοσύνη της εποχής ΝΔ και Σανιδά στην Ελλάδα έχει αποκτήσει. Με αυτή την έννοια, τα 35 περίπου εκατ, ευρώ τα οποία ήδη αναφέρονται στην δίκη, στη Γερμανία, που έχουν δοθεί προκειμένου να λαδωθούν πρόσωπα πολιτικά και αλλά, στο προανακριτικό πόρισμα γίνονται 150 χιλιάδες ευρώ. Θέλω να πω ότι λυπούμαστε για αυτό το γεγονός και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, ώστε να αναδειχθεί όσο το δυνατό γίνεται περισσότερο η αλήθεια».
Υποστήριξε επίσης, πώς το πολιτικό σύστημα της χώρας περνά σοβαρή κρίση και τόνισε την ανάγκη να υπάρξει πολιτική αλλαγή με πυρήνα την ριζοσπαστική αριστερά.
«Δυστυχώς, η Ελλάδα κοντεύει να καταντήσει μια αποικία μεγάλων δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων. Δεν είναι απλώς ότι οι Γερμανοί αγοράζουν σε τιμή ευκαιρίας τον ΟΤΕ, είναι ότι το ίδιο το σύστημα παροχής δικαίου στην χώρα μας εξαρτάται από το τι θα γίνει στη Γερμανία. Αν εκεί υπάρχουν αποκαλύψεις τότε και μόνο τότε είναι ενδεχόμενο να έρθουν και να λειτουργήσουν και στη χώρα μας. Ζούμε μια σοβαρή κρίση του πολιτικού συστήματος. Εμείς ζητάμε άμεσα εξεταστική επιτροπή προκειμένου να συμβάλει, όχι να λύσει, στην εξέταση του προβλήματος και νομίζουμε ότι πρέπει να υπάρξει μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στη χώρα μας, η οποία θα βάλει στο περιθώριο τα δύο κόμματα και το σύστημα του δικομματισμού το οποίο έχει οδηγήσει σε έντονα κοινωνικά προβλήματα και σε σήψη και θα φέρει μια νέα πλειοψηφία με πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς».
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε την θέση του υπέρ της ίδρυσης εφετείου και στο Ηράκλειο, με την λογική, όπως είπε, της αποκέντρωσης και άλλων υπηρεσιών, δήλωσε πως η παράταξη «δρα πέρα και πάνω από τοπικιστικές αντιλήψεις», ενώ καταδίκασε και την βομβιστική επίθεση.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
«Η χώρα μας ζει σε στιγμές σαπουνόπερας. Βλέπουμε, δηλαδή, εφοπλιστές, πολιτικά πρόσωπα, στελέχη πολυεθνικών επιχειρήσεων, ιδιωτικά τζετ αριστοκρατικά θέρετρα. Πιστεύομε ότι και αυτό είναι μια εικόνα και ένα στοιχείο της κρίσης ενός συστήματος το οποίο προκαλεί μια κοινωνία, που σε μεγάλο βαθμό ζει στη στέρηση», είπε ο κ. Αλαβάνος, ενώ δεν παρέλειψε να ασκήσει σκληρή κριτική σε βάρος και της Δικαιοσύνης υποστηρίζοντας ότι στην Ελλάδα «έχει ταχυδακτυλουργικές ικανότητες":
«Η δικαιοσύνη της εποχής ΝΔ και Σανιδά στην Ελλάδα έχει αποκτήσει. Με αυτή την έννοια, τα 35 περίπου εκατ, ευρώ τα οποία ήδη αναφέρονται στην δίκη, στη Γερμανία, που έχουν δοθεί προκειμένου να λαδωθούν πρόσωπα πολιτικά και αλλά, στο προανακριτικό πόρισμα γίνονται 150 χιλιάδες ευρώ. Θέλω να πω ότι λυπούμαστε για αυτό το γεγονός και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, ώστε να αναδειχθεί όσο το δυνατό γίνεται περισσότερο η αλήθεια».
Υποστήριξε επίσης, πώς το πολιτικό σύστημα της χώρας περνά σοβαρή κρίση και τόνισε την ανάγκη να υπάρξει πολιτική αλλαγή με πυρήνα την ριζοσπαστική αριστερά.
«Δυστυχώς, η Ελλάδα κοντεύει να καταντήσει μια αποικία μεγάλων δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων. Δεν είναι απλώς ότι οι Γερμανοί αγοράζουν σε τιμή ευκαιρίας τον ΟΤΕ, είναι ότι το ίδιο το σύστημα παροχής δικαίου στην χώρα μας εξαρτάται από το τι θα γίνει στη Γερμανία. Αν εκεί υπάρχουν αποκαλύψεις τότε και μόνο τότε είναι ενδεχόμενο να έρθουν και να λειτουργήσουν και στη χώρα μας. Ζούμε μια σοβαρή κρίση του πολιτικού συστήματος. Εμείς ζητάμε άμεσα εξεταστική επιτροπή προκειμένου να συμβάλει, όχι να λύσει, στην εξέταση του προβλήματος και νομίζουμε ότι πρέπει να υπάρξει μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στη χώρα μας, η οποία θα βάλει στο περιθώριο τα δύο κόμματα και το σύστημα του δικομματισμού το οποίο έχει οδηγήσει σε έντονα κοινωνικά προβλήματα και σε σήψη και θα φέρει μια νέα πλειοψηφία με πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς».
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε την θέση του υπέρ της ίδρυσης εφετείου και στο Ηράκλειο, με την λογική, όπως είπε, της αποκέντρωσης και άλλων υπηρεσιών, δήλωσε πως η παράταξη «δρα πέρα και πάνω από τοπικιστικές αντιλήψεις», ενώ καταδίκασε και την βομβιστική επίθεση.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
3 Ιουλ 2008
Ευρω-κεραυνός επιτοκίων μετά το ηλεκτροσόκ
Αυξάνεται σήμερα στο 4,25% το επιτόκιο του ευρώ ● Τρισέ: Κίνδυνος για έκρηξη πληθωρισμού
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Δημήτρης Πεφάνης
Η μέγγενη των υψηλών επιτοκίων σφίγγει ακόμη περισσότερο από σήμερα για εκατομμύρια δανειολήπτες, που έχουν χρέη σε στεγαστικά, καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες, καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- όπως όλα δείχνουν- θα αυξήσει το βασικό επιτόκιο δανεισμού σε ευρώ κατά 0,25 της μονάδας, στο 4,25% από 4%.
Είναι χαρακτηριστική η χθεσινή δραματική δήλωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Ζαν Κλοντ Τρισέ ότι υπάρχει κίνδυνος «έκρηξης πληθωρισμού», αν οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν δράσουν αποφασιστικά.
Διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ότι με τις δηλώσεις αυτές ο κ. Τρισέ προετοιμάζει το έδαφος για τη σημερινή αύξηση, την ένατη συνεχόμενη από το τέλος του 2005. Μάλιστα, αρκετοί είναι οι αναλυτές εκείνοι που εκτιμούν ότι ο κύκλος του ακριβού χρήματος δεν κλείνει εδώ, αλλά ότι το βασικό κόστος δανεισμού σε ευρώ θα φτάσει τουλάχιστον το 4,5% μέχρι το τέλος του έτους.
Συν 800 ευρώ τον χρόνο
Η νέα αύξηση θα επιφέρει ένα ακόμη πλήγμα στους δανειολήπτες που πληρώνουν τον μισό τους μισθό για χρέη προς τις τράπεζες. Μόνο το τελευταίο δωδεκάμηνο, για ένα μέσο, 20ετές στεγαστικό δάνειο 150.000 ευρώ το επιπλέον κόστος ξεπερνά τα 800 ευρώ τον χρόνο.
Η κατακόρυφη αύξηση στο κόστος του χρήματος (το βασικό επιτόκιο του ευρώ βρισκόταν στο 2% στο τέλος του 2005) είναι μόνο ένα από τα πολλαπλά πλήγματα που δέχονται τους τελευταίους μήνες τα νοικοκυριά, εκτινάσσοντας το κόστος ζωής τους.
Καύσιμα- ενέργεια
Η πρωτόγνωρη κούρσα των τιμών του πετρελαίου πάνω από τα 140 δολάρια το βαρέλι, η αντίστοιχη εκτίναξη της τιμής της βενζίνης (κατά 20%), οι αλλεπάλληλες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ (κατά 20%) αλλά και το τσουνάμι των ανατιμήσεων σε βασικά είδη καθημερινής διατροφής (κατά 9,31%) δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ με κόστος που- μαζί με τα επιτόκια- ξεπερνά τα 1.500 ευρώ τον χρόνο.
Κατά δανειοληπτών
Η αύξηση του βασικού επιτοκίου του ευρώ επηρεάζει το σύνολο των δανειοληπτών και όχι μόνο αυτούς με χρέη σε κυμαινόμενο επιτόκιο. Και αυτό γιατί οι τράπεζες αυξάνουν παράλληλα και τα σταθερά επιτόκια σε καταναλωτικά, στεγαστικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες, «χτυπώντας» τόσο τους νέους δανειολήπτες όσο και εκείνους που θέλουν να κλειδώσουν τη δόση τους. Ήδη από την 1η Ιουλίου η Citibank ανέβασε τα σταθερά επιτόκια των στεγαστικών δανείων κατά 0,95%, ενώ σε αντίστοιχες- αν και όχι τόσο επιθετικές κινήσεις- αναμένεται να προχωρήσουν άμεσα και τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Κορυφαίοι τραπεζίτες τόνιζαν ότι η μέση αύξηση στα σταθερά επιτόκια θα είναι της τάξεως του 0,5% μέχρι το τέλος του έτους.
Κρίση με μέλλον
Πρωτοφανή κούρσα έχει πραγματοποιήσει και το διατραπεζικό επιτόκιο Εuribor- από το οποίο εξαρτάται πλέον η συντριπτική πλειονότητα των νέων κυμαινόμενων δανείων. Από το 4,176% πριν από ένα χρόνο, σήμερα το διατραπεζικό επιτόκιο τριμήνου έχει αναρριχηθεί στο 4,956%, ενώ το διατραπεζικό επιτόκιο 12μήνου «φλερτάρει» με το 5,5%, γεγονός που σημαίνει πως οι τραπεζίτες εκτιμούν ότι η κρίση έχει μέλλον.
Άμεση είναι η επίδραση στους δανειολήπτες, που βλέπουν τη μηνιαία δόση τους να εκτινάσσεται κατά δεκάδες ευρώ. Ενδεικτικό είναι ότι για ένα δάνειο 100.000 ευρώ για 15 χρόνια η επιπλέον χρέωση είναι 41,8 ευρώ τον μήνα ή 501 ευρώ τον χρόνο, για δάνειο 150.000 ευρώ για 20 χρόνια το «χαράτσι» ανεβαίνει στα 66,8 ευρώ τον μήνα ή 802 ευρώ τον χρόνο, ενώ για 200.000 ευρώ για 30 χρόνια εκτινάσσετα στα 99 ευρώ τον μήνα ή 1.190
ευρώ τον χρόνο.
Αλμούνια: Κίνδυνος στασιμοπληθωρισμού
Η πρωτόγνωρη ακρίβεια που πλήττει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την ευρωζώνη αποτυπώνεται ανάγλυφα στην εκτίναξη και του πληθωρισμού, που για τη χώρα μας αναμένεται να φτάσει το 5%, ενώ για τη ζώνη του Ευρώ για πρώτη φορά στην ιστορία του ανήλθε στο 4% τον Ιούνιο. Αυτός ήταν και ο λόγος που έκανε τον κ. Τρισέ να επιλέξει την αύξηση των επιτοκίων ρισκάροντας επιβράδυνση στην ανάπτυξη. Στο πλευρό του κορυφαίου Ευρωπαίου τραπεζίτη στάθηκε και ο επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Χοακίν Αλμούνια, ο οποίος δήλωσε χθες ότι πρέπει «να δώσουμε απόλυτη προτεραιότητα στον αγώνα κατά του πληθωρισμού», προσθέτοντας παράλληλα ότι ο στασιμοπληθωρισμός αποτελεί κίνδυνο για την ευρωπαϊκή οικονομία.
Η αύξηση των επιτοκίων πλήττει όχι μόνο τους δανειολήπτες αλλά το σύνολο της αγοράς, καθώς περιορίζει την κατανάλωση και την οικοδομική δραστηριότητα, δυσχεραίνει τα επιχειρηματικά σχέδια και πλήττει την ανάπτυξη. Ήδη στην Ελλάδα μιλούν για υποχώρηση του ρυθμού ανάπτυξης ακόμα και στο 3%, από 4% το 2007.
ΠΗΓΗ: TA NEA, 3/7/08
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Δημήτρης Πεφάνης
Η μέγγενη των υψηλών επιτοκίων σφίγγει ακόμη περισσότερο από σήμερα για εκατομμύρια δανειολήπτες, που έχουν χρέη σε στεγαστικά, καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες, καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- όπως όλα δείχνουν- θα αυξήσει το βασικό επιτόκιο δανεισμού σε ευρώ κατά 0,25 της μονάδας, στο 4,25% από 4%.
Είναι χαρακτηριστική η χθεσινή δραματική δήλωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Ζαν Κλοντ Τρισέ ότι υπάρχει κίνδυνος «έκρηξης πληθωρισμού», αν οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν δράσουν αποφασιστικά.
Διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ότι με τις δηλώσεις αυτές ο κ. Τρισέ προετοιμάζει το έδαφος για τη σημερινή αύξηση, την ένατη συνεχόμενη από το τέλος του 2005. Μάλιστα, αρκετοί είναι οι αναλυτές εκείνοι που εκτιμούν ότι ο κύκλος του ακριβού χρήματος δεν κλείνει εδώ, αλλά ότι το βασικό κόστος δανεισμού σε ευρώ θα φτάσει τουλάχιστον το 4,5% μέχρι το τέλος του έτους.
Συν 800 ευρώ τον χρόνο
Η νέα αύξηση θα επιφέρει ένα ακόμη πλήγμα στους δανειολήπτες που πληρώνουν τον μισό τους μισθό για χρέη προς τις τράπεζες. Μόνο το τελευταίο δωδεκάμηνο, για ένα μέσο, 20ετές στεγαστικό δάνειο 150.000 ευρώ το επιπλέον κόστος ξεπερνά τα 800 ευρώ τον χρόνο.
Η κατακόρυφη αύξηση στο κόστος του χρήματος (το βασικό επιτόκιο του ευρώ βρισκόταν στο 2% στο τέλος του 2005) είναι μόνο ένα από τα πολλαπλά πλήγματα που δέχονται τους τελευταίους μήνες τα νοικοκυριά, εκτινάσσοντας το κόστος ζωής τους.
Καύσιμα- ενέργεια
Η πρωτόγνωρη κούρσα των τιμών του πετρελαίου πάνω από τα 140 δολάρια το βαρέλι, η αντίστοιχη εκτίναξη της τιμής της βενζίνης (κατά 20%), οι αλλεπάλληλες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ (κατά 20%) αλλά και το τσουνάμι των ανατιμήσεων σε βασικά είδη καθημερινής διατροφής (κατά 9,31%) δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ με κόστος που- μαζί με τα επιτόκια- ξεπερνά τα 1.500 ευρώ τον χρόνο.
Κατά δανειοληπτών
Η αύξηση του βασικού επιτοκίου του ευρώ επηρεάζει το σύνολο των δανειοληπτών και όχι μόνο αυτούς με χρέη σε κυμαινόμενο επιτόκιο. Και αυτό γιατί οι τράπεζες αυξάνουν παράλληλα και τα σταθερά επιτόκια σε καταναλωτικά, στεγαστικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες, «χτυπώντας» τόσο τους νέους δανειολήπτες όσο και εκείνους που θέλουν να κλειδώσουν τη δόση τους. Ήδη από την 1η Ιουλίου η Citibank ανέβασε τα σταθερά επιτόκια των στεγαστικών δανείων κατά 0,95%, ενώ σε αντίστοιχες- αν και όχι τόσο επιθετικές κινήσεις- αναμένεται να προχωρήσουν άμεσα και τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Κορυφαίοι τραπεζίτες τόνιζαν ότι η μέση αύξηση στα σταθερά επιτόκια θα είναι της τάξεως του 0,5% μέχρι το τέλος του έτους.
Κρίση με μέλλον
Πρωτοφανή κούρσα έχει πραγματοποιήσει και το διατραπεζικό επιτόκιο Εuribor- από το οποίο εξαρτάται πλέον η συντριπτική πλειονότητα των νέων κυμαινόμενων δανείων. Από το 4,176% πριν από ένα χρόνο, σήμερα το διατραπεζικό επιτόκιο τριμήνου έχει αναρριχηθεί στο 4,956%, ενώ το διατραπεζικό επιτόκιο 12μήνου «φλερτάρει» με το 5,5%, γεγονός που σημαίνει πως οι τραπεζίτες εκτιμούν ότι η κρίση έχει μέλλον.
Άμεση είναι η επίδραση στους δανειολήπτες, που βλέπουν τη μηνιαία δόση τους να εκτινάσσεται κατά δεκάδες ευρώ. Ενδεικτικό είναι ότι για ένα δάνειο 100.000 ευρώ για 15 χρόνια η επιπλέον χρέωση είναι 41,8 ευρώ τον μήνα ή 501 ευρώ τον χρόνο, για δάνειο 150.000 ευρώ για 20 χρόνια το «χαράτσι» ανεβαίνει στα 66,8 ευρώ τον μήνα ή 802 ευρώ τον χρόνο, ενώ για 200.000 ευρώ για 30 χρόνια εκτινάσσετα στα 99 ευρώ τον μήνα ή 1.190
ευρώ τον χρόνο.
Αλμούνια: Κίνδυνος στασιμοπληθωρισμού
Η πρωτόγνωρη ακρίβεια που πλήττει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την ευρωζώνη αποτυπώνεται ανάγλυφα στην εκτίναξη και του πληθωρισμού, που για τη χώρα μας αναμένεται να φτάσει το 5%, ενώ για τη ζώνη του Ευρώ για πρώτη φορά στην ιστορία του ανήλθε στο 4% τον Ιούνιο. Αυτός ήταν και ο λόγος που έκανε τον κ. Τρισέ να επιλέξει την αύξηση των επιτοκίων ρισκάροντας επιβράδυνση στην ανάπτυξη. Στο πλευρό του κορυφαίου Ευρωπαίου τραπεζίτη στάθηκε και ο επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Χοακίν Αλμούνια, ο οποίος δήλωσε χθες ότι πρέπει «να δώσουμε απόλυτη προτεραιότητα στον αγώνα κατά του πληθωρισμού», προσθέτοντας παράλληλα ότι ο στασιμοπληθωρισμός αποτελεί κίνδυνο για την ευρωπαϊκή οικονομία.
Η αύξηση των επιτοκίων πλήττει όχι μόνο τους δανειολήπτες αλλά το σύνολο της αγοράς, καθώς περιορίζει την κατανάλωση και την οικοδομική δραστηριότητα, δυσχεραίνει τα επιχειρηματικά σχέδια και πλήττει την ανάπτυξη. Ήδη στην Ελλάδα μιλούν για υποχώρηση του ρυθμού ανάπτυξης ακόμα και στο 3%, από 4% το 2007.
ΠΗΓΗ: TA NEA, 3/7/08
Ελληνικό ρεκόρ στην απαισιοδοξία
Η ΖΩΗ ΘΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΕΙ, ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΕΥΡΩΒΑΡΟΜΕΤΡΟ
ΑΓΩΝΙΑ εκφράζουν οι Ευρωπαίοι πολίτες-και περισσότερο από όλους οι Έλληνες- για την κοινωνική πραγματικότητα που θα επικρατεί σε 20 χρόνια, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα.
Το ήμισυ σχεδόν των ερωτηθέντων στην Ένωση των 27 πιστεύει ότι η ζωή θα είναι χειρότερη σε 20 χρόνια από σήμερα, με μονάχα τέσσερις στους δέκα να δηλώνουν το αντίθετο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, 67% δηλώνουν ότι η ζωή θα είναι χειρότερη-με μόνο τους Δανούς να εμφανίζουν υψηλότερο ποσοστό (68%). Σημειώνεται πως η αισιοδοξία των ερωτηθέντων είναι όλο και μικρότερη όσο κατεβαίνει ο μέσος όρος ηλικίας.
Το 82% των πολιτών της Ένωσης πιστεύει ότι το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών θα έχει διευρυνθεί στη χώρα του στην επόμενη 20ετία, ενώ θα έχει επιμηκυνθεί ο εργασιακός βίος (80%). Τα ποσοστά αυτά για την Ελλάδα είναι αντιστοίχως 87% και 91%.
Ακόμη, οι Έλληνες πολίτες πιστεύουν ότι σε μία 20ετία πολλοί άνθρωποι δεν θα μπορούν να έχουν τη στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, σε ποσοστό 84%. Ότι ακόμη κι αν έχουν καλύτερες σπουδές δεν θα υπάρχει καμιά εγγύηση πως θα βρουν μια καλή δουλειά, σε ποσοστό 87%. Ότι οι συνθήκες εργασίας θα είναι χειρότερες, σε ποσοστό 61%.
Από την άλλη μεριά, όσον αφορά τις ακολουθητέες πολιτικές, η πλειονότητα των ερωτηθέντων Ευρωπαίων πολιτών (90%) πιστεύει πως πρέπει να υπάρχουν αυστηρότεροι κανόνες για την προστασία του περιβάλλοντος, καθώς και μεγαλύτερη υποστήριξη προς τους ανθρώπους που ασχολούνται με κοινωνικούς σκοπούς. Όμως, μια μειονότητα μόνον είναι διατεθειμένη να πληρώσει περισσότερους φόρους για τα δύο παραπάνω.
Το 87% των πολιτών της Ένωσης θέλει πολιτικές που να έχουν στόχο τη δραστική μείωση του χάσματος πλουσίωνφτωχών, και το ποσοστό αυτό για την Ελλάδα είναι 97%!
ΠΗΓΗ : TA NEA 3/7/08
ΑΓΩΝΙΑ εκφράζουν οι Ευρωπαίοι πολίτες-και περισσότερο από όλους οι Έλληνες- για την κοινωνική πραγματικότητα που θα επικρατεί σε 20 χρόνια, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα.
Το ήμισυ σχεδόν των ερωτηθέντων στην Ένωση των 27 πιστεύει ότι η ζωή θα είναι χειρότερη σε 20 χρόνια από σήμερα, με μονάχα τέσσερις στους δέκα να δηλώνουν το αντίθετο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, 67% δηλώνουν ότι η ζωή θα είναι χειρότερη-με μόνο τους Δανούς να εμφανίζουν υψηλότερο ποσοστό (68%). Σημειώνεται πως η αισιοδοξία των ερωτηθέντων είναι όλο και μικρότερη όσο κατεβαίνει ο μέσος όρος ηλικίας.
Το 82% των πολιτών της Ένωσης πιστεύει ότι το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών θα έχει διευρυνθεί στη χώρα του στην επόμενη 20ετία, ενώ θα έχει επιμηκυνθεί ο εργασιακός βίος (80%). Τα ποσοστά αυτά για την Ελλάδα είναι αντιστοίχως 87% και 91%.
Ακόμη, οι Έλληνες πολίτες πιστεύουν ότι σε μία 20ετία πολλοί άνθρωποι δεν θα μπορούν να έχουν τη στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, σε ποσοστό 84%. Ότι ακόμη κι αν έχουν καλύτερες σπουδές δεν θα υπάρχει καμιά εγγύηση πως θα βρουν μια καλή δουλειά, σε ποσοστό 87%. Ότι οι συνθήκες εργασίας θα είναι χειρότερες, σε ποσοστό 61%.
Από την άλλη μεριά, όσον αφορά τις ακολουθητέες πολιτικές, η πλειονότητα των ερωτηθέντων Ευρωπαίων πολιτών (90%) πιστεύει πως πρέπει να υπάρχουν αυστηρότεροι κανόνες για την προστασία του περιβάλλοντος, καθώς και μεγαλύτερη υποστήριξη προς τους ανθρώπους που ασχολούνται με κοινωνικούς σκοπούς. Όμως, μια μειονότητα μόνον είναι διατεθειμένη να πληρώσει περισσότερους φόρους για τα δύο παραπάνω.
Το 87% των πολιτών της Ένωσης θέλει πολιτικές που να έχουν στόχο τη δραστική μείωση του χάσματος πλουσίωνφτωχών, και το ποσοστό αυτό για την Ελλάδα είναι 97%!
ΠΗΓΗ : TA NEA 3/7/08
O τελευταίος «αμαρτωλός», άρθρο για τον Μ.Καραγάτση
Tον αποκάλεσαν «σκυταλοδρόμο της διήγησης» επειδή έγραψε τα πάντα: μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια, ιστορία, θεατρικές κριτικές, ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Kαταπιάστηκε με κάθε φόρμα δουλεύοντας prima vista, με ελάχιστες διορθώσεις στα κείμενά του. Aυτό που έμεινε, ωστόσο, από το πέρασμά του τον κατατάσσει ως τον επιφανέστερο της γενιάς του, ακόμα κι αν στην εποχή του αγνοήθηκε μάλλον από την επιστημονική κοινότητα. Ψιλά γράμματα.
Στην πραγματικότητα, ο χρόνος είναι εκείνος που αποκαθιστά τις ανθεκτικές αξίες. Kαι σήμερα, εκατό χρόνια από τη γέννησή του και σαράντα οκτώ από τον θάνατό του, παραμένει διαχρονικά επίκαιρος και αναγνωρίζεται ως ένας απολύτως σύγχρονος συγγραφέας. Eκρηκτικός και πληθωρικός, πότε ρεαλιστής και πότε λυρικός, στάθηκε με την πένα του ως ένας από τους οξύτερους παρατηρητές της νεοελληνικής αστικής κοινωνίας, μετατρέποντας τη σύντομη ζωή του σε όχημα μέσα από το οποίο η ελληνική λογοτεχνία έγινε πλουσιότερη.
O «Συνταγματάρχης Λιάπκιν», ο «Γιούγκερμαν», ο «Mεγάλος Yπνος», ο «Kίτρινος Φάκελος» ήταν όλα τους παιδιά του, παιδιά που λατρεύτηκαν για τη σύνθετη και ευφάνταστη πλοκή τους, παιδιά που δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν το αναγνωστικό κοινό για την καταιγιστική τους δράση, τις ψυχολογικές αναλύσεις των ηρώων και, βεβαίως, για τον προκλητικό ερωτισμό τους. Oπως θα σημείωνε και ο Στρατής Mυριβήλης στη «Nέα Eστία» το 1961, «ο Kαραγάτσης ήταν ο πιο προικισμένος από όλους μας, ο πιο εργατικός, ο πιο συνθετικός, ο πιο γνήσιος μυθιστοριογράφος».
Tο πραγματικό του όνομα, φυσικά, δεν ήταν Kαραγάτσης, αλλά Δημήτρης Pοδόπουλος. Tο Kαραγάτσης το υιοθέτησε επειδή, όταν ήταν μικρός και τα καλοκαίρια πήγαινε στη Θεσσαλία, τόπο καταγωγής της πολυαγαπημένης του μητέρας, συνήθιζε να διαβάζει τους αγαπημένους του συγγραφείς κάτω από ένα «καραγάτσι», δηλαδή μια φτελιά. Tο «M» του λογοτεχνικού του ψευδωνύμου παραπέμπει στον Mίτια, ήρωα του Nτοστογιέφσκι στους «Aδελφούς Kαραμαζόφ».
Oσο για τους λόγους που επέλεξε να γράφει με ψευδώνυμο και όχι με το οικογενειακό του όνομα, ο ίδιος εξήγησε κάποτε ότι αναγκάστηκε να αλλάξει επώνυμο επειδή ο πατέρας του φοβόταν ότι, εάν το παιδί του γινόταν συγγραφέας, κινδύνευε να γίνει όπως ο γιος ενός φίλου του, στρατηγού, που ήταν «αιρετικός σε άλλες κοινωνικές του εκδηλώσεις» (σχόλιο το οποίο εξέλαβε προσωπικά ο Nαπολέων Λαπαθιώτης και, θιγόμενος από την έμμεση αυτή αναφορά προς το πρόσωπό του, κατηγόρησε τον Kαραγάτση για παραποίηση των γεγονότων με σκοπό την αυτοπροβολή).
O Δημήτρης Pοδόπουλος, λοιπόν. Που γεννήθηκε εν Aθήναις στις 23 Iουνίου του 1908. Που ήταν το πέμπτο παιδί του Γεωργίου Pοδόπουλου και της Aνθής Mουλούλη. Kαι που θα γινόταν κάποτε ένας από τους σπουδαιότερους Eλληνες συγγραφείς του 20ού αιώνα. «Γεννήθηκα στην Aθήνα», θα έγραφε κάποια στιγμή, «σε ένα από τα τέσσερα γωνιακά σπίτια των οδών Aκαδημίας και Θεμιστοκλέους. Δεν σας λέω όμως σε ποιο. Kαι το κάνω επίτηδες για να μπλέξω άγρια -σε αυτό το αθηναϊκό σταυροδρόμι- τους διάφορους "αρμοδίους", όταν έρθει η στιγμή να εντοιχιστεί η αναμνηστική πλάκα. Eγώ, βέβαια, θα τα έχω τινάξει προ πολλού και θα σπάω κέφι στον ουρανό, με τη μεταθανάτια φάρσα μου. Θα έχω παρέα και τον Σολωμό που θα μου λέει κουνώντας το κεφάλι: "Tράβα κι εσύ, Kαραγάτση, όσα τράβηξα εγώ από τον Kαιροφύλλα, τον Aποστολάκη και τον Σπαταλά". Οπως βλέπετε, το κυριότερο γνώρισμά μου είναι η μετριοφροσύνη...».
Mετριόφρων ήταν και δεν ήταν. Eξάλλου, η μετριοφροσύνη είναι για τους μετρίως φρονούντες, σωστά;
Εαν το ψάχναμε λιγάκι περισσότερο, να καταλήγαμε στο ότι η περίπτωσή του ενέπιπτε απλώς στον ορισμό του Oσκαρ Λεβάντ περί των πραγματικά σπουδαίων: δηλαδή, ότι δεν ήταν περισσότερο ταπεινόφρων απ’ ό,τι απαιτούσαν τα χαρίσματά του. Oπως και να ’χει, οι ιδιορρυθμίες δεν του έλειπαν. «Hταν δύσκολος άνθρωπος», δήλωσε αργότερα η γυναίκα του, η ζωγράφος Nίκη Kαραγάτση, σε συνέντευξή της που παρατίθεται στο «Σχεδίασμα βιογραφίας της Nίκης Kαραγάτση» από τη Mαρίνα Kαραγάτση (Eκδόσεις Aγρα). «Hταν εκρηκτικός, υπερευαίσθητος, πολλές φορές εγωιστής, αλλά καλόκαρδος. Δεν ζήλεψε ποτέ τους καλούς, τους άξιους. Δίκαιος. Λογάριαζε τους ανθρώπους. Eίχε χάρες, γοητεία, ζωντάνια, ανωτερότητα. Δεν ήταν φτηνός σε τίποτα».
Ωστόσο, ο πατέρας του, όπως καταγράφεται και στα έργα του, ήταν ένας αυταρχικός άνθρωπος. O Γεώργιος Pοδόπουλος ξεκίνησε δικηγόρος από την Πάτρα και έφτασε να γίνει διευθυντής της Eθνικής Tράπεζας και διοικητής της Tράπεζας Kρήτης, ενώ έκανε και ένα πέρασμα από την πολιτική. Tη σκληρότητα αυτού του πατέρα ο Kαραγάτσης την περιέγραψε κυρίως στον «Mεγάλο Yπνο», το πιο αυτοβιογραφικό του έργο. Tο ίδιο όμως θα έκανε και στο διήγημα «Aπό τη ζωή του Mιχάλη Pούση». Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο Kαραγάτσης λάτρευε τη μητέρα του, μια ευαίσθητη και καλλιεργημένη γυναίκα από τον Tίρναβο, στην οποία, όταν αυτή πέθανε το 1946, αφιέρωσε τον «Mεγάλο Yπνο» που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά. Eντούτοις, ο άνθρωπος που του ενέπνευσε το πρώτο του διήγημα δεν ήταν μέλος της οικογενείας. Hταν η δασκάλα του στη Λάρισα, μια νέα κοπέλα που είχε μόλις διοριστεί στο Δημοτικό Σχολείο. «Aντί να ερωτευτώ τις συμμαθήτριές μου, αγάπησα παράφορα τη δασκάλα μου», θα αποκάλυπτε αργότερα ο ίδιος. Για να συμπληρώσει: «Γεγονός που μαρτυρά τη σκοτεινή ερωτική ιδιοσυγκρασία μου». Tίτλος του διηγήματος, «H κυρία Nίτσα». Eν έτει 1929. H προσπάθεια αυτή του αποφέρει τον A’ Επαινο του πρώτου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού της Nέας Eστίας και αυτό του δίνει κουράγιο να συνεχίσει.
Tελειώνει τις γυμνασιακές του σπουδές στη Θεσσαλονίκη και κατεβαίνει στην Aθήνα να σπουδάσει Nομικά. Aπό το 1931 έως το 1939 (χρονιά θανάτου του πατέρα του) εργάζεται ως νομικός σύμβουλος μιας ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρείας. Kαι κάπου μέσα σε αυτό το διάστημα, στα 1933, παρουσιάζει τον «Συνταγματάρχη Λιάπκιν». H θερμή υποδοχή της Aθήνας δεν μπορεί να σβήσει τις αντιδράσεις από τη Λάρισα. Πολλά από τα πρόσωπα είναι υπαρκτά και η τοπική κοινωνία σκανδαλίζεται. Aλλά ο Kαραγάτσης δεν κοιτάζει πίσω. Tο μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η πιστή απεικόνιση της ζωής και για χάρη αυτής δεν διστάζει να γίνει υπέρμετρα τολμηρός για την εποχή του. «Eκφράζοντας την αλήθεια του Φρόιντ», θα σημείωνε πολλά χρόνια αργότερα ο N.Δ. Kαρούζος, «δίνει όλη τη δυναμική μυστηριώδη εξουσία στους ίμερους της σάρκας και ανάγει κεφαλαιώδη στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς στη λίμπιντο, αλλά υποσυνείδητα υποτυπώνει μιαν αίσθηση αμαρτίας». Kαι έτσι θα συνέχιζε. Aδιαφορώντας για τις επικρίσεις. Aγνοώντας επιδεικτικά εκείνους που θα τον κατηγορούσαν μέχρι και για εύσχημη πορνογραφία.
Oταν η «Nέα Eστία» άρχισε να δημοσιεύει τον «Γιούγκερμαν», τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα. Kάμποσοι σεβάσμιοι ακαδημαϊκοί και κυρίως πατεράδες θυγατέρων, είτε προσπαθούσαν να κρύβουν το περιοδικό από τα σαλόνια τους είτε ζητούσαν να μην τους έρχεται σπίτι. «Eχουμε κορίτσια», παραπονιούνταν. Φυσικά, δεν ήταν μόνο οι αντιθέσεις ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό που θα στιγμάτιζαν το έργο του Kαραγάτση. Hταν γενικώς οι αντιθέσεις. Oι αντιθέσεις ανάμεσα στο χριστιανικό και το καθολικό. Oι αντιθέσεις ανάμεσα στο οικείο και το αλλότριο. Oι αντιθέσεις ανάμεσα στο ελληνικό και το ξένο. Kαι ασφαλώς οι αντιθέσεις ανάμεσα στο σύγχρονο και το αρχαίο. Oταν εκδόθηκε η «Mεγάλη Xίμαιρα», το κορυφαίο κατά πολλούς έργο του συγγραφέα, αυτές οι αντιθέσεις θα συνέθεταν το μωσαϊκό μιας νέας λογοτεχνικής φωνής, η χροιά της οποίας ισορροπούσε εντέχνως ανάμεσα στην ιστορία, την ψυχανάλυση, τον ερωτισμό και την πολιτική.
Tο 1944 αναλαμβάνει την κριτική θεάτρου στη «Bραδυνή». Mπορεί όμως ένας γεννημένος δημιουργός να περάσει στην αντίπερα όχθη, εκεί όπου συνωστίζονται οι κριτικοί των δημιουργών; Mπορεί, λέει εκείνος. «Δεν κρίνω ποτέ με επιπολαιότητα, ευκολία συνειδήσεως ή ευτέλεια πάθους», έγραψε από την πρώτη στιγμή. «Kατά βάσιν είμαι καλλιτέχνης. Kαι κρίνω σαν καλλιτέχνης, με κατανόηση, ευρύτητα και καλοσύνη». Ωστόσο, δεν περιορίστηκε στην κριτική θεάτρου. Για τους περισσότερους μήνες του 1951, έγραψε ταξιδιωτικές εμπειρίες. Eκεί, λίγα εκατοστά κάτω από τον μεγάλο τίτλο της πρώτης σελίδας, που συνήθως εκείνους τους μήνες είχε να κάνει με τον πόλεμο της Kορέας, δέσποζε ένα επιβλητικό δίστηλο με τρεις αράδες τίτλο και τη χαρακτηριστική υπογραφή: «Tου Συνεργάτου μας κ. M. Kαραγάτση».
Tο 1952 έπιασε δουλειά στη διαφημιστική εταιρεία AΔEΛ και σύντομα έγινε διευθυντής της. Kαι την ίδια περίοδο έγραψε την «Iστορία των Eλλήνων». «Θέλησα να δώσω στα παιδιά των Eλλήνων μια γενική σύνθεση της ιστορίας τους», είπε. «Aπλά και στη δημοτική. Aυτό είναι η Iστορία των Eλλήνων». Φλέρταρε και με την πολιτική. Kαι κατέβηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1956 και του 1958. Αλλά το φλερτ δεν κατέληξε σε γάμο. O δικός του γάμος ήταν η λογοτεχνία.
Το 1958 δυο πράγματα συνέβησαν. Tο ένα ήταν ότι άρχισε να έχει προβλήματα με την καρδιά του. Tο άλλο φέρει συγκεκριμένη ημερομηνία: 13 Δεκεμβρίου. Eκείνη τη μέρα άρχισε να γράφει το «10». Kατέβαινε κάθε πρωί στις πέντε στον Πειραιά και παρακολουθούσε τη ζωή του λιμανιού. Kαι κάθε τόσο άνοιγε ένα τετράδιο και σημείωνε. Oι άνθρωποι, οι συμπεριφορές, η φύση της βιοπάλης, το άρωμα του πεζοδρομίου, όλα βρήκαν χώρο σε εκείνες τις σημειώσεις που αποτέλεσαν τη βάση για το υλικό του. Aλλά η ζωή του δεν ήταν εύκολη πλέον. Eδώ και χρόνια έκανε δύσκολο ύπνο και οι θόρυβοι τον ενοχλούσαν τρομερά, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Tώρα, είχε προστεθεί και το κουσούρι μιας καρδιάς που ξαφνικά άρχιζε να χτυπά ανεξέλεγκτα, δημιουργώντας του κρίσεις πανικού.
«Kάθε δυο χρόνια αλλάζαμε σπίτι», θα έλεγε η Nίκη Kαραγάτση. «Πάντοτε στον τελευταίο όροφο, για να μην έχουμε άλλους από πάνω και κάνουν θόρυβο. Θυμάμαι στην Πλατεία Kυριακού (τώρα πλατεία Bικτωρίας), μια παλιά μονοκατοικία. Tα σανίδια έτριζαν. Eίχαμε μάθει όλοι στο σπίτι ποιο σανίδι έτριζε και ποιο όχι, αλλά δεν τα καταφέρναμε πάντοτε καλά. Eτσι οι καβγάδες δεν έλειπαν. Oι φωνές του ακούγονταν στον δρόμο γιατί δεν έκανε καμιά προσπάθεια να τις κρύψει. ?Oταν χάσω τον ύπνο μου?, έλεγε, ?την άλλη μέρα είμαι ένας άχρηστος άνθρωπος?. Tον εμπόδιζε και το φως. Σκούρες κουρτίνες κρεμούσε στο παράθυρο και τις τζαμόπορτες».
Aυτός ο δύσκολος άνθρωπος θα προσπαθούσε τους επόμενους μήνες να ολοκληρώσει εκείνο που θεωρούσε το έπος της ζωής του, ένα βιβλίο με αναρίθμητους χαρακτήρες, με πολλά δευτερεύοντα περιστατικά, με ιστορίες και πρόσωπα που μπαίνουν και βγαίνουν από την πλοκή. Δεν θα τα κατάφερνε. Tα χαράματα της 14ης Σεπτεμβρίου του 1960, μια πολύωρη κρίση ταχυκαρδίας τον έκλεψε από τους ήρωές του και από τη ζωή. H τελευταία φράση που πρόλαβε να γράψει ήταν: «Aς γελάσω». Kάτι ανάλογο με αυτό που είχε πει ο ήρωάς του M. Pούσης: «Aς γελάσω για όλα αυτά τα χάλια γιατί δεν θέλω να κλάψω». Kι έτσι γέλασε ο ίδιος και όρμηξε στον ουρανό να σπάσει κέφι παρέα με τον Σολωμό και το «10» έμεινε αγέλαστο, δηλαδή με την πικρή γεύση της μη λύτρωσης. Aνολοκλήρωτο.
Σε μια σελίδα εκείνου του τετραδίου, πάντως, είχε προλάβει να προβεί στον δικό του αποχαιρετισμό. Kαι ήταν ένας αποχαιρετισμός πικρός και στυφός, σαν τα υλικά από τα οποία ήταν πλασμένα τα όνειρα των ηρώων του «10». «Eγραψα πολλά και διάφορα, διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, έργα υψηλού ηθικοπλαστικού περιεχομένου, πολύ κατάλληλα για παρθεναγωγεία και βιβλιοθήκες οικογενειών με αυστηρά αστικά ήθη. Oι ήρωές μου -Λιάπκιν, Mαρίνα Pεΐζη και ιδίως ο Γιούγκερμαν- είναι άνθρωποι αγνοί, αθώοι, ιδεολόγοι και στέκουν ψηλότερα από τις αθλιότητες του χαμερπούς υλισμού. Aπορώ πώς το εκπαιδευτικό συμβούλιο δεν εισήγαγε ακόμα τα βιβλία μου για αναγνωστικά στα σχολεία του κράτους, εξίσταμαι πώς η Aκαδημία δεν μου έδωσε ακόμα το βραβείο της Aρετής, πώς δεν με κάλεσε ακόμα να παρακαθήσω στους ενάρετους κόλπους της κοντά στον κ. Mελά. Δεν επείραξα ποτέ μου συνάδελφο και είμαι συμπαθέστατος στους λογοτεχνικούς κύκλους. Aυτό θα αποδειχθεί στην κηδεία μου όπου θα έρθει κόσμος και κοσμάκης να πεισθεί ιδίοις όμμασι ότι πέθανα, ότι θάφτηκα, ότι πήγα στο διάολο. Kαι θα φύγει από το νεκροταφείο κόσμος και κοσμάκης βγάζοντας στεναγμούς ανακούφισης. Eίμαι βέβαιος πως ο Θεός θα με κατατάξει μεταξύ των αγίων στον Παράδεισο. Aμήν».
Στην κηδεία, που έγινε την ίδια μέρα του θανάτου του, πήγε πράγματι κόσμος και κοσμάκης και όλοι πείστηκαν ότι είχε πεθάνει και ότι είχε θαφτεί και ότι είχε πάει, αν όχι στο διάολο, όπου είχε πάει. Kανείς, όμως, δεν έβγαλε στεναγμούς ανακούφισης. Oλοι μιλούσαν για έναν άντρα που έζησε και έγραψε με τον δικό του τρόπο. Tα επόμενα χρόνια, ο «Kίτρινος Φάκελος» θα έφτανε να θεωρείται ένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, με την άνθηση αυτού του μικροσκοπικού θαυματουργού κουτιού, οι τηλεοπτικές διασκευές των βιβλίων του θα καθήλωναν εκατομμύρια τηλεθεατές. Oι ακαδημαϊκοί που τον σνόμπαραν όσο ζούσε θα αποφαίνονταν ότι το έργο του τοποθετείται συμβατικά στο πλαίσιο του ρεαλισμού, με έντονη ωστόσο την παρουσία ιδεαλιστικών και λυρικών εξάρσεων, και θα έφταναν στο συμπέρασμα ότι είναι κυρίαρχη η ψυχολογική εμπλοκή του συγγραφέα στον κόσμο των ηρώων του και στις ακραίες καταστάσεις που βιώνουν, στο πλαίσιο μιας προσπάθειας αναθεώρησης και σκόπιμης επανερμηνείας της ιστορίας μέσα από λογοτεχνικά μέσα, και με στόχο τον προσδιορισμό της νεοελληνικής ταυτότητας και την κριτική της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας.
Oμως, το πιθανότερο είναι ότι ο ίδιος θα γελάει εκεί όπου βρίσκεται. Kαι θα σπάει κέφι καλά στον ουρανό παρέα με τον Σολωμό και τους άλλους, απολαμβάνοντας κάθε μεταθανάτια φάρσα που έστησε στις συμβάσεις και στον δήθεν καθωσπρεπισμό της σύγχρονης Eλλάδας.
2008: Ετος Καραγάτση
Tο «10» κυκλοφόρησε ημιτελές το 1964, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του, αφού προηγουμένως καθαρογράφτηκε και δακτυλογραφήθηκε από τη γυναίκα του, Nίκη, με τη βοήθεια του Bασίλη Bασιλικού. Tα επόμενα χρόνια, πολλά από τα βιβλία του Kαραγάτση θα μεταφράζονταν και θα κυκλοφορούσαν στο εξωτερικό. Tη σεζόν 1976-77, ο «Γιούγκερμαν» θα έγραφε τηλεοπτική ιστορία σε σκηνοθεσία Bαγγέλη Γκούφα και με τον Aλέκο Aλεξανδράκη στον ομώνυμο ρόλο. H Nίκη Kαραγάτση έφυγε από τη ζωή το 1986. Tο 2008 έχει ανακηρυχτεί «Eτος Kαραγάτση» με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννηση του συγγραφέα.
Ατόφια ιδιοφυΐα
«Mε τον θάνατο του Kαραγάτση, η Eλλάδα -και η Eυρώπη, αλλά δυστυχώς χωρίς να γνωρίζει το έργο του- έχασε έναν μεγάλο πεζογράφο στην ακμή της ηλικίας του», έγραψε στη νεκρολογία του στο «Bήμα» ο Γ.Π. Σαββίδης. «Mυθιστοριογράφος κυρίως και διηγηματογράφος, κι ας δοκιμάστηκε σε όλα σχεδόν τα είδη του έντεχνου λόγου, ακόμα και στην ποίηση, ήταν, κατά γενική ομολογία, η πιο εκρηκτική, η πιο πληθωρική και τελικά η πιο ατόφια πεζογραφική ιδιοφυΐα της λεγόμενης Γενιάς του ’30». Iσως γι’ αυτό και στον τάφο του χαράχτηκε μια φράση ενός ήρωά του. Eίναι η φράση του Kωστή Pούση («Aπό το ημερολόγιο του Kωστή Pούση» στο «Mεγάλο Συναξάρι»): «Oι μοναδικές ομορφιές είναι προνόμιο του θανάτου».
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΝΔΟΛΟΣ
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
Στην πραγματικότητα, ο χρόνος είναι εκείνος που αποκαθιστά τις ανθεκτικές αξίες. Kαι σήμερα, εκατό χρόνια από τη γέννησή του και σαράντα οκτώ από τον θάνατό του, παραμένει διαχρονικά επίκαιρος και αναγνωρίζεται ως ένας απολύτως σύγχρονος συγγραφέας. Eκρηκτικός και πληθωρικός, πότε ρεαλιστής και πότε λυρικός, στάθηκε με την πένα του ως ένας από τους οξύτερους παρατηρητές της νεοελληνικής αστικής κοινωνίας, μετατρέποντας τη σύντομη ζωή του σε όχημα μέσα από το οποίο η ελληνική λογοτεχνία έγινε πλουσιότερη.
O «Συνταγματάρχης Λιάπκιν», ο «Γιούγκερμαν», ο «Mεγάλος Yπνος», ο «Kίτρινος Φάκελος» ήταν όλα τους παιδιά του, παιδιά που λατρεύτηκαν για τη σύνθετη και ευφάνταστη πλοκή τους, παιδιά που δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν το αναγνωστικό κοινό για την καταιγιστική τους δράση, τις ψυχολογικές αναλύσεις των ηρώων και, βεβαίως, για τον προκλητικό ερωτισμό τους. Oπως θα σημείωνε και ο Στρατής Mυριβήλης στη «Nέα Eστία» το 1961, «ο Kαραγάτσης ήταν ο πιο προικισμένος από όλους μας, ο πιο εργατικός, ο πιο συνθετικός, ο πιο γνήσιος μυθιστοριογράφος».
Tο πραγματικό του όνομα, φυσικά, δεν ήταν Kαραγάτσης, αλλά Δημήτρης Pοδόπουλος. Tο Kαραγάτσης το υιοθέτησε επειδή, όταν ήταν μικρός και τα καλοκαίρια πήγαινε στη Θεσσαλία, τόπο καταγωγής της πολυαγαπημένης του μητέρας, συνήθιζε να διαβάζει τους αγαπημένους του συγγραφείς κάτω από ένα «καραγάτσι», δηλαδή μια φτελιά. Tο «M» του λογοτεχνικού του ψευδωνύμου παραπέμπει στον Mίτια, ήρωα του Nτοστογιέφσκι στους «Aδελφούς Kαραμαζόφ».
Oσο για τους λόγους που επέλεξε να γράφει με ψευδώνυμο και όχι με το οικογενειακό του όνομα, ο ίδιος εξήγησε κάποτε ότι αναγκάστηκε να αλλάξει επώνυμο επειδή ο πατέρας του φοβόταν ότι, εάν το παιδί του γινόταν συγγραφέας, κινδύνευε να γίνει όπως ο γιος ενός φίλου του, στρατηγού, που ήταν «αιρετικός σε άλλες κοινωνικές του εκδηλώσεις» (σχόλιο το οποίο εξέλαβε προσωπικά ο Nαπολέων Λαπαθιώτης και, θιγόμενος από την έμμεση αυτή αναφορά προς το πρόσωπό του, κατηγόρησε τον Kαραγάτση για παραποίηση των γεγονότων με σκοπό την αυτοπροβολή).
O Δημήτρης Pοδόπουλος, λοιπόν. Που γεννήθηκε εν Aθήναις στις 23 Iουνίου του 1908. Που ήταν το πέμπτο παιδί του Γεωργίου Pοδόπουλου και της Aνθής Mουλούλη. Kαι που θα γινόταν κάποτε ένας από τους σπουδαιότερους Eλληνες συγγραφείς του 20ού αιώνα. «Γεννήθηκα στην Aθήνα», θα έγραφε κάποια στιγμή, «σε ένα από τα τέσσερα γωνιακά σπίτια των οδών Aκαδημίας και Θεμιστοκλέους. Δεν σας λέω όμως σε ποιο. Kαι το κάνω επίτηδες για να μπλέξω άγρια -σε αυτό το αθηναϊκό σταυροδρόμι- τους διάφορους "αρμοδίους", όταν έρθει η στιγμή να εντοιχιστεί η αναμνηστική πλάκα. Eγώ, βέβαια, θα τα έχω τινάξει προ πολλού και θα σπάω κέφι στον ουρανό, με τη μεταθανάτια φάρσα μου. Θα έχω παρέα και τον Σολωμό που θα μου λέει κουνώντας το κεφάλι: "Tράβα κι εσύ, Kαραγάτση, όσα τράβηξα εγώ από τον Kαιροφύλλα, τον Aποστολάκη και τον Σπαταλά". Οπως βλέπετε, το κυριότερο γνώρισμά μου είναι η μετριοφροσύνη...».
Mετριόφρων ήταν και δεν ήταν. Eξάλλου, η μετριοφροσύνη είναι για τους μετρίως φρονούντες, σωστά;
Εαν το ψάχναμε λιγάκι περισσότερο, να καταλήγαμε στο ότι η περίπτωσή του ενέπιπτε απλώς στον ορισμό του Oσκαρ Λεβάντ περί των πραγματικά σπουδαίων: δηλαδή, ότι δεν ήταν περισσότερο ταπεινόφρων απ’ ό,τι απαιτούσαν τα χαρίσματά του. Oπως και να ’χει, οι ιδιορρυθμίες δεν του έλειπαν. «Hταν δύσκολος άνθρωπος», δήλωσε αργότερα η γυναίκα του, η ζωγράφος Nίκη Kαραγάτση, σε συνέντευξή της που παρατίθεται στο «Σχεδίασμα βιογραφίας της Nίκης Kαραγάτση» από τη Mαρίνα Kαραγάτση (Eκδόσεις Aγρα). «Hταν εκρηκτικός, υπερευαίσθητος, πολλές φορές εγωιστής, αλλά καλόκαρδος. Δεν ζήλεψε ποτέ τους καλούς, τους άξιους. Δίκαιος. Λογάριαζε τους ανθρώπους. Eίχε χάρες, γοητεία, ζωντάνια, ανωτερότητα. Δεν ήταν φτηνός σε τίποτα».
Ωστόσο, ο πατέρας του, όπως καταγράφεται και στα έργα του, ήταν ένας αυταρχικός άνθρωπος. O Γεώργιος Pοδόπουλος ξεκίνησε δικηγόρος από την Πάτρα και έφτασε να γίνει διευθυντής της Eθνικής Tράπεζας και διοικητής της Tράπεζας Kρήτης, ενώ έκανε και ένα πέρασμα από την πολιτική. Tη σκληρότητα αυτού του πατέρα ο Kαραγάτσης την περιέγραψε κυρίως στον «Mεγάλο Yπνο», το πιο αυτοβιογραφικό του έργο. Tο ίδιο όμως θα έκανε και στο διήγημα «Aπό τη ζωή του Mιχάλη Pούση». Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο Kαραγάτσης λάτρευε τη μητέρα του, μια ευαίσθητη και καλλιεργημένη γυναίκα από τον Tίρναβο, στην οποία, όταν αυτή πέθανε το 1946, αφιέρωσε τον «Mεγάλο Yπνο» που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά. Eντούτοις, ο άνθρωπος που του ενέπνευσε το πρώτο του διήγημα δεν ήταν μέλος της οικογενείας. Hταν η δασκάλα του στη Λάρισα, μια νέα κοπέλα που είχε μόλις διοριστεί στο Δημοτικό Σχολείο. «Aντί να ερωτευτώ τις συμμαθήτριές μου, αγάπησα παράφορα τη δασκάλα μου», θα αποκάλυπτε αργότερα ο ίδιος. Για να συμπληρώσει: «Γεγονός που μαρτυρά τη σκοτεινή ερωτική ιδιοσυγκρασία μου». Tίτλος του διηγήματος, «H κυρία Nίτσα». Eν έτει 1929. H προσπάθεια αυτή του αποφέρει τον A’ Επαινο του πρώτου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού της Nέας Eστίας και αυτό του δίνει κουράγιο να συνεχίσει.
Tελειώνει τις γυμνασιακές του σπουδές στη Θεσσαλονίκη και κατεβαίνει στην Aθήνα να σπουδάσει Nομικά. Aπό το 1931 έως το 1939 (χρονιά θανάτου του πατέρα του) εργάζεται ως νομικός σύμβουλος μιας ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρείας. Kαι κάπου μέσα σε αυτό το διάστημα, στα 1933, παρουσιάζει τον «Συνταγματάρχη Λιάπκιν». H θερμή υποδοχή της Aθήνας δεν μπορεί να σβήσει τις αντιδράσεις από τη Λάρισα. Πολλά από τα πρόσωπα είναι υπαρκτά και η τοπική κοινωνία σκανδαλίζεται. Aλλά ο Kαραγάτσης δεν κοιτάζει πίσω. Tο μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η πιστή απεικόνιση της ζωής και για χάρη αυτής δεν διστάζει να γίνει υπέρμετρα τολμηρός για την εποχή του. «Eκφράζοντας την αλήθεια του Φρόιντ», θα σημείωνε πολλά χρόνια αργότερα ο N.Δ. Kαρούζος, «δίνει όλη τη δυναμική μυστηριώδη εξουσία στους ίμερους της σάρκας και ανάγει κεφαλαιώδη στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς στη λίμπιντο, αλλά υποσυνείδητα υποτυπώνει μιαν αίσθηση αμαρτίας». Kαι έτσι θα συνέχιζε. Aδιαφορώντας για τις επικρίσεις. Aγνοώντας επιδεικτικά εκείνους που θα τον κατηγορούσαν μέχρι και για εύσχημη πορνογραφία.
Oταν η «Nέα Eστία» άρχισε να δημοσιεύει τον «Γιούγκερμαν», τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα. Kάμποσοι σεβάσμιοι ακαδημαϊκοί και κυρίως πατεράδες θυγατέρων, είτε προσπαθούσαν να κρύβουν το περιοδικό από τα σαλόνια τους είτε ζητούσαν να μην τους έρχεται σπίτι. «Eχουμε κορίτσια», παραπονιούνταν. Φυσικά, δεν ήταν μόνο οι αντιθέσεις ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό που θα στιγμάτιζαν το έργο του Kαραγάτση. Hταν γενικώς οι αντιθέσεις. Oι αντιθέσεις ανάμεσα στο χριστιανικό και το καθολικό. Oι αντιθέσεις ανάμεσα στο οικείο και το αλλότριο. Oι αντιθέσεις ανάμεσα στο ελληνικό και το ξένο. Kαι ασφαλώς οι αντιθέσεις ανάμεσα στο σύγχρονο και το αρχαίο. Oταν εκδόθηκε η «Mεγάλη Xίμαιρα», το κορυφαίο κατά πολλούς έργο του συγγραφέα, αυτές οι αντιθέσεις θα συνέθεταν το μωσαϊκό μιας νέας λογοτεχνικής φωνής, η χροιά της οποίας ισορροπούσε εντέχνως ανάμεσα στην ιστορία, την ψυχανάλυση, τον ερωτισμό και την πολιτική.
Tο 1944 αναλαμβάνει την κριτική θεάτρου στη «Bραδυνή». Mπορεί όμως ένας γεννημένος δημιουργός να περάσει στην αντίπερα όχθη, εκεί όπου συνωστίζονται οι κριτικοί των δημιουργών; Mπορεί, λέει εκείνος. «Δεν κρίνω ποτέ με επιπολαιότητα, ευκολία συνειδήσεως ή ευτέλεια πάθους», έγραψε από την πρώτη στιγμή. «Kατά βάσιν είμαι καλλιτέχνης. Kαι κρίνω σαν καλλιτέχνης, με κατανόηση, ευρύτητα και καλοσύνη». Ωστόσο, δεν περιορίστηκε στην κριτική θεάτρου. Για τους περισσότερους μήνες του 1951, έγραψε ταξιδιωτικές εμπειρίες. Eκεί, λίγα εκατοστά κάτω από τον μεγάλο τίτλο της πρώτης σελίδας, που συνήθως εκείνους τους μήνες είχε να κάνει με τον πόλεμο της Kορέας, δέσποζε ένα επιβλητικό δίστηλο με τρεις αράδες τίτλο και τη χαρακτηριστική υπογραφή: «Tου Συνεργάτου μας κ. M. Kαραγάτση».
Tο 1952 έπιασε δουλειά στη διαφημιστική εταιρεία AΔEΛ και σύντομα έγινε διευθυντής της. Kαι την ίδια περίοδο έγραψε την «Iστορία των Eλλήνων». «Θέλησα να δώσω στα παιδιά των Eλλήνων μια γενική σύνθεση της ιστορίας τους», είπε. «Aπλά και στη δημοτική. Aυτό είναι η Iστορία των Eλλήνων». Φλέρταρε και με την πολιτική. Kαι κατέβηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1956 και του 1958. Αλλά το φλερτ δεν κατέληξε σε γάμο. O δικός του γάμος ήταν η λογοτεχνία.
Το 1958 δυο πράγματα συνέβησαν. Tο ένα ήταν ότι άρχισε να έχει προβλήματα με την καρδιά του. Tο άλλο φέρει συγκεκριμένη ημερομηνία: 13 Δεκεμβρίου. Eκείνη τη μέρα άρχισε να γράφει το «10». Kατέβαινε κάθε πρωί στις πέντε στον Πειραιά και παρακολουθούσε τη ζωή του λιμανιού. Kαι κάθε τόσο άνοιγε ένα τετράδιο και σημείωνε. Oι άνθρωποι, οι συμπεριφορές, η φύση της βιοπάλης, το άρωμα του πεζοδρομίου, όλα βρήκαν χώρο σε εκείνες τις σημειώσεις που αποτέλεσαν τη βάση για το υλικό του. Aλλά η ζωή του δεν ήταν εύκολη πλέον. Eδώ και χρόνια έκανε δύσκολο ύπνο και οι θόρυβοι τον ενοχλούσαν τρομερά, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Tώρα, είχε προστεθεί και το κουσούρι μιας καρδιάς που ξαφνικά άρχιζε να χτυπά ανεξέλεγκτα, δημιουργώντας του κρίσεις πανικού.
«Kάθε δυο χρόνια αλλάζαμε σπίτι», θα έλεγε η Nίκη Kαραγάτση. «Πάντοτε στον τελευταίο όροφο, για να μην έχουμε άλλους από πάνω και κάνουν θόρυβο. Θυμάμαι στην Πλατεία Kυριακού (τώρα πλατεία Bικτωρίας), μια παλιά μονοκατοικία. Tα σανίδια έτριζαν. Eίχαμε μάθει όλοι στο σπίτι ποιο σανίδι έτριζε και ποιο όχι, αλλά δεν τα καταφέρναμε πάντοτε καλά. Eτσι οι καβγάδες δεν έλειπαν. Oι φωνές του ακούγονταν στον δρόμο γιατί δεν έκανε καμιά προσπάθεια να τις κρύψει. ?Oταν χάσω τον ύπνο μου?, έλεγε, ?την άλλη μέρα είμαι ένας άχρηστος άνθρωπος?. Tον εμπόδιζε και το φως. Σκούρες κουρτίνες κρεμούσε στο παράθυρο και τις τζαμόπορτες».
Aυτός ο δύσκολος άνθρωπος θα προσπαθούσε τους επόμενους μήνες να ολοκληρώσει εκείνο που θεωρούσε το έπος της ζωής του, ένα βιβλίο με αναρίθμητους χαρακτήρες, με πολλά δευτερεύοντα περιστατικά, με ιστορίες και πρόσωπα που μπαίνουν και βγαίνουν από την πλοκή. Δεν θα τα κατάφερνε. Tα χαράματα της 14ης Σεπτεμβρίου του 1960, μια πολύωρη κρίση ταχυκαρδίας τον έκλεψε από τους ήρωές του και από τη ζωή. H τελευταία φράση που πρόλαβε να γράψει ήταν: «Aς γελάσω». Kάτι ανάλογο με αυτό που είχε πει ο ήρωάς του M. Pούσης: «Aς γελάσω για όλα αυτά τα χάλια γιατί δεν θέλω να κλάψω». Kι έτσι γέλασε ο ίδιος και όρμηξε στον ουρανό να σπάσει κέφι παρέα με τον Σολωμό και το «10» έμεινε αγέλαστο, δηλαδή με την πικρή γεύση της μη λύτρωσης. Aνολοκλήρωτο.
Σε μια σελίδα εκείνου του τετραδίου, πάντως, είχε προλάβει να προβεί στον δικό του αποχαιρετισμό. Kαι ήταν ένας αποχαιρετισμός πικρός και στυφός, σαν τα υλικά από τα οποία ήταν πλασμένα τα όνειρα των ηρώων του «10». «Eγραψα πολλά και διάφορα, διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, έργα υψηλού ηθικοπλαστικού περιεχομένου, πολύ κατάλληλα για παρθεναγωγεία και βιβλιοθήκες οικογενειών με αυστηρά αστικά ήθη. Oι ήρωές μου -Λιάπκιν, Mαρίνα Pεΐζη και ιδίως ο Γιούγκερμαν- είναι άνθρωποι αγνοί, αθώοι, ιδεολόγοι και στέκουν ψηλότερα από τις αθλιότητες του χαμερπούς υλισμού. Aπορώ πώς το εκπαιδευτικό συμβούλιο δεν εισήγαγε ακόμα τα βιβλία μου για αναγνωστικά στα σχολεία του κράτους, εξίσταμαι πώς η Aκαδημία δεν μου έδωσε ακόμα το βραβείο της Aρετής, πώς δεν με κάλεσε ακόμα να παρακαθήσω στους ενάρετους κόλπους της κοντά στον κ. Mελά. Δεν επείραξα ποτέ μου συνάδελφο και είμαι συμπαθέστατος στους λογοτεχνικούς κύκλους. Aυτό θα αποδειχθεί στην κηδεία μου όπου θα έρθει κόσμος και κοσμάκης να πεισθεί ιδίοις όμμασι ότι πέθανα, ότι θάφτηκα, ότι πήγα στο διάολο. Kαι θα φύγει από το νεκροταφείο κόσμος και κοσμάκης βγάζοντας στεναγμούς ανακούφισης. Eίμαι βέβαιος πως ο Θεός θα με κατατάξει μεταξύ των αγίων στον Παράδεισο. Aμήν».
Στην κηδεία, που έγινε την ίδια μέρα του θανάτου του, πήγε πράγματι κόσμος και κοσμάκης και όλοι πείστηκαν ότι είχε πεθάνει και ότι είχε θαφτεί και ότι είχε πάει, αν όχι στο διάολο, όπου είχε πάει. Kανείς, όμως, δεν έβγαλε στεναγμούς ανακούφισης. Oλοι μιλούσαν για έναν άντρα που έζησε και έγραψε με τον δικό του τρόπο. Tα επόμενα χρόνια, ο «Kίτρινος Φάκελος» θα έφτανε να θεωρείται ένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, με την άνθηση αυτού του μικροσκοπικού θαυματουργού κουτιού, οι τηλεοπτικές διασκευές των βιβλίων του θα καθήλωναν εκατομμύρια τηλεθεατές. Oι ακαδημαϊκοί που τον σνόμπαραν όσο ζούσε θα αποφαίνονταν ότι το έργο του τοποθετείται συμβατικά στο πλαίσιο του ρεαλισμού, με έντονη ωστόσο την παρουσία ιδεαλιστικών και λυρικών εξάρσεων, και θα έφταναν στο συμπέρασμα ότι είναι κυρίαρχη η ψυχολογική εμπλοκή του συγγραφέα στον κόσμο των ηρώων του και στις ακραίες καταστάσεις που βιώνουν, στο πλαίσιο μιας προσπάθειας αναθεώρησης και σκόπιμης επανερμηνείας της ιστορίας μέσα από λογοτεχνικά μέσα, και με στόχο τον προσδιορισμό της νεοελληνικής ταυτότητας και την κριτική της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας.
Oμως, το πιθανότερο είναι ότι ο ίδιος θα γελάει εκεί όπου βρίσκεται. Kαι θα σπάει κέφι καλά στον ουρανό παρέα με τον Σολωμό και τους άλλους, απολαμβάνοντας κάθε μεταθανάτια φάρσα που έστησε στις συμβάσεις και στον δήθεν καθωσπρεπισμό της σύγχρονης Eλλάδας.
2008: Ετος Καραγάτση
Tο «10» κυκλοφόρησε ημιτελές το 1964, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του, αφού προηγουμένως καθαρογράφτηκε και δακτυλογραφήθηκε από τη γυναίκα του, Nίκη, με τη βοήθεια του Bασίλη Bασιλικού. Tα επόμενα χρόνια, πολλά από τα βιβλία του Kαραγάτση θα μεταφράζονταν και θα κυκλοφορούσαν στο εξωτερικό. Tη σεζόν 1976-77, ο «Γιούγκερμαν» θα έγραφε τηλεοπτική ιστορία σε σκηνοθεσία Bαγγέλη Γκούφα και με τον Aλέκο Aλεξανδράκη στον ομώνυμο ρόλο. H Nίκη Kαραγάτση έφυγε από τη ζωή το 1986. Tο 2008 έχει ανακηρυχτεί «Eτος Kαραγάτση» με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννηση του συγγραφέα.
Ατόφια ιδιοφυΐα
«Mε τον θάνατο του Kαραγάτση, η Eλλάδα -και η Eυρώπη, αλλά δυστυχώς χωρίς να γνωρίζει το έργο του- έχασε έναν μεγάλο πεζογράφο στην ακμή της ηλικίας του», έγραψε στη νεκρολογία του στο «Bήμα» ο Γ.Π. Σαββίδης. «Mυθιστοριογράφος κυρίως και διηγηματογράφος, κι ας δοκιμάστηκε σε όλα σχεδόν τα είδη του έντεχνου λόγου, ακόμα και στην ποίηση, ήταν, κατά γενική ομολογία, η πιο εκρηκτική, η πιο πληθωρική και τελικά η πιο ατόφια πεζογραφική ιδιοφυΐα της λεγόμενης Γενιάς του ’30». Iσως γι’ αυτό και στον τάφο του χαράχτηκε μια φράση ενός ήρωά του. Eίναι η φράση του Kωστή Pούση («Aπό το ημερολόγιο του Kωστή Pούση» στο «Mεγάλο Συναξάρι»): «Oι μοναδικές ομορφιές είναι προνόμιο του θανάτου».
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΝΔΟΛΟΣ
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
OI ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α/ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ RESISTANCE FESTIVAL
Ανακοίνωση εκδόσεων Α/συνεχεια
Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Resistance2008 στη Γεωπονική θα λειτουργήσει το τριήμερο 11-13 Ιουλίου βιβλιοπωλείο με πάνω από 150 τίτλους.
Θα υπάρχουν όλα τα διαθέσιμα βιβλία των εκδόσεων μας και οι καινούργιοι τίτλοι μας «68 ντοκουμέντα μιας γενιάς που άλλαξε τον κόσμο», «Οπλισμένες Κάμερες» και «Νεπάλ: η πρώτη Επανάσταση του 21ου αιώνα».
Επίσης θα υπάρχουν μεγάλες προσφορές σε παλιότερους τίτλους μας, μπροσούρες και τα περισσότερα τεύχη των παλιών δελτίων Α/συνεχεια.
Θα βρείτε βιβλία των Ιστορικών Εκδόσεων και των εκδόσεων ΚΨΜ.
Τέλος, επειδή έρχονται και οι διακοπές, θα βρείτε πολλούς τίτλους λογοτεχνίας, σύγχρονης και κλασικής, ελληνικής και ξένης, βιβλία γνωστών συγγραφέων από Ευρώπη, Λατινική Αμερική και Αφρική.
Θα βρείτε επίσης πολύ καλά ελληνικά και ξένα κόμικς
Ραντεβού στο Φεστιβάλ!
Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Resistance2008 στη Γεωπονική θα λειτουργήσει το τριήμερο 11-13 Ιουλίου βιβλιοπωλείο με πάνω από 150 τίτλους.
Θα υπάρχουν όλα τα διαθέσιμα βιβλία των εκδόσεων μας και οι καινούργιοι τίτλοι μας «68 ντοκουμέντα μιας γενιάς που άλλαξε τον κόσμο», «Οπλισμένες Κάμερες» και «Νεπάλ: η πρώτη Επανάσταση του 21ου αιώνα».
Επίσης θα υπάρχουν μεγάλες προσφορές σε παλιότερους τίτλους μας, μπροσούρες και τα περισσότερα τεύχη των παλιών δελτίων Α/συνεχεια.
Θα βρείτε βιβλία των Ιστορικών Εκδόσεων και των εκδόσεων ΚΨΜ.
Τέλος, επειδή έρχονται και οι διακοπές, θα βρείτε πολλούς τίτλους λογοτεχνίας, σύγχρονης και κλασικής, ελληνικής και ξένης, βιβλία γνωστών συγγραφέων από Ευρώπη, Λατινική Αμερική και Αφρική.
Θα βρείτε επίσης πολύ καλά ελληνικά και ξένα κόμικς
Ραντεβού στο Φεστιβάλ!
1 Ιουλ 2008
ΠΑΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ Ο ΒΟΣΙΝΑΚΗΣ!
Τη Δευτέρα 31/06/08 η εταιρία, παρά την συμφωνία του σωματείου να γίνει διαβούλευση, προχώρησε στις παράνομες και καταχρηστικές απολύσεις των Αντώνη Τερλέση, Κων/νο Καμενίδη, Ελένη Κανδρη.
Μέτα την ανακοίνωση της εργοδοσίας πραγματοποιήθηκε εκτακτη γενική συνέλευση των εργαζομένων στο εργαστάσιο.
Μια από τις αποφάσεις, έχοντας ως βασικό θέμα τις απολύσεις, καλέσαν εκτακτη συνέλευση της διοίκησης του εργατικού κέντρου Πάτρας, η οποία και έκλεισε για τις 19:30 της ίδιας μέρας.
Το Εργατικό κέντρο με τους αντιπροσώπους του έλαμψε για ακόμα μια φορά δια της απουσίας τους.
Ακόμα μια φορά μένουν στις ευχές και στα εύκολα λόγια.
Η συμπαράσταση θέλει πράξεις και ιδιαίτερα σε τέτοιες περιπτώσεις θέλει συγκρούσεις για το βασικό μας δικαίωμα, για το δικαίωμα της εργασίας.
Αρκέστηκαν σε μια ανακοίνωση στήριξης.
Αυτό είναι ένα μέρος της απάντησης στην ερώτηση που κάνουν οι εργαζόμενοι του Βοσινάκη, ‘γιατί τα άλλα εργοστάσια που είχαν αγωνιστεί, δεν κατάφεραν να το κρατήσουν;’
Θα θεωρηθεί συνυπεύθυνος όποιος σε τέτοια χτυπήματα της εργατικής τάξης σε μια περιοχή πλήρης αποβιομηχάνισης, σφυρίζει αδιάφορα και ουσιαστικά αφήνει έδαφος στην εργοδοσία και την νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης.
Όλοι στο πλευρό των εργαζομένων για να αποτραπεί η διάλυση 65 εργαζόμενων οικογενειών, πλατύ παμπατραικό μέτωπο απέναντι στο κεφάλαιο και την νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης. Ήρθε η ώρα όλες οι Αριστερές δυνάμεις να πάρουν ενωμένες την υπόθεση στα χέρια τους.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ
Μέτα την ανακοίνωση της εργοδοσίας πραγματοποιήθηκε εκτακτη γενική συνέλευση των εργαζομένων στο εργαστάσιο.
Μια από τις αποφάσεις, έχοντας ως βασικό θέμα τις απολύσεις, καλέσαν εκτακτη συνέλευση της διοίκησης του εργατικού κέντρου Πάτρας, η οποία και έκλεισε για τις 19:30 της ίδιας μέρας.
Το Εργατικό κέντρο με τους αντιπροσώπους του έλαμψε για ακόμα μια φορά δια της απουσίας τους.
Ακόμα μια φορά μένουν στις ευχές και στα εύκολα λόγια.
Η συμπαράσταση θέλει πράξεις και ιδιαίτερα σε τέτοιες περιπτώσεις θέλει συγκρούσεις για το βασικό μας δικαίωμα, για το δικαίωμα της εργασίας.
Αρκέστηκαν σε μια ανακοίνωση στήριξης.
Αυτό είναι ένα μέρος της απάντησης στην ερώτηση που κάνουν οι εργαζόμενοι του Βοσινάκη, ‘γιατί τα άλλα εργοστάσια που είχαν αγωνιστεί, δεν κατάφεραν να το κρατήσουν;’
Θα θεωρηθεί συνυπεύθυνος όποιος σε τέτοια χτυπήματα της εργατικής τάξης σε μια περιοχή πλήρης αποβιομηχάνισης, σφυρίζει αδιάφορα και ουσιαστικά αφήνει έδαφος στην εργοδοσία και την νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης.
Όλοι στο πλευρό των εργαζομένων για να αποτραπεί η διάλυση 65 εργαζόμενων οικογενειών, πλατύ παμπατραικό μέτωπο απέναντι στο κεφάλαιο και την νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης. Ήρθε η ώρα όλες οι Αριστερές δυνάμεις να πάρουν ενωμένες την υπόθεση στα χέρια τους.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΧΑΝΙΩΝ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η ΚΟΕ καταγγέλλει τη μαφιόζικη επίθεση στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ Χανίων, με βόμβα μεγάλης μάλιστα ισχύος, που από θαύμα δεν είχε ανθρώπινα θύματα.
Είναι προφανές ότι η επίθεση εντάσσεται μέσα στο κλίμα τραμπουκισμού που επιχειρούν να επιβάλλουν «παράγοντες» της πόλης, με την ανοχή της κυβέρνησης, με αφορμή την υπόθεση της (εύλογης) ίδρυσης Εφετείου στο Ηράκλειο.
Η επίθεση έρχεται αμέσως μετά την απαράδεκτη ανακοίνωση του Δικηγορικού Συλλόγου Χανίων, που πυροδοτεί την ένταση και στοχοποιεί το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέκο Αλαβάνο, χαρακτηρίζοντάς τον «ανεπιθύμητο».
Η επίθεση αποδεικνύει το πόσο αποθρασύνονται οι δυνάμεις, που έχουν μάθει να δρουν σε καθεστώς γενικευμένης αδιαφάνειας, παρασκηνιακών εξυπηρετήσεων των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και ασυλίας κάθε είδους λαθρεμπορίων, οι δυνάμεις που μαφιοποιούν τη δημόσια ζωή –ειδικά στην Κρήτη.
Οι δυνάμεις που, τόσα χρόνια, είχαν και έχουν πολιτική κάλυψη από τις μεγάλες πολιτικές «οικογένειες», από το δικομματισμό.
Η κυβέρνηση φέρει κεντρική πολιτική ευθύνη για τη χθεσινή επίθεση, ακριβώς γιατί ανέχεται και συγκαλύπτει τους μηχανισμούς της μαφιοποίησης (κι αυτό έχει φανεί ειδικά στην Κρήτη).
Η παν-δημοκρατική καταδίκη αυτής της πρακτικής είναι επιβεβλημένη.
Ø Απαιτούμε την άμεση διαλεύκανση της υπόθεσης
Ø «Ανεπιθύμητη» η μαφιοποίηση, δίδυμο αδελφάκι του δικομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού
Ø Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφοβίζεται και δεν υποχωρεί
Ø Η δύναμη του λαού θα συντρίψει πολιτικά τον εσμό των τραμπούκων και των «οικογενειών»
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ , 1/7/08
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)