Το πραγματικό ερώτημα για τον εργαζόμενο κόσμο δεν είναι πού θα καταλήξει ο διάλογος για το ασφαλιστικό που ξεκινά την Πέμπτη στη Βουλή. Η εξέλιξή του είναι προκαθορισμένη. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να υπάρξει ένα μαζικό ρεύμα αγώνα μέσα στην κοινωνία, που θα σταματήσει την σχεδιαζόμενη κατεδάφιση του ασφαλιστικού και την ιδιωτικοποίησή του.
Αυτός ο «διάλογος» δεν αφορά το «πώς θα σωθεί το ασφαλιστικό», αλλά το «πώς θα περικοπούν ασφαλιστικά δικαιώματα». Η συζήτηση είναι για το «τι θα κόψουμε» και όχι για το «τι θα δώσουμε».
Χθες, ταυτόχρονα με την επιστολή του κ.Μαγγίνα για την έναρξη του διαλόγου, επικυρώθηκαν νέες χαριστικές ρυθμίσεις για τους εργοδότες, διογκώνοντας κι άλλο τα ελλείμματα του ΙΚΑ. Σύμπτωση ή κυνικός συμβολισμός για το πώς θα «λυθεί» το ασφαλιστικό;
Από έναν τέτοιο διάλογο, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν. Δεν χωρά διάλογος με μια κυβέρνηση που συνειδητά κατεδαφίζει το ασφαλιστικό σύστημα. Δεν χωρά συζήτηση για το «σύστημα που καταρρέει», όταν οι ίδιοι οι διοικούντες αγωνίζονται να το καταρρεύσουν.
Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αφορά συνολικά όλους τους εργαζόμενους, όλη την κοινωνία. Είναι σημαντική λαϊκή κατάκτηση.
Να αγωνιστούμε για μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση που προμετωπίδα θα έχει το «δεν θα περάσει».
Να αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε κατακερματισμό, ενάντια σε κάθε διαχωρισμό μέσα στους εργαζόμενους (με τη δηλητηριώδη λογική παλιοί και νέοι, πριν και μετά το 93, πρώιμα και ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα).
Να επιδιώξουμε την ενότητα εκείνων των πολιτικών δυνάμεων, δηλαδή της αριστεράς, που θέλουν να υπερασπιστούν το δημόσιο χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης και να υπερασπιστούν τα κεκτημένα.
Να διδαχτούμε από το μεγάλο κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Να κάνουμε την υπόθεση της κατεδάφισης του ασφαλιστικού συστήματος, υπόθεση κάθε εργαζόμενου.
