ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ
«Η πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι», Α.Παπαρήγα στη Βουλή, 21/12/2008
Δεν περιμένουμε να μας υποδείξει η Γ.Γ. του ΚΚΕ έστω και μια εξέγερση που να μην έσπασε ένα τζάμι. Αντ’ αυτού παραθέτουμε δύο διαψεύσεις:
Διάψευση 1η:
«Από τις 28/10/2005 μέχρι τις 8/11/2005 (σε δέκα μέρες) σε όλη τη Γαλλία, 5873 αυτοκίνητα καήκανε, 1500 άνθρωποι συνελήφθησαν - 17 από αυτούς έχουν καταδικαστεί - και 120 αστυνομικοί και πυροσβέστες τραυματίστηκαν».
BBC, 8/11/2005
Τι έγραφε όμως ο Ριζοσπάστης για την εξέγερση των νέων των γκέτο;
«Προκαλεί η γαλλική κυβέρνηση και όσοι μιλούν για συμμορίες, στηρίζοντας την προπαγάνδα τους αποκλειστικά στις μορφές που παίρνει ο αγώνας και υποβαθμίζοντας ή κρύβοντας τις αιτίες και το περιεχόμενό του, την απόγνωση που νιώθουν οι εξεγερμένοι. Το ΚΚΕ εκφράζει την ολόθερμη συμπαράστασή του στους σύγχρονους "Αθλίους" του Παρισιού και όλης της Γαλλίας. Καλεί το λαό να εκδηλώσει μαζικά την αλληλεγγύη του στους ξεσηκωμένους προλετάριους των "γκέτο"».
Ριζοσπάστης, 9/11/2005
Συμπέρασμα: Ή η Αλέκα Παπαρήγα άλλαξε άποψη, ή η ηγεσία του ΚΚΕ λέει ανέξοδα μεγάλα λόγια για τη Γαλλία, αλλά δίνει πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης στην Ελλάδα.
Διάψευση 2η:
“Παρά την απαγόρευση και τα τρομοκρατικά μέτρα του διχτάτορα το προλεταριάτο της Αθήνας συγκεντρώθηκε και διεδήλωσε χθες μαχητικά υπό την καθοδήγηση του Κ.Κ. και των ταξικών συνδικάτων οι εργάτες διεδήλωσαν έξω απ’ το πτι - παλαι, το μέγαρο του Βενιζέλου, και το λιθοβόλησαν”
Ριζοσπάστης 2/5/1931, μετά τη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς του 1931
Συμπέρασμα: Το ΚΚΕ δεν ήταν πάντα το κόμμα που είναι σήμερα. Υπήρξε κάποτε επαναστατικό κόμμα.
Ο ρόλος των κομμουνιστών
Οι κομμουνιστές δεν μπορούν να είναι έξω από τις μαζικές εξεγέρσεις. Ακόμη κι αν αυτές είναι ανολοκλήρωτες, θολές, ασαφείς, απεγνωσμένες.
Οι κομμουνιστές δεν μπορούν απλά να «βοηθούν» τις εξεγέρσεις. Ο ρόλος τους είναι να τις προετοιμάζουν, να δουλεύουν με υπομονή και επιμονή για αυτές, να τις προσανατολίζουν ενάντια στον εχθρό, ενάντια στην άρχουσα τάξη και τους αντιδραστικούς.
Οι κομμουνιστές δεν μπορούν απλά να περιμένουν τις εξεγέρσεις. Οφείλουν να δουλεύουν συνειδητά για να τις πυροδοτήσουν, για να τις βοηθήσουν να ξεσπάσουν.
Τα παραπάνω άλλωστε δεν ήταν και τα διδάγματα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, μιλώντας για τις εξεγέρσεις που «περιγελούν τον εαυτό τους και λυγίζουν μπροστά στην απεραντοσύνη των στόχων τους»;
Η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ κατά το ξέσπασμα του Δεκέμβρη δεν είχε σε τίποτε να κάνει με την ιστορία, τους αγώνες, τις θυσίες του κομμουνιστικού κινήματος. Ήταν ένα παραλήρημα νομιμοφροσύνης.
Υιοθέτησε τη βασικότερη συκοφαντία της άρχουσας τάξης: Δεν υπάρχει μαζικό κίνημα και εξέγερση, υπάρχουν μόνο ταραξίες. Συκοφάντησε το κίνημα ως υποκινούμενο από τους κρατικούς μηχανισμούς. Αποχώρησε από τις μαζικότατες διαδηλώσεις μπροστά στη Βουλή για να πορευτεί στο Μεταξουργείο. Δήλωσε ότι το κίνημα των νέων «αντικειμενικά» στέκεται απέναντι στο εργατικό κίνημα. Υπάκουσε στις κραυγές του ΛΑΟΣ για ακύρωση της πανεκπαιδευτικής διαδήλωσης της 9ης Γενάρη με πρόσχημα την πικετοφορία για την Παλαιστίνη. Δικαιολόγησε –υπό το πρόσχημα ενός λογοτεχνικού κειμένου- τον δολοφόνο Κορκονέα.
Στήριξε ευθέως την ομαλότητα και την τάξη.
Η ηγεσία του ΚΚΕ στήριξε τελικά την κυβέρνηση Καραμανλή.
