Εκδήλωση της ΚΟΕ, Δευτέρα 26/11, Αθήνα

Για την Πραγματική Δημοκρατία - Για τη Μεταπολίτευση του Λαού

Όλοι στην πορεία του Πολυτεχνείου 

το Σάββατο 17/11, στις 18:00 στο Παράρτημα

Το Πολυτεχνείο του '73 επηρέασε τις εξελίξεις με τρόπο καθοριστικό: την πολιτική ζωή, αλλά και την κοινωνία σε κάθε της πλευρά. Το "αναπάντεχο" της εξέγερσης κατέρριψε τις θεωρίες που προσδοκούσαν ομαλές εναλλαγές και φιλελευθεροποίηση της Χούντας. Σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Πρόταξε οράματα και στόχους. Έφτιαξε συνειδήσεις και πρότυπα. Και όσο κι αν εκφυλίστηκε σε "εορτασμό", αυτή η "στιγμή" αντέχει ακόμα στο μυαλό και την καρδιά χιλιάδων ανθρώπων. Σε μια τέτοια περίοδο ζούμε και τώρα. Και τέτοιες "στιγμές" πρέπει να χτίσουμε πολλές ακόμα. Σήμερα, ένα ειδικό καθεστώς -τροϊκανό και γερμανόπνευστο- ξεζουμίζει τη χώρα και τους ανθρώπους της. Μα όπως και τότε, η ιστορία άρχισε να γράφεται ξανά από τον μόνο που μπορεί να τη γράψει αληθινά: από όλους εμάς, από τον ελληνικό λαό. Όχι το λαό που επικαλούνται κάποιοι για να τον σώσουν, ούτε το λαό που πρέπει ν' ακολουθήσει οδηγίες για να βρει το σωστό δρόμο. Αλλά τον λαό που εδώ και δυο χρόνια αντιστέκεται, αναζητά και χειραφετείται μέσα από τους πόθους, τους αγώνες, και τις εξεγέρσεις του. Κι αυτό φοβάται περισσότερο απ' όλα το σύγχρονο, νεοκατοχικό καθεστώς.

Η χώρα βρίσκεται σε μετάβαση. Όλα αλλάζουν. Μαζί και οι συνειδήσεις, οι ανάγκες, οι άνθρωποι, όλοι αλλάζουμε. Ανάμεσα στην καταστροφή και σ' ένα μετατροϊκανό ξέφωτο, σε μια Ελλάδα χρεοκοπημένη και μια Ελλάδα χωρίς μνημόνια, χτισμένη σε νέα θεμέλια, η σύγκρουση έχει ήδη ξεκινήσει. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ομαλές και ήσυχες εξελίξεις.

Όσο αυξάνεται η φτώχεια και η καταπίεση, τόσο η κοινωνία θα εξεγείρεται. Οι εξεγέρσεις είναι το πραγματικό "άκρο" που θέλει το σύστημα να καταστείλει. Μα είναι και η φωνή της κοινωνίας που αντιδρά και δεν παραδίνεται. Και όσο η αγανάκτηση θα συναντά έναν εναλλακτικό πολιτικό δρόμο, όσο η Αριστερά θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες, μετατρέποντας το αδιέξοδο σε ελπίδα, τόσο θα αγριεύει η επίθεση και οι εκβιασμοί. Τότε, το περιβόητο "νόημα του Πολυτεχνείου" εκφυλίστηκε σε μια μεταπολίτευση που ξεμπέρδεψε με ό,τι ζωντανό και ριζοσπαστικό έθεσε στο προσκήνιο η αντιιμπεριαλιστική και αντιφασιστική διάθεση και πάλη του λαού. Η δημοκρατία είχε πια ''αποκατασταθεί'' υπό τον Κ.Καραμανλή και το ΠΑΣΟΚ ολοκλήρωσε την κατασπατάληση και την ενσωμάτωση οραμάτων και στόχων. Στήθηκε ένα κοινωνικό συμβόλαιο και απαιτήθηκε η αποδοχή άνευ όρων. Μπήκαν οι βάσεις γα το σάπιο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού, της διαπλοκής, της τραπεζοκρατίας και του χρηματιστηρίου, της εξουσίας των ΜΜΕ. Του πολιτικού συστήματος που εκτελεί σήμερα το συμβόλαιο εξόντωσης της χώρας. Η τότε επίσημη Αριστερά δεν συναντήθηκε με το λαϊκό κίνημα, παρά μόνο για να αποδεχτεί το "πλαίσιο" και να γίνει κομμάτι του. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπήκε στο μουσείο και η Αριστερά ανέχτηκε το πελατειακό κράτος, το γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, τους επίσημους θεσμούς της μεταπολίτευσης. Αν τότε η Αριστερά έδειξε υπευθυνότητα και "σεβασμό" απέναντι στο σύστημα, τώρα θα κριθεί για το εάν θα σταθεί υπεύθυνα απέναντι στο λαϊκό κίνημα.

Καμιά θετική διέξοδος δεν μπορεί να υπάρξει στη χώρα δίχως την ολόπλευρη συμμετοχή του λαού. Δεν αρκούν τα προγράμματα και οι διακηρύξεις, όσο σωστά κι αν είναι. Χρειάζεται η πρωτοβουλία, η δημιουργικότητα, το μυαλό, οι ικανότητες και η αφοσίωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων για ν' αλλάξουν τα πράγματα. Απαιτούνται μαζικά κινήματα σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής, που θα περιγράφουν και θα υλοποιούν έναν διαφορετικό δρόμο. Όχι μόνο κινήματα διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης, αλλά και συνολικές, στρατηγικές στοχεύσεις για το παρόν και το μέλλον. Χρειαζόμαστε ένα μαζικό, πολιτικό ρεύμα αντίστασης και αγώνα, οικοδόμησης και αναγέννησης, χειραφέτησης και προοπτικής που θα καταγράφει διαρκώς την παρουσία του στη ζωή της χώρας. Αυτό θα κρίνει το βάθος των αλλαγών, αυτό θα επιβάλλει προχωρήματα και ανατροπές, και όχι οι καθαρές πλατφόρμες. Σε αντίθεση με τη Μεταπολίτευση του '74, η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί διαφορετικά, αλλά μόνο με το λαό στο προσκήνιο.

Πέρασαν 39 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη. Αγωνιζόμαστε για Πραγματική Δημοκρατία. Αγωνιζόμαστε για μια χώρα ανεξάρτητη. Μια χώρα που θα στηθεί στα πόδια της. Μια χώρα που θα μπορεί να ζει τους ανθρώπους της. Μια χώρα που από πειραματόζωο της Ευρώπης θα μετατραπεί σε παράδειγμα για τους λαούς όλου του κόσμου.

39 χρόνια μετά, ο αγώνας πράγματι συνεχίζεται...

Για την ισραηλινή επίθεση στη Γάζα

Το Ισραήλ βομβαρδίζει και πάλι από αέρα και θάλασσα τη Γάζα – αυτή τη μικρή, μαρτυρική Λωρίδα γης με το μισό εκατομμύριο κατοίκων την οποία εξακολουθεί να κρατάει σε αποκλεισμό. Η κυβέρνηση Νετανιάχου επέλεξε για άλλη μια φορά την άκρατη βία για να καταδείξει την αδιαφορία της για οποιαδήποτε έννοια δικαίου. Λίγο καιρό πριν τις ισραηλινές εκλογές, όπου ο Νετανιάχου ετοιμάζεται να συμμετάσχει έχοντας στο πλάι του τον διακηρυγμένα ακροδεξιό Αβιγκόρ Λίμπερμαν, προφανώς θεωρεί ότι μια τέτοια επίθεση θα αυξήσει τη δημοτικότητα της πολεμόχαρης συνεργασίας. 

Η κυβέρνηση Νετανιάχου όχι μόνο δολοφόνησε τον επικεφαλής του στρατιωτικού τμήματος της Χαμάς λίγες ώρες μετά τη σύναψη εκεχειρίας με την οργάνωση (δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που κουρελιάζει συμφωνίες), αλλά και διακήρυξε ότι θα κλιμακώσει την επιχείρηση με «χερσαία επέμβαση μέχρι το τέλος», δηλαδή την υποταγή στην κατοχή και τον αποκλεισμό. Ήδη οι νεκροί της ισραηλινής επιχείρησης που ονομάστηκε «Πυλώνας Άμυνας» είναι κυρίως άμαχοι, ανάμεσά τους και παιδιά. Αυτό το επαναλαμβανόμενο έγκλημα είναι ο ορισμός της καταστροφής της ζωής και της ασφάλειας για τους κατοίκους της κατεχόμενης Παλαιστίνης και ολόκληρης της περιοχής.

• Να σταματήσει το νέο έγκλημα, η κατοχή και ο αποκλεισμός! 
• Να διακοπεί η στρατιωτική συμφωνία Ελλάδας-Ισραήλ, που νομιμοποιεί και υποβοηθά τα ισραηλινά εγκλήματα, εμπλέκει την Ελλάδα στα σχέδια των σιωνιστών και δυναμιτίζει τη φιλία μεταξύ των λαών Ελλάδας, Παλαιστίνης και αραβικού κόσμου.

Τοποθέτηση της ΚΟΕ στην Πανελλαδική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ

Για τη συγκρότηση ενός πολιτικού ρεύματος ικανού να υπηρετήσει τη μετάβαση σε ένα μετατροϊκανό τοπίο

Η ψήφιση του Μνημονίου 3, με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και η υπερψήφιση του προϋπολογισμού βάζουν τη χώρα πολύπλευρα σε μια νέα φάση.

Το επίσημο πολιτικό παιχνίδι θα καθοριστεί, προσωρινά, από τις συνέπειες της καθυστέρησης της εκταμίευσης της δόσης των 31,5 δισ., αλλά και της πιθανής δημιουργίας του λεγόμενου «δεσμευτικού λογαριασμού», που προβλέπει τη σταδιακή εκταμίευση και το συνεχή εκβιασμό για την εφαρμογή ή και την επιβολή νέων μέτρων. Πιο μόνιμος όμως παραμένει ο κίνδυνος, είτε σαν συνέπεια «απρόβλεπτων» γεγονότων είτε σαν αποτέλεσμα της συνέχισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και του συνακόλουθου βαθέματος του ρήγματος μεταξύ Ε.Ε.-ΔΝΤ, να έχουμε εκτροχιασμό από τα «συμφωνηθέντα» και μια πιθανή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με απρόβλεπτες συνέπειες. Σε κάθε περίπτωση, με ελεγχόμενη ή άτακτη χρεοκοπία, με παραμονή ή καταναγκαστική έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ, θα συνεχιστεί η ίδια οικονομική πολιτική και θα ενταθεί ο πολιτικός και οικονομικός έλεγχος της χώρας.

Αυτό όμως που χαρακτηρίζει ανεξίτηλα τη νέα περίοδο είναι η πραγματική χρεοκοπία της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζόμενων και του λαού και οι αντιδράσεις που θα πυροδοτήσει η εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου 3 και των επόμενων.

Σε αυτή τη νέα περίοδο δυναμώνει το εναγώνιο ερώτημα σχετικά με τις αναγκαίες κατευθύνσεις και προσανατολισμούς της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ και τις πρωτοβουλίες για την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα για τη συγκρότηση ενός πολιτικού ρεύματος σαν αναγκαίας προϋπόθεσης για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας.

Να πέσει η αδύναμη μνημονιακή κυβέρνηση. Εκλογές τώρα!

Η προαναγγελμένη από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης Σαμαρά, ψήφιση του Προϋπολογισμού στη Βουλή δεν ήταν αρκετή για να δημιουργήσει κλίμα συσπείρωσης στο μνημονιακό στρατόπεδο.

Πρώτον, διότι παγιώνονται οι διαρροές βουλευτών και στα τρία κόμματα. Ήδη 4 έχουν φύγει από τη ΝΔ, 7 από το ΠΑΣΟΚ, ενώ 4 είναι οι διαφοροποιήσεις στη ΔΗΜΑΡ.

Δεύτερον, διότι η αναβολή της δανειακής δόσης ήταν το κυρίαρχο στοιχείο που ανέδειξε το αδιέξοδο της κυβερνητικής τακτικής, «του υπάκουου μαθητή» της Μέρκελ και της τρόικας. Η τρικομματική συγκυβέρνηση Σαμαρά κατέφυγε στον κυνικό εκβιασμό («ή μέτρα και δόση ή δεν έχουμε για μισθούς και συντάξεις») για να αποσπάσει την ψήφο των βουλευτών για το νέο μνημόνιο αλλά το πέτυχε με την οριακή πλειοψηφία των 153.

Η αναβολή χορήγησης της δανειακής δόσης δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο, όχι μόνο το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η δουλοπρέπεια των ντόπιων μνημονιακών δυνάμεων αλλά και το ότι οι τροϊκανοί εκβιασμοί απέναντι στη χώρα θα ενταθούν. Απαιτούν να υπάρξει ειδικός δανειακός λογαριασμός, στον οποίο εκτός από τις δόσεις θα κατατίθενται και τα έσοδα του ελληνικού Δημοσίου. Απαιτούν επίσης «ρήτρα απόκλισης», δηλαδή αυτοματοποιημένη -χωρίς καν την έγκριση της Βουλής- επιβολή μέτρων, όταν υπάρχει απόκλιση από τους στόχους του προγράμματος.

Όμως, υπάρχει μια ακόμη πτυχή που συστηματικά αποκρύπτεται από τα ΜΜΕ. Που πήγαν οι δηλώσεις ότι στις 15 Νοεμβρίου, μεθαύριο δηλαδή, χρεοκοπούμε χωρίς τη δόση; Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί ούτε καν να διαπραγματευτεί, δηλώνοντας ότι, έστω και δύσκολα, μπορεί να προχωρήσει η χώρα, αν βέβαια σταματήσει να πληρώνει τόκους και τοκογλύφους. Μόνο μια νέα κυβέρνηση που θα ανατρέψει το σάπιο μνημονιακό πολιτικό σύστημα μπορεί, με τη συμμετοχή και τη στήριξη του λαού, να ακυρώσει τα μνημόνια και να εφαρμόσει ένα νέο σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας.

Όλα δείχνουν ότι οι επόμενες εβδομάδες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμες. Με τους τροϊκανούς εκβιασμούς να αποσκοπούν στην τυπική προτεκτορατοποίηση της χώρας, στο φόντο των εντεινόμενων αμερικανογερμανικών αντιπαραθέσεων για τον πολιτικό έλεγχο της Ελλάδας. Με μια κυβέρνηση κυνική απέναντι στην αγωνιζόμενη κοινωνία και δουλοπρεπή απέναντι στην τρόικα αλλά αδύναμη και πλήρως απονομιμοποιημένη στη λαϊκή συνείδηση, που επιβιώνει χάρη στη στήριξη της ΔΗΜΑΡ, αλλιώς διαθέτει μόλις 151 βουλευτές σήμερα.

Είναι πλέον η ώρα, τώρα, να ξεδιπλωθούν μεγάλες πρωτοβουλίες της Αριστεράς. Με τη διαμόρφωση μιας μεγάλης, ανοιχτής, λαϊκής, δημοκρατικής, παράταξης της Αριστεράς, που να υπηρετήσει το λαϊκό ξεσηκωμό. Με την αποφασιστική κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και με αιχμή το αίτημα «Καταστρέψατε τη χώρα. Φύγετε. Εκλογές τώρα». Με την ανάληψη της ευθύνης για τη σωτηρία της χώρας, για την Πραγματική Δημοκρατία και την Ανασυγκρότηση του τόπου.

Το αίτημα για εκλογές και η ανάγκη μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής

Απόρριψη του πολιτικού συστήματος και απαίτηση για Δημοκρατία

του Νίκου Ταυρή

Λίγες ώρες πριν παρουσιαστεί το Μνημόνιο 3 στη Βουλή, στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣYΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε προσφυγή στο λαό. Ζήτησε να γίνουν εκλογές, ώστε να φύγει μια ώρα γρηγορότερα η τρικομματική κυβέρνηση της καταστροφής.

Το αίτημα για εκλογές συμπίπτει με το άνοιγμα μιας νέας φάσης για το μαζικό λαϊκό κίνημα και εν γένει την πολιτική ζωή της χώρας. Η μνημονιακή συμπαράταξη, απομονωμένη από το λαό, στηριγμένη στο ψέμα και τη βία, του «κλότσου και του μπάτσου» στην κυριολεξία, τρεκλίζοντας μέσα στις ίδιες τις αντιφάσεις της, μοιάζει αδύναμη να κυβερνήσει και να εφαρμόσει τις πολιτικές που καθ’ υπόδειξη ψηφίζει.

Τούτη τη φορά ακόμα και οι πανηγυρισμοί μέσα στην αίθουσα, μόλις πήραν τις «153» ψήφους, ήταν μικροί και ο φόβος δεν είχε ακόμα φύγει από την καρδιά τους. Εφτά διαγραφές ΠΑΣΟΚων στο άψε-σβήσε θύμιζαν τα προβλήματα, την ώρα που η ΔΗΜΑΡ είχε δύο αποχωρήσεις προς το «όχι», ενώ ξεφτιλίστηκε όταν δύο πρωτοπαλίκαρά της, Ψαριανός και Οικονόμου, την κοπάνισαν στην πρώτη ανάγνωση των ονομάτων, ώστε να επέστρεφαν με το «ναι» στην τσέπη αν δεν έβγαιναν τα κουκιά, όπως άλλωστε είχαν προειδοποιήσει. Τι κάνουν της «πατρίδας τα παιδιά» για να φανούν αρεστά στο βασιλιά… Το ΠΑΣΟΚ (ποιο ΠΑΣΟΚ, εδώ που τα λέμε) πιο λαβωμένο από όλους ψάχνεται αλλά δεν αποφεύγει την πιο ισχυρή κρίση-διάλυση. Η διαγραφή του Σκανδαλίδη δείχνει πως η μάχη για τον τίτλο του ΠΑΣΟΚ θα είναι σκληρή, αλλά το πουκάμισο αδειανό.

Να μην περάσει το Μνημόνιο 3 - Να διώξουμε την κυβέρνηση - Να μιλήσει ο λαός

Η κυβέρνηση Σαμαρά παραπαίει κάτω από το βάρος της εγκληματικής μνημονιακής πολιτικής της. Το φιάσκο κατά την ψηφοφορία του νομοσχεδίου ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, οι συνεχείς παλινωδίες και οι θεατρικοί χειρισμοί για τα μέτρα και τη «διαπραγμάτευσή» τους, το διαρκές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα με τις εξπρές διαδικασίες και την καταπάτηση των κανονισμών, η διαλυτική αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ και οι έντονοι κλυδωνισμοί στη ΔΗΜΑΡ, η προσφυγή στην εκτροπή, τη φίμωση και τη λογοκρισία, όλα δείχνουν καθαρά: Ότι το μνημονιακό μπλοκ ταρακουνιέται εξαιτίας της διάστασής του με τη θέληση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν χωρίς εμπόδια ακριβώς γιατί η πολιτική της καταστροφής της χώρας συναντάει παντού τη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή. Ότι δεν μπορούν με στήριγμα μόνο την τρόικα εξωτερικού και ξεφτιλίζοντας ακόμα και τις δικές τους προγραμματικές διακηρύξεις να σταθούν, αγνοώντας τη λαϊκή βούληση.

Η μνημονιακή κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για το λαό και τη χώρα. Δεν έχει καμιά αναστολή, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κανένα μέσο προκειμένου να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο, υπηρετώντας πιστά τους ξένους αφέντες της και την εγχώρια κλεπτοκρατία. Όσο παρατείνεται η ζωή αυτής της κυβέρνησης, θα υποθηκεύονται το μέλλον και η ίδια η υπόσταση της χώρας, κάθε ελπίδα να ζήσει ο λαός με αξιοπρέπεια και ελευθερία, κάθε προοπτική δημοκρατίας και ανεξαρτησίας.

Για αυτό είναι ζωτικής σημασίας για το λαό: Να μην περάσει το νέο μνημόνιο. Να διώξει τη Ν.Δ. του Σαμαρά και τους καταρρέοντες συνεταίρους της. Να βάλει τέλος στην τροϊκανή επικυριαρχία και το ειδικό καθεστώς που αυτή επιβάλλει. Για μια μεταπολίτευση του λαού, ανοίγοντας μια νέα σελίδα για τη χώρα. Αυτό είναι σήμερα εφικτό! Με παλλαϊκό δημοκρατικό συναγερμό και ξεσηκωμό. Με κλιμάκωση του πολιτικού αγώνα ενάντια στις τρόικες εσωτερικού – εξωτερικού. Οι επόμενες μέρες είναι κρίσιμες. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις, οι διαδηλώσεις, η περικύκλωση της Βουλής, η συνεχής παρουσία στους δρόμους, όλα πρέπει να οδηγούν στο φούντωμα ενός ποταμιού που θα πνίξει όσους οδηγούν το λαό στην απόγνωση και τη χώρα στην ασφυξία. Για την Αριστερά, και ιδιαίτερα για το ΣΥΡΙΖΑ, είναι ώρα ευθύνης. Είναι ώρα πολιτικής πρωτοβουλίας για να μιλήσει ο λαός, για να αποτραπεί η καταστροφή. Είναι ώρα καλέσματος για τη συστράτευση όλων των αριστερών, προοδευτικών, δημοκρατικών, αντιμνημονιακών, πατριωτικών δυνάμεων, όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θέλουν τη διέξοδο της χώρας. Για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή που να ανοίξει ορίζοντες πραγματικής δημοκρατίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανεξαρτησίας.

Όλοι στον αγώνα - Λαϊκός Ξεσηκωμός!