Για ένα πανεπιστήμιο ζωντανό και δημιουργικό
Για ένα αριστερό, πολιτικό ρεύμα διεξόδου της χώρας
Το σχέδιο «Αθηνά» συνεχίζει την ολοκληρωτική διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οι νόμοι Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου πρέπει να καταργηθούν, μαζί με όλες τις ρυθμίσεις των μνημονιακών χρόνων. Δημόσια Παιδεία με ελάχιστη χρηματοδότηση, με πλήρη πια έλεγχο από τα συμβούλια διοίκησης, με μείωση των φοιτητών και απαξίωση επιστημονικών κλάδων, με κάθε τρόπο εξυπηρέτηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Δε μάς κάνει αυτό το πανεπιστήμιο, όπως δεν μάς κάνει η ζωή και το μέλλον στην κατεχόμενη, τροϊκάνη Ελλάδα. Αγωνιζόμαστε για ένα πανεπιστήμιο, που από θύμα των μνημονίων θα μετατραπεί σε πρωταγωνιστική δύναμη για τη διέξοδο και για μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Για να διατηρηθεί η δυνατότητα να πορευτούμε έξω από τις τροϊκανές συνθήκες και σ’ έναν διαφορετικό προσανατολισμό, χρειάζεται επιστημονικό δυναμικό, εγχώρια έρευνα, «χώρος» για προοδευτική διανόηση. Χωρίς τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς νέα μυαλά και υποδομές, η χώρα μας θα είναι μονίμως έρμαιο και δύσκολα θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Γι’ αυτό, χρειαζόμαστε ένα πολιτικό ρεύμα αλλαγής και μέσα στα πανεπιστήμια. Στον αγώνα που δίνει εδώ και τρία χρόνια ο ελληνικός λαός, μάς αντιστοιχεί ένα σημαντικό μερίδιο. Αλλιώς, μένει να διαλέξουμε ανάμεσα στην ανεργία και τη μετανάστευση. Στο χέρι μας είναι...
Για ένα πανεπιστήμιο που θα στεγάσει το δικαίωμά μας στη μόρφωση. Καμιά σχολή ή τμήμα να μην κλείσει. Για να μείνουμε Ελλάδα. Για να μη μεταναστεύσουμε. Θέλουμε να ζήσουμε εδώ, να μορφωθούμε και να προσφέρουμε/να μάς προσφέρει αυτή η χώρα. Δύσκολα ίσως αλλά «θα την παλέψουμε». Για όσους μας κυβερνούν, η παιδεία είναι άχρηστη. Αμόρφωτοι, άνεργοι, φτωχοί κι υποταγμένοι. Έτσι μάς θέλουν. Για εμάς και τη χώρα που οραματιζόμαστε, η παιδεία είναι οξυγόνο.
- Για ένα πανεπιστήμιο που θα ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους του. Κανείς φοιτητής να μην παρατήσει τις σπουδές του, να μην αντιμετωπίζει μόνος του τα ζητήματα της επιβίωσης. Να φτιάξουμε ταμεία αλληλεγγύης, θέλουμε δωρεάν σίτιση, φοιτητικά εισιτήρια, να εκμεταλλευτούμε άχρηστες υποδομές, να στηριχτούν οι πολιτιστικές μας ομάδες και τόσα ακόμα. Με τις διεκδικήσεις και με την αυτοοργάνωση μας, με το «όλοι μαζί» και το «κανείς μόνος του», μπορούμε σίγουρα να τα καταφέρουμε καλύτερα.
- Για ένα πανεπιστήμιο που θα συμβάλει στην ανασυγκρότηση της χώρας. Η γνώση να γίνει δύναμη ανατροπής. Να μιλήσουμε για το παραγωγικό μοντέλο. Για την οικονομία. Για τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Για την ιστορία και το μέλλον της πατρίδας μας. Για το πως θέλουμε αλλά και το πως θα φτιάξουμε μια άλλη Ελλάδα, χωρίς τα μνημόνια, τις τρόικες αλλά και τις επιλογές τόσων χρόνων που μάς οδήγησαν εδώ. Σε αυτά να αφιερώσουμε φαιά ουσία, εργασίες, έρευνα και όχι για τις ανάγκες των πολυεθνικών ή τις επιστημονικές καριέρες. Αυτό σημαίνει «καλός επιστήμονας» στην Ελλάδα του 2013. Αυτά είναι τα δικά μας «στάνταρτς» για τις σχολές μας.
- Για ένα πανεπιστήμιο, κομμάτι της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Να ανοίξει το πανεπιστήμιο στο λαό που δοκιμάζεται. Δεν είμαστε κολέγιο. Να στηρίξουμε τα κινήματα με κάθε τρόπο. Να προσφέρουμε τις δικές μας «υπηρεσίες». Πώς π.χ. οι φοιτητές Ιατρικής θα πλαισιώσουν τα κοινωνικά ιατρεία και θα δώσουν μάχη για να μην κλείσουν νοσοκομεία; Πώς οι γεωπόνοι θα στηρίξουν τα κινήματα «χωρίς μεσάζοντες» και τους αγρότες; Πώς θα συμβάλουν μηχανικοί και τεχνικοί σ’ ένα κίνημα παραγωγικής ανασυγκρότησης; Πώς όλοι θα ξεκινήσουμε φροντιστήρια σε μαθητές που δεν έχουν χρήματα;
- Για ένα πανεπιστήμιο που θα ανήκει σε όσους το υπερασπίζονται. Το τροϊκανό κατεστημένο μέσα στις σχολές είναι ανεπιθύμητο. Όσοι διαχειρίζονται τη διάλυση, εφαρμόζοντας νόμους και αλλαγές. Όσοι αποτελούν τα think tank των κατοχικών κυβερνήσεων. Πρυτάνεις, όργανα, καθηγητές, όλοι κρίνομαστε. Δε δεχόμαστε μάθημα απ’ όσους στηρίζουν με οποιοδήποτε τρόπο αυτό το πολιτικό σύστημα. Δεν αναγνωρίζουμε κανένα θεσμικό ρόλο στις ξενοφερμένες διοικήσεις και τους managers. Θέλουμε ουσιαστική συμμετοχή στις αποφάσεις για τη λειτουργία των σχολών, δεν τους τις χαρίζουμε.
- Για ένα πανεπιστήμιο με μια νέα «ακαδημαϊκή κοινότητα». Ο «καλός καθηγητής» δεν μπορεί πια να μένει κλεισμένος στο εργαστήριο ή το γραφείο του. Όσοι ενδιαφέρονται στα σοβαρά για την επιστήμη τους, τη γνώση και την έρευνα, να παλέψουν για να μη διαλυθεί το σύμπαν -έστω και το ακαδημαϊκό. Άλλα και όσοι νιώθουν Δάσκαλοι να σταθούν κοντά στη γενιά μας, είναι υποχρέωσή τους και το διεκδικούμε. Σε μια χώρα κι ένα πανεπιστήμιο που διαλύεται, καθηγητές, εργαζόμενοι, φοιτητές πρέπει να υπάρξουμε διαφορετικά, πιο ενωμένοι, με κοινούς στόχους. Πραγματικοί συνάδελφοι.
- Για ένα πανεπιστήμιο που θα αποκτήσει ζωή. Με ρυθμούς σπουδών πιο ανθρώπινους και όχι στενά «εκπαιδευτικούς». Με διαδικασίες και κινήσεις που θα αφορούν τους πολλούς. Θα ξαναγίνει ένας κοινωνικός χώρος. Θα κερδίσει η συλλογικότητα. Να βρούμε νέα νοήματα δράσης, αναζήτησης, συμμετοχής, κοινωνικού ρόλου, διανόησης, ενημέρωσης κλπ. Να βάλουμε τέλος στη μιζέρια, το κάψιμο, τη μοναξιά, την εκτόνωση, την εντατικοποίηση. Η φοιτητική ζωή ν’ αποτελεί μια βιώσιμη και δημιουργική διέξοδο απέναντι σ’ αυτά.
- Για ένα πανεπιστήμιο με Πολιτική, μ’ έναν νέο συνδικαλισμό. Δεμένο με την ανάγκη μιας μεγάλης αλλαγής στη χώρα και μακριά από μικρόκοσμους. Χωρίς ένα φοιτητικό κίνημα καρικατούρα, με εργολαβική αντιμετώπιση της φοιτητικής πλειοψηφίας, με κομματοκρατία, με γραφικές πρωτοπορίες, με την παραταξιοποίηση των διαδικασιών, την πλαισιολαγνεία, την παρεμπόδιση έκφρασης σε ζωντανές δυνάμεις, τη στοιχειώδη έλλειψη δημοκρατίας. Σε όλα αυτά, η συμβολή μιας Αριστεράς μπορεί να είναι σημαντική. Αρκεί να αλλάξει. Να αλλάξουμε.
