Πώς ετοιμάζονται να αρπάξουν και το ψωμί από τις επόμενες γενιές.
Της Αριάδνης Αλαβάνου.
Μέσα στη γενική θυμηδία που προκαλεί η γελοιότητα των επικεφαλής του κράτους, ένα πράγμα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε: όταν είναι να δώσουν εξετάσεις, εργάζονται εντατικά και είναι αποτελεσματικοί. Έτσι, ενόψει των «πανελληνίων» τους της 15ης Μαΐου –στην Ε.Ε. για το νέο πακέτο μέτρων (περικοπές, φορολογικά κ.λπ.) που θα μειώσει άλλα 10 δισ. ευρώ ή 4% το έλλειμμα το 2011- έχουν ανασκουμπωθεί και καταστρώνουν νέα σχέδια μείωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
Ήδη έχουν δεσμευτεί, μέχρι τις 15 Απριλίου, να καταλήξουν στο νέο φορολογικό σύστημα και στις αλλαγές του ασφαλιστικού, ώστε να ψηφιστούν οι αντίστοιχοι νόμοι.
Έπεται το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και βεβαίως οι αποκρατικοποιήσεις. Η κυβέρνηση αναζητά, όπως γράφουν φιλικές της εφημερίδες, μια μέγιστη «διαρθρωτική αλλαγή» που θα προκαλέσει «ισχυρό σοκ» διεθνώς και στην Ελλάδα. Δηλαδή, θα συγκινήσει τους «επενδυτές». Με τι συγκινούνται αυτοί οι κόρακες; Με φρέσκια σάρκα, κατά προτίμηση δημοσίου υπαλλήλου, συνταξιούχου ή γενικώς εργαζόμενου.
Οι εικασίες είναι πολλές και όλες έχουν βάση. Λέγεται, λοιπόν, ότι μπορεί να είναι ένα νέο μοντέλο συντάξεων όπου θα υπολογίζονται οι ασφαλιστικές εισφορές όλου του εργασιακού βίου ή της τελευταίας δεκαετίας και το οποίο θα ισχύσει από το 2011 και όχι από το 2013. Στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων σίγουρα, όπως λέγεται, θα πουληθεί η ΔΕΗ. Σημειωτέον ότι είναι με νόμο κατοχυρωμένη η δημόσια ιδιοκτησία στο 51% των μετοχών της κάτι που θεωρείται βέβαιο ότι θα αλλάξει. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (με τα 4,5 δισ. ευρώ καταθέσεις) θα είναι ένα από τα έπαθλα που θα αρπάξουν οι τράπεζες.
Η Eurobank, η οποία ήδη κατέχει ένα μικρό ποσοστό των μετοχών, ακονίζει τα δόντια της. Και στη σειρά είναι ο ΟΣΕ, η ΕΥΔΑΠ και άλλες δημόσιες υδρευτικές υπηρεσίες κ.ά. Ο Ευ. Βενιζέλος το είπε ευθαρσώς ή θρασύτατα -ποιος τους έβαλε δερβέναγες στη δημόσια περιουσία;- στο Δελτίο του Mega (8/4), ότι η κρατική περιουσία είναι αξίας αντίστοιχης με το δημόσιο χρέος και πρέπει να την «αξιοποιήσουμε».
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν όλα αυτά γίνονται, κυρίως, για να πέσουν τα επιτόκια δανεισμού. Προφανώς όχι. Οι ίδιες εφημερίδες που ωρύονται για το «σοκ» και το «σήμα» που θα δώσει στις αγορές, στις πίσω σελίδες γράφουν ότι η άνοδος των επιτοκίων δανεισμού επηρεάζεται από πολύ πιο ισχυρές οικονομικές δυνάμεις, πέραν της ψυχολογίας, όπως π.χ. από το γεγονός ότι η κρίση δημόσιου χρέους παγκοσμίως οδηγεί σε ζήτηση δανεικών της τάξης των 5 τρισ. δολαρίων το τρέχον έτος και ως γνωστόν ο διαγκωνισμός για δανεικά, αλλά και η αναιμική ανάκαμψη, οδηγεί σε άνοδο των επιτοκίων, ιδίως για τις αδύναμες οικονομίες.
Το σχέδιο που υλοποιείται από την Ε.Ε. και την κυβέρνηση, με την ομόθυμη στήριξη της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, είναι μια ακόμη πιο ριζική μεταφορά πλούτου από τις φτωχότερες προς τις πλουσιότερες χώρες μέσα στην Ε.Ε. και από τα πιο φτωχά τμήματα του πληθυσμού στα πιο πλούσια μέσα στις χώρες. Ήδη από το 1982 μέχρι το 2008 το ποσοστό της εργασίας στο ΑΕΠ είχε μειωθεί από 58 σε 42%. Με μοχλό την Ε.Ε., η Ευρώπη επιστρέφει στην παλιά καλή εποχή του πλούσιου κέντρου και της φτωχής ημι-αποικιακής περιφέρειας, με φθηνό εργατικό κόστος και υποβαθμισμένες υπηρεσίες, με το δημόσιο πλούτο (επιχειρήσεις, κτίρια, γη, υπέδαφος κ.λπ.) στον «πάγκο του κρεοπώλη», ένας δοκιμασμένος μηχανισμός απόσπασης πόρων και πλούτου από τη σημερινή και τις επόμενες γενιές, σωτήριος για την εξασφάλιση της τεράστιας κερδοφορίας του κεφαλαίου.
