Οι διώξεις και οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος για την παράδοση της χώρας στα Μνημόνια
του Χρήστου Καραμάνου
Η δίωξη που ασκήθηκε εναντίον του επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής μετά το 2009, κ. Γεωργίου, διατηρεί στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό την επικαιρότητα του πώς η χώρα μας οδηγήθηκε στο καθεστώς των μνημονίων και της τρόικας. Ζήτημα για το οποίο το πολιτικό σύστημα κάνει συνεχή προσπάθεια να το απωθήσει στο περιθώριο. Είναι γνωστή η προεκλογική δέσμευση Σαμαρά για «μία και μόνη Εξεταστική Επιτροπή», αυτή που θα εξετάσει τις ευθύνες για το πώς η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο. Δέσμευση που έγινε κουρελόχαρτο, όπως και η άλλη, η πιο κεντρική, η δέσμευση για «επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου». Και έκανε κουρελόχαρτο και αυτήν τη δέσμευση ο κ. Σαμαράς, όταν στη συγκεκριμένη πρόταση για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για το ζήτημα αυτό, που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και συζητήθηκε το Νοέμβριο, η Ν.Δ. μαζί με τη ΔΗΜΑΡ, ψήφισαν κατά και ταυτίστηκαν με το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, του κ. Παπανδρέου και του κ. Παπακωνσταντίνου.
Κεντρική ευθύνη Σαμαρά
Το ΠΑΣΟΚ φέρει προφανώς την κύρια ευθύνη για την πορεία τη χώρας στα μνημόνια και την καταστροφή. Αλλά αν αυτή είναι η βασική ευθύνη του ΠΑΣΟΚ, τότε η ευθύνη που επωμίζονται Σαμαράς και Κουβέλης είναι ακριβώς η συγκάλυψη των ευθυνών του ΠΑΣΟΚ και των ηγετικών στελεχών του, προκειμένου να προχωρήσει η μνημονιακή πορεία της χώρας. Η συγκάλυψη αυτή συνυφαίνεται με τη συγκάλυψη των ευθυνών για τη λίστα Λαγκάρντ, με την παραπομπή μόνο του Παπακωνσταντίνου και μάλιστα μόνο για ένα δευτερεύον αδίκημα, πράγμα που φέρνει πιο κοντά την αθώωσή του. Ανακάλυψαν ότι ο Παπακωνσταντίνου έσβησε τρία ονόματα από τη λίστα και «παρέβλεψαν», Σαμαράς και Κουβέλης, ότι τόσο ο Παπακωνσταντίνου όσο και ο Βενιζέλος κρατούσαν… σβησμένα 2.059 ονόματα!
Βαδίζουμε, λοιπόν, από συγκάλυψη σε συγκάλυψη, έτσι που οι τρεις δυνάμεις της συγκυβέρνησης δένονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους, πάνω στο μνημονιακό καμβά, με κεντρικό πρόσωπο τον κ. Σαμαρά. Όμως, πρόσωπο ή μαριονέτα όταν ακόμη και στο ζήτημα της δίωξης κατά Γεωργίου, τη γραμμή της κυβέρνησης, την καθορίζει η τρόικα.
Αμέσως μόλις η δίωξη εναντίον των στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ έγινε γνωστή στις Βρυξέλλες, η Eurostat έβγαλε ανακοίνωση: «Όλα έγιναν σωστά με βάση τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές». Ό εστί μεθερμηνευόμενο: δεν πρέπει να μείνει η παραμικρή αίσθηση στο λαό ότι το Μνημόνιο αποτέλεσε προϊόν μεθόδευσης.
Ο μεν ένας, ο Γεωργίου, ανέλαβε την κρίσιμη θέση του επικεφαλής της Ανεξάρτητης -τάχα- ΕΛΣΤΑΤ, άρτι αφιχθείς από το ΔΝΤ. Ο δε άλλος, ο Προβόπουλος, ήταν (και παραμένει) Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, δηλαδή υπάλληλος του Ευρωσυστήματος (αυτή είναι η επίσημη ονομασία), ουσιαστικός διάδοχος του άλλου ταπεινού υπαλλήλου Λουκά Παπαδήμου. Πρακτικά, Γεωργίου και Προβόπουλος, ήταν οι επικεφαλής των δύο μηχανισμών που παρακολουθούν και εκδίδουν στοιχεία για την ελληνική οικονομία. Θέσεις πολύ κρίσιμες.
Μια συνοπτική αναφορά θα μας υπενθύμιζε ότι στην προεκλογική περίοδο, πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, οι αναφορές που δίνονταν από τους δύο αυτούς οργανισμούς έκαναν λόγο για έλλειμμα της τάξης του 6% του ΑΕΠ. Ο Προβόπουλος μάλιστα είχε ενημερώσει επίσημα, εκτός από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή, τον τότε αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Γ. Παπανδρέου, εντός του Σεπτεμβρίου. Λίγες μέρες μετά τις εκλογές, στα μέσα Οκτωβρίου ο νέος τότε υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, ανακοινώνει ότι το έλλειμμα θα έφτανε στο ιλιγγιώδες μέγεθος του 12% του ΑΕΠ.
Ο Γεωργίου υλοποίησε, με τον καλύτερο τρόπο, την ευθυγράμμιση της ΕΛΣΤΑΤ με το νέο πλαίσιο που ήθελε η κυβέρνηση Παπανδρέου: Κατάφερε να απογειώσει το έλλειμμα του 2009 στο 15,4 % του ΑΕΠ. Και το κατάφερε αυτό με κυνισμό, θράσος, επίθεση στους εργαζομένους, όπως όλα τα παιδιά του ΔΝΤ και του νεοφιλελευθερισμού. Έκανε ό,τι ήθελε και έβγαζε ό,τι στοιχεία ήθελε, καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι. Η Ζωή Γεωργαντά, μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ την ίδια περίοδο, διαχώρισε τη θέση της, κατήγγειλε τη στάση Γεωργίου και παρουσίασε δημοσίως έκθεση με αναλυτικό υπολογισμό του ελλείμματος, η οποία καταλήγει ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν μόλις 3,9% του ΑΕΠ.
Μεθοδευμένη η παράδοση στην τρόικα
Η «δουλειά» των Γεωργίου και Προβόπουλου ήταν, προφανώς, μέρος ενός γενικότερου σχεδίου που, όπως έχει πει ο τότε διευθυντής του ΔΝΤ, Στρος Καν, είχε αρχίσει να διαμορφώνεται από τον Ιούνιο του 2009. Σχέδιο που ανέλαβε να υλοποιήσει η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και το οποίο μετέτρεπε την Ελλάδα σε πειραματόζωο για τη διαχείριση της επερχόμενης κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Το καίριο ερώτημα είναι αν για την Ελλάδα υπήρχε άλλος δρόμος. Φυσικά και υπήρχε και γι’ αυτό ακριβώς έγινε συστηματική προσπάθεια από το επιτελείο του Γ. Παπανδρέου ώστε να οδηγηθεί η Ελλάδα στο Μνημόνιο. Συστηματική προσπάθεια που, εκτός από τις παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, περιελάμβανε μαγείρεμα στοιχείων αλλά και δηλώσεις για τιτανικό, για μια χώρα στην οποία κυριαρχεί η διαφθορά κ.λπ. Κι όταν μιλάμε για εφικτό άλλο δρόμο, εννοούμε ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας μπορεί να ήταν πολύ δύσκολη, αλλά μπορούσε κατ’ αρχήν να διατηρηθεί η δυνατότητα δανεισμού, υπήρχαν προσφορές από το εξωτερικό, μπορούσε να ξεκινήσει μια διαδικασία ριζικής διαπραγμάτευσης του χρέους, μπορούσε πραγματικά να κυνηγηθεί η φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου. Αντί γι’ αυτά, η χώρα παραδόθηκε σε μια συμμορία οικονομικών δολοφόνων.
Το πολιτικό σύστημα σε συνεχή δοκιμασία
Το πολιτικό σύστημα, ευρισκόμενο σε διαδικασία αναμόρφωσης, σταθερά ταγμένο στην υπηρέτηση των μνημονίων, θα υποχρεωθεί να θυσιάσει κάποια από τα πρώην επίλεκτα μνημονιακά στελέχη του που έχουν… καεί, προκειμένου να χειριστεί τη λαϊκή οργή. Ενδεχομένως αυτή η διαδικασία να μη σταματήσει στην περίπτωση Παπακωνσταντίνου. Ήδη με τη δίωξη Γεωργίου μπαίνει με πιο εμφανή τρόπο στο κάδρο ο Γ. Παπανδρέου - και μάλιστα την επαύριο της ψηφοφορίας στη Βουλή για την παραπομπή του σχετικά με τη λίστα Λαγκάρντ. Τότε μεν απαλλάχθηκε, αλλά η πρόταση παραπομπής έλαβε 80 ψήφους, ενώ η διαδικασία της Προανακριτικής μπορεί να παραπέμψει οποιονδήποτε, αν υπάρξουν νέα στοιχεία.
Την ίδια στιγμή κάνει εμφανή την παρουσία του το υπαρκτό -αν και σιωπηλό μέχρι στιγμής σε επίπεδο κορυφής- καραμανλικό στρατόπεδο, δηλαδή άλλος ένας δυνάμει πονοκέφαλος για την ακροδεξιά κατεύθυνση Σαμαρά. Παράλληλα, τα μεγάλα οικονομικά τζάκια στριμώχνονται, υποστηρίζουν αλλά και απαιτούν.
Οργανικά μνημονιακό -και συγκαλυπτικό- αλλά και αλληλοσπαρασσόμενο και στριμωγμένο τόσο από τις σκληρές απαιτήσεις της τρόικας όσο και από τη λαϊκή οργή, το πολιτικό σύστημα πρέπει να παραμείνει στο στόχαστρο της Αριστεράς. Με εντεινόμενα πυρά. Σε όλα τα μέτωπα. Και προπάντων στο κεντρικό πολιτικό: Να πέσουν.
