Οι μεταμορφώσεις Σαμαρά και η κρυφή του ατζέντα
του Ρούντι Ρινάλντι
Ο Α. Σαμαράς από το πουθενά, νικά σε εσωτερικό δημοψήφισμα την εκλεκτή των Αμερικανών και μνημονιακών Ντ. Μπακογιάννη. Με αντιμνημονιακή πολιτική δημαγωγία σταθεροποιείται στην ηγεσία της Ν.Δ. και εκφράζει σε ένα βαθμό τη λαϊκή βάση της Δεξιάς. Εμφανίζεται να αντιστέκεται σε πιέσεις των Ευρωπαίων και να θεωρείται «μαύρο πρόβατο» για την πολιτική ζωή του τόπου. Όταν όμως αρχίζουν τα δύσκολα, μετέχει στο σχήμα Παπαδήμου παρόλο που θέλει να απολαμβάνει τα θεσμικά προνόμια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ψηφίζει το Μνημόνιο 2, διαγράφει όσους δεν συμμορφώνονται και βάζει πλώρη για την πρωθυπουργία. Στις εκλογές επαναπροσλαμβάνει μερικούς από όσους διέγραψε και με σύνθημα την «επαναδιαπραγμάτευση» κερδίζει οριακά την πρώτη θέση, που του δίνει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Αφού υπογράφει με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μια προγραμματική διακήρυξη, όπου ρητά πλέον δεσμεύεται για την επαναδιαπραγμάτευση, δεν κάνει τίποτα σε αυτήν την κατεύθυνση, ενώ όλα μαρτυρούν μια μεγάλη στροφή. Στο πρώτο ταξίδι του στο εξωτερικό δήλωσε μετάνοια για την αντιμνημονιακή του στάση στο Μνημόνιο 1 και υποταγή στα γερμανικά σχέδια που προβλέπουν το Μνημόνιο 3, αυτό που ονομάζεται «νέα μέτρα».
Όπως ακριβώς ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές λέγοντας το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», ενώ ήδη με τον Στρος Καν είχαν στήσει τη φάμπρικα της προσφυγής στο ΔΝΤ και πολλοί κολλητοί ήταν ήδη μπλεγμένοι σε σκάνδαλα με την Γκόλντμαν Σαξ, επιβάλλοντας μια ακινησία και παράλυση του κρατικού μηχανισμού που οδήγησε στα Μνημόνια 1 και 2. Έτσι και ο Α. Σαμαράς και η παρέα του (βοηθητικά κόμματα) κυβερνά την Ελλάδα με κρυφή ατζέντα το πέρασμα και την επιβολή του Μνημονίου 3 κι έχει κοροϊδέψει χοντρά τον ελληνικό λαό, ακόμα και όσους ψήφισαν το κόμμα του. Γι’ αυτό σήμερα βρίσκεται σε πλήρη απομόνωση από το λαϊκό αίσθημα, σε διάσταση με όσα έλεγε λίγους μήνες πριν, αποδεικνυόμενος ένας χαμαιλέοντας παντός σκοπού και χρώματος, που κι αυτός θα περάσει στο μίνι πάνθεον των ψευτών, υπαλλήλων της τρόικας και των τραπεζών, των πολιτικών μιας χρήσης ολίγων μηνών, που όμως κοστίζει ακριβά για τη χώρα και το λαό.
Τι σημαίνει όμως πολιτικοί να λένε χοντρά ψέματα, να εκλέγονται στη βάση προγραμμάτων και δεσμεύσεων που αμέσως αθετούν ή, ακόμα, όταν ανακαλύπτεται πως ήδη έχουν έρθει σε συμφωνίες κι έχουν κλείσει τα ζητήματα αλλά συνεχώς ψεύδονται απλά για να χειριστούν τη λαϊκή θέληση και δυσαρέσκεια; Τι πρέπει να συμβαίνει όταν κυβερνιέται ο τόπος με κρυφές ατζέντες και σκορπιούνται ψεύτικα λόγια;
Το ζήτημα που υποβόσκει και δεν αναδεικνύεται επαρκώς, αφορά το ότι το νέο Μνημόνιο ήταν έξω από το πρόγραμμα και την κεντρική διακήρυξη των κομμάτων. Υφάρπαξαν την ψήφο για να επαναδιαπραγματευθούν. Ο Σαμαράς όχι μόνο κυβερνά με κρυφή ατζέντα, αλλά κυνικά και προκλητικά το περηφανεύεται κιόλας στους δικούς του κύκλους της ευρωπαϊκής Δεξιάς. «Θα γίνουμε το “success story” της Ευρώπης». «Η Ελλάδα ήδη μεταμορφώνεται και από “χαμένη υπόθεση”, όπως τη θεωρούσαν κάποιοι, θα γίνει σύμβολο για πολλούς». Δεν έχει συναίσθηση τι καταστροφή συντελείται στη χώρα και λέει τέτοια στους δικούς του στην Ευρώπη; Ή μιλά ως προσωρινός υπεύθυνος –όπως χτες ήταν ο ΓΑΠ- του εργαστηρίου όπου πραγματοποιείται το οδυνηρό «πείραμα Ελλάς»;
Να αποκαλυφθεί πλατιά η εκτροπή
Η για δεύτερη φορά κοροϊδία του λαού με τόσο χοντροκομμένο τρόπο, τα απανωτά ψέματα, οι αποκαλύψεις για τις λίστες και τα στικάκια που έμεναν στο συρτάρι, όλα αυτά δείχνουν ότι πήγαμε 2 φορές σε εκλογές και το απόστημα του σάπιου πολιτικού κόσμου και της συνενοχής του στη μνημονιακή καταδίκη–διάλυση της χώρας πέρασε στα ελαφρά. Και τώρα η φάμπρικα ψέματος και κοροϊδίας συνεχίζει να δουλεύει ασταμάτητα.
Απαιτείται –πλάι στην κινητοποίηση για τα μέτρα– ένα μέτωπο πολιτικό θεσμικό, που να καταγγέλλει αυτήν την εκτροπή–απάτη, να διευρύνει στην πράξη το πλαίσιο και να προσανατολίζει ανάλογα τον αγώνα. Να οξύνει την αναμέτρηση, να την μεταθέτει από την ανομία των μέτρων στην ανομία του φορέα, της τρόικας εσωτερικού εν προκειμένω. Να εξαναγκάσει τους πάντες να τοποθετηθούν επ’ αυτού: τα ΜΜΕ που ένοχα το αποσιωπούν, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που για πολλοστή φορά συναινεί στην καταπάτηση της λαϊκής κυριαρχίας, τα λοιπά κόμματα που για άλλα τυρβάζουν, τη διανόηση που δεν βρίσκουν στόχο τα βέλη της κλπ.
Τη στιγμή αυτή δεν είναι αρκετός ο όρος «τρόικα εσωτερικού». Πρέπει να πεις ότι η κυβέρνηση είναι θεσμικά έκνομη, παραπλανά, δημαγωγεί, χειραγωγεί.
Η ανασύσταση του πολιτικού δεν αφορά μόνο την κυριαρχία της σωστής πολιτικής άποψης απέναντι στη λαθεμένη. Αφορά το πλαίσιο διεξαγωγής της πολιτικής αναμέτρησης. Δεν ζητάμε καθωσπρεπισμούς και μάλιστα από τον αντίπαλο. Αλλά να μην μπορεί ο αντίπαλος αυθαίρετα να αλλάζει τα επίπεδα και ακόμα περισσότερο να τα αλλάζει ατιμώρητα και χωρίς να αποκαλύπτεται.
Όχι μόνο γιατί καταστρέφουν τη χώρα, αλλά γιατί είναι διπλά απατεώνες: γιατί ξέρουν ότι έτσι καταστρέφεται η χώρα και γιατί είπαν ψέματα για να φτάσουν στην πολιτική εξουσία. Έφτασαν εκεί δεσμευόμενοι ότι κάτι θα αλλάξουν και ότι θα επαναδιαπραγματευθούν. Στην πραγματικότητα, η εντολή που είχαν ήταν να περάσουν το Μνημόνιο 3.
Είναι ώρα να φύγουν. Να μιλήσει ο λαός! Στους δρόμους και παντού. Όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα!
