Με αφορμή την προκλητική παρέμβαση του υπουργού Χρυσοχοΐδη στα ΜΜΕ και ειδικά σε χθεσινοβραδινή εκπομπή στο Mega, έχουμε να πούμε τα εξής:
Οι παρεμβάσεις του υπουργού προκαλούν φόβο, ανατριχίλα και ξυπνούν άσχημες μνήμες στον δημοκρατικό πολίτη. Το ύφος, η αμετροέπεια, ο αυταρχισμός, ο προσωπικός τόνος, η καταγγελία των πάντων, ο ρόλος και εισαγγελέα και δικαστή, η αυτοαναγόρευση του υπουργού σε σωτήρα της δημοκρατίας, θυμίζουν άλλες εποχές και άλλα καθεστώτα.
Ο υπουργός Χρυσοχοΐδης απευθύνεται στην κοινωνία και όχι στις ομάδες της βίας. Κάνει επικοινωνιακή πολιτική με άλλοθι τη βία. Λέει στους πολίτες: «Μπορεί να μην έχετε να φάτε, μπορεί να επιβιώνετε με το ζόρι, αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και θα φροντίσει για την ησυχία σας». Στις δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις από την πλήρη εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού, στην κρίση και στην ανασφάλεια, το ΠΑΣΟΚ ψάχνει καταφύγιο στο φόβο και την καλλιεργούμενη «απαίτηση» για τάξη και ασφάλεια.
Ο υπουργός με την αντιδημοκρατική εκτροπή και τον προκλητικά κατασταλτικό τρόπο που αντιμετωπίζει τη νεολαία, στέλνει ένα κομμάτι της νέας γενιάς στον χουλιγκανισμό, την απολίτικη βία, ακόμη και στις σφαίρες. Είναι ο ηθικός αυτουργός μιας μελλοντικής στροφής σε άγριες μορφές εκδίκησης. Ένα τμήμα της νεολαίας που νιώθει την αξιοπρέπειά του να τσαλαπατιέται από τον αυτόκλητο μικρό Καίσαρα της έννομης τάξης, θα βγει από το δρόμο του μαζικού πολιτικού αγώνα και θα καταφύγει αλλού. Την επόμενη φορά, ο υπουργός ας μην είναι τόσο έκπληκτος από το νεαρότατο των ηλικιών που ο ίδιος στέλνει μεθοδικά (και γνωρίζοντας τι κάνει) στην τρομοκρατία.
Η εκτεταμένη καταστολή, οι προληπτικές συλλήψεις, οι προσαγωγές με στόχο το φακέλωμα, η εισβολή σε στέκια, οι μαζικοί ξυλοδαρμοί, η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, οι δολοφονικοί διεμβολισμοί διαδηλωτών από μηχανόβιους αστυνομικούς, θα βρουν απέναντί τους τη δημοκρατική κοινωνία.
Ο εκτροχιασμός της συμπεριφοράς, των σχεδιασμών, του ύφους Χρυσοχοΐδη, είναι απαράδεκτος. Το ΠΑΣΟΚ για να αντιμετωπίσει την χρεοκοπία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του, επιλέγει έναν επικίνδυνο δρόμο. Η αριστερά θα σταθεί απέναντι, επιμένοντας στον μαζικό, αγωνιστικό, διεκδικητικό αγώνα των πολλών, των εργαζόμενων και των νέων, των «συνηθισμένων ανθρώπων», γνωρίζοντας ότι έχει πολλά δικά της κενά και ανεπάρκειες να καλύψει..
