Γεωπολιτικό σκάκι με πιόνι τη χώρα μας

Αναγκαία η προετοιμασία ενόψει της κορύφωσης των ανταγωνισμών

του Ρούντι Ρινάλντι

Έχουμε αναφερθεί ξανά στα κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα που απασχολούν τη χώρα μας και καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό.

Τώρα πλέον βγαίνει, με το πιο πασίδηλο τρόπο, στην επιφάνεια η συνάφεια που υπάρχει ανάμεσα στις γεωπολιτικές επιδιώξεις των ισχυρών, στις οικονομικές, κατακτητικές και κυριαρχικές αξιώσεις των μνημονιακών και τροϊκανών πολιτικών και, τέλος, στις θλιβερές και παραπαίουσες πολιτικές ελίτ της χώρας μας, του φθαρμένου και δύσοσμου εγχώριου πολιτικού συστήματος. Την ώρα που παίζεται η σκηνή της επιθεώρησης με τίτλο «το λάθος του ΔΝΤ» και όλοι επιχειρούν να ρίξουν το βάρος ή την… μπάλα αλλού, εξυφαίνεται ένας καμβάς πιέσεων, αποφάσεων, διεργασιών κ.λπ. που αφορούν ενεργειακά ζητήματα, ιδιωτικοποιήσεις κρίσιμων τομέων ενέργειας, στρατηγικές αποφάσεις για τους ενεργειακούς δρόμους. Η χώρα μας μετατρέπεται σε ένα σημαντικό κόμβο των ενεργειακών δρόμων του Νότου της Ευρώπης.

10 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας

Πέρασαν 10 χρόνια από τότε που ιδρύθηκε η ΚΟΕ.

Μέσα σε αυτή τη δεκαετία μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, εθνικά και διεθνικά, αλλά και εξεγέρσεις ξετυλίχθηκαν σε όλον τον πλανήτη. Τεράστιες αλλαγές συντελέστηκαν τόσο στο διεθνές περιβάλλον όσο και στο εσωτερικό της χώρας στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Αλλαγές που αφορούν τις ισορροπίες δυνάμεων στο διεθνές σκηνικό αλλά και τον πολιτικό χάρτη της χώρας μας. Και κυρίως σε ότι αφορά το βαθμό ενεργοποίησης, το ειδικό βάρος του λαϊκού παράγοντα στην Ελλάδα που μέσα από μια περίπλοκη διαδρομή και πολυάριθμους αγώνες έφτασε σήμερα να είναι βασικός συντελεστής των εξελίξεων στη χώρα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.

Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας κινήθηκε όλα αυτά τα χρόνια με γνώμονα να προσεγγίσει την πραγματικότητα και να κατανοήσει τα νέα φαινόμενα και τους παράγοντες που τη διαμορφώνουν, τις εκδηλώσεις και τις μορφές του λαϊκού κινήματος και να χαράξει μια πολιτική γραμμή που να προσανατολίζει και να συσπειρώνει σε μαζικό επίπεδο και να δίνει προοπτική στους αγώνες.

Μέσα σε αυτή τη δεκαετία ήρθε σε επαφή και ωσμώθηκε με όλες τις νέες μορφές αγώνα και τις κινητοποιήσεις του λαού μας, πήρε μέρος δραστήρια στο διεθνές κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, έγινε μέλος του Ελληνικού και του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, συμμετείχε σε πάμπολλες διεθνείς συναντήσεις και σημαντικές κινητοποιήσεις. Ανέπτυξε σχέσεις σχεδόν με το σύνολο των σημαντικών κινημάτων και οργανώσεων παγκοσμίως προβάλλοντας τα πρωτοπόρα χαρακτηριστικά τους στο εσωτερικό και προωθώντας την διεθνή αλληλεγγύη. Συμμετείχε σε πολλές αποστολές αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη αλλά και στο πρώτο πλοίο που έσπασε τον Ισραηλινό αποκλεισμό της λωρίδας της Γάζας το 2008. Από το 2008 και κάθε χρόνο διοργανώνει το Διεθνιστικό Φεστιβάλ Κινημάτων – Resistance, το οποίο αποτελεί τόπο συνάντησης και σύνθεσης ιδεών ανάμεσα σε διαφορετικά κινήματα, συλλογικότητες και αγωνιστές από όλον τον κόσμο αλλά και ένα σημαντικό ραντεβού για την αριστερά και τα κινήματα στην Ελλάδα. Την τελευταία περίοδο ενίσχυσε τους δεσμούς με τα κινήματα της "αραβικής άνοιξης" ενώ ενισχύει τους δεσμούς και την παρέμβασή της και στην ευρωπαϊκή αριστερά.

Βασικό στοιχείο της πορείας αυτής, για την ΚΟΕ, είναι ότι έμαθε πολλά, επηρεάστηκε κι έβγαλε πλούσια συμπεράσματα από τη συμμετοχή της στα διεθνικά κινήματα.

Το 2007 (με απόφαση του 2ου Συνεδρίου) έγινε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ενός πρωτότυπου εγχειρήματος ενότητας και κοινής δράσης της αριστεράς για τα ελλαδικά δεδομένα. Από το 2003 ήδη συμμετείχε στην Πρωτοβουλία για την Κοινή Δράση της Αριστεράς που οδήγησε στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

Το 2010 συνέβαλλε αποφασιστικά στην έκδοση της βδομαδιάτικης εφημερίδας «Δρόμος» που μέχρι και σήμερα αποτελεί ένα πλουραλιστικό εγχείρημα ανοιχτής δημοσιογραφίας και διακίνησης ιδεών στο χώρο της αριστεράς.

Στην αντίληψη μας υπήρχε πάντα σε προτεραιότητα η δημιουργία πλατιών συσπειρώσεων και σχημάτων, ανοιχτών μορφών οργάνωσης του λαού και οικοδόμησης κινημάτων και αντιστάσεων για τα σημαντικά ζητήματα. Σε αυτό το πλαίσιο η οργάνωσή μας πρωτοστάτησε στη δημιουργία και ανάπτυξη του κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και ειδικά στο κίνημα κατά των διοδίων και το 2008, στο Δεκέμβρη της νεολαίας, συμμετείχε και τάχθηκε ολόπλευρα με τη μεριά της εξέγερσης που άνοιξε μια νέα σελίδα για τους αγώνες στην Ελλάδα την περίοδο που τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης άρχισαν να γίνονται πλέον ορατά.

Στην διαδρομή της, η ΚΟΕ κατοχυρώθηκε σα μια δύναμη με σημαντική συμβολή στην αριστερά και τα κινήματα μέσα από την ανάλυση του σύγχρονου κόσμου, την προσπάθεια ανάπτυξης αγώνων και την απλόχερη συνεισφορά των μελών της σε αυτούς , τις σχέσεις αλληλεγγύης με σημαντικά κινήματα και κόμματα σε όλον τον κόσμο αλλά και την ενίσχυση ενωτικών εγχειρημάτων της αριστεράς και μετωπικών προσπαθειών.

Μέχρι σήμερα δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο της αναπαραγωγής και της αυτοαναφορικότητας. Στην πορεία της δεν «έγιναν όλα καλά» αλλά υπήρξε συλλογική επιμονή στον απεγκλωβισμό από τις συνήθειες και τα κλειστά σχήματα που βαραίνουν κι εγκλωβίζουν το κομμουνιστικό κίνημα και την αριστερά. Επέμεινε από την αρχή στην εξαγωγή συμπερασμάτων, όχι με εύκολο τρόπο, από την ιστορία του διεθνούς και ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος αλλά και της σημερινής αριστεράς και την αξιοποίηση τους για τις ανάγκες του λαϊκού κινήματος. Σήμερα προσπαθεί να ανιχνεύσει τα προγραμματικά, ταυτοτικά, καταστατικά χαρακτηριστικά της Αριστεράς του 21ου αιώνα μέσα από ουσιαστική κριτική της Αριστεράς και των διάφορων μοντέλων της και να συμβάλλει σε μια επαναθεμελίωση σε ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο.

Σε όλη τη μικρή της ιστορία, που περιλαμβάνει πολλές δοκιμασίες στην κοινωνία αλλά και στο εσωτερικό της, η ΚΟΕ έκανε λάθη αλλά επέμεινε να τα αναγνωρίζει και να μαθαίνει από αυτά. Σταθμός για έναν βαθύ απολογισμό και αυτοκριτική της οργάνωσης αποτέλεσε το 3ο συνέδριο το Μάρτιο του 2012 που έθεσε και το θέμα των αμοιβαίων σχέσεων και της ιδεολογίας για την κομμουνιστική οργάνωση.

Η τελευταία 3ετία σημαδεύθηκε από ραγδαίες αλλαγές στη χώρα μας. Πορεία προς την καταστροφή της χώρας μέσα από τα μνημόνια, κατάρρευση του δικομματισμού, δημιουργία νέων κομμάτων, αλλαγή συσχετισμών μέσα στην Αριστερά και μεγάλη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, τεράστιες αλλαγές και μετατοπίσεις στην κοινωνική συνείδηση.

Από την αρχή αυτής της δύσκολης περιόδου προβάλλαμε την ανάγκη του πολιτικού αγώνα για να απαλλαγεί η χώρα από το ειδικό καθεστώς που έχουν επιβάλλει τρόικα και μνημόνια και από το σάπιο πολιτικό σύστημα που στηρίζει αυτό το ειδικό καθεστώς. Το Μάιο του 2011, λίγο πριν την αρχή του κινήματος των πλατειών διατυπώθηκε η γραμμή για την ανάγκη της Πολιτικής, Οικονομικής και Κοινωνικής Διεξόδου της Χώρας προς μια νέα μεταβατική κατάσταση, μια νέα μεταπολίτευση του λαού, για τη δημοκρατία και την παραγωγική ανασυγκρότηση και συναντήθηκε με τις προσδοκίες και τις σκέψεις των εκατοντάδων χιλιάδων «αγανακτισμένων» που απαιτούσαν να φύγει η χούντα της τρόικας και των μνημονίων. Η ΚΟΕ συμμετείχε σε όλους τους απεργιακούς αγώνες και τις αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις της τελευταίας 3ετίας, αφουγκραζόμενη τον αναδυόμενο ριζοσπαστισμό και προσπαθώντας να ανιχνεύσει δρόμους για την ανατροπή του ειδικού καθεστώτος. Έδωσε με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ την εκλογική μάχη του Μαΐου – Ιουνίου 2012 και 5 μέλη της εκλέχτηκαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα αποδεικνύεται διαρκώς ότι είναι ανάγκη αλλά και έχουμε μεγαλύτερη πείρα για να δουλέψουμε γρήγορα για τη δημιουργία ενός πολιτικού ρεύματος αλλαγής και διεξόδου στη χώρα. Ενός πολιτικού ρεύματος ανατροπής που θα προσπαθεί να απαντήσει στα πιεστικά ζητούμενα της κοινωνίας και ταυτόχρονα θα προβάλει τα βήματα και το περιεχόμενο της διεξόδου, της μετάβασης σε ένα ξέφωτο για τη χώρα και το λαό χωρίς τρόικα και μνημόνια, χωρίς επιτροπεία, χωρίς αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα.

Στα μέλη της ΚΟΕ που όλα αυτά τα χρόνια δούλεψαν με ανιδιοτέλεια σε όλα τα κινήματα και αντιστάσεις και συνέβαλαν με πνεύμα προσφοράς σε όλους τους αγώνες και τις σημαντικές στιγμές του λαού μας,

σε όλους τους φίλους της ΚΟΕ που βρεθήκαμε μαζί στους δρόμους αλλά και συνέβαλαν και αυτοί με οποιοδήποτε τρόπο στη διαμόρφωση και τη φυσιογνωμία της οργάνωσης,

θέλουμε, έχοντας επίγνωση των πολύ δύσκολων συνθηκών, να απευθύνουμε ένα κάλεσμα: Να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Για να καταργήσουμε το βάρβαρο τροϊκανό καθεστώς. Για μια Ελλάδα της πραγματικής δημοκρατίας, χωρίς δυνάστες. Για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση, αλλοτρίωση και εκμετάλλευση, για την ανθρώπινη χειραφέτηση.

Ερωτήματα και προβληματισμοί για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ριζοσπαστικοποίηση

Παραμένει ζητούμενο η σύνδεση με την κοινωνία και τα λαϊκά στρώματα

του Γιώργου Παπαϊωάννου

Συνεχίζεται στο εσωτερικό και στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ο διάλογος για την πορεία και τον πολιτικό προσανατολισμό του φορέα. Στην τελευταία συνεδρίαση της Κ.Ε. διατυπώθηκαν ξανά αρκετές απόψεις για την πολιτική και την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Ένα πρώτο ερώτημα θα αφορούσε τη σχέση που έχει αυτός ο διάλογος, η θεματολογία του και ο τρόπος που διεξάγεται, με τα πραγματικά ερωτήματα και τους προβληματισμούς μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας αλλά και της ίδιας της βάσης του φορέα. Ξεπερνώντας αυτό το ερώτημα, ας προχωρήσουμε σε ορισμένες απόψεις και την επιχειρηματολογία που εκτίθεται.

Διατυπώνεται η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, μπροστά στον κίνδυνο μιας ενσωμάτωσης (ή και, σε πιο προχωρημένη εκδοχή, απέναντι σε μια ήδη συντελεσμένη ενσωμάτωση) χρειάζεται να προχωρήσει σε μια δεύτερη ριζοσπαστικοποίησή του. Ποια, ακριβώς, ήταν η πρώτη ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, πώς συντελέστηκε, ποια ήταν η εξέλιξή της και γιατί εξαντλήθηκε; Ας ξεπεράσουμε και αυτό το ερώτημα.

Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος ενσωμάτωσης ή συστημικής προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ; Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί το αντίθετο, ότι δηλαδή καθόλου δεν υπάρχει αυτός ο κίνδυνος; Εδώ, όμως, πρέπει να τεθεί ένα άλλο μεγάλο ερώτημα: Με τι θέλουμε να αναμετρηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ; Ποιες προκλήσεις έχει μπροστά του και ποιος πρέπει να είναι σήμερα ο πολιτικός του προσανατολισμός;

Αποχαιρετώντας τον Κίμωνα

To απόγευμα της Τετάρτης αποχαιρετήσαμε με οδύνη τον σύντροφο Κίμωνα Καρολίδη. Ο Κίμωνας, ένας από μας, έβαλε τέρμα στο ταξίδι της ζωής του. Προστέθηκε στους 3-4 χιλιάδες συνανθρώπους μας που έχουν αυτοκτονήσει τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα μας.

Όσοι τον γνώριζαν δεν μπορούν παρά να γεμίσουν με πίκρα και πόνο όταν ένας νέος άνθρωπος, σαν τον Κίμωνα, με συμμετοχή και προσφορά στο κίνημα, χρήσιμος στην κοινωνία και με αρκετές δυνάμεις για να συνεισφέρει στον αγώνα του λαού μάς κάνει την επιλογή να φύγει από κοντά μας.

Η απώλεια του Κίμωνα μας αναγκάζει να σκεφτούμε πολλά. Δεν αντιδράμε όλοι με τον ίδιο τρόπο στα ίδια ερεθίσματα. Ούτε όλοι μας είμαστε εκτεθειμένοι με τον ίδιο τρόπο, λόγω των διαφορετικών εμπειριών, καταστάσεων, προβλημάτων. Φεύγουν οι πιο ευαίσθητοι, οι πιο πονεμένοι, οι πιο μόνοι.

Είμαστε όλοι εκτεθειμένοι, οργανωμένοι και ανένταχτοι, στους ίδιους κινδύνους και μέσα στις επιλογές, φαίνεται να «παίζει» και η «αναχώρηση». Φαίνεται πώς η απελπισία και τα αδιέξοδα εισχωρούν στη σκέψη, στους συλλογισμούς των ανθρώπων – ακόμα κι όταν αυτό δεν ομολογείται.

Ξέρουμε ότι ζούμε σε μια περίοδο που όλα είναι δύσκολα, που η κούραση είναι μεγάλη. Που δεν υπάρχουν μεγάλα οράματα να ζεσταίνουν την καρδιά και να ανάβουν την ελπίδα. Ξέρουμε πως τα συλλογικά υποκείμενα της Αριστεράς αρκετές φορές ξαστοχούν και αναπαράγουν την αλλοτρίωση. Πως ορισμένες στιγμές νιώθουμε μόνοι μας, ακόμα και όταν συμμετέχουμε σε μια συλλογικότητα. Την ίδια στιγμή ξέρουμε ότι δεν είμαστε ακριβώς μόνοι μας και ότι εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας βιώνουν πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα και αδιέξοδα.

Ξέρουμε επίσης ότι επιβάλλεται να αγωνιστούμε, όλοι μαζί, για να βάλουμε ένα τέλος σε ένα καθεστώς και ένα σύστημα που προσπαθεί να μας νεκρώνει κάθε μέρα και να χειροτερεύει τη ζωή (κάθε μορφής) φτάνει να δυναμώνει η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία, η αλλοτρίωση. Ότι επιβάλλεται να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο, για έναν κόσμο όπου θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια οι γύρω μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας.

Θα θυμόμαστε τον Κίμωνα, ένα σπάνιο άνθρωπο, καλό, ευγενικό, πρόθυμο, αγωνιστικό και ευαίσθητο. Και θα σκεφτούμε σοβαρά για την ίδια την ύπαρξη και την ποιότητα των συλλογικών υποκειμένων της Αριστεράς, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε νόημα στη ζωή και θα αγωνιστούμε για τη ζωή. Είναι επιβεβλημένο να δώσουμε θετικό περιεχόμενο στη ζωή.

Θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε πιο ουσιαστικά χωρίς να ξεχνάμε όλους τους ευαίσθητους ανθρώπους που οδηγήθηκαν στις «αναχωρήσεις» μη αντέχοντας άλλο.

Θα θυμόμαστε τον Κίμωνα, έναν από μας, και δεσμευόμαστε απέναντί του ότι θα πούμε στον δίπλα μας, μη φεύγεις. Κάτσε εδώ και γίνε χρήσιμος περισσότερο. Μη φεύγεις, μείνε μαζί μας. Χέρι-χέρι, πιασμένοι, όλοι μαζί, πρέπει να μείνουμε, να αντέξουμε, να τα καταφέρουμε.

Η ζωή θα νικήσει!

Ποιος ήταν ο Κίμωνας

Ο Κίμωνας ήταν 28 χρονών. Γεννήθηκε στη Νάουσα το 1985 και ήταν μέλος μονογονεϊκής οικογένειας. Ήταν απόφοιτος του τμήματος τοπογράφων των ΤΕΙ Αθήνας.

Ήταν μέλος της ΚΟΕ από το Σεπτέμβρη του 2006 μέχρι το Γενάρη του 2012. Κατόπιν εντάχτηκε στην Παρέμβαση. Χωρίς ίχνος υπερβολής έδινε πάντα το παρών σε κάθε αγώνα, μικρό και μεγάλο, της νεολαίας και του λαού μας. Όπου συμμετείχε πάντα διακρινόταν για το ήθος του, την αγωνιστικότητα του, το τσαγανό του και τη διάθεση του να προσφέρει.

Ένα από τα μεράκια του Κίμωνα ήταν και η φωτογραφία. Είχε ιδιαίτερο ταλέντο χωρίς ποτέ όμως να το επιδεικνύει. Οι φωτογραφίες του άρθρου είναι δικές του, δύο από τις πολλές καλές φωτογραφίες του...