Υπάρχουν ημερομηνίες τυπωμένες στα βιβλία της ιστορίας σαν ορόσημα, σαν σημεία τομής. Η 5/5/2010 θα αποτελέσει την ημερομηνία μιας νέας κατάστασης –πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά– για την ιστορία της Ελλάδας και ίσως και της Ευρώπης. Θα μιλάμε διαφορετικά για το πριν και το μετά από αυτή την ημερομηνία.
Το ΔΝΤ και η ΕΕ σχηματίζουν ένα νέο «καθεστώς» καταργώντας τη λαϊκή κυριαρχία. Η νέα συνθήκη-πολυνόμος, δηλαδή το αμετάφραστο κείμενο του ΔΝΤ και της ΕΕ, ψηφίστηκε μέσα σε λίγες ώρες από μία –στα όρια της νομιμότητας– κυβέρνηση, που έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τους ψηφοφόρους της και τις προεκλογικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις της, όπως και από ένα ακροδεξιό κόμμα.
Βασική τους επιδίωξη είναι το γκρέμισμα καταχτήσεων και δικαιωμάτων ενός αιώνα, το πισωγύρισμα σε μια κοινωνία που –αν ολοκληρωθεί– θα θυμίζει την Ελλάδα του ’50 και του ’60, την Ελλάδα της μετανάστευσης, της φτώχειας, της «άπονης ζωής», του αποκλεισμού και της κοινωνικής πόλωσης. Μπορεί άραγε να επιβιώσει ο κόσμος της εργασίας, οι επαγγελματίες, οι μικρομεσαίοι, οι συνταξιούχοι; Μπορεί η νεολαία να ονειρεύεται μια αξιοπρεπή ζωή; Οι υποσχέσεις που δίνει το νέο καθεστώς, μετά και από τη χρησιμοποίηση των ρημάτων «καταργώ» (δικαιώματα –καταχτήσεις) και «πουλώ» (δημόσια περιουσία –δημόσια γη), είναι είτε χρεοκοπία είτε τουλάχιστον 20ετή μέτρα και προγράμματα «σταθερότητας».
Όμως, στις 5/5/2010 εμφανίστηκε στο προσκήνιο μια ανεξάρτητη και «αυθαίρετη» μεταβλητή. Εμφανίστηκε πανελλαδικά ένας λαός με οργή, αγανάκτηση, θυμό, αντιμέτωπος συνολικά με το πολιτικό σύστημα και τις μέχρι τώρα εκπροσωπήσεις του. Ο κόσμος αυτός που την ίδια στιγμή αναρωτιέται τι να κάνουμε – πώς να τους σταματήσουμε – τι θα γίνει παραπέρα, είναι σήμερα πλειοψηφία, αλλά δεν έχει πολιτική έκφραση και εκπροσώπηση. Ταυτόχρονα με την κρίση του πολιτικού τους συστήματος, παρακολουθούμε αναταράξεις, διαφοροποιήσεις σε όλα σχεδόν τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Η κρίση δεν θα αφήσει απείρακτο πολιτικό σύστημα και πολιτικό προσωπικό, κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς θεσμούς και εκπροσωπήσεις.
Βρισκόμαστε σ’ έναν κηρυγμένο πόλεμο, σε μια τεράστια μάχη, όπου το ζητούμενο είναι το πρόσημο που θα έχει η νέα κοινωνία και το νέο πολιτικό σύστημα, που θα προκύψει μετά την κρίση.
Οι παλιές ιδέες έχουν χρεοκοπήσει. Οι νέες ιδέες δεν έχουν εμφανιστεί. Δεν υπάρχει προς το παρόν μια συγκροτημένη, συνολική εναλλακτική λύση. Ακριβώς γι’ αυτό, η 5/5/2010 δεν ορίζει μόνο μια ιστορική στιγμή, αλλά αναδεικνύει και μια ευκαιρία για μια μεγάλης κλίμακας πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική αλλαγή. Απελευθερώνεται διαρκώς μια τεράστια λανθάνουσα ενέργεια που είναι δυνατόν να οδηγήσει σε ένα νέο τοπίο, σε μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία, σε μια ριζική αλλαγή.
Είναι κοινός τόπος, ότι το πρόβλημα δεν είναι τεχνικοοικονομικό αλλά πολιτικό, και η λύση του δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Κι αυτό γιατί έχει επιλεγεί και επιβληθεί μια πολιτική με βάση τα συμφέροντά τους και την εξυπηρέτησή τους, που εμφανίζεται σαν λύση-μονόδρομος στο οικονομικό πρόβλημα. Είναι εφικτή μια άλλη πολιτική που θα στηρίζεται στις ανάγκες και τα δικαιώματα των πολλών, επιμένοντας πως ο άνθρωπος είναι η λύση και η αξία και όχι το κεφάλαιο.
Ένα κρίσιμο ερώτημα για την αριστερά που θέλει να βλέπει προς την κοινωνία και τις επιθυμίες της, που ακούει τα ερωτήματά της, είναι το αν αντιλαμβάνεται την ευκαιρία για τη ριζική αλλαγή του πολιτικού και κοινωνικού τοπίου καλύπτοντας την έλλειψη πολιτικού υποκειμένου ικανού και αποτελεσματικού να συγκεντρώσει την τεράστια, αποσπασματική και αυθόρμητη δύναμη του λαού.
Έχουμε την πεποίθηση πως η αποτελεσματική απάντηση μπορεί να δοθεί από την συγκρότηση ενός πολιτικού αντιπάλου του «νέου καθεστώτος» που θα παλέψει για την πλήρη κατάργηση της συνθήκης ΔΝΤ-ΕΕ. Ένας πολιτικός αντίπαλος που θα στηρίζεται στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν να συγκρουστούν με αυτό το «νέο κράτος». Αντιλαμβανόμαστε ότι καμία από τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις δεν φαίνεται να μπορεί και να αρκεί να αυτοχριστεί το αντίπαλο δέος. Μπορεί όμως ο πραγματικός αντίπαλος και η εναλλακτική λύση να είναι ένα μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που συνδέονται, ενώνονται, οργανώνονται και αυτοοργανώνονται, που βρίσκονται μέσα στην κοινωνία, μέσα στους ψηφοφόρους του δικομματισμού, στα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ στα πολιτικά υποκείμενα ( ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.), μέσα στην ανυπάκουη νεολαία του Δεκέμβρη, της επισφάλειας, του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Ένα Μέτωπο που οι κεντρικοί πολιτικοί του στόχοι μπορούν και πρέπει να συνδιαμορφωθούν και να συνεπεξεργάζονται διαρκώς από τους συμμετέχοντες και ενδεικτικά θα κινούνται σε ένα ελάχιστο για την αρχή πλαίσιο που μπορεί να είναι: α) Η συνολική ακύρωση της συνθήκης ΔΝΤ-ΕΕ. Η κατάργηση όλων των μέτρων. β) Κάτω η κυβέρνηση ΓΑΠ και το πολιτικό καρτέλ του νεοφιλελευθερισμού. γ) Ριζική αλλαγή και ανασυγκρότηση – ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο με μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία.
Εκτιμούμε ότι το πρώτο βήμα για την δημιουργία μετώπου πρέπει να αναλάβει άμεσα να το κάνει η αριστερά ( οργανωμένη και ανένταχτη) αποφεύγοντας τους μικρούς και μεγάλους εμφύλιους της, τις ιστορικές της αναφορές και «δικαιώσεις» επιμένοντας κυρίως και αποκλειστικά στην ενότητα στη δράση της. Εκτιμούμε ότι τα προβλήματα της αριστεράς πρέπει να αντιμετωπιστούν τουλάχιστον σήμερα σε διαφορετική βάση. Στη βάση δημιουργίας του μετώπου, στη βάση συνδιαμόρφωσης των αγώνων του σήμερα, στη βάση της υπέρβασης των μικροκομματικών συμφερόντων, στη βάση της υπηρέτησης των αναγκών της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ταυτόχρονα πρέπει να χτίζεται το μέτωπο των κοινωνικών δυνάμεων μέσα σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και με τους εργαζόμενους, τους επαγγελματίες, τους αγρότες, τη νεολαία, τους διανοούμενους με όλους όσους πλήττονται από τη ομολογουμένη χρεοκοπία
Έχουμε την γνώμη ότι πρέπει να δοθούν πολλές μάχες που θα συμπυκνώνονται σε έναν αγώνα με υπομονή και επιμονή, έναν ανυποχώρητο αγώνα χωρίς συνδιαλλαγή με τις υπεύθυνες για την κατάσταση δυνάμεις, χωρίς αυταπάτες για μικροαλλαγές και μικροβελτιώσεις, εκτιμώντας ότι οι αντίπαλες δυνάμεις συμπεριφέρονται σκληρά και θα συνεχίσουν ακόμα πιο άγρια. Αγώνας που δεν θα σταματήσει ούτε με την αντικατάσταση των αναλώσιμων πρωθυπουργών και κυβερνητικών σχημάτων, με την εμφάνιση ενός άλλου το ίδιο νεοφιλελεύθερου «κατοχικού καθεστώτος» που θα δρα για λογαριασμό των ξένων και ντόπιων χρηματοπιστωτικών και τραπεζικών συμφερόντων.
Έχοντας επίγνωση - και ας μας επιτραπεί αυτό για το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς - πως ούτε επαρκείς είμαστε, ούτε έχουμε όλες τις αλήθειες, γι’ αυτό και προσκαλούμε, γι’ αυτό και θα αγωνιστούμε με όλους τους τρόπους, σε όλη την Ελλάδα, για να δημιουργηθεί ένα Μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για την αλλαγή.
Είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να περιορισθεί η οπτική μας μέσα στον εθνικό χώρο. Απλώνει τη ματιά του στις γειτονιές της Ευρώπης και στις περιοχές του κόσμου που αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν παρόμοιες καταστάσεις, γνωρίζοντας ότι όσο περισσότεροι λαοί, όσα περισσότερα κινήματα εργαζομένων και νεολαίας συντονιστούν και παλέψουν, τόσο πιο καίρια και νικηφόρα θα είναι τα χτυπήματα στους διεθνείς και ντόπιους ραντιέρηδες αλλά και όσους σχεδιάζουν και επιθυμούν μια κοινωνία –παγκόσμια, περιφερειακά, εθνικά, τοπικά– όπου το 10% θα ευημερεί από την καταλήστευση του 90% που θα λιμοκτονεί.
Οφείλουμε όμως να καθοριστούμε και να λειτουργήσουμε με ένα δημιουργικό και πολύ συμμετοχικό τρόπο απαντώντας σε ερωτήματα γύρω από την ύπαρξη, τη δράση και τη στόχευσή μας, απαντώντας στην πράξη ερωτήματα όπως:
1. Ποιες δυνάμεις, πώς, με ποιες διαδικασίες μπορούμε να συνδεθούμε και να συνδέσουμε. Ποια συγκεκριμένα βήματα χρειάζεται να περπατηθούν για να συγκροτούμε το αντίπαλο δέος, αυτό το κοινωνικό και πολιτικό Μέτωπο.
2. Ποιες διαδικασίες, λειτουργίες, σχήματα και μορφές συγκρότησης, πανελλαδικά και τοπικά, σε χώρους δουλειάς, σπουδών, διαβίωσης, πολιτισμού, πρέπει να επιλεχθούν έτσι ώστε να δίνονται οι δυνατότητες δημοκρατικής, ουσιαστικής και αποτελεσματικής συμμετοχής και δράσης όλων όσων το επιθυμούν.
3. Με ποιες πρωτοβουλίες, κινήσεις, απευθύνσεις και με ποια συγκεκριμένα περιεχόμενα είναι δυνατόν σήμερα να συγκεντρωθεί κόσμος σε επιτροπές αλληλεγγύης αλλά και επιτροπές αντίστασης. Πώς μπορούν να συνδεθούν, να συντονιστούν ή και να ενωθούν οι υπάρχουσες επιτροπές και πρωτοβουλίες αντίστασης. Κυρίως, πώς θα ενισχυθεί η συγκέντρωση δύναμης αυτών των επιτροπών, η μαζική τους απεύθυνση, αποφεύγοντας την αποσπασματικότητα, τις πολλές άμαζες επιτροπές, τις κλειστές επιτροπές.
4. Ποια βήματα, ποιους σχεδιασμούς, ποιες εκτιμήσεις, ποιες πολιτικές στοχεύσεις πρέπει να συζητηθούν άμεσα για να προετοιμαστεί ένας ευρύτερος χώρος και κόσμος. Να παρθούν υπόψη τα σενάρια ελεγχόμενης ή απότομης χρεοκοπίας, οι επόμενες περιφερειακές-αυτοδιοικητικές εκλογές, μια κυβερνητική αλλαγή κ.ά.
