1. Είναι πιθανός ένας εργατικός Μάιος, ένα πολιτικό συμβάν, στην Ελλάδα που θα μπορούσε να αλλάξει ή να επηρεάσει το σκηνικό - απολύσεις, λιτότητα, λιγότερο κοινωνικό κράτος - σε όλη την Ευρώπη;
Εγώ κατανοώ ότι οι ελληνίδες και οι έλληνες είναι σαστισμένοι. Εδώ είναι σαστισμένοι η Μέρκελ και ο Μπαρόζο και ο Σαρκοζί και κάθε μέρα αλλάζουν θέση. Eίναι φοβισμένοι. Βλέπουν την Ελλάδα να είναι κάθε μέρα στο κέντρο της παγκοσμίας επικαιρότητας, πρώτη είδηση σε όλα τα δελτία από άκρη σε άκρη στον πλανήτη. Επηρεάζονται από κεντρικά μέσα μαζικής ενημέρωσης – κύρια από την τηλεόραση – ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Αλλά εγώ είμαι αισιόδοξος τελικά. Σκέφτονται. Μπορεί η μεγάλη τους πλειοψηφία να απέχει από τις διαδηλώσεις, να σιωπά, αλλά σκέφτονται. Σκέφτονται ότι ούτε η χούντα του Παπαδόπουλου δεν έκανε τόσο κοινωνικό κακό, όσο σήμερα η κυβέρνηση Παπανδρέου. Σκέφτονται ότι δεν μπορούν να αφαιρούν δύο μισθούς από τους εργαζόμενους, και την ίδια στιγμή να αγοράζουν υποβρύχια που γέρνουν. Σκέφτονται. Ντρέπονται. Θυμώνουν. Από το φθινόπωρο έχω μιλήσει για «εργατικό Δεκέμβρη». Θα έρθει. Μέχρι να πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου
2. Κι αν φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου, κι αν απαγορευτεί η έξοδος από την χώρα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών, τι πρόκειται να αλλάξει, ποιες δυνάμεις μπορούν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση και με ποιο εναλλακτικό σχέδιο;
Για σκεφτείτε την Ελλάδα του 1908. Αν έμπαινε τότε, σε μια βαθύτατη κρίση, το ερώτημα «ποιες δυνάμεις», κανένας δεν θα μπορούσε να απαντήσει «οι Φιλελεύθεροι» γιατί ούτε το κόμμα αυτό υπήρχε, ούτε ο Βενιζέλος ήταν στην Ελλάδα. Αν στην Ελλάδα της χούντας μετά το Πολυτεχνείο, τέλη 1973, έμπαινε το ίδιο ερώτημα, κανείς δεν θα μπορούσε να απαντήσει η «ΝΔ» και μετά το «ΠΑΣΟΚ», γιατί κανένα από τα δύο κόμματα δεν είχε ιδρυθεί ακόμα. Σήμερα ζούμε ιστορικές στιγμές. Είμαστε σε σημείο καμπής. Το πολιτικό σκηνικό έχει εξαντληθεί. Ανήκει στο παρελθόν. Πρώτα απ’ όλα ο δικομματισμός. Μαζί του όμως και η αντίληψη μιας αριστεράς των μηχανισμών. Κι αν δεν υπήρχε εναλλακτική λύση θα έπρεπε να τη βρούμε.
3. Αν η κρίση του χρέους στην Ελλάδα σήμερα (αύριο σε άλλες χώρες) είναι ένα σχέδιο κερδοσκόπων που έχουν στοιχηματίσει στη διάλυση της ευρωζώνης, έχει νόημα το δίλημμα "φεύγουμε ή μένουμε στην ΟΝΕ;" έχει βάση η πρόταση "στάση πληρωμών", έχουν κάποιο διαπραγματευτικό βάρος;
Λυπάμαι που το λέω αυτό. Ο Γ. Παπανδρέου συνδέεται πια με μια από τις πιο μελανές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ο Γ. Παπανδρέου είναι ο Πινοσέτ της Ευρώπης. Εφαρμόζει σε μια χώρα της Ευρώπης πολιτική επίθεση ενάντια στο κοινωνικό κράτος σαν αυτές που εφαρμόσθηκαν 30-40 χρόνια πριν στις χούντες της Λατινικής Αμερικής. Κι όχι μόνο αυτό. Τόσο η κυβέρνηση Καραμανλή, που επιδείνωσε ασύλληπτα το πρόβλημα του ελλείμματος και του χρέους, όσο και η κυβέρνηση Παπανδρέου, που χειρίσθηκε την κρίση με ακραία δουλοπρέπεια, είναι από τις πιο ανίκανες κυβερνήσεις της σύγχρονης Ελλάδας. Μου λέτε για το χρέος. Υπάρχει εναλλακτική πρόταση. Σαφέστατη. Αναδιαπραγμάτευση του χρέους – ιδιαίτερα αυτού που προέρχεται από τοκογλυφία και από την διεθνή κρίση για την οποία συνυπεύθυνη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του υπολοίπου. Χαμηλότερα επιτόκια. Εδώ αυτή τη λύση την προτείνουν κορυφαία στελέχη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, υποστηρίζοντας ότι και την ελληνική κρίση πρέπει να την πληρώσουν και οι τράπεζες. Και Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου είτε δεν έχουν κατανοήσει απολύτως τίποτε είτε εν ψυχρώ και εν γνώσει τους προωθούν σχέδια των διεθνών καπιταλιστικών κέντρων σε βάρος της πατρίδας μας.
4. Έχετε πει πως το θέμα δεν είναι ποιος κάνει μία πρόταση, αλλά το αν η πρόταση είναι καλή. Πως κρίνετε την πρόταση της ηγεσίας του ΣΥΝ για την άμεση προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία για την απεμπλοκή από το μηχανισμό ΔΝΤ - Ε.Ε.;
Θεωρώ θετική εξέλιξη που ο ΣΥΝ, που μέχρι πριν λίγες μόνο μέρες, διαφοροποιούνταν δημόσια από την πρόταση του Μετώπου «να φύγει η κυβέρνηση» και να πάμε σε εκλογές ή να γίνει δημοψήφισμα, μετά τις εξελίξεις με το ΔΝΤ το κατανόησε. Όντως δεν έχει σημασία από πού προέρχεται μια πρόταση αλλά τι σημασία έχει. Υπάρχει το «Αντιγραφή – Επικόλληση» πάντα στην πολιτική. Μερικές φορές μπορεί να είναι χρήσιμο.
5. Υποστηρίζετε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταποκρίνεται στις προσκλήσεις της εποχής. Τι θα πρέπει να αλλάξει, είναι εφικτός ένας ελπιδοφόρος "ΣΥΡΙΖΑ 2" ή θα πρέπει να αναζητηθεί μία άλλη σύνθεση στο χώρο της Αριστεράς;
Έχουμε πάρει πρωτοβουλία για το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Μου έχουν κάνει εντύπωση ο τρόπος που η κοινωνία αρχίζει να δέχεται το ενωτικό και αγωνιστικό μήνυμά μας. Είδατε και τη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη. Θέλω να υπογραμμίσω τη βαθιά εκτίμηση που έχω στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, πυρήνα κάθε προσπάθειας να σταθεί στις κρίσιμες στιγμές πάλι στα πόδια της η αριστερά.
6. Είναι στοίχημα για την Αριστερά οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου και πως θα μπορέσει να κερδιστεί;
Δεν πρέπει να τις κερδίσει η Αριστερά μόνη της. Η Αριστερά πρέπει να τις κερδίσει μαζί με άλλους. Μαζί με τον κόσμο εκείνου του ΠΑΣΟΚ που δεν ξεχνάει το «Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία- Εθνική Απελευθέρωση» του Ανδρέα Παπανδρέου της πρώτης εποχής. Μαζί με την νεολαία που δυστυχώς έχει γυρίσει την πλάτη της σήμερα στους μηχανισμούς και την ξύλινη γλώσσα όλου του πολιτικού συστήματος. Μαζί τις αριστερές εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποκτούν ευρύτερη πολιτική διάσταση. Είναι ψήφος ενάντια στα μέτρα κατεδάφισης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Για τη σωτηρία της πατρίδας μας. Για μια περήφανη Ελλάδα. Για την αποκατάσταση του Κοινωνικού Κράτους.
7. Στο δήμο Θεσσαλονίκης το αίτημα για αλλαγή, για να μπει τέλος στη δεξιά διοίκηση των τελευταίων 24 χρόνων, μοιάζει να είναι πιο έντονο από ποτέ. Οφείλει η Αριστερά να ανοίξει το δρόμο γι' αυτή την αλλαγή; Μπορεί από μόνη της;
Να μπει τέλος στη δεξιά στη Θεσσαλονίκη, ναι. Με το ΠΑΣΟΚ των 12 μισθών, της σύνταξης στα 67, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων; Όχι. Δεν νομίζω ότι αγωνίζεται γι’ αυτό η αριστερά. Βλέπω την αγωνιστική παρουσία της Λίτσας Αμμανατίδου στη Βουλή ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα. Τι θα πει μετά η αριστερά; Να πάμε με το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου; Δεν γίνεται. Δέστε τον Καλλικράτη. Ο κύριος λόγος είναι να απολυθούν δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχοι από το δημόσιο. Τι θα πει η αριστερά; Δεν τρέχει τίποτε. Με τον αγωνιστικό κόσμο του ΠΑΣΟΚ, που διαχωρίζεται πλήρως από την αντικοινωνική πολιτική της ηγεσίας του, ναι. Και μπορεί να υπάρξουν πολλές εκπλήξεις.
