Συντρόφισσες και σύντροφοι
Ένα χρόνο μετά την πρώτη Πανελλαδική Σύσκεψη ξεκινάμε τις εργασίες της δεύτερης Πανελλαδικής Σύσκεψης σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση έτσι όπως διαγράφονται οι εξελίξεις από την οικονομική κρίση και την ολομέτωπη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, από την ολοένα και βαθύτερη σήψη του δικομματικού συστήματος, από τις αποφάσεις και τις αντιπαραθέσεις των μεγάλων και ισχυρών όπως διαφάνηκαν στις διεθνείς συνόδους του G8 και στην σύνοδο για τα 60 χρόνια του ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο και τέλος από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση που θα διεξαχθεί σε αυτές τις συνθήκες, 57 μέρες πριν τις ευρωεκλογές.
Η 2η Πανελλαδική Σύσκεψη έχει να συζητήσει, αντιμετωπίσει και να καταλήξει σε δύο καίρια ζητήματα. Πρώτο το ζήτημα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και δεύτερο στην πολιτική προετοιμασία του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Για να φθάσουμε έως εδώ έχουν πραγματοποιηθεί αρκετά πράγματα. Η επιτροπή προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, οι θεματικές επιτροπές, και οι συνελεύσεις τοπικών και κλαδικών επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ εργάστηκαν για την σύνταξη του προγράμματος που παρουσιάζουμε σήμερα και η Πανελλαδική Σύσκεψη θα το εμπλουτίσει ακόμα περισσότερο. Για τις ευρωεκλογές παρουσιάζουμε ένα πολιτικό πλαίσιο που έχει επεξεργαστεί η επιτροπή για την Ευρώπη της Γραμματείας και μέσα από την συζήτηση που θα διεξαχθεί στην Σύσκεψη θα αποσαφηνιστεί ακόμα περισσότερο η πολιτική γραμμή και οι στοχεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με την πορεία της Ευρώπης και την μάχη των ευρωεκλογών. Αλλά για αυτά θα αναφερθούν πολύ πιο αναλυτικά οι δύο εισηγητές για το κάθε θέμα εκ μέρους της Γραμματείας ο σ. Δήμος Τσακνιάς για το Πρόγραμμα και ο σ. Θόδωρος Παρασκευόπουλος για τα ευρωπαϊκά.
Ο χρόνος που πέρασε σημαδεύτηκε από πολύ σημαντικά γεγονότα πολιτικά – οικονομικά – κοινωνικά που επέδρασαν –δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά- και την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι τα κυριότερα από αυτά;
Πρώτον η αλλαγή του συσχετισμού μέσα στο καρτέλ του δικομματισμού, η στήριξη του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου από ισχυρά κέντρα και η διαφαινόμενη πρωτιά του ΠΑΣΟΚ. Πολιτικά δηλαδή δεν έχουμε μια πανίσχυρη ΝΔ και ένα σπαρασσόμενο από αντιθέσεις ΠΑΣΟΚ και μια σχετικά εύκολη επικράτηση του Κ. Καραμανλή απέναντι στους αντιπάλους του. Δεν έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ σε κρίση και μια αντίστοιχη εύκολη είσπραξη της δυσαρέσκειας της βάσης του προς τα αριστερά και ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η αλλαγή που πήρε μόνιμα χαρακτηριστικά το χρόνο που πέρασε σήμαινε την ανάγκη μιας αναδιατύπωσης της ταχτικής και της πολιτικής πραχτικής του ΣΥΡΙΖΑ αφού η προηγούμενη είχε στηριχτεί σε άλλα δεδομένα. Η πίεση που ασκήθηκε και ασκείται στον ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ήταν ισχυρή και πιθανόν να ισχυροποιηθεί και άλλο.
Δεύτερον η οικονομική κρίση που ξέσπασε από το καλοκαίρι του 2008 και συνεχίζεται χωρίς κανείς να γνωρίζει ακόμα το πραγματικό της βάθος. Όταν όμως λέγεται -και κανείς σοβαρός δεν το αμφισβητεί αυτό- ότι δηλαδή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την μεγαλύτερη συστημική δομική κρίση που γνώρισε ποτέ ο καπιταλισμός, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως μέσα στο περιβάλλον της κρίσης, όλοι οι προηγούμενοι όροι ύπαρξης – δράσης και πολιτικής συμπεριφοράς του πολιτικού πεδίου και των κοινωνικών στρωμάτων τροποποιούνται και χρειάζεται μια σχεδιασμένη και αποφασιστική παρέμβαση της Αριστεράς. Κι αν σε αυτό το γεγονός προσθέσουμε ότι είναι η πρώτη φορά που σημειώνεται τέτοια μεγάλη κρίση με απουσία σε παγκόσμιο επίπεδο ενός πόλου και μιας παρέμβασης της Αριστεράς καταλαβαίνετε πως οι συνθήκες για τη δράση μας θα είναι σε ένα βαθμό πρωτότυπες, θα ανοίγουν δρόμους και άρα προϋποθέτουν τόλμη, αποφασιστικότητα, δοκιμασία, σταθερότητα.
Τρίτο η εξέγερση του Δεκέμβρη έφερε με στοιχειακό τρόπο στην επιφάνεια την κοινωνική οργή και τον θυμό όχι μόνο της νεολαίας αλλά κύρια της νεολαίας για τα αδιέξοδα που συσσωρεύει ένα γερασμένο και σε κρίση σύστημα, για τη βαρβαρότητα, τον κυνισμό και την υποκρισία που δείχνει το κράτος και οι μηχανισμοί του απέναντι στην νέα γενιά και τους νέους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή ο Δεκέμβρης έδειξε πως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν μπορεί πια να εξωθείται στο περιθώριο και στον αποκλεισμό χωρίς να αντιστέκεται και να εξεγείρεται. Κι όταν έχουμε εξεγέρσεις και ξεσπάσματα, τότε τα γνωστά κλασσικά και εικονογραφημένα που λέγαμε κάποτε, δεν λειτουργούν. Πρέπει να πάρεις θέση, πρέπει να δείξεις σε ποια όχθη στέκεσαι και να παρέμβεις. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε θέση καθαρή θέση στο πλευρό του νεολαιίστικου ξεσπάσματος και αυτό δεν άρεσε καθόλου σε όλες τις δυνάμεις που στον ένα ή στον άλλο βαθμό στηρίζουν αυτό το σύστημα κοινωνικών σχέσεων… Εμείς αισθανόμαστε περήφανοι που η Αριστερά ήταν κοντά στην εξεγερμένη νεολαία της χώρας μας!
Τέταρτο, και σε συνάρτηση με όσα είπαμε στα 3 προηγούμενα σημεία, ο ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε μια συστηματική και συνδυασμένη επίθεση από τα άλλα κόμματα και σχεδόν όλα τα ΜΜΕ. Πολλά ισχυρά κέντρα θορυβήθηκαν από την απήχηση και την εμβέλεια που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ και κατάλαβαν καλά πως οποιαδήποτε αναστήλωση του σε κρίση δικομματισμού περνά μέσα από την αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ. Δύο επομένως είναι οι κύριοι λόγοι αυτής της επίθεσης: Πρώτο Για να λειτουργήσει το δικομματικό παιχνίδι, πρέπει να πέσει η δύναμη και η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Το αν θα υπάρχει ή όχι αυτοδυναμία, το αν θα εξελιχθούν τα πολιτικά πράγματα σε μια εναλλαγή χωρίς τριγμούς κλπ αυτό εξαρτάται ευθέως μέσα από την δύναμη και την δυναμική που θα επιδείξει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερο η αστική τάξη όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης ζει υπό το φόβο των κοινωνικών ξεσπασμάτων και των εξεγέρσεων. Όταν λοιπόν έχει δείγματα μιας συνάντησης του πολιτικού με τις ανάγκες του πιο πληττόμενου τμήματος της κοινωνίας έχει κάθε λόγο να ανησυχεί. Όταν βλέπει ότι το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί τα κινηματικά χαρακτηριστικά του κι ότι ο ριζοσπαστισμός του δεν είναι μια μόδα που ξεφτίζει, όταν σε όλα τα μικρά και μεγάλα κινήματα και αντιστάσεις συναντά τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, τότε αυτό είναι άκρως ανησυχητικό. [Αρθρο 16, περιβάλλον, Ελαιώνας, κατασχέσεις σπιτιών, Κούνεβα εργασιακές σχέσεις, λιθάνθρακας, τράπεζες, ακρίβεια, Γάζα, βάσεις κλπ]
Η συνδυασμένη και συντονισμένη επίθεση ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε από το καλοκαίρι του 2008 και συνεχίζεται αμείωτη σε ένταση μέχρι σήμερα, είναι μια πρωτοφανής επίθεση σε αριστερό κοινοβουλευτικό κόμμα, δεν υπάρχει κάποιο αντίστοιχο προηγούμενο σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης από το 1974 μέχρι σήμερα.
Αυτά τα τέσσερα πολύ σημαντικά πολιτικά – οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα επέδρασαν και επιδρούν στην πορεία μας. Το σοφό ρηθέν από τον Αλέκο Αλαβάνο «είμαστε όλοι υπό δοκιμή» ισχύει και για το ΣΥΡΙΖΑ συνολικά και για κάθε ένα που θέλει να συμβάλει στο εγχείρημα αυτό. Το λογικό συμπέρασμα πως τα τεστ δεν είναι καθόλου εύκολα, τα διλήμματα μεγάλα, οι αποφάσεις και οι συγκλίσεις δύσκολες, συνοδεύεται πιθανά και από τρανταγμούς που θα μπορούσαν να επιφέρουν τέτοια γεγονότα σε δυνάμεις που θέλουν να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν όχι στα συνηθισμένα πάνελ και τα έδρανα της Βουλής αλλά δυνάμεις που θέλουν να εκφράσουν μια νέα λαϊκή δυναμική, να ταράξουν τα βαλτωμένα νερά, να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, να ανοίξουν νέους δρόμους, να γυρίσουν σελίδα, να ανατρέψουν το σκηνικό του δικομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Και φυσικά υπάρχει απόσταση από το να θέλεις να τα πετύχεις όλα αυτά από το να είσαι σε θέση να τα πετύχεις!
Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ έχει αισθητήριο. Καταλαβαίνει την σοβαρότητα των καταστάσεων. Διαισθάνεται ότι πλησιάζουμε σε αποφασιστικές μάχες και επιλογές που θα κρίνουν και ολάκερη την πορεία μας. Ένα τμήμα του ανησυχεί, θα ήθελε πιο πειστικές απαντήσεις, πιο καθαρές προτάσεις. Ολόκληρος ο οργανισμός του ΣΥΡΙΖΑ επιζητά πιο αποφασιστικές δεσμεύσεις και κυρίως εφαρμογή των αποφάσεων και κατευθύνσεων που παίρνουμε. Η 2η Πανελλαδική Σύσκεψη οφείλει να εξοπλίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τέτοια στοιχεία. Το Πρόγραμμα και το πολιτικό πλαίσιο των ευρωεκλογών και κυρίως η καθημερινή παρέμβασή μας σε όλους τους χώρους και στην κεντρική πολιτική σκηνή θα δείξουν την δυναμική που έχει το εγχείρημά μας, θα κρίνουν την πορεία μας.
Αλλά επιτρέψτε μία πιο γενική σκέψη. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το γενικό του σύνθημα «αριστερά και ενωτικά» τάραξε τα νερά και αποτέλεσε μια νέα πραγματικότητα για το πολιτικό σύστημα. Η δυναμική του ήταν μεγάλη και αυτό τρόμαξε όταν είδαν ότι δεν είναι αφομοιώσιμη δύναμη. Η ίδια η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ –παρά τις αδυναμίες, τα λάθη, τις αντιθέσεις και πιθανά τις μικρότητες που απαντιούνται σε όλα τα εγχειρήματα- είναι ένα γεγονός που πρέπει να εκτιμηθεί με σοβαρότητα και ψυχραιμία γιατί αποτελεί ακόμα το νέο στοιχείο της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης, με την έννοια ότι μόνο αυτό μπορεί να σηματοδοτήσει και να συμπυκνώσει μια διαδικασία συσπείρωσης και νικηφόρας πολιτικής παρέμβασης σε διάφορα μέτωπα και να αλλάξει τους συσχετισμούς στην κεντρική πολιτική σκηνή. Βάλτε το μυαλό σας να σκεφτεί: Μπορούμε να πείσουμε η φθορά του δικομματισμού να πάει προς τα αριστερά και πιο ειδικά προς την ενωτική ριζοσπαστική Αριστερά; Μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στα πλαίσια της Αριστεράς προς όφελος μιας ριζοσπαστικής κινηματικής ανοικτής μετασχηματιστικής αριστεράς και σε βάρος μιας σεχταριστικής, δογματικής, αντικινηματικής, ασάλευτης πτέρυγας; Μπορούμε να κατοχυρώσουμε μια δύναμη που θα παίζει πιο κεντρικό, πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου;
Μπορούμε σύντροφοι και συντρόφισσες και έχει τεράστια αξία η ίδια η ύπαρξη αυτού του εγχειρήματος. Ενός πρωτότυπου ενωτικού εγχειρήματος της αριστεράς που δεν είναι μια εκλογική ομπρέλα αλλά απαντά σε βαθύτερες ανάγκες και διεργασίες της ελληνικής κοινωνίας. Και τέλος –αλλά όχι μικρότερο παρά το ότι το ξεχνάμε συχνά- το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρει και επηρεάζει πολλές δυνάμεις της Αριστεράς στην Ευρώπη. Πρόσφατα στο Στρασβούργο αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ πήρε μέρος σε μια συνάντηση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, όπου πέρα από άλλους σχηματισμούς υπήρχαν και το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα στην Γαλλία και το Μπλόκο της Αριστεράς της Πορτογαλίας και σας διαβεβαιώνω πως το ενδιαφέρον όλων ήταν μεγάλο και ειλικρινές. Έχουμε να μάθουμε πολλά από όλες τις διαδικασίες και εκδοχές της ευρωπαϊκής αριστεράς αλλά έχουμε και να δώσουμε με το παράδειγμά μας και τη στάση μας την συνεισφορά μας. Αυτά μην τα ξεχνάμε.
Φυσικά στα πλαίσια ενός ανοίγματος της 2ης Πανελλαδικής Σύσκεψης δεν μπορεί κανείς να αποφύγει ορισμένα απολογιστικά στοιχεία. Και εμείς, επειδή είμαστε μια διαφορετική αριστερά, ξέρουμε και μπορούμε να συζητάμε πιο ανοικτά πιο θαρρετά τα λάθη και τις αδυναμίες μας.
Όπως προαναφέραμε ήταν μια δύσκολη χρονιά και θα δοκιμαζόμασταν όλοι στην αντιμετώπισή της. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ήμασταν έτοιμοι πολιτικά – ιδεολογικά και οργανωτικά να αντιμετωπίσουμε όλα τα θέματα που τέθηκαν και αυτό σε ένα βαθμό είναι φυσιολογικό. Το κύριο και βασικό ζήτημα είναι ότι θα μπορούσαμε να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση και να εκφράζαμε ένα μεγάλο ρεύμα και μια έντονη δυναμική.
Δεν αξιοποιήσαμε, δεν σταθήκαμε ικανοί να απαντήσουμε στην τεράστια «ζήτηση για ΣΥΡΙΖΑ» που εκφράστηκε πέρσι τέτοιο καιρό. Δεν αξιοποιήσαμε τον ενθουσιασμό και την όρεξη που έδειξε ένα μεγάλο δυναμικό της Αριστεράς, αλλά και του σοσιαλιστικού χώρου, που είδε το εγχείρημα αυτό με ιδιαίτερη θέρμη και ήθελε να πάρει μέρος σε αυτό.
Το να χάνεται ή να αφήνεται να εξατμιστεί μια τέτοια δυνατότητα δεν είναι μικρό πράγμα, χωρίς αντίτιμο. Πώς θα μπορούσε να είχε γίνει αυτό; Με δύο τρόπους και με τον συνδυασμό των τρόπων αυτών: α) με την εφαρμογή των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Σύσκεψης και β) με την ανάληψη τολμηρών πρωτοβουλιών για την υποδοχή του κόσμου που ήθελε να έρθει στο ΣΥΡΙΖΑ και την πραγματική συγκρότηση των επιτροπών – συνελεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ παντού.
Αυτά δεν έγιναν. Υπάρχει ένα και μόνο παράδειγμα που δείχνει πολλά πράγματα για την στασιμότητα που δείξαμε σε αυτούς τους τομείς: Η απόφαση για πλουραλιστική εκπροσώπηση στα ΜΜΕ. Σε πολλές συνελεύσεις για τα 15 σημεία όπως και για το πρόγραμμα διαπιστώνει κανείς το θυμό και την οργή (αλλά και το κυριότερο την απογοήτευση ενός κυρίως ανένταχτου δυναμικού) για το ζήτημα αυτό.
Εδώ όμως υπάρχει ένα σοβαρότατο ζήτημα για έναν πολιτικό οργανισμό: Οι αποφάσεις που παίρνονται πρέπει να εφαρμόζονται. Γιατί η αξιοπιστία ενός πολιτικού οργανισμού κρίνεται από το αν τα λόγια (κείμενα – αποφάσεις κλπ) γίνονται πράξη ή όχι.
Η μη εφαρμογή της απόφασης ειδικά για τα ΜΜΕ τραυμάτισε σε σημαντικό βαθμό την εικόνα και την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ακύρωνε στην πράξη το ενωτικό και πλουραλιστικό του χαρακτήρα και γιατί πολλές από τις θέσεις και απόψεις που διατυπώνονταν δεν έκφραζαν το ΣΥΡΙΖΑ. Τα όρια ανάμεσα στον ΣΥΝ μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ σαν αυτοτελές εγχείρημα έγιναν δυσδιάκριτα για να φθάσουμε να είναι σχεδόν αποδεκτό το κακόγουστο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι όμως κλαδεύουμε οι ίδιοι το κλαδί στο οποίο καθόμαστε…
Η 2η Πανελλαδική Σύσκεψη πρέπει να επαναβεβαιώσει την ανάγκη να εφαρμόζονται οι αποφάσεις και ειδικά αυτές που έχουν σχέση με την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ και τα ΜΜΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι όχημα προσωπικής προβολής μέσα από τα ΜΜΕ διαφόρων στελεχών, ούτε επιτρέπεται να αποκλείονται από αυτά συνιστώσες και δυνάμεις που δεν ανήκουν σε έναν χώρο.
Εδώ και τώρα να μπει τέρμα σε αυτήν την πραχτική. Να λυθεί το πρόβλημα όπως λύθηκε και ο γόρδιος δεσμός, άμεσα και αποφασιστικά. Το απαιτεί ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ, το απαιτούν οι συριζίτες και οι συριζίτισες. Κι όχι μόνο αυτό. Δεν φτάνει σήμερα να επιλυθεί το θέμα της εκπροσώπησης του ΣΥΡΙΖΑ στα ΜΜΕ. Έχουμε ανάγκη και θα εφαρμόσουμε μια σειρά από άλλα που ήδη έχουν αποφασιστεί στην γραμματείας: περιοδικού διαλόγου και ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, πανελλαδικά συντονιστικά κάθε 2-3 μήνες, εβδομαδιαία δίωρη εκπομπή του ΣΥΡΙΖΑ ενημέρωσης και προβληματισμού, χρησιμοποίηση του τύπου που διαθέτουν οι συνιστώσες για σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά στην πορεία μέχρι την 3η Πανελλαδική Σύσκεψη πρέπει να έχουν ήδη εφαρμοστεί!
Όμως τα προβλήματα που διαφάνηκαν στην πορεία ήταν περισσότερα και πιο σύνθετα. Δεν είναι εύκολο να συμπορευτούν 11-12 συνιστώσες και χιλιάδες ανένταχτοι μαζί, δεν είναι εύκολο να επιλυθούν ζητήματα μεγάλων ανισομετριών πολλών λογιών μέσα στα πλαίσια ενός κοινού εγχειρήματος. Έτσι στην πράξη υπήρχαν πολλά κέντρα αποφάσεων και εκφώνησης πολιτικής γραμμής. Κοινοβουλευτική Ομάδα, δύο πρόεδροι, γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ, καθοδηγήσεις των κομμάτων που συναποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρητικά και μόνο θεωρητικά η Γραμματεία ήταν το αποφασιστικό όργανο, στην πράξη όμως με μεγάλη δυσκολία θα έπαιζε έναν συντονιστικό ρόλο.
Κωδικά, επομένως, τα βασικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ
Η μη επίλυση της αντίθεσης ανάμεσα στην μεγάλη εμβέλεια και την ισχνή οργανωτική του συγκρότηση
Η αμφισημία γύρω από την κεντρική γραμμή του με δηλώσεις, προτάσεις ή και πράξεις διαφόρων τμημάτων του.
Η ακύρωση των βασικών χαρακτηριστικών του εγχειρήματος μέσα από την μη εκπροσώπηση όλων των πλευρών του ειδικά μέσα από τα ΜΜΕ
Η αδυναμία ή η έλλειψη να παρθεί μια μεγάλη πρωτοβουλία – καμπάνια που να υποβοηθά την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα μέσα στην κρίση και την γείωση , το ρίζωμα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ πανελλαδικά
Πρέπει να αντιμετωπιστούν με μεγάλη σοβαρότητα το επόμενο διάστημα κι ιδιαίτερα αμέσως μετά τις ευρωεκλογές.
Λέγοντας αυτά δεν ακυρώνονται διόλου τα βήματα που έγιναν ούτε μικραίνει τη σημασία τους. Το ότι παίρνουν μέρος στην γραμματεία οι σ. Αλαβάνος και Τσίπρας είναι ένα σημαντικό βήμα στην αναβάθμιση της γραμματείας. Το ότι γίνονται συχνές συναντήσεις και συζητήσεις ανάμεσα στην ΚΟ και την Γραμματείας και αυτό είναι θετικό. Το ότι συντάχθηκε κανονισμός λειτουργίας της ΚΟ και καθορίστηκαν πιο συγκεκριμένα οι σχέσεις της με την Γραμματεία είναι κι αυτό θετικό, παρόλο που η σύνταξη έγινε αμέσως μετά την αστοχία 4 βουλευτές μας να μην παραστούν στην επικύρωση της Ευρωσυνθήκης αρνούμενοι να ψηφίσουν κατά όπως είχε αποφασίσει η ΚΟ και η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Χωρίς ρητορικές εξιδανικεύσεις και απλοποιήσεις και μέσα από συγκεκριμένα βήματα που παίρνουν υπόψη τους ανισομετρίες και προβλήματα, ωριμάζουν οι συνθήκες να ανοίξει οργανωμένα η συζήτηση για το οργανωτικό του ΣΥΡΙΖΑ, ωριμάζουν οι συνθήκες για το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ που λειτουργεί και δραστηριοποιείται πιο ενιαία και πιο συντονισμένα. Για αυτό και έχει καθοριστεί στην Γραμματεία και η Πανελλαδική Σύσκεψη θα επικυρώσει με τις αποφάσεις η 3η Πανελλαδική Σύσκεψη να έχει σαν θέμα την οργάνωση και λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Η σύσκεψη αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα στους επόμενους 6 μήνες και πάντως παίρνοντας υπόψη και τις πολιτικές εξελίξεις. Για το λόγο αυτό αμέσως μετά τις ευρωεκλογές θα ανοίξει η συζήτηση για το ζήτημα αυτό.
Σύντροφοι και συντρόφισσες
Στο μακρινό Μπελέμ του Αμαζονίου διεξήχθη πριν λίγο καιρό το παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Πέρα από τα κινήματα που ήταν παρόντα με ιδιαίτερα σημαντική παρουσία του ιθαγενικού στοιχείου, σε μια συνάντηση πήραν μέρος και 4 πρόεδροι χωρών της Λατινικής Αμερικής. Ο Λούλα δεν καλέστηκε σε αυτήν και αυτό είναι σημαδιακό: Πήραν μέρος ο Ραφαέλ Κορέα, πρόεδρος του Εκουαδόρ, ο Φερνάντο Λούγκο, πρόεδρος της Παραγουάης, Έβο Μοράλες, πρόεδρος της Βολιβίας, και ο Ούγκο Τσάβες, πρόεδρος της Βενεζουέλας. Το "μπλοκ της νοτιοαμερικάνικης πραγματικής Αριστεράς" που εκπροσωπούν οι πρόεδροι τεσσάρων χωρών (Βολιβία, Βενεζουέλα, Παραγουάη, Εκουαδόρ) ζητά μια μεγαλύτερη συστράτευση των κινημάτων στην πορεία οικοδόμησης του "μετα-νεοφιλελεύθερου κόσμου" και όλα θα κριθούν από την επιτυχία αυτής της πορείας.
Ο Ραφαέλ Κορέα μεταξύ άλλων είπε: «Είναι ώρα να αντιπαραθέσουμε στο νεοφιλελευθερισμό, το Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Τι είναι ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα; Είναι μια σειρά καθηκόντων: παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, σχεδιασμός, κυριαρχία της ανθρώπινης εργασίας επί του κεφαλαίου, αξία χρήσης πιο σημαντική από την ανταλλακτική αξία, οικολογικά καθήκοντα, ισότητα των φύλων, ισονομία και δικαιώματα για τους αυτόχθονες λαούς, αυτοκριτική, πίστη ότι δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές, πίστη ότι ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα δεν είναι μοναδικός, ούτε στατικός. Δεν πιστεύουμε σε δόγματα, ούτε σε φονταμενταλισμούς.
Αντιπροτείνουμε το "να ζούμε καλύτερα", με σκοπό να φέρουμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους πιο φτωχούς του πλανήτη, και να δημιουργήσουμε μια νέα αντίληψη περί ανάπτυξης. Όμως, για να υλοποιήσουμε το Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, πρέπει να εμβαθύνουμε ακόμα μερικές πρωτοβουλίες μας και να προχωρήσουμε την ενοποίησή μας: την Τράπεζα του Νότου, το Ταμείο του Νότου, την Petrosur, την UNASUR, τη δημιουργία κοινού νομίσματος.
Περισσότερη ενοποίηση σημαίνει εγγύηση για τις διαδικασίες αλλαγής και προόδου των χωρών μας».
Ενώ ο Φερνάντο Λούγκο, πρόεδρος της Παραγουάης τόνισε:
«Μερικές φορές μου λένε πως πρέπει να έχουμε υπομονή. Εγώ αντιλέγω πως στη Λατινική Αμερική, μετά από τόσο καιρό βασάνων και αδικιών, αυτό που πρέπει να μας διακατέχει είναι η ανυπομονησία. Γιατί ανυπομονούμε να φτιάξουμε επιτέλους τη Λατινική Αμερική που θέλουμε».
«Μιλάει ο μύθος» καθόλου για μας ή όλα αυτά μας κρατούν παγερά αδιάφορους γιατί βρισκόμαστε στην Γηραιά Ήπειρο και οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές;
Τελειώνοντας συντρόφισσες και σύντροφοι
Στις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ θέτω δύο ερωτήματα που νομίζω ότι απασχολούν και πρέπει να απαντιούνται κάθε μέρα κάθε στιγμή και όταν μπαίνουν. Είναι ευχαριστημένος κάθε συριζίτης και συριζίτισα από τον ΣΥΡΙΖΑ; Και το δεύτερο: Είναι ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ για τους εργαζόμενους την νεολαία, την Αριστερά;
Αυτά τα δύο ερωτήματα μας οδηγούν στις ανάγκες που υπάρχουν για τον ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης μέρας, για τον ΣΥΡΙΖΑ των αγώνων και των αντιστάσεων, για τον ΣΥΡΙΖΑ σαν εγχείρημα για να γίνει η Αριστερά ανεξάρτητη από το δικομματισμό δύναμη και σε πραγματική αντιπαράθεση με αυτόν, για την ύπαρξη μιας αριστεράς που θα πρωταγωνιστεί όχι μόνο στις κεντρικές εξελίξεις αλλά θα είναι κοντά και θα συνδέεται με τις ανάγκες και τους πόθους των από τα κάτω, που θα είναι αντισυστημική δύναμη που θα δείχνει με την γραμμή της, το ήθος της, την πράξη της ότι η χρεοκοπία του καπιταλισμού και του δικομματισμού πρέπει να αντικατασταθούν από άλλα, από καινούργια πράγματα!
Είμαστε ευχαριστημένοι με την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε ευχαριστημένοι με την παρουσία του στους μικρούς και μεγάλους αγώνες σε όλη τη χώρα. Πασχίζουμε να δείξουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πιο χειροπιαστή την πιο ρεαλιστική ελπίδα για τους εργαζόμενους, ότι είναι ένα ελπιδοφόρο εγχείρημα σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Επιτρέψτε μου μια κάπως προσωπική υπόμνηση μπροστά σε όλο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Σαν συντονιστής της γραμματείας προσπάθησα όσο μπορούσα να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, να επιτευχθεί λειτουργία και ο συντονισμός του. Τίποτα από όσα έκανα δεν ήταν αυθαίρετο και πάντα μετά από συζήτηση και αποφάσεις της γραμματείας. Το αναφέρω γιατί διάφορα ταμ-ταμ μιας ειδικής «ενημέρωσης» θέλουν να παρουσιάζουν αλλιώς τα πράγματα. Για τους απαιτητικούς υπάρχουν πάντα όλα τα πρακτικά των συνεδριάσεων της γραμματείας. Αλλά αυτή η επαλήθευση ή διάψευση όσων υποστηρίζω δεν έχει και τόση σημασία γιατί έχουμε άλλα πολύ πιο σοβαρά θέματα όλοι να ασχοληθούμε. Μέχρι τη πραγματοποίηση της 3ης Πανελ. Σύσκεψης αποφασίσαμε να υπάρχει μια μεταβατική λειτουργία του συντονιστικού της γραμματείας και επόμενος συντονιστής θα είναι ο σ. Γιάννης Θεωνάς. Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη της γραμματείας για την συνεργασία που είχα μαζί τους καθώς κι όλα μέλη των τοπικών κλαδικών των θεματικών επιτροπών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Απέναντι σε όλες τις Κασσάνδρες που πολεμούν αυτό το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ απαντάμε: Όποια και αν είναι η πορεία, τα υλικά ίχνη που ήδη έχει αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν πραγματικότητα, σαν ανάγκη, σαν ελπίδα καταγράφονται στις υπαρκτές δυνατότητες και παρακαταθήκες για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι μια τεράστια συνεισφορά για την Αριστερά που έχουμε ανάγκη.
Οι 3 μέρες των εργασιών μας εδώ, εύχομαι να είναι αποδοτικές, χρήσιμες και μεστές. Στις 55 μέρες που θα απομένουν για τις ευρωεκλογές να δώσουμε ένα άλλο μήνυμα ελπίδας και αντίστασης στους εργαζόμενους και τη νεολαία και να αλλάξουμε τους συσχετισμούς. Για να μπορέσουμε από τις 8 Ιουνίου από καλύτερες θέσεις πιο ώριμοι, πιο εξοπλισμένοι πολιτικά να ανταποκριθούμε στα δύσκολα καθήκοντα που έτσι κι αλλιώς έρχονται.
Η φράση της Ρόζας Λούξεμπουργκ: «Οι καινούργιοι καιροί θέλουν όμως και καινούργια τραγούδια» διατηρεί όλη τη σημασία της και για το εγχείρημά μας! Καινούργια τραγούδια σύντροφοι και συντρόφισσες.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, το ταξίδι του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται!
Επισκεπτες
